คุณค่าของเงิน

"เฮ้ย! ไม่ต้องห่วงเฮียเลี้ยงเต็มที่จ๊ะ เอิ๊กๆ"

 

"จริงนะค่ะ เฮีย"

 

"จ๊ะ"

 

เสียงของเฮียกับเด็กนั่งดริ้งคุยกันอย่างสนุกสนาน เฮียนั้นเป็นคนรวยและเงินที่ได้มานั้นเป็นเงินที่โกงคนในบริษัท เพื่อนำมาใช้เที่ยวไปวันๆ

 

"นี้หนูครีม เฮียว่านะเราไปร้านอื่นกันเถอะ เอาร้านที่แพงๆ หรูๆเลยนะ เดี๋ยวเฮียจัดให้ เอามั้ย?"

 

เฮียได้ถามเด็กนั้งดริ้งคนนั้น แต่ก็รู้ทั้งรู้ว่าเธอต้องไป เพราะเฮียมีแต่ของแพงล่อไว้ทั้งนั้น ไม่ไปก็ให้รู้ไปสิ

 

"เฮียไหวหนูก็ไปแหละค่ะเฮีย~"

 

เธอว่าพลางเอามือเรียวงามของเธอนั้นถูไปที่อกที่มีแต่ไขมันของเฮีย หลาวกับว่าอ้อน

 

"งั้นไปกันเถอะจ๊"

 

ว่าจบทั้งสองก็เดินออกไปที่รถสปอร์ตคันสวยของเฮีย

 

ระหว่างที่ขับรถอยู่นั้น เฮียก็ได้ไปเห็นขอทานคนหนึ่งเดินตัดหน้าไป แต่ดีที่เฮียนั้นเบรกไว้ได้ทันแล้วพูดกับของทานคนนั้นว่า...

 

"เฮ้ย! ไอ้ขอทานสกปรก น่ารังเกียจ มาหาเศษขยะกินก็ไปหาซิ มายืนเป็นควายขวางถนนทำไมเนี่ย"

 

"..."

 

ขอทานคนนั้นได้แต่มองหาของเฮียโดยที่ไม่ได้คิดเครียดแค้นอะไรทั้งสิ้น

 

"เฮียค่ะ ให้ค่าทำขวัญมันแล้วเราก็รีบๆไปเถอะค่ะ"

 

หญิงสาวนั้งดริ้งเสนอ เพราะเธอไม่ชอบรออะไรที่ไร้สาระเช่นนี้

 

"ค่าทำขวัญสำหรับพวกจรจัดสกปรกอย่างนี้อ่ะหรอ ได้อยู่แล้ว"

 

เกร๊ง!

 

"เงินแค่เนี่ยน่ะ ยังมีค่ามากกว่าชีวิตของพวกแกอีก ว่ะฮ่าๆๆๆ"

 

ว่าจบเฮียคนนั้นก็ปรึ่งรถไป ขอทานจรจัดคนนั้นได้แต่มองด้วยสายตาที่งุนงง

 

เขาหยิบตังเหรียญหนึ่งบาทที่เฮียคนนั้นให้มา แล้วก็เดินไปหาอาหารในขยะกิน

 

พอหาได้ชายคนนั้นก็เดินไปที่สวนสาธารณะ แล้วนั้งบนเก้าอี้ม้านั้งตัวนั้น

 

จิ๊บๆ

 

นกตัวน้อยได้บินมาเกาะที่ไหล่ของเขาแล้วอ้อนวอนขออาหารแบ่งให้มันสักนิด

 

เขาแบ่งอาหารเศษเล็กๆที่คิดว่านกน้อยกินแล้วคงอิ่มออกมาที่มือแล้วยื้นให้นกน้อยๆได้กินแล้วก็หัวเราะไปอย่างมีความสุข

 

"ฮะ ฮะ" ด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้ม

 

เวลาผ่านไป ท้องฟ้าเริ่มมืดมิด ขอทานจรจัดจึงไปหาที่นอนข้างถนนโดยเอาหนังสือพิมพ์เก่าๆมาห่มไว้เพื่อขอความอบอุ่นสักนิด

 

เมื่อดวงจันทร์ขึ้นเขาก็มองมันอย่างหลงใหลในแสงอันนวลนั้น แล้วเผลอหลับไป

 

ในขณะที่เฮียคนนั้นได้ขี่รถสปอร์ตคันเก่ามาทางถนนที่ขอทานจกจัดนอนอยู่ข้างๆ แล้วบ่นว่า..

 

"โธ่เอ๊ย!! ที่มาก็มากับเรา แต่พอกลับก็ชิ่งหนีกลับแท็กซี่เองซะได้!!"

 

"มาอ้างว่าเราเมาแล้วกลัวขับรถไม่ได้โธ่เอ๊ย!!ยัยปอดแหก"

 

"หน๊อยอย่างเราเนี่ยนะขับไม่ได้รู้จักเฮียอู๊ดน้อยไปซะแล้ว"

 

"เดี๋ยวจะเหยียบให้มิดยันถึงบ้านเลยคอยดู๊!"

 

บรื้นนนน

 

ว่าแล้วเฮียอู๊ดก็เหยียบคนมิด

 

โครม!!

 

เสียงนั้นทำให้ขอทานจดจัดที่นอนอยู่ตื่นขึ้น ด้วยความที่สงสัย เขาจึงเดินไปหาต้นเสียงนั้นและสิ่งที่พบคือ...

 

"อูยย ดันตาลายขับไปชนเสาทางด่วนซะได้"

 

ท่าจะเมาจริงๆแล้วเราดีนะที่ไม่ตายห้อยพระมาเยอะ <<<เขาคิดในใจ

 

"จริงสิแถวนี้ไม่ค่อยมีคนผ่านมาด้วย คงต้องโทรแจ้งโรงพยาบาลเองซะแล้ว"

 

" อ้าวเฮ้ย!! มือถือดันแบตหมดซะอีก ซวยจริงๆ"

 

"โอยเจ็บจัง สงสัยซี่โคงจะหักไปหลายซี่"

 

"ช่วยด้วย~"

 

ว่าแล้วเขาก็ตะโกนด้วยเสียงอันแผ่วเบาเพื่อให้คนมาช่วย แต่ก็ไม่มีใครนอกจากขอทานจรจัด ขอทานคนนั้นจึงเดินไปดูเฮียที่นอนเจ็บอยู่บนรถและเมื่อเฮียอู๊ดได้เห็นก็พูดว่า..

 

"อ๊ะ...พระเจ้าทรงโปรดมีคนมาแล้ว! แก...เอ๊ยคุณช่วยผมหน่อยตามรถพยาบาลมาให้ที..เอ้า! นี้เงิน..ผมให้เป็นค่าตอบแทน

 

ว่าจบเขาก็ยืนแบงค์พันให้ขอทานที่เขาเคยดูถูกไว้ แต่เมือขอทานจรจัดเห็นก็ไม่ใยดีเดินหันหลังกลับไป

 

"อ้าว...เฮ้! เงินน้อยไปเหรอ..งั้นเอาไปหมดกระเป๋าเลย"

 

เขาตะโกนไล่หลังมา

 

ขอทานคนนั้นเดินไปที่ตู้โทรศัพท์แล้วนึกถึงตอนที่เฮียคนนั้นให้เหรียญบาทมา เขาจึงหยิบออกมาจากกระเป๋าเสื้อเน่าๆนั้น แล้วกดเบอร์ของโรงพยาบาล

 

"...ฮัลโหลของแจ้งอุบัติเหตุบริเวณใต้ทางด่วน...มีคนบาดเจ็บหนึ่งคนรีบส่งรถมาพยาบาลมาด่วนครับ!!"

 

"อุยยย เจ็บ ใครก็ได้ช่วยด้วย"

 

 

ไม่ว่าจะไปเงินกี่บาท แต่เงินก็เป็นเงิน มีค่าในยามฉุกเฉิน ในยามวิการ ไม่ว่าจะมากหรือน้อย ก็สามารถช่วยคนและอยู่อย่างมีความสุขได้ ถ้าเราคิดจะพอเพียง

 

>จบจ้า<