ฝัน

คิมหันหนุ่มร่างเซอร์อาศัยอยู่ในเมืองจันทรา....... 
                นับจากวันนั้นก็ผ่านมาเป็นเวลา 3 เดือนแล้วที่ผมยังคิดถึงเธอตลอดมา คิดถึงหมู่บ้านที่เต็มไปด้วยแสงไฟแห่งยามราตรีที่เงียบ
สงัดดั่งสายลมที่พัดมาไม่มีวันพบกับดวงตะวันสาดส่องไปถึงเมืองนั้นเลย  มีเพียงแสงไฟที่ประดับประดาระยิบระยับพร่างพราวสุดตระหง่าน
ตระการตาช่างให้ความรู้สึกอบอุ่นละมุนไปถึงทรวงคละเคล้าความเหงาเสียเหลือเกิน ผู้คนที่เดินบนท้องถนนคราครั่งอื้ออึงดั่งมดงานร่ายรำ 
  อยากกลับไปยังแห่งหนนั้น....เหลือเกิน
 
 
                แสงตะวันสาดส่องเข้ามาทางริมหน้าต่าง  เสียงรถราวิ่งกันวุ่นวายกับอากาศที่แสนเย็นสบายยามเช้า เสียงนกร้องเรียกประสาน
เสียงกันดั่งวงขับร้องประสานเสียงน้อยๆบรรเลงเป็นเพลงชวนให้คล้อยตามเสียงหวานๆอันแสนหวานชวนให้สดับรับฟังไปกับบทเพลงบรรเลง
อันไพเราะ ภาพเหตุการณ์คลับคล้ายคลับคลาทุกๆวัน  หากเหตุการณ์วันนี้ผิดแผกแตกต่างออกไป....
 
 
                วันนี้ไม่มีแสงตะวัน  มีเสียงคนขับร้องเสียงดนตรี ทุกคนดูมีความสุขตลอดเวลา  ตามสองข้างทางบ้างก็เล่นดนตรี บ้างแสดง
โชว์เล็กๆน้อยๆ  ชวนให้เดินชวนชมไปเรื่อยๆอย่างไม่เบื่อเลย ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนทุกวัน โต๊ะที่วางเรียงราย แจกันที่วางอยู่ที่เดิม
  แสดงไฟสลัวๆเสมือนชวนให้เกิดความเหงาปะปนความอบอุ่น  แต่วันนี้ไม่มี.....เธอคนนั้น...คนเดิม...
 
 
 
                ผมเคยเจอเธอมาประมาณ 2  - 3 ครั้ง เท่าที่จำความได้  เธอชื่อ ทีฟา  หญิงสาวรูปร่างเพรียวบางดั่งหุ่นตุ๊กตาขยับเขยื้อน 
ใบหน้าอันเจิดจรัสงดงาม  ริมฝีปากบางวางเป็นรูปดูช่างน่าสัมผัส  ดวงตาที่คอยสะกดทุกสายตาผู้คนคล้อยตามมองเธออย่างไม่ละสายตา  ชุด
ที่ดูคล้ายชุดนอนที่เป็นเอกลักษณ์ทีฟาทำเอาผมอดอมยิ้มไม่ได้ที่เห็นเธอทุกครั้ง  ภายใต้ค่ำคืนอันเงียบสงัดแต่วันนี้หัวใจผมเริ่มเต้นถี่ขึ้นทุกที
เมื่อได้เจอเธอ    
 
 
                สาวน้อยในชุดนอนออกมาวิ่งเล่นคนเดียวอยู่ลำพัง  สะกดทุกชั่วขณะจนผมมายืนอยู่ข้างเธอตั้งแต่เมื่อใดโดยไม่รู้ตัว  เธอยิ้มและ
บอกทักทาย  เรารู้จักกันมากขึ้นเรื่อยๆ นานวันเข้าเริ่มเกิดเป็นความสัมพันธ์สนิทสนมกัน  เราเจอกันทุกวันนานวันเข้าผมเริ่มรู้สึกร่างกายผม
มันไม่สู้ดีกับการที่ต้องมาเจอเธอ   จากที่ออกมาเจอเธอทุกวันนานวันเข้ากลายเป็นได้เพียงแหงนมองเธอจากทางหน้าต่าง   เราเริ่มห่างหาย
กันไปเธอไม่ได้มายืนอยู่ตรงที่เดิมพร้อมกับความทรุดลงทำให้ขนาดแหงนมองเธอก็ทำไม่ได้ ลมหายใจเริ่มอ่อนล้าลง  แสงไฟค่อยๆมืดลง 
ดวงตาหรี่ลงเรื่อยๆหรือนี่คือวาระสุดท้ายที่ผมจะต้องเจอทำไมมันช่างเร็วยิ่งนัก เริ่มเกิดความสงสัยคลางแคลงใจขึ้นคำถามมากมายหลั่งไหล
ท่วมท้น  คนรอบกายที่ผมไม่เคยนึกถึงผมลืมไปเลยว่าผมอยู่คนเดียวแบบนี้มานานเท่าไร  คนรอบกายผมหายไปไหนกันหมด พ่อ แม่ พี่
น้อง  ญาติๆ  ต่างพากันหายหน้าผมไปตั้งแต่วันที่พบแต่แสงไฟไม่มีวันได้พบกับตะวัน   ความหวาดกลัวต่อชีวิตหลั่งไหลเข้ามา  การอยากมี
ชีวิตอยู่เพื่อใครสักคนมันช่างทรมานเหลือเกินถ้าเทียบวันเวลาที่เสียไป 
 
               
 
               ความมืดเริ่มบดบังดวงตา  กลับมีเสียงเล็กๆลอดเข้ากระทบโสตประสาทเสียงอันคุ้นเคยและอบอุ่น
“คัมหัน!!!    หมอ!!! หมอคะ  ช่วยตามหมอให้ที  คิมหันฟื้นแล้ว  คิมหันฟื้นแล้ว”
 
ความสับสนงุนงงเกิดขึ้น  ห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ กับเตียงที่ผมนอนอยู่ สายระโยงรยางค์พันกันจ้าระหวั่น  หรือผมแค่ฝันไปกับสิ่งที่เกิดขึ้น  
               
 
           ใช่.... ตั้งแต่ประสบอุบัติเหตุนี่ก็เป็นเวลา 2 สัปดาห์แล้วที่ผมสลบไป  แต่มันช่างเป็นเวลานาน 1 ปี ในความฝันของผม   สายตา
เหลือบไปเห็นนิยายเล่มหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะทำให้ผมเข้าใจได้เมื่อผมเปิดอ่านมัน   เป็นนิยายที่ยามเย็นแม่ของผมจะมาเล่าให้ฟังทุกคืน  นี่คือสิ่ง
ที่ผมเพียงฝันไปหรือนี่ ....  
  
              อาการดีขึ้นเรื่อยๆ  วันนี้อากาศแจ่มใด  ผมออกมาสูดอากาศยามเช้า ผู้คนที่มาเฝ้าไข้ผู้ป่วยต่างพากันเข็นรถออกมานั่งเล่นกันใต้
ต้นไม้   เด็กๆวิ่งเล่นกันทั่วทั้งสนาม   แต่สิ่งที่หนึ่งที่สะดุดสายตาและลมหายใจ   หญิงสาวในความฝันของผม นั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นไม้
กับชุดผู้ป่วยของทางโรงพยาบาลเหมือนกับผม แต่เธอดูช่างละม้ายคล้ายกับคนในฝันของผมเสียเหลือเกิน   แต่สิ่งที่แปลกกว่านั้นคือหนังสือ
ที่อ่านคือเล่มเดียวกับที่แม่อ่านให้ผมฟังทุกคืน  กับสายตาและความตกใจของเธอที่เห็นผมมายืนอยู่ตรงหน้าเธอ  
           
 
         มันเป็นความฝัน ที่ไม่ใช่ความฝัน  เธอเล่าในสิ่งที่ผมก็พบเจอ  มันเป็นเรื่องเดียวกันที่เราได้ประสบพบเจอ แต่มันก็ยังเป็นความฝันอยู่
ดี ทำให้เราทั้งสองเกิดความรู้สึกอยากรู้ตอนจบของเรื่องเป็นอย่าง  แต่เมื่อเปิดอ่านไปยังหน้าสุดท้ายกลับพบแต่กระดาษที่ชำรุดลอยหมึกที่เลอะ
เปรอะเปื้อนจนมองไม่ออกว่าเขียนว่าอะไร 
               
 
 
                                      
                                                                  จบ.......
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                      ชีวิตไม่ได้ขึ้นอยู่กับปากกาเพียงด้ามเดียว 
                                                แต่เกิดจากใจสองดวงเป็นคนกำหนดมันเอง.....