อยากให้ถึงตอนจบ

 
 
เรื่อง อยากให้ถึงตอนจบ
 
 
 
                ชายหนุ่มนั่งโดดเดี่ยวในห้อง เขานั่งนิ่งมาสองชั่วโมง... เขาไม่สบายใช่ไหม... คำถามที่ถูกตั้งขึ้นจากจิตใจที่อ่อนแอ...ใช่ ใช่ เขาไม่สบาย...เขาไม่สบายใจ...  ร่างกายเขาสมบูรณ์แข็งแรงดี เขาบีบขมับด้านซ้ายด้วยนิ้วหัวแม่มือ และนิ้วชี้ เขาทำจนเป็นนิสัย...เวลาเขานึกอะไรไม่ออก...เขาเป็นนักแต่ง นวนิยายมือใหม่ เขาไม่ได้ทำมันเป็นอาชีพ แต่ทำเป็นงานอดิเรกฆ่าเวลาเท่านั้น...แต่ความฝันของเขา คือต้องการแต่งนวนิยายดีๆ สักเรื่อง แต่สุดท้าย ยิ่งเขาแต่งเท่าไร...ก็รู้สึกว่ามันยังไม่เข้าถึงจิตวิญญาณของตัวละคร...เขาไม่กล้าที่จะให้ตัวละครที่เขาแต่งได้รับความทุกข์ หรือเสียใจ  เศร้าใจ ...เขาอยากให้พระเอกและนางเอกได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข เขาไม่ต้องการให้ใครในเรื่องที่เขาแต่งมีคนตาย...แต่สิ่งที่เขาหวังมันก็เป็นไปไม่ได้ เพราะหากเขาจะแต่งนิยายที่ดีและน่าติดตาม...ตัวละครในเรื่องของเขาต้องมีคนที่เสียใจ ทุกข์ใจ และต้องมีคนตาย...เขาจะทำอย่างไรดี...เขานั่งที่เก้าอี้บีบขมับมาสองชั่วโมงแล้ว...
 
“ต้องสร้างโครงเรื่องใหม่ เอาแบบไม่ต้องมีใครตาย และทุกคนมีความสุข ต้องสร้างมันให้ได้”
 
ชายหนุ่มนั่งคิดโครงเรื่องอีกครั้ง...เขาเริ่มพิมพ์และนึกโครงเรื่องใหม่
 
“ไม่ ไม่...แบบนี้ยังไม่ได้ มันดูเป็นเรื่องไร้สาระมากเกินไป...เขียนไปจะมีใครมาอ่าน”
 
เขานั่งเขียนและนั่งลบ นวนิยายของเขา...อีกหลายครั้งสุดท้าย ชายหนุ่มก็กลับมานั่งโดดเดี่ยวเอามือบีบขมับอีกครั้ง
 
“ทำไมนะ...ถึงได้ไม่มีพรสวรรค์เหมือนกับคนอื่นเขาบ้าง”
 
ชายหนุ่มนิ่งคิด นอกเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับโครงเรื่องนวนิยายเรื่องใหม่...แต่ครั้งนี้เขากับมานั่งคิดถึงความสามารถ ของเชาว์ปัญญาของตัวเองแทน เขาอ่านหนังสือมาทุกแนวทั้งตลก ฆาตกรรม วิทยาศาสตร์ หนังสือบันเทิง หนังสือนิยาย นวนิยาย ทั้งหนังสือแปลจากต่างประเทศหลายร้อยหลายพันเล่ม
 
 เพื่อสักวันเขาคิดว่าจะสามารถแต่งหนังสือนวนิยายที่ดีมีคนจดจำได้ แต่สุดท้ายแค่โครงเรื่องนวนิยายดีๆ ยังนึกไม่ออก ส่วนใหญ่ที่เขาแต่ง ก็แต่งได้แค่สาม หรือสี่ตอน ก็หมดความสนใจที่จะแต่งต่อ...เพราะเขาคิดว่าเรื่องมันไร้สาระมากเกินไป มันยังไม่ลึกลับพอ ยังไม่มีฉากหักมุม ให้น่าติดตาม
 
เขาคิดถึงการบรรยายลักษณะตัวละครของเขามันยังทำให้ตัวละครยังไม่มีชีวิตจริง...เขาต้องการให้ตัวละครแสดงนิสัย และสันดาน อย่างมีมิติ เหมือนมนุษย์ปุถุชนทั่วไป...ตัวโกง หรือผู้ร้าย ต้องมีมิติของความดี และความร้าย ที่ได้อารมณ์ แต่เขาทำมันไม่ได้ เขาแต่งได้แค่ ตัวโกง หรือผู้ร้าย แสดงความร้ายได้แค่มิติเดียว ส่วนมิติด้านอื่นเขายังไม่สามารถทำให้ตัวร้ายในนวนิยาย มีชีวิตได้จริงๆ เขาจะทำอย่างไรดี...ถึงแต่งต่อไปก็จะต้องเป็นเหมือนเดิม เขาก็จะได้แค่ นวนิยายไร้สาระ...นวนิยายดีๆ ที่หวังและฝันไว้คงไม่มีทางทำได้แน่....
 
ชายหนุ่มเอานิ้วหัวแม่มือบีบขมับอีกครั้ง....ช่างมันแต่งไปก่อน....เดียวสักวันคงมีนวนิยายของเขาสักเรื่องแต่งจนถึงตอนจบบางละ...ชายหนุ่มคิด
 
 
 
.....................ขอบคุณที่อ่านเรื่องสั้นเรื่องแรก...............