ความทรงจำ...สะท้อนใจคน บทพิเศษ

ความทรงจำ....สะท้อนใจคน
บทพิเศษ
                “ผมชื่อ ต้น  ครับ  ผมอยู่คนเดียวในบ้านหลังนี้มานานแล้ว  อ้อ ...ใช่สิ  มีเจ้าตูบอยู่เป็นเพื่อนผมด้วยอีกตัวหนึ่ง  ชีวิตที่แสนเรียบง่ายและเงียบเหงาคือกิจวัตรของผมที่ต้องพบเจอเป็นประจำ  จนเกิดเป็นความชินชา  คำถามที่ผุดขึ้นมาในใจผมเสมอมา  ทำไมผมยังไม่หาใครสักคนมาเป็นคู่ใจ  ทั้งๆที่อายุก็เลยเบญจเพสมา 2 ปีแล้ว  หัวใจผมก็ยังเปล่าเปลี่ยวเดียวดาย  ถ้าไม่มีเหตุการณ์นั้น.....เกิดขึ้น
                ....อดีตอันแสนหวานห้วงแห่งความสุข กับน้องปาล์มในสมัยเรียน มัธยมปลาย ปาล์มเป็นเด็กผู้หญิงที่ผมแอบปลื้มตั้งแต่สมัยร่วมเรียนและร่วมการแสดงคณะเดียวกันที่โรงเรียน  เราผูกพันกันมากแต่ผมไม่เคยปริปากพูดบอกออกไปถึงความในใจที่มีให้เธอเลย 
                ....จนวันสุดท้ายของภาคการศึกษาที่เราทั้งสองต้องห่างไกลกันด้วยความจำเป็นในการไปศึกษาต่อยังสถาบันอื่น     วันสุดท้ายผมอยู่กับเธอเพียงลำพังแต่ก็ยังไม่กล้าบอกได้แต่เดินจากไปโดยไม่หันกลับมา          ตอนนี้ก็คงเป็นเวลา 3 ปีแล้ว ที่เราไม่ได้เจอกัน ได้แต่เพียงติดต่อกันทางอินเตอร์เน็ต  แค่นีก็ทำให้ใจผมชุ่มชื้นและมีความสุขเสียเหลือเกิน แม้จะไม่เห็นหน้าเธอ แต่ผมยังจำใบหน้าเธอได้เสมอ  ทั้งๆที่มีคนเข้ามาเรื่อยๆ แต่ผมไม่เคยเปิดใจให้เข้ามาเลยสักคน  ผมปิดกั้นและอยู่กับสิ่งที่ผมรัก แม้ไม่เคยบอกเธอเพียงหวังว่าความอบอุ่นที่ผมมีให้จะส่งผ่านข้อความที่เราได้คุยกันให้เธอได้รับรู้.......ได้รู้.....สักวัน
                ...เวลาช่างรวดเร็วเหลือเกิน  วันนี้เป็นวันรับปริญญาของผม  ปาล์มได้ตกลงกับผมว่าวันที่ผมรับปรัญญาจะมาร่วมแสดงความยินดี  แต่เป็นการติดต่อกันครั้งสุดท้าย  กับการรอคอยจนถึงปัจจุบัน ....
                ผมอยู่กับเจ้าตูบที่อาศัยอยู่ในบ้านเพียงลำพังกับผม  บ้านสไตล์เรียบง่ายที่มีเพียงหนุ่มเทรอ กับเจ้าตูบทีมีแสงไฟสลัวดูแล้วช่างเงียบเหงาเสียเหลือเกิน  อาจดูโทรมไปเลยก็ว่าได้   เหมือนกำลังรอใครสักคนมาเติมเต็มให้บ้านดูอบอุ่น   แต่เหมือนผมจะรอเธอคนเดียว.....เธอคนเดียวเท่านั้น  แต่ไม่มีเลย....เธอไม่มา  เราขาดการติดต่อกันไปตั้งแต่นั้น....
                วันนี้ก็เหมือนทุกๆวัน  กิจวัตรที่ผมต้องตื่นขึ้นมา  สิ่งแรกที่ทำคือรับประทานอาหารเช้าพร้อมเพื่อนสี่ขาของผม และต้องรีบไปทำงาน  ไม่มีอะไรผิดแผกแตกต่างไปจากทุกวัน แต่สิ่งที่ดูผิดไปคือช่วงเวลายามเย็น  ที่มีแผ่นป้ายชื่อร้านกาแฟแห่งหนึ่งที่ทำให้ผมย้อนนึกถึงความทรงจำในวัยเด็กของผม  
                “ ต้นปาล์ม คอฟฟี่” เป็นร้านที่ดูทั่วไปก็ไม่มีอะไรที่สะดุดตาเป็นพิเศษ  ร้านที่แต่งในสไตล์ตะวันตก แสงไฟที่ดูอบอุ่น มีกลุ่มคนทั้งเด็กๆ  วัยทำงาน  หนุ่มสาว  มานั่งอยู่ตามมุมต่างๆของร้าน บ้างก็นั่งคุยกันตามประสาวัยกระเตาะ  บ้างก็คุยเรื่องธุรกิจการงานส่วนตัว  บ้างก็นั่งปล่อยรักโรแมนติค  ที่ทำเอาผมแอบมีความสุขไปกับคู่รักคู่นั้นด้วย
                ผมนั่งจิบกาแฟไปตามประสาคนโสต  อดไม่ได้ที่จะแอบนึกถึงความทรงจำที่แสนประทับใจในวัยเด็ก อยากกลับไปทำอะไรบางอย่างที่ผมไม่เคยบอกเธอเสียเหลือเกิน  ผมต้องเตือนตัวเองให้หยุดความคิดเพ้อเจ้อลงเพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้อีกแล้ว....ไม่มีทาง
                ....เสียงหนึ่งที่ทำให้ผมได้ยินถึงเสียงเต้นของหัวใจตัวเอง  เป็นเสียงที่ผมคุ้นเคยเสียเหลือเกิน...
                “พี่อาร์ต เป็นไงบ้าง  ที่ร้านโอเคนะพี่”
                “ดีครับ  คุณปาล์ม เรียบร้อยดีครับ  วันนี้จะไปไหนหรือครับ แต่งตัวซะสวยเชียว”
                “ไม่หรอกพี่  ก็มาเยี่ยมร้านหน่อยสิ “
                ...เสียงสนทนาทำให้ผมคล้อยตามน้ำเสียงอันคุ้นเคย  ใช่จริงๆด้วย...เป็นคนที่ผมคิดถึงมาตลอดบัดนี้เธอมายืนอยู่ตรงหน้า  ฟ้าเหมือนเป็นใจให้ผมได้พบเธออีกครั้ง  แต่เพราะอะไรผมถึงยังเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว  ผมไม่กล้าพบเธอแสดงให้เธอรู้ว่าผม อยู่ตรงนี้ครับ....
                ....ผมยังคงแอบซ่อนตัวตนไม่บอกให้เธอรู้ พร้อมกับสืบทราบว่าเธอเป็นเจ้าของร้านกาแฟที่นี่ และยังเป็นดีเจจัดรายการวิทยุอยู่แถวย่านนี้  เป็นสองสิ่งที่ผมต้องทำเป็นประจำคือ  มานั่งที่ร้านกาแฟและฟังเพลงรายการวิทยุในช่วงที่เธอจัด 
                “สวัสดีครับ”
                “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าชือ่คุณอะไรคะ”
                “ต้นครับ”
                “ขอเพลงไรดีคะ”
                “ขอเพลง “เจ้าหญิงมงกุฎดอกไม้  กับเจ้าชายรองเท้าแตะครับ”
                “ได้ค่ะ เดี๋ยวทางรายการจัดให้ค่ะ  ค่ะ คุณต้น ช่วงนี้เป็นช่วง  ...ประสบการณ์จริงที่อยากบอก... คุณต้นจะนำเรื่องไรมาเล่าให้เพื่อนๆฟังดีคะ”
                “คือ....  ผมเคยแอบชอบผู้หญิงคนหนึ่ง สมัยยังเรียนมัธยมปลาย  ผมแอบปลื้มเธอ  เรารู้จักกันยิ่งนานวันก็ยิ่งทำให้ผมมีความรู้สึกเปลี่ยนไปจากเพื่อน  แต่ผมไม่เคยบอกเธอเลยสักครั้ง..
                “ว้า ...แย่จัง  แบบนี้เค้าเรียกว่า รักนะ แต่ไม่แสดงออกนะคะเนี่ย  ดีเจก็เคยมีความรู้สึกแบบนี้นะคะแต่มันนานมาแล้ว  เข้าเรื่องกันดีกว่า คุณต้นทำไงต่อคะ”
                “ผมเคยเขียนข้อความจะบอกว่ามันเชยไปหน่อยแต่ผมรู้สึกมันจริงใจดีนะครับ  ผมเขียนทุกๆวันคิดอยากเอาไปแนบไว้ใต้โต๊ะเรียนที่เธอนั่ง  แต่ใจผมไม่เคยกล้าเลยสักครั้ง  จนผมไปเรียนต่อที่อื่น  เราได้แต่ติดต่อกันทางอินเตอร์เน็ต เธอเป็นคนอัธยาศัยดีไม่เคยทิ้งห่างหายกันไปเลย  ผมมีความสุขมากครับ แต่เธอไม่เคยรู้เลยว่าผมอยากเจอเธอเหลือเกิน  อยากเดินเข้าไปบอกเธอว่า  ผมยังรอเธอเสมอมา”
                “เอ่อ...ฟังดูเศร้าจัง แต่ไม่เป็นไรนะคะ ดีเจเป็นกำลังใจเสมอค่ะ เอาเป็นว่าขอตัดเข้าสู่รายการเพลงก่อนนะคะเดี๋ยวคุณต้นอย่าเพิ่งวางสายนะคะ ทางรายการจะติดต่อหลังไมค์กับคุณอีกที”
                สิ้นสุดเสียงพูดเพลงก็บรรเลงขึ้น พร้อมกับเสียงปลายสายที่เรียกตอบกลับมา
                “เอ่อ...คุณต้น ไม่ทราบว่า จะเป็นการเสียมารยาทหรือเปล่าถ้าฉันจะขอถามชื่อจริงคุณเสียหน่อยค่ะ”
                “ไม่เจอกันนานนะครับ คุณดีเจน้องปาล์ม”
                “พี่ต้น  ที่ปาล์มรู้จักรึป่าว”
                ความรู้สึกดีใจของปาล์มทำให้ผมรู้สึก เหมือนล่องลอยอยู่บนอากาศ โลกนี้ช่างนี้สวยงามเหลือเกิน  แน่นอนว่าไม่ใช่ผมที่รู้สึกคิดถึงเธอคนเดียว  ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าเธอก็คิดถึงผม
                “ที่พี่ต้นบอก......เอ่อ....”
                “ยังจำสมุดสีขาวเล่มนั้นได้ไหม พี่ยังไม่รู้เลยว่าจะเขียนอะไรต่อไปดี เพราะพี่ไม่รู้ว่าอนาคตที่พี่เขียนไปมันจะเป็นจริงหรือเปล่า”
                “แล้ว...พี่ต้นอยากเขียนว่าอะไรล่ะ”
                “พี่แอบชอบน้องคนหนึ่งมานานมากแล้ว  พี่อยากบอกเธอเหลือเกินว่าพี่รักเธอ  พี่อยากอยู่ข้างๆเธอ  ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอกำลังคิดอะไรแต่พี่ดีใจที่ครั้งหนึ่งพี่ได้กลับมาแก้ไขในสิ่งที่พี่ไม่ได้ทำ  เพราะความกลัวที่จะเสียเธอไป แต่มาคิดอีกทีบางครั้งพูดไปแล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ได้พูดในสิ่งที่อัดอั้นตันใจมานาน  จุดจบจะออกมาเป็นอย่างไร พี่ยอมรับในสิ่งที่ตัดสินใจ   ขอแค่เธอคนนั้นมีความสุขพี่ก็สุขใจ  แม้จะเจ็บปวดนิดๆแต่เห็นเขาคนนั้นมีความสุขพี่ก็พอใจแล้ว...
                “ปาล์มขอโทษ”
                ความรู้สึกผมตกไปถึงตาตุ่มเลย  คำขอโทษที่ยังไม่รู้เหตุผลครั้งนี้ทำผมเจ็บเหลือเกิน...
                “ที่หายหน้าไปโดยไม่บอกสาเหตุ  ทางบ้านปาล์มมีปัญหาเรื่องธุรกิจ ทำให้ปาล์มต้องย้ายบ้าน  จนสุดท้ายปาล์มเรียนจบก็เข้ามาเปิดธุรกิจส่วนตัวที่นี่ค่ะ  แต่....
                “แต่...??? อะไรหรือ”
                “ปาล์ม....ก็....คิดถึงพี่เสมอนะคะ  อย่างน้อยวันนี้แม้ผลมันออกมาเป็นอย่างไรอยากให้พี่ทำใจไว้สักนิดนะคะในสิ่งที่ปาล์มจะบอกออกไป
                ...ผมทำใจไว้แล้ว  นึกแล้วว่าต้องเจอเรื่องแบบนี้ไว้ก่อนล่วงหน้าแล้ว
                “ปาล์ม ยังไม่มีแฟนค่ะ  และปาล์มก็รอพี่คนเดียวเหมือนกัน  พี่ได้ใจปาล์มไปตั้งแต่สมัยยังเรียน ม ปลายที่เราร่วมแสดงคณะเดียวกัน  พี่ให้เกียรติ์ปาล์มเสมอ คงเส้นคงวาตลอด ปาล์มรู้สึกอบอุ่นที่มีพี่ใกล้ๆ  แต่ปาล์มก็ไม่กล้าบอกพี่เหมือนกัน   ขอแค่อยูใกล้ๆพี่ปาล์มก็มีความสุขแล้วค่ะ
                “ยิ่งวันที่รู้ว่าพี่ต้นต้องไปเรียนต่อ   ปาล์มเห็นพี่เดินจากไปทีละนิด  ทั้งๆที่อยากจะเรียกให้พี่หันกลับมาบอกความในใจ แต่ปาล์มก็ไม่กล้าอีกนั่นแหละ  “
                “พี่ต้น  ......พี่ต้นคะ  ยังอยู่ในสายรึป่าว”            
                “............”
                “พี่รักปาล์มนะ”
                “............”
                “ปาล์มก็รักพี่ค่ะ”
               
 
                ชีวิตจริงมันคงไม่ราบเรียบเสมอไป  ยังมีเส้นทางอีกมากมายหลังจากนี้ที่ทั้งสองต้องเผชิญกันอีก  เส้นทางจะเป็นไปตามที่ทั้งคู่ลิขิตมัน  ความรักจะยั่งยืนหากทุกคนเคารพในความรัก  ให้คุณค่ากับมัน...สักวันความฝันจะกลายเป็นความจริง...