เสียทุกอย่าง

  “เวทิตานั้นเธอจะไปไหนน่ะ” เสียงเพื่อนสาวของเวทิตาหรือเวพูดขึ้นหลังจากเดินออกมาจากห้องน้ำ  ทันทีที่เห็นเธอกำลังเดินออกจากร้านอาหารที่นั้นมากินกับเพื่อนสาว  หลังจากได้รับโทรศัพท์จากทางบ้าน

“แม่เข้าโรงพยาบาลน่ะ พิมเธอกินไปเถอะนะไว้เราค่อยออกมากันใหม่”

พอพูดจบเธอก็หันหลังเดินออกไปจากร้านอาหาร โดยมีพิมเพื่อนสาวของเธอนั้งอึ้งอยู่

“น้าราววีค่ะ แม่เป็นยังไงมั่งค่ะ″ เวพูดขึ้นหลังจากที่เดินทางมาถึงโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง 

“เว แม่ของเธอเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย อยู่ได้อีกแค่2เดือนเท่านั้น” เมื่อเวทิตาได้ยินอย่างนั้นถึงกับอึ้ง นี้แม่คนที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เล็ก

ใก้ลจะจากไปแล้วหรอ เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้

______________________________

3เดือนผ่านไป

“แม่คะ เวมาเยี่ยมแม่แล้วนะค่ะ บนสวรรค์นั้นสวยมั๊ยคะแม่...”

“เวอยากขึ้นไปอยู่กับแม่จังเลยค่ะ หลับให้สบายนะค่ะแม่ เวไปก่อน”

“แล้วจะมาเยี่ยมแม่บ่อยๆค่ะ”

หลังจากที่เวทิตามาเยี่ยมแม่ของเธอที่เสียชีวิตไปตั้งแต่เมื่อเดือนที่แล้ว ก็เดินทางกลับหอพักของเธอ

แต่เธอก็ไม่ลืมที่จะซื้ออาหารอร่อยๆข้างทางที่เป็นร้านประจำของเธอไปรับประทานที่หอพักด้วย

ใน ขณะ ที่เธอยืนรออาหารที่สั่งอยู่นั้นก็มีคนเข้ามาทักเธอ...

“เธอใช่เวทิตาหรือเปล่าน่ะ??” เสียงของชายหนุ่มคนนั้นทำให้เธอต้องหันไปมองหน้าของเขา

แล้วพูดออกไปว่า...

“ใช่ค่ะ คุณเป็นใครหรอคะ??”

เวทิตาพูดออกไปอย่างนั้นเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มตรงหน้าไม่ใช่คนที่เธอรู้จัก หน้าไม่คุ้น เสียงไม่คุ้น เธอคิดอย่างนั้น หลังจากที่ถามไป

“ฮะ เวทิตาเธอจำฉันไม่ได้หรอ ฉันวรรณพัทรไง”

พอวรรณพัทรหรือพัทรพูดขึ้นก็ทำให้หัวใจของเวทิตาสั่นไหว เธอเคยชอบผู้ชายคนนี้ เขาคนนี้คยที่ชื่อว่า วรรณพัทรหรือพัทร

ผู้ชายคนนี้อายุมากกว่าเธอ2ปี เขาเป็นพี่ชายที่ดีของเธอ แต่เขาไม่รู้ว่าเวทิตาคิดมากกว่า พี่น้องกัน มาเสมอ

“พี่พัทร พี่ พี่ พี่ หายไปไหนมาค่ะระ..รู้มั๊ย เวคิดถึงพี่แค่ไหน ”

“ตั้งแต่วันนั้นที่พี่ทิ้ง เว ให้อยู่คนเดียวหลังจากที่พ่อเสียไป”

เธอพลังพลูคำพูดออกมาหลังจากที่เก็บกดไว้นานแล้ว ชายตรงหน้าเธอถึงกับนิ่ง ที่ได้ยินเธอพูดออกมาอย่างนั้น

“พ่อเสียไป 3ปี พี่หายไป3ปี แล้วก็กลับมา พี่รู้มั๊ยว่าฉันเสียใจแค่ไหน”

“ไหนพี่บอกว่าจะปกป้องฉันไง พี่บอกว่าจะไม่ทิ้งฉันไป อึก”

“แล้วตอนนี้พี่กลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีกทำไม ในเมื่อไหนๆพี่กลับมาก็ต้องจากฉันไปอีก”

เวทิตาพลังพลูคำพูดออกมา วรรณพัทรเงยหน้าขึ้นมองเธอแล้วพูดว่า...

“พี่รักเธอ ที่พี่จากไปพี่ไปทำงานหาเงินเพื่อจะมาขอเธอแต่งงาน”

“พี่รู้ว่าเธอเสียใจ แต่พี่ไม่รู้จะทำอย่างไรจริงๆ พี่ทนไม่ได้ที่เห็นเธอร้องไห้”

“พี่จึงไปทำงานหาเงินเพื่อมาขอเธอ พี่จะได้ดูแลเธอและจะไม่ทำให้เธอร้องไห้เหมือนตอนนี้อีก”

พัทรอภิบายออกมายาวเหยียด แต่เขากับไม่รู้เลยว่ามัน...

“มันสายไปแล้ว เวแต่งงานแล้วค่ะ ขอโทษด้วย พี่มาสายเกินไป”

ว่าจบเธอก็เดินออกไปโดยไม่เหลียวแลชายหนุ่มเลย

ชายหนุ่มเดินอย่างไรตัวตนเขาเดิน เดิน และเดิน ไปตามท้องถนนใหญ่โดยในหัวเขาคิดว่า

‘จะมีชีวิตอยู่ทำไมในเมื่อเธอไม่รักเขาแล้ว...’

‘จะมีชีวิตอยู่ทำไมในเมื่อไม่มีเธออยู่เคียงข้างเขา...’

‘จะมีชีวิตอยู่ทำไมในเมื่อสิ่งที่เขาฝันไม่เป็นจริง...’

ชายหนุ่มเดินออกมาจากฟุตบาต มาอยู่ที่กลางถน...

ทันใดนั้นเองก็มีรถที่ขับมาด้วยความเร็วสูง ขับตรงมาทางเขาโดยไม่มีทางทางจะ เบรกเลย

ปึง!!!

เสียงรถกระบะโตโยต้า ชนเข้ากับร่างของวรรณพัทร ร่างของเขากระเด็นห่างออกไป ไกล

ในสมองของเขาคิดว่า...

‘ชาตินี้ไม่ได้เธอมา ชาติหน้าก็ยังมี...’

‘แม้ว่าต้องเสียทุกอย่างก็ยอม...’

จากนั้นโลกของเขาก็ดับมืดลงไป...

คุณคงเคยคิดอย่างนี้เมื่อถูกคนๆนึงที่เป็นคนสำคัญ พูดตัดขาดอย่างไร้เยื้อใย

แต่ถึงแม้เขาจะทิ้งคุณไปคนก็ต้องมีชีวิตอยู่ในโลกใบนี้เพื่อจะจะได้รู้ว่า..

“โลกใบนี้มันสวยงามมากแค่ไหน กรุณาอย่าท้อถอย!! อย่าให้โลกดูถูกคุณ ขอบคุณ ”

(ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะดีแค่ไหนนะค่ะ เพิ่งลองแต่เป็นครั้งแรก ถ้าคำไหนผิดติกันได้นะค่ะ ถ้าคิดว่าเรื่องไม่ค่อยเหมาะหรือไม่ดีอย่างไร ช่วยกันติด้วยนะค่ะจะได้ใช้คำตินั้น ไปปรับปรุงค่ะ)