เชื่อแม่

          "อะไรนะคะ?  ..เรือลำใหม่เหรอ?.."  
   ไม่อยากเชื่อเลยที่ไมค์จะเห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจเช่นนี้  เงินจำนวนนี้เป็นเงินที่แม่ของเธอเป็นผู้มอบให้เป็นของขวัญ  สำหรับการแต่งงานรอบสองของเธอ   มากกว่าที่จะให้ไมค์  เอาไปซื้อเรือ   แล้วแล่นเล่นคนเดียวกลางทะเลนั้น  
          "เอาน่าที่รัก...ผมจะพาคุณไปฮันนีมูนสุดแต่ใจคุณอยากไปไหนต่อไหนเลยนะจ๊ะ"
       เค้าออดอ้อนเธออย่างเต็มที่        สุดแต่ใจฉันเหรอ  ...ได้สิทำไมจะไม่ได้ล่ะ  ในเมื่อคุณต้องการ  มารีอาคิด  เธอยิ้มหวานให้เขาก่อนจะกรีดกรายออกไปยืนยิ้มที่ระเบียงบ้านพักตากอากาศของเขา   ไมค์รูปหล่อและร่ำรวยมาก      สำหรับสาวๆทั่วไปแน่นอนมีคนชอบเขามากมาย   ชอบมากพอที่จะออกเดทกับเขาและจบลงด้วยการมาที่นี่หรือไปที่ไหนๆ  ที่เขามี   แต่กับเธอ  มารีอา  หรือเมเรีย   ย่อมไม่ใช่แน่ๆ 
        หากสมองกับหน้าเขามีดีเหมือนกันเขาคงไม่เป็นแบบนี้ แบบที่เขาอาจไม่ต้องการ  นึกๆก็น่าเสียดายเขาเหมือนกัน  เมเรียยืนคิด  หันกลับมามองเขา  ในขณะที่เขายังคงนอนหลับอย่างเกียจคร้านบนที่นอนที่แสนสบาย     เฮ้อ!   งานนี้ต้องโทษแม่เพียงคนเดียวเชียว  เธอคิดเช่นนั้น   
          ตั้งแต่จบมหาวิทยาลัยเมเรียแทบไม่ได้ทำงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย    เธอแต่งงานเกือบทันทีที่จบ   แล้วก็ยังต้องมาเป็นหม้ายสามีตายอีกทั้งๆเธอเพิ่งอยู่กับเขาได้เพียงสองปีเท่านั้น    แต่กับไมค์เธออยากให้เขามีความสุขกับวัยหนุ่มของเขาให้นานๆ       เธอเดินกลับเข้ามาในห้อง   เอนนอนซบกับแผ่นหลังเขา......
               อากาศเช้านี้ช่างเหมาะที่สุด   สำหรับการแล่นเรือเล่น  เป็นเรือที่สวยที่เดียว  เมเรียนึก  ไมค์ไม่ค่อยฉลาดนัก  แต่ก็มีรสนิยมดีไม่ใช่เล่น   ชั้นล่างของเรือมีเคบินที่พร้อมทั้งที่นอนหรู  ห้องน้ำและครัวเล็กที่สามารถทำอาหารง่ายๆทานได้อย่างไม่เดือดร้อน   น่าเสียดายจังที่แม่ของเธอ"ให้งบ"มาน้อยเกินไปหน่อย   ไม่งั้นอาจได้อะไรที่ดีกว่านี้แน่นอน   แต่แค่นี้ก็พอน่าเธอคิด   แม่ของเธอมักมองการณ์ไกลเสมอเธอต้องเชื่อแม่สิ 
          "ลูกของแม่เป็นคนสวย  ลูกไม่จำเป็นต้องเหนื่อยเหมือนพวกที่ต้องทำงานงกๆหรอกจ่ะเมเรีย    แม่จะทำให้ลูกมีความสุขที่สุด."   
      แม่ไม่เคยโกหกเธอ   เธอมีชีวิตที่หรูหราสวยงามมาตลอดแม้แต่ตอนเรียน   เธอก็เป็นดาวเด่นทุกปีจนจบการศึกษา  "ความสวยช่วยได้ทุกอย่าง" แม่เธอกระซิบที่หูในวันแต่งงานของเธอกับลูกชายท่านนายกเทศมนตรีเมื่อสองปีก่อน  ทั้งที่ทุกอย่างดูราบรื่นดีแต่สามีของเธอก็ได้มาเสียไปด้วยอาการประหลาดที่แม้แต่หมอก็ยังไม่สามารถบอกอะไรได้  นอกจากว่า  ระบบในร่างกายของเขามีการทำงานผิดพลาดและอ่อนแอลงอย่างต่อเนื่องเกี่ยวกับระบบเลือด  หรือเป็นเพราะพันธุกรรมจากรากเหง้าเขาไปโน่นหมอว่า  มีเพียงแต่เธอกับแม่เท่านั้นที่รู้ว่าพีทตายเพราะอะไร    
            "ฉันจะติดโรคแบบที่คุณหมอว่านี้มั๊ยคะ? " เธอถามหมอ  คุณหมออดัมยิ้มอย่างอารมณ์ดีส่ายหัวไปมาอย่างช้าๆ  "ม่ายหรอก   เมเรีย  คุณไม่ติดหรอก  สบายใจได้"   หมออดัมคนนี้ชอบพูดยานคางเล่นกันเธอเสมอเหมือนเขาเอ็นดูเธอนักหนา  นั่นเป็นเพราะเธอเป็นคนสวยน่ะสิ  แม่เธอเคยบอกกับเธอเช่นนี้  "ทำให้เขาเห็นว่าลูกแม่เป็น"เด็ก"น่ารักเสมอกับหมอคนนี้เข้าไว้นะเรีย"แม่เธอกำชับ  
             ไมค์เดินถือข้าวของเยอะแยะมามากมาย  เขายิ้มอย่างร่าเริง  แน่สิ  เขาจะได้แล่นเรือเล่นกับเธอนี่นา  "เราจะไปไหนกันคะไมค์"เธอถามเขาด้วยน้ำเสียงร่าเริงไม่แพ้รอยยิ้มเขา"ของเยอะแยะจังเลยค่ะ"  ไมค์ไม่ตอบ  เขาเพียงแต่เดินมาจูบที่แก้มเธอก่อนจะเสเดินไปจัดของต่างๆลงเรืออย่างอารมณ์ดี   "บอกก่อนนะคะ  ฉันไม่รู้เรื่องพวกนี้เลย"เธอออกอาการกลัวทะเลนิดๆ  "ที่รักไม่ต้องกลัวจ่ะ  รับรองการท่องเที่ยวของเราต้องสนุกที่สุด"  เขาตอบมาพร้อมกับเดินมากอดเธออย่างรักใคร่                                                       
               คลื่นลมทะเลที่สงบเงียบวันนี้ทำให้เมเรียรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุขจนยากจะ  นึกถึงคำพูดของแม่เธอ  แต่เธอก็ไม่เคยลืม  ที่เมืองเล็กๆแห่งนี้ มีผู้คนชอบการแล่นเรือมากมาย  ยิ่งกับวันหยุดสุดสัปดาห์  ผู้คนมากมายมาชมความงามและสบายตาสบายใจเช่นที่เธอกับไมค์กำลังจะทำกันในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้   ไมค์บอกกับเธอว่า  จะพาเธอแล่นออกไปไกลสักหน่อย   "เราจะอยู่จะกินบนเรือของเราสักสองวันนะจ๊ะที่รัก"เขาร้องตะโกนบอกอย่างแจ่มใสมาจากห้องบังคับ  มือจับพังงาอย่างช่ำชอง เธอนั่งชมความงามของท้องทะเลอย่างเบิกบานที่ชั้นดาดฟ้าหัวเรืออย่างเป็นสุข   ไม่อยากให้กลับเร็วเลยเธอคิด  แต่ต้องเชื่อแม่ล่ะนานไปเธอจะแย่เสียเอง    มื้อค่ำเธอกับไมค์ทานอาหารบนระเบียงที่แสนสบาย  รวมทั้งไวน์ที่ไมค์ขนซื้อมาอย่างกับจะอยู่เป็นเดือน   ข้อเสียของไมค์คือชอบดื่ม  และดื่มมากจนเธอและทุกคนที่รู้จักต่างก็เป็นห่วงเวลาที่เขาเมามาย  เรื่องนี้สร้างความเป็นห่วงให้กับเธอมาก ด้วยที่เธอเคยเห็นไมค์หลับคางานฉลองแต่งงานของเธอและเขา  เขาเมาจนต้องให้เพื่อนๆเจ้าบ่าวหิ้วปีกส่งเข้าห้องหอ  ช่างเถอะน่าเดี๋ยวก็ปกติแล้วเธอคิด  ดีเสียอีกสิที่เป็นแบบนี้  แม่เธอบอกอีกแล้ว  เธอเชื่อแม่เธอมากกว่าอยู่แล้ว  แม่ของเธอเป็นผู้หญิงที่เก่งและฉลาดอย่างมาก  เธออดปลื้มใจกับแม่เธอไม่ได้ด้วยเรื่องนี้  หรือเรื่องใหนๆ  แม่ก็ช่วยเธอได้เป็นอย่างดี   เธอไม่มีพ่อ  และไม่เคยเห็นหน้าพ่อเลย  แต่เธอไม่สนใจ  ในเมื่อแม่เธอให้เธอได้ทุกอย่าง  และอย่างมากมายเสียด้วย
               อย่างที่เมเรียรู้  ไมค์หลับอย่างสนิทเพราะไวน์ที่เขาดื่มเข้าไปอย่างมาก   สองขวดเพียงคนเดียวทำให้ไมค์หลับไม่เป็นท่าตรงระเบียงเรือนั่นเอง   เอาล่ะถึงเวลาเก็บกวาดแล้ว  เธอ"จัดการ"กับสิ่งที่  "เกินความจำเป็น"ออกไปอย่างง่ายๆและรวดเร็ว   กลางคืนท่ามกลางทะเลกว้างใหญ่ดูมืดสนิทและเงียบสงบ   มีแต่ดาวบนท้องฟ้าเท่านั้นที่ส่องแสงวิบวับอยู่ไกลๆ  ไกลเกินกว่าจะทำให้  เรือลำอื่นๆที่ลอยตัวลิบๆเห็นได้จากแสงไฟจะรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นบนเรือลำสวยนี่   เมเรียถอนสมอขึ้น  ปล่อยให้เรือเธอลอยตัวไปตามกระแสน้ำที่ไหลเชี่ยวเบื้องล่าง   เธอลงมาเปลี่ยนเป็นชุดนอนบางเบาปล่อยผมที่รวบตึงเอาไว้ยาวสยายสบายๆ เธอควรต้องนอนให้หลับสักนิด  เธอตั้งเวลานอนเอาไว้หนึ่งชั่วโมง      
                เสียงวูดเรือถูกกดถี่ยิบไฟเปิดสว่างโร่ทั้งลำเรือ    วิทยุบนเรือมีเสียงดังครืดคราด   ก่อนมีเสียงแว่วมา"  เมเดย์ๆ  จากชายฝั่ง  คุณมีปัญหาอะไร   เมเดย์ๆ  ได้ยินแล้วตอบด้วย"   เมเรีย  ส่งเสียตะกุกตะกักกรอกเสียงลงไป  "ช่วยด้วย  ช่วยฉันด้วยค่ะ  ฉันไม่รู้อยู่ไหน  ไมค์ไม่อยู่.   ช่วยฉันที"
      เธอสะอื้นไห้อย่างเหนื่อยอ่อน   ท่าทางที่เหมือนเกือบไม่ได้นอนทั้งคืนของเธอ   ทำให้ชุดค้นหาต่างเอากำลังใจ  กำลังกายช่วยเธออย่างเต็มที่  
           "เขาดื่มมากมั๊ยครับคุณนาย...เอ่อ  คุณนาย...เพทซ์ริส"  เขาไม่อยากถามคำถามนี้กับหญิงสาวที่กำลังขวัญเสียที่อยู่เบื้องหน้าขณะนี้เลย  เธอทั้งสวยและดูอ่อนหวานราวกับดอกไม้ที่บอบบาง  วัยที่ไม่เกิน25ของเธอ  ยิ่งทำให้เขารู้สึกสงสารเธอจับใจ    เธอเพิ่งแต่งงานไม่นานมานี่เอง  การมาฮันนีมูนของเธอกลับทำให้เธอต้องเสียสามีคนที่สองอย่างไร้ร่องรอย แม้แต่ศพของเขาก็อาจหาไม่เจอด้วยซ้ำ  .."ค่ะ...ไมค์ดื่มไวน์ค่ะ  แต่ดิฉันไม่ทราบว่าเขาดื่มไปเท่าไหร่"  เสียงตอบของเธอส่งผลให้เขาถอนใจอย่างเห็นใจ  ใช่  ไมค์ชอบดื่ม  และดื่มมากเสียด้วย ขวดไวน์  อาหารที่เหลือคาจานนั่นอีก  ฟ้องได้เลยว่า  ไมค์ต้องนั่งซดไวน์โต้ลมอย่างอารมณ์ดี  ไม่ใช่จิบแน่ๆ  อย่าง งานแต่งนั่นไงที่เขากับเพื่อนๆต้องช่วยกันลากไมค์เข้าไปนอน   ในขณะที่เธอนั่งนิ่งบนเก้าอี้ดูสามีในอนาคตอันใกล้เมาไร้สติ   เขายังจำใบหน้าที่เฉยเมยเหมือนปลงตกของเธอได้ดี   "อย่าคิดมากนะครับ  เราจะช่วยเต็มที"  เขาว่าได้เพียงเท่านั้น  แล้วเดินไปสำรวจร่องรอยที่คาดว่าไอ้เพื่อนขี้เมามันกลิ้งหล่นลงไปทะเลได้ไง  และคงหาลำบากพอตัว  เล่นไม่ยอมปล่อยสมออีก  ลอยห่างไปทางใหนก็ยังไม่รู้เลย
              "เป็นไง  หายตกใจหรือยัง?"   เสียงแม่ของเธอถามขึ้นหลังจากงานศพไมค์ผ่านไปได้สองสัปดาห์      "ค่ะแม่  แม่พูดถูกนะคะ  ไมค์โง่จริงๆ" เมเรียว่า   พลางจิบชาดอกมะลิชั้นดี   "แม่เอาเงินออกมาดูแล้วนะ  ตั้ง9หมื่นน่ะ  หักค่าเรือที่แม่ออกให้ทำทุนไป2หมื่น  แกเหลือเงินที่อยู่สบายทั้งชาติแน่ๆ"    แม่มองหน้าเมเรียตรงๆ  "ที่นี้แกจะทำอะไรต่อล่ะ   แม่เห็นนะ  ตำรวจคนนั้นน่ะ  เขาเองก็รวยอยู่นี่  ทำท่าจะชอบแกด้วย "  เธอถอนใจนึกรำคาญนิดๆที่แม่ชอบ  "หางาน"ใหม่ให้เธอรวดเร็วเกินไปเสมอๆ"  โอ้ย  !!..แม่  ขอหนูพักบ้างเถอะ  ..มีตั้งเยอะแล้วนะ  เงินที่ได้จากไมค์แล้วก็พีทนั่นก็อยู่ได้ทั้งชาติแล้วล่ะ  หนูเหนื่อยแล้ว".....