ต้อยติ่งซินโดรม

           อย่างที่เล่าให้ฟัง(อ่าน)ในตอนแรกๆว่า  ต้อยเป็นคนดีมีน้ำใจและซื่อมาก   ด้วยเหตุนี้หม่ามี๊เราเลยเอาหลานชายคนนี้มาอยู่ด้วย   และทำท่าจะให้อยู่ไปตลอดชีวิตด้วยซ้ำ  .. หาก.....ไม่ซะก่อน....เดี๋ยวค่อยเขียนค่ะ....ตอนนี้อ่านเรื่องนี้ต่อดีกว่า

          ที่บ้านเรามีกิจการ(ใช้คำนี้แล้วใหญ่โตดีค่ะ   ชอบ..)ร้านอาหารตามสั่ง  แต่เน้นหนักไปทางผัดไทยต้มยำกุ้ง

           วันเสาร์อาทิตย์ต้อยจะหยุดงาน  นอกจากงานที่บริษัทเร่งก็อาจทำโอทีเพิ่ม   หากหยุดต้อยก็จะออกไปข้างนอกบ้างตามประสาหนุ่มโสด   แต่ก็จะช่วยหม่ามี๊เราก่อนทุกครั้ง   เสร็จแล้วค่อยออกไปไหนต่อไหน   ตามเรื่องของเค้า   วันหยุด  จะเป็นวันที่ขายดีเป็นพิเศษ  แทบไม่ได้วางมือจากกะทะเลยล่ะค่ะ  ยุ่งวุ่นวายทั้งสองเตา  วิธีการทำงานของบ้านเราคือ ใครว่าง  "มาช่วย"  เท่านี้ค่ะง่ายดี  ค่าจ้างคือพลังงานที่รับเข้าทางปากตามแต่ใจปรารถนาแต่ห้ามแพงเกินลูกค้าสั่งนะ  (อิ  ฮิ..)   วันอาทิตย์นี้มีลูกค้ามายื่นโนติสตั้งแต่ตอนเพิ่งลงจากรถตลาด...  "จัน...ต้มยำกุ้งนะ  รสจัดๆ  ผัดไทยวุ้นเส้น4ห่อ  อีกห่อนึงไม่เอาไข่  แล้วก้อส้มตำปลาร้า..."   จะบ้าเหร๊อ!....  ร้านเราอินเตอร์ดอทอุบลฯนะจ๊ะ  ปลาแดกไม่มีขาย(โว้ย)  ..เก็บไว้กินเอง..  แค่สองรายการค่ะที่เหลือเรามั่วลงเอง  อิอิ...

         เกือบแปดเช้าโมงแล้ว  เรายังเตรียมของให้แม่ไม่เสร็จ   ลูกค้าถีบจักรยานมาถามแล้วหนึ่งรอบ  เราโบ้ยไปว่าอีก20นาทีมารับนะคะ   พลางสั่งต่อผู้เป็นมารดา...หรือคุณป้าใหญ่อดีตเชฟใหญ่ของร้านชื่อดังที่ติดท้อปไฟท์ของกรุงเทพฯ...

         "แม่  ต้มยำกุ้งรสจัดๆ1ถุง  กะผัดไทยวุ้นเส้น4ห่อ  อีกห่อไม่ใส่ไข่กลัวอ้วน"  

             ด้วยศักยภาพแห่งเชฟใหญ่มาก่อนแม่เราจัดการทำทุกอย่างเสร็จด้วยเวลาที่รวดเร็ว   แต่วุ้นเส้นผัดไทยที่แช่ไว้มันหมดก่อน  แม่เลยผัดแยกได้แค่สามห่อ  กะแช่อีกห่อใหญ่ที่กะเตรียมขายได้ทั้งวันเลย   อีกห่อที่เหลือค่อยเอา"ของใหม่"มาผัดต่อ  ตอนที่เอาน้ำใส่กาละมังใบโต  ลูกค้ามาสั่งของเพิ่มอีกเจ้า   แม่เลยไปรับออเดอร์แทนเรา     ที่หายหัวไปนั่งแกะกุ้งเตรียมขายไส่กล่องพลาสติคไว้   ในบ้านที่พัก(บอกแล้วว่าอยู่ใกล้มาก  เดิน1/2นาทีเอง)  ต้อยเดินมาที่ร้าน  แต่งตัวหล่อเชียว  หอมหึ่งไปด้วยโลชั่น  และโคโลญจน์ยอดฮิต  ขนาดมันเดินผ่านเราไปตั้งนานเกือบ1นาทีกลิ่นยังกำจายอยู่เลยล่ะ   บอกแล้วข้อดีเค้าเยอะมากพอๆกับข้อเสียนั่นแหละค่ะ   เพราะขนาดจะออกไปเที่ยวยังมาดูงานที่บ้านก่อนว่าจะช่วยอะไรได้บ้าง

            "ป้า  เดี๋ยวผมจะไปหาเพื่อนนะ"  ต้อยบอกหม่ามี๊เราแล้วก็ช่วยลงโต้ะไปด้วย   แม่เราเลยสั่งว่า

             "ต้อย  เอาวุ้นเส้นแช่ให้ป้าก่อนไปนะ"  แม่เราสั่ง  เงียบไปแป๊ป  ดูจากหางตาที่กำลังวุ่นๆ  เห็นว่าต้อยเดินไปหยิบห่อวุ้นเส้นมาจากตู้เก็บของหลังร้าน  ที่เราจะเก็บของแห้ง  เครื่องปรุงต่างๆไว้

             "ป้าแช่ทั้งห่อหรือเปล่าครับ"  ต้อยถาม

             "เออ..แช่หมดทั้งห่อนั่นล่ะลูก"  แม่เราตอบ   พลางทำอาหารที่ลูกค้าสั่งไว้ไปด้วย     "ป้า   ผมแช่ให้แล้ว ผมไปนะ"    เวลาผ่านไปไม่นานนัก  ลูกค้าที่สั่งของมาแล้ว  แม่เพิ่งนึกได้ว่าขาดผัดไทยวุ้นเส้นไม่เอาไข่อีกห่อนึงนี่นา  แม่หันหลังกลับไปที่กาละมังด้านหลัง  ในใจคิดว่าพอดีเลยวุ้นเส้นได้ที่พอดี  สิ่งที่แม่เราเห็นต่อหน้าต่อตาคือ   ..ถุงวุ้นเส้นขนาดใหญ่ลอยตุ้บป่อง!...ตุ้บป่อง!...อยู่ในกาละมังน้ำเกือบเต็ม!!!!.....

            เรื่องนี้  ทุกคนที่ได้ฟังจากคำบอกเล่าของแม่  ต่างฟันธง!ว่า  "แม่ผิด"เต็มประตู  ผิดในข้อที่ว่า  ประเมินสถาณการณ์ต้อยสูงกว่าที่ควรเป็น  ในฐานะป้าหลาน  แม่ห้ามพลาด  เด็ดขาด!