ต้อยติ่งซินโดรม

          หลังจากเรื่องต้อยฯ  ได้ห่างหายไปนานกว่าสองเดือน  มาคราวนี้เพิ่งมีข้อมูลใหม่ส่งตรงมาจากปากเพื่อนชาวญี่ปุ่น(ทาโร่ซัง)และน้องชาย(โจ)  มาหมาดๆ "ทำไมไม่เขียนเรื่องเก็บเอกสารล่ะ?" เอาล่ะค่ะ  เพิ่งนึกได้ว่าไม่ได้เขียนเรื่องนี้ ได้กฤษ์เขียนอีกทีแล้วซีคะ...(555+)
          มีอยู่ช่วงนึง  ที่ทาโร่ซังต้องไปต่างประเทศเป็นเวลาสองเดือนและได้ฝากบ้านให้เรากับทุกคนช่วยดูแลให้บ้างตามโอกาสอันควร  คือแค่คอยดูว่ามีเอกสารอะไรส่งมาบ้าง  แล้วช่วยเก็บไว้ให้เขาหน่อย  บิลค่าน้ำค่าไฟ ค่าเช่าบ้าน  ที่ทาโร่ซังจะส่งเงินผ่านบัญชีเราเอาไว้ทุกเดือนเพื่อใช้จ่ายในการนี้โดยเฉพาะ   แต่เพราะทุกคนต่างมีงานเยอะ  ด้วยเหตุนี้เจ้าต้อยเลยมีหน้าที่คอยเดินไปดูหน้าบ้านของทาโร่ซังทุกวันหลังเลิกงาน   หากมีเอกสารหรือ  จดหมาย แม้แต่บิลอะไรต่างๆต้อยจะเอามากองแหมะไว้โต้ะทีวีจุดเดิมทุกครั้ง  และมันเริ่มมีมากขึ้นๆอย่างช่วยไม่ได้  เพราะนอกจากบิลต่างๆที่ว่ามาแล้ว  ทาโร่ซังยังเป็นสมาชิกหนังสือพิมพ์ภาษาญี่ปุ่น(นิฮงซิมบุ้ง)ที่มีมาส่งทุกวัน และนิตยสารหนึ่งฉบับซึ่งเดือนหนึ่งออกสองครั้ง  และเธอก็ย้ำนักย้ำหนาว่า  "เก็บให้ข่อยแน้เด้อ..."  (แฮ่ะๆ..เอาภาษาบ้านเรามาปนๆไปด้วยเดี๋ยวลืมชาติ  ฮา..)  หน้าที่ง่ายๆแบบนี้  แน่นอนว่า  ต้อยคือผู้(ถูกบังคับ)ประมูลไปได้เพียงผู้เดียวแบบไม่มีคู่แข่ง   ทาโร่ซังให้ค่าน้ำมันหยอดโซ่กันสนิมรถจักรยานของต้อยเดือนละ500บาท  โดยที่ต้อยเองก็เต็มใจ(หน้าด้าน)รับ  เพราะไม่ต้องทำอะไรมาก  แค่เดินไป-กลับไม่เกิน50ก้าว  ก็ได้ตังค์ใช้แล้วตั้งเดือนละ500บาท  สองอาทิตย์ค่อยเปิดประตูบ้านเข้าไปดูทีว่า  ขี้ฝุ่นมันหนาถึงสองนิ้วยัง  หากไม่ถึงก็สะสมไว้ก่อนรอให้ถึงค่อยกวาดทีเดียว  นี่คือหลักการทำงานของต้อย  เพียงเดือนแรกหนังสือพิมพ์รายวันที่ทาโร่ซังรับทุกวันก็วางซ้อนจนล้นเอียงกะเท่เร่ทำท่าเหมือนหอเอนปิซ่าที่พร้อมจะ*โหง่ยตั้ม! ..ลงมาทุกวินาที  ทำเอาระยะนั้น  ทุกคนที่บ้านเดินเป็นจ้าวเป็นนายกันทุกคน  คือค่อยๆเดิน  และเดินแบบเงียบๆ  เกรงใจกองหนังสือพิมพ์จะล้มลงมาค่ะ  ครั้นจะบอกให้ต้อยวางจัดเรียงดีๆ  ก็คร้านจะบอก  เพราะมันฟังแล้วเฉยๆ  เราคนบอกต้องพลอยเกรงใจเขาไปด้วย  เออ...  มันไม่ฟังแล้วเราจะด้านหน้าบอกทำไมเน้าะ...อิอิ...  
         ที่นี้มีอยู่หนเป็นวันหยุดของทุกคน  และพากันนั่งดูหนังที่เช่ามาอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา ต้อยก็อยู่ด้วย  อากาศร้อนจัดมาก  เลยเปิดพัดลมเพดานแรงไปหน่อย ช่วงที่พัดลมมันทำงานอย่างซื่อสัตย์นั้น  บิลค่าไฟใบน้อยก็ลอยขึ้นบ้างลงบ้างตามจังหวะลมที่พัดผ่าน  ทำให้บรรยากาสของการดูหนังที่น้องชายเราเช่ามาไม่สนุก  เดี๋ยวบิลใบเล็กๆก็ปลิวว่อนท่องเที่ยวไปทั่วบ้าน รบกวนสายตาและโสตประสาทมาก  อีกอย่างเราเกรงว่าจะหาย  เลยเดินไปที่ร้านผัดไทยยอมสละเสาเสียบบิลที่ร้านเอามาให้อันนึงแล้วบอกต้อยว่า "เอ๊า!..เอาไปเสียบบิลไว้ซะ  แล้วทีหลังนะ  เวลามีบิลมีกระดาษอะไรๆของทาโร่ซังมาก้อเสียบไว้แบบนี้ล่ะ  มันจะได้ไม่หายไม่ปลิว"  ค่ะ  ทุกอย่างน่าจะเรียบร้อย  ไม่เห็นจะยากเล้ยยย ..จริงมั๊ยคะ?...  เหอๆ  ..แต่..ต้อยเรา  เขาได้สร้างปรากฎการณ์ที่ทุกคนต่างทั้งทึ้ง  ทั้งอึ้ง  ทั้งงง  ให้กับทุกคนจนได้  วันอังคารต่อมา  เราไม่เห็นกองหนังสือพิมพ์"นิฮงซิมบุ้ง"ที่เอนได้อีกต่อไป  แถมเสาที่เสียบบิลได้มีกระดาษหลากหลายมากมายมาแทนที่ เช่น  ใบปลิวKFC , ใบแจ้งการลดสินค้าของห้างใหญ่ๆแถวๆบ้านสามห้างดัง, ใบรายการพิซซ่าพร้อมส่วนลดต่างๆ  เราลองเปิดๆดูก็เห็นว่าไม่เป็นไรหรอกหากต้อยจะเก็บเอาไว้  เพราะหากอันไหนไม่จำเป็นก็ค่อยทิ้งก่อนที่ทาโร่ซังจะมาเห็นก็พอ  แต่ที่ข้องใจคือหนังสือพิมพ์กว่าสามสิบกว่าฉบับมันหายไปไหนนั่นสิคะ   ด้วยความอดทนไม่ไหว  และเกรงว่าเพื่อนจะว่าเราได้ว่า  วานแค่นี้ก็ไม่ได้  เราเลยต้องตามล่าหาความจริง   "ต้อย..หนังสือพิมพ์ของทาโร่ซังอยู่ไหน?"   ต้อยยิ้มอมภูมิ  แบบภูมิใจมากๆ แล้วพูดกับเราทางสายตาว่า  "พี่จันนี่โง่จัง.." ...คือเราไม่ได้คิดเอาเองนะคะ  มันส่อออกมาทางสายตาต้อยแบบนั้นเลยค่ะ  จริงๆ  หากต้อยกอดอกเชิดหน้าพูดได้เหมือนในละครทีวีน้ำเน่า   มันต้องออกมาแนวนั้นล่ะค่ะ   
            แทนที่ต้อยจะตอบ  กลับบอกเราว่า  "พี่จันไปดูนี่กับผมเร็ว"  พลางเดินนำหน้าเราไปที่บ้านของทาโร่ซัง  ไขกุญแจประตูเหล็กออก  พอประตูบังตาเปิดมาเท่านั้นล่ะค่ะ...  ก๊ากๆๆ...  ขำแบบลืมสวยไปเลย...ฮ่า  ฮ่า..  มีแท่งเหล็กเงาๆยาวแหลมๆประมาณศอกเศษๆชี้โด่พ้นกองหนังสือพิมพ์ที่หนาปึ๊ก!..วางอยู่ที่พื้นข้างประตูขวามือติดกับตู้ใส่รองเท้าพอดิบพอดี  วางได้ดีเป็นระเบียบม้ากกก...  อย่าลืมนะคะ36ฉบับ ของ36วัน  และยังจะมีต่อมาอีกเรื่อยๆทุกวัน...
         "ผมให้พี่ที่ทำงานแผนกเชื่อมแกทำให้พี่  เจ๋งป่าว?..(ยิ้มแบบภาคภูมิใจ)..ต่อไปนี้  ที่บ้านโน้น (หมายถึงบ้านที่เราอยู่)ไม่ต้องมาว่าผมอีกแล้ว  ไม่หาย  ไม่ปลิวด้วย  ดีมั๊ยล่ะพี่?  ไม่ล้มอีกตะหาก  กิ๊กๆ"     เราพูดไม่ออกค่ะ  ได้แต่นึกว่า  ต้อยช่างมีความพยายามเหลือเกิน  กว่าจะเอาหนังสือพิมพ์เสียบลงเสาทีละฉบับจนกว่าจะครบ36ฉบับ  แล้วยังต้องมาเสียบต่อไปอีกอย่างน้อย24ฉบับ  หากไม่ใช่ต้อย  คงไม่มีใครทำได้แน่ๆ  และพาลคิดไปอีกอย่างคือเรื่อง..  "สีหน้าทาโร่ซัง"  ตอนที่เขามาเจอ  "ของแปลก"ในบ้านแบบนี้  เขาจะว่าอย่างไรน้อ??
 
 
             * โหง่ยตั๊ม!  =  ล้มครืนลง, หงายหลังล้มลง,  ล้มไปด้านหลัง (ภาษาอีสาน)
           ปล.  หลังจากเรื่องนี้ผ่านไป  ทาโร่ซังหากล่องใบใหญ่มาใส่หนังสือพิมพ์แทนค่ะ  ส่วนที่เสียบบิลใหญ่ที่สุดนั้น  กลายสภาพเป็นที่เขี่ยถ่านเตาไก่ย่างของพี่ทันไปแล้ว  และยังใช้ได้ดีอยู่มาจนบัดนี้.