ผีกะที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งทางภาคเหนือ

หลังจาก “กาย” ปราบผีกะลงได้และนำกล่องตะเคียนไปเก็บไว้ใต้ดิน เขากลับใช้ชีวิตตามปกติ แต่มีสิ่งแปลก ๆ เริ่มเกิดขึ้นกับตัวเขา:
เขาฝันถึงอีฝ้ายทุกคืน ฝันซ้ำ ๆ ว่าเธอเรียกให้เขา “ปล่อย”
กระจกที่บ้านเริ่มมีไอน้ำเป็นเงาใบหน้าหญิงสาว แม้ไม่มีใครอยู่
สัตว์เลี้ยงของเพื่อนบ้านเริ่มตายทีละตัว...
กายเริ่มไม่แน่ใจว่า ผีกะถูกขังไว้ได้จริงหรือเปล่า หรือว่า…เขาเองกำลัง “กลายเป็น” มัน
---
ปริศนาค่อย ๆ เผย
กายกลับไปหาครูบาอินทร์อีกครั้ง — แต่พบว่าท่านตายไปแล้วอย่างลึกลับ ร่างของครูบาแห้งกรัง เหมือนถูกสูบชีวิตออกไป
เขาพบจดหมายฉบับหนึ่งในสมุดของครูบา ซึ่งเขียนไว้ว่า:
> “ความจริงที่คนรุ่นเจ้าไม่รู้ก็คือ...‘กาย’ คือหลานแท้ ๆ ของยายคำและเจ้าก็มีเลือดของ ‘ผีกะ’ อยู่เต็มตัว”
 
---
ความจริงที่พลิกทุกอย่าง
ย้อนกลับไปก่อนกายจะเกิด — ยายคำเคยมีลูกสาวคนหนึ่ง ชื่อ คำแปง ซึ่งท้องโดยไม่ทราบพ่อ และหนีออกจากหมู่บ้าน…ลูกของคำแปง คือ “กาย” ที่โตมาในเมือง ไม่เคยรู้ชาติกำเนิดตนเอง
เขาคือทายาทสายตรงของ “ผีกะ” และนั่นคือเหตุผลที่ “อีฝ้าย” พยายามไม่ฆ่าเขาเธอไม่ได้สาปกาย…เธอกำลัง “ถ่ายทอด” ตนเองให้เขา
และทั้งหมดที่กายทำ — สู้ผีกะ สวดขังเธอในกล่องตะเคียนล้วนแต่เป็น พิธีกรรมเปลี่ยนผู้สืบทอด ตามคำทำนายโบราณของหมอผีล้านนา!
---
หักมุมจบ (หรือจุดเริ่ม)
คืนนั้น… กายยืนหน้ากระจก เห็นเงาอีฝ้ายซ้อนทับกับร่างตนเอง เขาไม่ได้ตกใจกลับแสยะยิ้ม พร้อมพูดเบา ๆ ว่า...
> “ข้าเข้าใจแล้ว… ผีกะบ่ได้เกิดจากปีศาจแต่มันเกิดจากความรักที่โลกบ่ยอมรับ…”
 
จากนั้นกายก็หายตัวไปและข่าวลือเริ่มกระจายไปทั่วเมืองเชียงใหม่…
> หมอผีหนุ่มรูปหล่อที่เคยล่าผีกะ…บัดนี้กลายเป็นผีกะเองเสียแล้ว
 
---