ผีกะที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งทางภาคเหนือ

หลังจากยายคำตายได้ไม่นาน ทุกอย่างดูเหมือนจะกลับมาสงบ… แต่เพียงไม่กี่เดือนให้หลัง ชาวบ้านก็เริ่มสังเกตเห็นเหตุการณ์ประหลาด:

ไก่ของ “ป้าสาย” ตายเกลี้ยงทั้งเล้า แต่แมวของหลานสาวเธอกลับอ้วนขึ้นผิดปกติ

“ตาเกียว” ที่ป่วยติดเตียงกลับมายืนเดินได้ในเวลาไม่น่าเชื่อ แต่พวกสุนัขแถวนั้นพากันเห่าหอนตลอดคืน

เด็กน้อยคนหนึ่งบอกว่า “เห็นคนแก่ตัวดำ นั่งยิ้มอยู่ใต้ถุนบ้านกลางคืน”

หนานบัว เริ่มสงสัยว่าผีกะยังไม่จากไปจริง ๆ เขาจึงไปขอคำปรึกษาจาก “ครูบาอินทร์” ที่วัดป่าบนดอยสูง ครูบานิ่งอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดเพียงว่า:

> “ของแบบนี้…มันบ่สูญหาย แต่มันเลือกได้ว่าจะอยู่กับไผ”

หนานบัวจึงย้อนกลับไปสืบหาต้นตอ และพบว่า…ในคืนที่ชาวบ้านล้อมบ้านยายคำ มีหญิงสาวคนหนึ่งยืนมองพิธีอยู่ห่าง ๆ — “อีฝ้าย” หลานสาวของยายคำที่หายตัวไปหลังงานศพ

เขาเริ่มตามหาอีฝ้าย… และในคืนเดือนมืด เขาได้ยินเสียงฝีเท้าเบา ๆ เดินอยู่รอบบ้านของเขา — แต่ไม่มีใครอยู่เลยนอกจากเงาวูบไหวที่ริมหน้าต่าง

วันรุ่งขึ้น หนานบัวตัดสินใจขึ้นดอยอีกครั้ง ขอลี้ภัยอยู่กับครูบาอินทร์ ท่านจึงให้เขานำ “ผ้ายันต์แดง” ไปแขวนไว้หน้าบ้าน พร้อมเอากระจกเงาโบราณตั้งไว้หน้าประตู — เพราะเชื่อว่า “ผีกะไม่อาจทนต่อเงาสะท้อนของตนเองได้”

แต่แล้ว…คืนนั้นเอง หนานบัวฝันเห็นอีฝ้ายยืนอยู่หน้ากระจก
เธอยิ้มช้า ๆ แล้วพูดว่า… “อ้าย…ยังจำฝ้ายได้ก่อ?”
ก่อนร่างของเธอจะเปลี่ยนเป็นบางสิ่งที่คลานเข้ากระจก... พร้อมเสียงกระซิบสุดท้ายที่หลอนจนหนานสะดุ้งตื่น:

> “ถึงฝ้ายสิเป็นผีกะ... แต่ใจกะยังฮักอ้ายอยู่เด้อ”

---