"ห้องหมายเลข 13"

มินตราก้าวผ่านประตูแสง และพบว่าตัวเองยืนอยู่บน “แท่นหินลอยฟ้า” เบื้องล่างคือทะเลหมอกขาวไม่มีที่สิ้นสุด ด้านหน้าเป็นสะพานลอยแคบที่ทอดไปยังวิหารอีกแห่ง — “หอทรงจำรวม”
ขณะเดินข้ามสะพาน เสียงฝีเท้าแผ่วเบาก็ดังขึ้นข้างหลัง
มินตราหันกลับไป — และพบกับเด็กหนุ่มในชุดนักเรียนเก่า สีซีดจนแทบขาว ใบหน้าซีดเซียว แต่ดวงตาคมดั่งเหล็กกล้า

“ในที่สุด... เจ้ามาถึง” “เราเฝ้ารอเจ้ามานานมากแล้ว — ‘ผู้เปิดห้องคนสุดท้าย’”