ทางที่ไม่ควรกลับ

เอหอบหายใจแรง เธอยืนแข็งอยู่หน้ากระจกอยู่นานหลายวินาที ร่างหญิงชราที่เห็นเมื่อครู่หายไปแล้ว... แต่หัวใจเธอยังเต้นไม่เป็นจังหวะ

เธอคว้าโทรศัพท์มือถือที่แทบไร้สัญญาณขึ้นมา แต่ไร้ประโยชน์ ไม่มีสัญญาณ ไม่มีใครให้โทรหา

วันต่อมา เอตัดสินใจไปที่หมู่บ้านเล็ก ๆ ห่างออกไป 20 กม. เพื่อถามชาวบ้านเกี่ยวกับ “ยายจันทร์”

หญิงสูงวัยเจ้าของร้านของชำเพียงถอนหายใจ ก่อนพูดว่า...

> “ยายจันทร์ไม่ใช่คนเลว... แต่เธออยู่คนเดียวมากไป มันเลยทำให้จิตใจไม่อยู่กับร่องกับรอย”

> “มีอยู่ช่วงหนึ่ง เธอพูดถึง ‘สิ่งที่มาเคาะหน้าต่าง’ ทุกคืน... แล้วจู่ ๆ เธอก็เริ่มบอกว่าจะมี ‘ใครบางคนมาแทนที่’”

> “แล้ววันหนึ่ง... แกก็หายไป เหลือแต่เลือดหยดหนึ่งหน้าบ้าน”

เอกลับมาพร้อมหัวใจหนักอึ้ง
เธอเริ่มอ่านบันทึกของยายจันทร์ต่อ — แต่ตอนนี้หน้าใหม่ ๆ ปรากฏขึ้น... หน้าเหล่านี้เธอไม่เคยเห็นเมื่อคืน

> “เธอมาแล้ว... คนเขียนหนังสือ...”
“เธอไม่ควรอยู่คนเดียวตอนตีสามยี่สิบเจ็ด...”
“ประตูใต้หลังคาจะเปิดเอง”

คืนนั้น เธอตั้งใจไม่หลับ
จนเวลาเดินไปถึง ตีสามยี่สิบเจ็ด

“แกร๊ก...”
เสียงกลอนจากบันไดใต้หลังคาดังขึ้นช้า ๆ โดยที่เธอไม่ได้แตะมันเลย

เธอเดินไปช้า ๆ มือถือในมือ ส่องแสงไฟสลัวไปยังช่องเปิด...
กลิ่นเก่าเหม็นอับ ลอยมาตามลมที่พัดผ่านร่องไม้

เธอก้าวเท้าขึ้นไปชั้นบน...

ภายในห้องใต้หลังคา — มันไม่มีอะไรเลย นอกจาก “กระจกสูงกรอบทอง” ตั้งอยู่เพียงชิ้นเดียว

เธอเข้าไปใกล้...
และในเงากระจกนั้น เธอเห็น “ตัวเอง” ยืนอยู่ — แต่แววตาของร่างในกระจก ไม่ใช่ของเธอ

---