คืนหลอนวันคลอดลูก

สวัสดีค่ะคุณรี้ดที่รักทุกท่านวันนี้ไรท์มีเรื่องเล่าหลอนๆจากครูสมัยไรท์เรียนชั้นประถมมาเล่าให้ฟังและเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นในช่วง 40 ปีก่อน 
 
นามสมมุติครูของไรท์คือครูสาว ในช่วงที่ครูตั้งท้องอยู่พ่อของครูเป็นคนที่มีวิชาคาถาอาคม และในสมัยนั้นไม่มีโรงพยาบาลเวลาคลอดลูกจึงเรียกหมอตำแยให้ไปทำคลอด เวลาคนใกล้จะคลอดลูกกลิ่นของเด็กอ่อนมันหอมหวนและผีปอบก็เป็นผีที่น่ากลัวมากๆในสมัยนั้น ไม่มีใครกล้าออกจากบ้านในเวลายามวิกาลสักคนตั้งแต่หกโมงเย็นทุกคนในหมู่บ้านก็จะเริ่มเตรียมตัวปิดบ้านนอนกันตั้งแต่หัวค่ำ และในขณะที่ครูสาวกำลังเจ็บท้องใกล้คลอดนั้น สุนัขที่อยู่รอบๆหมู่บ้านก็ต่างพากันหอนเสียงดังกังวานไปทั่วทิศทาง 
 
 
 
ครูสาวทั้งตกใจและหวาดกลัวเพราะเธอรู้สึกขนลุกชันไปทั้งตัวอีกทั้งบรรยากาศก็วังเวงน่ากลัวมีแต่เสียงสุนัขต่างพากันหอนตามกันเป็นทอด ระหว่างที่ทำคลอดกับหมอตำแยอยู่นั้นลมแรงก็พัดโบกใส่ประตูและบานหน้าต่างเสียงดัง
 
หมอตำแยก็เร่งทำคลอดให้ครูสาวเพราะเลือดเธอออกมามากเหลือเกินแต่เด็กยังไม่ออกมาสักที  
 
" โอ๊ย  ยายฉันเจ็บเหลือเกิน "
 
 
 
" ทนก่อนนะสาวเฮ้ย เดี๋ยวลูกเอ็งก็ออกมาแล้ว เอ้าเบ่งอีกรอบ " 
 
 
 
ครูสาวเบ่งอีกรอบจนสุดแรงแล้วก็มีลมพัดแรงโหมใหญ่พัดกระหน่ำจนหน้าต่างบ้านเปิดออก ครูสาวหันหน้าตามีเสียงบานประตูเปิดแล้วก็พบเข้ากับยายแก่คนหนึ่งนั่งห้อยขาอยู่บนกิ่งไม้ลำใหญ่ ดวงตาสีแดงก่ำจ้องมองมายังครูสาวตาไม่กระพริบแล้วแลบลิ้นยาวเลียริมฝีปากไปมา 
 
" ยาย !!!! "
 
ครูสาวอุทานออกมาด้วยความหวาดกลัวตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยพบเห็นผีที่มีตัวเป็นๆแบบนี้เลยเธอเคยได้ยินแต่คนอื่นเขาพูดกันว่าผีปอบมีหน้าตาเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ ถ้าไม่ได้เห็นกับตาตนเองเธอก็ไม่เชื่อ 
 
ร่างกายผอมแห้ง ผมสีขาวยาวถึงก้น ดวงตาสีแดงก่ำ เล็บสีดำแหลมและยาว ทั้งหมอตำแยและครูสาวต่างก็พากันผวากับสิ่งที่เห็นเธอแทบจะหมดแรงคลอดลูก หมอตำแยยังคงทำหน้าที่ต่อไปถึงแม้จะกลัวมากก็ตามแต่ชีวิตของสองแม่ลูกนี้สำคัญกว่า เธอจึงเรียกสติครูสาวให้หันมามองหน้าเธอแทน อย่าไปจ้องมองผีตนนั้นเดี๋ยวจะโดนมนต์สะกดมันได้ 
 
ครูสาวเบ่งทารกสุดกำลังเฮือกใหญ่และแล้วเด็กผู้หญิงตัวน้อยๆก็คลอดออกมาเธอหมดกำลังจากการคลอดลูกจนหมดสติไป หมอตำแยที่อยู่ในสถานะการณ์คับขันแบบนั้นก็เรียกขอความช่วยเหลือจากพ่อครูสาว  พ่อของครุสาวกลับมาจากไปงานที่วัดมาพอดี ผีปอบตนนั้นพยายามจะเข้ามากินเด็กให้ได้ เด็กน้อยก็ร้องไห้เสียงดัง เสมือนกันเธอรับรู้ว่ากำลังจะมีอันตรายมาถึงตัว แต่เพราะพ่อครูสาวได้นำสายสินมาอ้อมรอบบ้านเอาไว้มันจึงเข้ามาไม่ได้ แต่มันก็ไม่ยอมไปไหนนั่งเฝ้ามองอาหารอันโอชะอยู่บนกิ่งไม้อยู่อย่างนั้น 
 
เมื่อพ่อครูสาวมาถึงก็ได้จัดการและร่ายมนต์คาถาใส่นางผีร้ายตนนั้น 
 
" มึงจะออกไปจากเขตบ้านกูไหม "
 
 
 
แผล็บ ๆๆๆ 
 
" กูไม่ไป กูจะรอกินลูกกับหลานมึง "
 
ผีปอบกล่าวด้วยวาจาเกรี้ยวกราดไม่เกรงกลัวยังคงพยายามกระโดดไปมาเกาะกิ่งไม้ต้นนี้ต้นนั้นเพื่อคอยสะกดจิตครูสาวให้ตื่นขึ้นมา แต่ก็ไม่เป็นผล พ่อของครูสาวมีวิชาพอตัวจึงสวดมนต์ท่องคาถาบทสำคัญและหยิบน้ำมนต์กับข้าวสารเสก      เขวี้ยงไปที่ผีปอบตนนั้น  ผีปอบร้องครวญครางอย่างเจ็บปวด เสียงร้องโหยหวนดังลั่นอยู่ในโสตประสาทของทุกคนที่อยู่ในบ้านหลังนั้น 
 
สุดท้ายพ่อครูสาวจึงใช้วิธีเด็ดขาดกับผีร้ายเมื่อมันเห็นหม้อที่พ่อหมอเตรียมมามันก็ทำท่าบอกกล่าวว่ากับพ่อหมอ 
 
 
 
" กูไปก็ได้ แต่มึงระวังตัวไว้เถอะอย่าเผลอล่ะ "
 
ก่อนจะไปมันก็ได้ฝากคำขู่เอาไว้กับพ่อหมอ นี่เป็นเรื่องเล่าจากครูสาวสมัยที่ท่านคลอดลูกกับหมอตำแย ท่านเล่าว่าเหตุการณ์ที่พบเจอมันน่ากลัวมากๆแต่หลังจากนั้นครูก็ไม่ได้พบเจอกับผีปอบตนนั้นอีกเลยคุณรีดคิดว่ายังไงบ้างคะผีตนนั้นหายไปไหนหรือเพราะยุคสมัยเริ่มเปลี่ยนไปเลยไม่มีใครได้พบอีก 
 
 
 
เพื่อนๆเชื่อเรื่องผีปอบกันไหมคะ แวะมาพูดคุยแบ่งปันประสบการณ์การหลอนกับไรท์ได้นะคะ  ไว้เดี๋ยวไรท์จะนำเรื่องราวประสบการณ์หลอนมาเล่าให้ฟังอีกทั้งจากคนรอบข้างและตัวของไรท์เอง  
 
สำหรับวันนี้ขอบคุณรีดเดอร์ที่
น่ารักนะคะที่แวะเข้ามาอ่านเรื่องเล่าของไรท์ ☺️