โชคดีฉันได้สามีสามคน

“เราจะกลับบ้านก็ได้นะ ถ้ารตียังไม่พร้อม…” เขากระซิบเบาๆ ข้างหูเธอ

แต่คำตอบของมารตี ไม่ใช่คำพูด เธอเพียงหันกลับไปหาเขา จูบเบาๆ ที่ริมฝีปาก แล้วกระซิบกลับว่า

“ไม่ต้องกลับหรอกค่ะ...แต่อย่าปล่อยมือรตีนะคะ”

ลมหายใจของหญิงสาวแผ่วเบา แต่สม่ำเสมอ ขณะที่เธอนั่งระหว่างปพนต์และนิศา แสงไฟในวิลล่าเปลี่ยนจากสลัวเป็นเงาไหวจากแสงเทียน

กลิ่นอโรมากระจายชัดเจนขึ้น อุณหภูมิในร่างกายของมารตีเหมือนเพิ่มขึ้นเล็กน้อย แม้จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นเกินเลย แต่การที่เธอ “เลือกจะอยู่” ที่นี่ในคืนนี้...ถือเป็นก้าวสำคัญในชีวิตอีกก้าวหนึ่ง

“คุณแน่ใจนะคะ?” นิศาถามอีกครั้งเสียงเบาๆ ในขณะที่เธอค่อยๆ ประคองมือของมารตีไปวางสัมผัสผิวเนื้อนุ่ม บนต้นขาของเธอ

มารตี ยิ้มจางๆ “ฉันไม่เคยแน่ใจอะไรในชีวิต...แต่ตอนนี้ ฉันรู้แค่ว่า ฉันไม่อยากเสียความรู้สึกนี้ไป”

ปพนต์ไม่ได้แทรกเข้ามา ไม่ได้เร่งเร้า เพียงแค่เอื้อมมือมาวางบนไหล่ภรรยาคนสวย ลูบเบาๆ ราวกับจะบอกเธอว่า "ผมยังอยู่ตรงนี้เสมอ" และนั่นคือพลังใจสำคัญที่ทำให้มารตี ไม่หวั่นไหวอีกต่อไป

ผ้าคลุมไหล่เลื่อนหลุดจากไหล่โดยไม่ตั้งใจ หรืออาจจะเพียงความตั้งใจลึกๆ ของเธอ เผยให้เห็นผิวเนียนและเส้นไหล่ที่สั่นไหวเล็กน้อยจากความรู้สึกที่พลุ่งพล่านภายใน

นิศาขยับเข้ามาใกล้อีกนิด แล้วโน้มหน้ามาจูบลงบนบ่าเธอช้าๆ

หญิงสาวหลับตา รู้สึกเหมือนจิตใจที่ผูกไว้แน่นมาตลอดหลายปีค่อยๆ คลายลง มือของนิศาไม่รีบร้อน ลูบไล้จากปลายแขนขึ้นมาตามแนวลำคอ ริมฝีปากแตะที่ติ่งหู กระซิบว่า “คุณสวยมากเลยค่ะ…คุณรู้ตัวไหม ทั้งสวย ทั้งเร่าร้อน และน่ากลืนกิน?”

มารตี ยิ้ม ดวงตาพร่าเล็กน้อยจากไวน์หรืออารมณ์ที่ร้อนขึ้นเธอก็ไม่แน่ใจ...เธอกระซิบตอบ “คุณทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองสวย…”

เมื่อริมฝีปากของนิศาแตะลงที่ริมฝีปากของเธออย่างอ่อนโยน มันไม่ได้เหมือนจูบของปพนต์ มันไม่เร่งรีบ ไม่ลึกซึ้งแบบชายหญิง แต่มันละเอียดอ่อน และเต็มไปด้วย ความเข้าใจที่ไม่ต้องการเหตุผล

ในใจของมารตี  เธอรู้ว่ามันไม่ใช่แค่ความปรารถนา แต่เป็นบางสิ่งที่ "เติมเต็ม" ช่องว่างบางอย่างในหัวใจของเธอเธอ...ซึ่งไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามันยังขาดอยู่

ปพนต์เฝ้ามองทุกอย่างอยู่ห่างๆ เขาไม่แทรกเข้าไป ไม่แตะต้องอะไร เขาเพียงเป็นพยานของการเปลี่ยนแปลงที่เงียบงันแต่งดงามของคนที่เขารัก

เมื่อมารตี หันไปมองเขา ดวงตาเธอไม่ได้เต็มไปด้วยคำถามอีกต่อไป มันเต็มไปด้วย “คำตอบ”

“ขอบคุณที่เชื่อใจรตี…” เธอกระซิบ

ปพนต์ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะโน้มตัวมาแตะริมฝีปากเธอเบาๆ ไม่ใช่เพื่อเรียกร้อง แต่เพื่อยืนยันว่า "เราเริ่มต้นชีวิตกันใหม่ตรงนี้นะ"

คืนนั้นไม่มีอะไร "มากเกินไป" ทุกอย่างเพียงอยู่ที่ระดับของความรู้สึก...สัมผัส...สายตา และ “การอนุญาต” จากหัวใจที่เปิดออก

หญิงสาวไม่ได้กลายเป็นคนใหม่ในทันที แต่เธอกำลังจะก้าวไปอีกขั้น อย่างสง่างาม เธอไม่ต้องเลือกเพียงทางใดทางหนึ่งอีกต่อไป...เพราะหัวใจของเธอ เริ่มรู้แล้วว่าสามารถเดินหลายเส้นทางพร้อมกันได้...

“การเริ่มต้นที่กระอักกระอ่วน”

แสงไฟสีส้มอ่อนสาดส่องลงบนโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ในห้องอาหารของรีสอร์ตริมทะเล มารตีนั่งตรงข้ามคู่รักที่ปพนต์เป็นคนติดต่อผ่านกลุ่มลับออนไลน์ ทั้งหมดต่างแต่งกายสุภาพ แต่บรรยากาศกลับเต็มไปด้วยความตึงเครียดที่มองไม่เห็น

ฝ่ายชายชื่อ “ต้น” อายุราว 30 ปี รูปร่างสูง ใบหน้าคมเข้ม ดูเป็นคนเงียบขรึม ส่วนภรรยาของเขาชื่อ “แป้ง” หญิงสาวหน้าสวย ผิวเนียน รูปร่างดี โดยเฉพาะส่วนอกที่มีขนาดเกินมาตรฐาน แต่มีสายตาเย็นชาที่ไม่สามารถปิดบังได้ แม้จะยิ้มบ้างตามมารยาท

มารตีสัมผัสได้ทันทีว่า ‘แป้ง’ ไม่ได้รู้สึกยินดีในค่ำคืนนี้เลยแม้แต่น้อย

“คุณมารตีดูสวย มีเสน่ห์มากเลยค่ะ... ไม่แปลกใจเลยที่สามีฉันดูจะตื่นเต้นกับคืนนี้มากเป็นพิเศษ” แป้งเอ่ยพลางจิบไวน์ รอยยิ้มมุมปากแฝงด้วยอะไรบางอย่าง

มารตียิ้มตอบอย่างสุภาพ เธอจับมือปพนต์ใต้โต๊ะแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ความรู้สึกไม่สบายใจแผ่กระจายไปทั่วอก

เมื่ออาหารเย็นจบลง ทั้งสี่คนก็ย้ายไปยังห้องพักที่เตรียมไว้ ปพนต์เป็นฝ่ายเสนอแผนว่าจะลองทำความรู้จักกันให้มากขึ้นในคืนนี้ ไม่ต้องเร่งรีบ แต่เมื่อถึงเวลา สายตาของแป้งที่มองมารตียิ่งเต็มไปด้วยการปิดกั้น ต้นเองแม้จะดูสุภาพแต่ก็ไม่ค่อยกล้าเข้าหามากนัก

“บางที... พวกเราน่าจะกลับก่อนดีไหมคะ”เสียงของมารตีดังขึ้นกลางห้องหลังจากความเงียบอึดอัดยาวนาน มารตีสบตาสามี เห็นแววผิดหวังวูบหนึ่งในดวงตาของเขา

ปพนต์ไม่ได้โกรธ เขากลับยิ้มสุภาพและขอโทษแทนภรรยาเบาๆ ทั้งสี่คนต่างแยกย้ายกันในเวลานั้นโดยไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น

คืนนั้น มารตีนั่งอยู่ริมระเบียงของรีสอร์ต มองดูทะเลมืดดำและฟังเสียงคลื่นซัดสาด เธอถอนหายใจยาว รู้สึกสับสนและโล่งใจในเวลาเดียวกัน

ปพนต์เดินเข้ามาช้า ๆ โอบไหล่เธอไว้แน่น “ขอโทษนะที่ทำให้รตีต้องอึดอัด” เขาเอ่ยเบา ๆ

“ไม่ใช่ความผิดของพี่เลยค่ะ... มันแค่ยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสม”

มารตีไม่พูดอะไรต่อ เพียงแค่เอนศีรษะลงที่อกของสามีอย่างเหนื่อยล้า หัวใจเธอยังเต้นแรงเหมือนวิ่งสวนกับคลื่นทะเล ทั้งหวาดหวั่น ทั้งคาดหวัง และกลัวสิ่งที่กำลังจะตามมาในก้าวต่อไป

ประสบการณ์แรกผ่านไปด้วยความไม่ราบรื่น ทว่าก็ได้จุดประกายบางสิ่งในใจมารตี... เธอเริ่มเข้าใจความต้องการของปพนต์ และเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองว่า... เธอพร้อมจะเปิดใจมากแค่ไหนในครั้งหน้า?

รุ่งเช้า แสงแดดอ่อน ๆ ทอผ่านม่านบางของห้องพักหรูริมทะเล กลิ่นกาแฟหอมจางลอยคลุ้งอยู่ในห้อง มารตีนั่งจิบกาแฟเงียบๆ บนเก้าอี้ริมระเบียงขณะมองทะเลเบื้องหน้า ดวงตาเธอแม้ทอดมองไกล แต่ภายในเต็มไปด้วยคำถามไม่รู้จบ

หญิงสาวไม่ได้รู้สึกผิดหวังในความล้มเหลวของค่ำคืนที่ผ่านมาเท่ากับปพนต์ แต่สิ่งที่ทำให้เธอเงียบ...คือความรู้สึกที่เธอไม่สามารถอธิบายได้ชัดเจน ราวกับความกลัวบางอย่างที่ซ่อนลึกในใจเริ่มกระซิบเตือน

เสียงประตูเปิดออกช้าๆ ปพนต์ในชุดกางเกงนอนบางๆ ตัวเดียวที่แค่มองก็รู้ว่าไม่ได้สวมอะไรไว้ข้างในอีก เขาเดินออกมาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน “เมื่อคืนนอนหลับสบายไหมจ๊ะ รตี?”

“ไม่ค่อยเท่าไรค่ะ…รตีฝันแปลก ๆ เหมือน…เดินหลงทางไปในที่ไม่รู้จัก”

“อืม… แต่รตีก็กล้าเดินนะ” เขาพูดพลางนั่งลงข้าง ๆ เธอ

มารตีหันมามองเขา เธอสัมผัสได้ถึงความหวังในแววตาของปพนต์ แทนที่จะกล่าวโทษหรือบังคับ เขากลับเฝ้ามองเธอด้วยความอดทนอย่างยิ่ง

“พี่ผิดหวังหรือเปล่าคะ?”

“ผิดหวังกับผลลัพธ์…นิดหน่อย” เขายอมรับอย่างตรงไปตรงมา

“แต่ไม่ได้ผิดหวังในตัวรตีเลยสักนิด เรากำลังเรียนรู้กันอยู่…ใช่ไหมล่ะ”

ระหว่างที่ทั้งสองคนกลับกรุงเทพฯ บรรยากาศในรถกลับเป็นไปอย่างเงียบงัน แต่มันไม่ใช่ความเงียบที่อึดอัด หากเป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยการทบทวน ทั้งอดีตที่ผ่านมากับความสัมพันธ์ที่เริ่มเฉื่อยชา และอนาคตข้างหน้าอันคลุมเครือ

หญิงสาวคิดถึงเรื่องเล็กๆ ที่เริ่มสะสมในชีวิตแต่งงานของเธอกับปพนต์…การไม่มีลูก ความนิ่งงันของร่างกายและใจที่ไม่มีไฟอันเร่าร้อนเช่นเคย แต่ก่อนเธอเคยคิดว่าเธอพอใจ แต่คืนนี้พิสูจน์แล้วว่า…เธออาจแค่ ‘ชิน’ กับความว่างเปล่า ที่เริ่มมากขึ้นก็เท่านั้น

เย็นวันนั้น...ที่บ้าน

ขณะที่มารตีกำลังอาบน้ำ จู่ ๆ ภาพของแป้งก็ผุดขึ้นมาในหัวอย่างไม่มีเหตุผล สีหน้าไม่พอใจ คำพูดประชดประชัน และแววตาหวาดระแวงของผู้หญิงคนนั้น

แต่ทันใดนั้น… ภาพของผู้หญิงอีกคนกลับสอดแทรกเข้ามาอย่างไม่คาดคิด จิรภา เพื่อนสาวในกลุ่มเดียวกัน คนที่เคยยื่นเบียร์ให้เธอในคืนแรกที่เจอกันก่อนทริปนี้

มารตีนึกถึงสายตาอบอุ่นของจิรภาที่มองเธอแบบไม่ตัดสิน และรอยยิ้มที่เหมือนจะเข้าใจเธอโดยไม่ต้องพูด ความรู้สึกอุ่นร้อนแล่นวูบวาบผ่านผิวเนื้อเข้าไปในร่างกายส่วนลึก มารตีแทบสะดุ้ง

“เรากำลังจะไปทางไหนกันแน่...” เธอกระซิบกับกระจกที่เริ่มมีฝ้าจากไอน้ำ

กลางคืน...ในห้องนอน

ปพนต์กำลังนอนอ่านหนังสือ ขณะที่มารตีกลับขึ้นเตียงในชุดนอนผ้าซาตินสีครีมอ่อนที่เย้ายวนเปิดเผยร่างกายร้อนแรงด้วยความสาวสะพรั่งของเธอ ตั้งแต่แต่งงานมาหญิงสาวไม่ค่อยได้สวมชุดชั้นในนอนเลย

ภรรยาสาวขยับตัวเข้าใกล้ปพนต์มากกว่าปกติ มือเธอวางลงบนอกของสามีช้า ๆ ขณะที่เสียงหัวใจเต้นของเธอดังขึ้นเรื่อยๆ “พรุ่งนี้พี่จะว่างไหมคะ?” เธอถามเบา ๆ

หมายเหตุ: อ่านต่อได้ที่ kawebook, readawrite, fictionlog, tunwalai, hongsamut