โชคดีฉันได้สามีสามคน

 มารตีถอดเดรสออกช้าๆ หน้ากระจกในห้องแต่งตัว ผิวหนังยังรู้สึกถึงสัมผัสจากนิ้วมือของนุชจรา ริมฝีปากยังร้อนจากลมหายใจใกล้ชิดที่ไม่มีทีท่าจะรางเลือน

ในแสงไฟหัวเตียงสีอำพัน...

เธอนอนเปลือยร่างอยู่ใต้ผ้าห่มเพียงลำพัง ปลายนิ้วค่อยๆ ลูบไล้ไปตามแนวโค้งของร่างนุ่มลื่นที่ตัวเองภูมิใจ อย่างช้าๆ ก่อนจะจมหายลงไปในรอยแยกกลางหว่างขา เหมือนต้องการปลดปล่อยความรู้สึกที่ไม่มีชื่อเรียก และในค่ำคืนนั้นเอง...

มารตีเริ่มเข้าใจ “ความเหงา” ของเธอ...เธออาจไม่ได้ต้องการแค่สามี...แต่อาจต้องการ “ตัวตนใหม่” ที่เธอเคยซ่อนไว้นานแล้ว และลึกมาก

เช้าวันอาทิตย์แสงแดดอ่อนๆ ลอดม่านเข้ามาในห้องนอนใหญ่...มารตีนอนหลับตาอยู่ใต้ผ้าห่ม เสียงของปพนต์เมื่อคืนนั้นยังคงดังก้องในหัวของเธอ

“รตี... ถ้าเธออยากลองอะไรใหม่ๆ เพื่อให้ชีวิตเรามีสีสัน เราจะได้ทำอะไรด้วยกันยามค่ำคืนแบบนี้ไง”

เสียงของเขาอ่อนโยน แต่แฝงด้วยความปรารถนาและความตั้งใจ ที่เธอไม่อาจหลีกหนีได้

ในตอนแรกมารตีไม่คิดว่ามันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้...แต่ตอนนี้... สาวสวยเริ่มรู้สึกถึงความเครียดที่แฝงอยู่ในความรู้สึกของเธอ ที่เริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

หญิงสาวลืมตาขึ้นมองไปรอบๆ ห้อง รู้สึกถึงความเงียบที่บีบคั้นหัวใจ ตัวเธอยังจำเหตุการณ์เมื่อวานนี้ได้ดี เมื่อปพนต์เสนอให้พวกเขาลองสลับคู่กับคนอื่น คำพูดของเขามันเหมือนเป็นคำท้าทายที่ยากจะตอบรับ เธอยังรู้สึกไม่พร้อมที่จะยอมรับคำเชื้อเชิญนั้น

มารตีลุกขึ้นจากเตียง เดินไปที่ห้องน้ำ...เธอเปิดน้ำอุ่นให้มันไหลรินบนร่างกายเปลือยเปล่าที่ยังคงรู้สึกแปลกแยกจากใจของตัวเอง

น้ำที่ไหลลงมาสัมผัสผิวกายทำให้เธอรู้สึกเย็นใจ แต่ร่างกายกลับยังรู้สึกตื่นตัว เร่าร้อน ปากของเธอยังคงรู้สึกถึงรสสัมผัสที่ลึกซึ้งจากการจูบเมื่อคืนก่อน

ทุกๆ การกระทำเล็กๆ น้อยๆ ของปพนต์ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ทั้งการสัมผัสและการกอดจูบ ยังวนเวียนอยู่ในความคิดของเธอ

มารตีล้างหน้าไปเรื่อยๆ แต่ท่ามกลางน้ำอุ่นที่ไหลผ่านเธอก็รู้สึกถึงบางสิ่งที่มันยังคงหล่อหลอมอยู่ในตัวเธอ และเริ่มรับรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงในตัวเอง ตั้งแต่ที่ปพนต์เริ่มเสนอให้มีความสัมพันธ์แบบใหม่ๆ มันเหมือนเป็นการปลุกบางอย่างในตัวเธอที่ถูกฝังไว้ลึกๆ ให้ตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ

หญิงสาวยังจำได้ถึงสัมผัสอ่อนโยนของมือปพนต์เมื่อเขาลูบผมของเธอหลังจากที่เขาพูดเรื่องนั้น มันทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง และบอกตรงๆ ว่าเธอเริ่มรู้สึกถึงการสูญเสียความสุขจากการมีแค่เขาคนเดียวในชีวิต

ในขณะเดียวกัน... สิ่งนี้กลับทำให้เธอรู้สึกยากที่จะตัดสินใจ เมื่อเธอเดินออกจากห้องน้ำไป...

ปพนต์นั่งอยู่ที่โต๊ะทานข้าว กำลังอ่านเอกสารจากงาน เขาเงยหน้ามามองเธอแล้วยิ้มบางๆ “รตี... ทำใจดีๆ นะจ๊ะ ไม่ต้องคิดมาก ถ้ายังไม่พร้อมก็ไม่เป็นไร พี่รอได้”

“รตีคิดถึงเรื่องที่เราคุยกันเมื่อคืนแล้วนะคะ” มารตีเปิดปากพูด และหยุดเพียงแค่สองสามวินาที ก่อนจะพูดต่อ “แต่... รตียังไม่พร้อมที่จะลองค่ะ”

ปพนต์เงียบไปครู่หนึ่ง สายตาของเขาจับจ้องเธอไม่ละสายตา

มารตีรู้สึกถึงแรงกดดันจากสายตาของเขา แม้จะไม่พูดอะไร แต่รู้สึกเหมือนทุกคำพูดของเขามีความสำคัญต่อความสัมพันธ์ของทั้งคู่

“รตี... พี่แค่ต้องการให้เรามีความสุขด้วยกันเท่านั้นเอง” ปพนต์เอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะยิ้มอย่างเข้าใจ

หญิงสาวนั่งลงข้างๆ สามี พลางเลื่อนมือของเธอมาจับมือเขาเบาๆ เธอไม่อยากให้ความเงียบมาทำลายบรรยากาศระหว่างทั้งสองคน

เธอพยายามดึงเขามาใกล้ตัวเอง รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากร่างกายของปพนต์ แม้จะมีความขัดแย้งในใจ แต่มารตีก็ยังรักเขาอย่างไม่เปลี่ยนแปลง

“รตีรู้ว่า พี่ต้องการอะไร แต่บางครั้ง รตีก็ไม่อยากเปลี่ยนแปลงอะไรจากสิ่งที่เราเคยมี” มารตีพูดออกไปจากความรู้สึกที่แท้จริง

ปพนต์เงียบไปอีกครั้งก่อนจะยิ้มบางๆ ให้เธอ “ไม่เป็นไรนะ รตี พี่จะรอ” เขาพูดเบาๆ พร้อมกับจับมือเธอแน่นขึ้น

แม้จะรู้สึกขัดแย้งกับตัวเอง มารตีก็ยังไม่อาจปฏิเสธความรู้สึกที่เธอมีต่อปพนต์ มันคือความรักที่ลึกซึ้งจนไม่อาจหาคำพูดมาบอกได้

ในขณะที่ทั้งคู่ยังนั่งอยู่ใกล้กัน หัวใจของมารตีก็เริ่มหวนคิดถึงสิ่งที่รออยู่ในอนาคต บางทีเธออาจจะต้องตัดสินใจว่าเธอพร้อมหรือไม่ที่จะเดินออกจากกรอบที่คุ้นเคยนี้ แต่ตอนนี้... เธอก็เพียงแค่ขอใช้เวลาในการหาคำตอบก่อน

มารตีนั่งอยู่บนโซฟาตัวโปรดในห้องนั่งเล่นของบ้าน เธอไม่รู้ว่าทำไมทุกอย่างถึงรู้สึกหนักอึ้งไปหมด เหมือนทุกครั้งที่ปพนต์เริ่มพูดถึงเรื่องนี้ สาวสวยก็จะรู้สึกเหมือนมีบางอย่างกำลังเปลี่ยนไปในชีวิตของเธอ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเหมือนถูกดึงให้เข้าไปในวงล้อที่หมุนไปเรื่อยๆ โดยไม่สามารถหยุดได้

ปพนต์เดินเข้ามานั่งข้างๆ พร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง แต่ในดวงตาของเขาก็ยังคงแฝงไว้ด้วยความรักและความห่วงใย

“มารตี… พี่รู้ว่าเรื่องนี้มันยากสำหรับเธอ แต่พี่อยากให้รตีลองเปิดใจสักครั้ง” ปพนต์พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน แต่แฝงไปด้วยความแน่วแน่

“เราไม่จำเป็นต้องทำมันทันที แต่พี่อยากให้รตีลองคิดดู… เรามีโอกาสที่จะได้พบประสบการณ์ใหม่ๆ ที่อาจจะทำให้เราใกล้ชิดกันมากขึ้น”

มารตีมองหน้าปพนต์ สบตาเขาและรู้สึกถึงความอบอุ่นในดวงตาคู่นั้น แต่นั่นก็ไม่สามารถทำให้เธอรู้สึกมั่นใจมากขึ้น เธอเริ่มรู้สึกสับสนและวิตกกังวลเกี่ยวกับอนาคตของความสัมพันธ์ของพวกเขา

“พี่ปพนต์… รตีไม่รู้... มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย” เธอตอบเสียงเบา มือของเธอกำแน่นที่ขอบเสื้อของตัวเอง เหมือนจะหาทางออกจากความรู้สึกที่มันวุ่นวายอยู่ในใจ

ปพนต์มองไปที่เธอด้วยความเข้าใจ “พี่ไม่อยากให้รตีรู้สึกกดดัน แค่... ลองคิดดูว่าจะลองเปิดใจสักนิดได้ไหม ไม่ต้องรีบร้อน แต่ถ้าพี่ไม่บอก รตีก็อาจจะไม่มีทางรู้ว่าอะไรเป็นไปได้บ้าง”

มารตีนิ่งไป เธอรู้สึกถึงความหวั่นไหวที่เริ่มก่อตัวขึ้นในหัวใจของเธอ แม้จะไม่อยากยอมรับ แต่การเผชิญหน้ากับคำเชื้อเชิญนี้ทำให้เธอเริ่มคิดถึงสิ่งที่เธอไม่เคยคิดจะลองในชีวิต

เธอเริ่มคิดถึงสิ่งที่ปพนต์พูดถึง...

การได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ๆ กับคนอื่น หรือแม้แต่การแลกเปลี่ยนคู่นอน แต่ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกว่ามันเป็นการก้าวข้ามขีดจำกัดที่เธอเคยตั้งเอาไว้

“มารตี… พี่แค่หวังว่าเธอจะรู้ว่าพี่ไม่ต้องการให้มันทำให้เธอรู้สึกไม่ดี พี่แค่ต้องการให้เราได้ค้นหาสิ่งใหม่ๆ ด้วยกัน” ปพนต์เสริม

หญิงสาวมองสามีของเธอ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความหวังที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง แม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่ทำให้เธอรู้สึกสับสน แต่มารตีก็ไม่สามารถปฏิเสธความรักที่เขามีให้เธอได้

มารตีนั่งเงียบไปนาน ความคิดของเธอล่องลอยไปไกล จิตใจต่อสู้กับความรู้สึกที่ทั้งหวั่นไหวและไม่มั่นใจ ในที่สุด เธอก็ตัดสินใจที่จะพูดออกไป

“รตี... รตีจะคิดดูค่ะ” เธอพูดเบาๆ พร้อมกับลอบถอนหายใจ

ปพนต์ยิ้มให้กับภรรยาคนสวย รู้สึกโล่งใจที่เธอไม่ปฏิเสธโดยทันที แต่ในใจของเขาก็เต็มไปด้วยความหวังว่า มารตีจะยอมลองให้โอกาสความสัมพันธ์ของพวกเขาเติบโตไปอีกขั้น

ในขณะที่มารตีนั่งอยู่ในห้องและคิดถึงคำพูดของปพนต์ ความรู้สึกที่ค้างคาในหัวใจของเธอทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเธอกำลังจะต้องตัดสินใจในบางสิ่งที่อาจจะเปลี่ยนแปลงชีวิตเธอไปตลอดกาล

ความเครียดจากการตัดสินใจนี้ทำให้หญิงสาวรู้สึกเหมือนกับว่าทุกอย่างรอบตัวเธอกำลังหมุนไปอย่างรวดเร็ว แต่เธอก็รู้ดีว่าในที่สุดแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดคือตัวเธอเอง และความสุขที่จะได้จากการเลือกนั้น

แต่อะไรจะเกิดขึ้นต่อไป?

มารตีจะยอมให้ตัวเองลองเดินในเส้นทางที่ไม่เคยคิดจะเดินมาก่อนหรือไม่?

สาวสวยยังไม่รู้คำตอบ แต่สิ่งหนึ่งที่เธอแน่ใจคือ ทุกการตัดสินใจนั้นต้องพึ่งพาความรู้สึกของตัวเธอเอง

มารตี  นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นของบ้านหลังใหญ่ หยิบแก้วไวน์ขึ้นมาดื่มเล็กน้อย สายตาของเธอมองไปที่กระจกบานใหญ่ที่สะท้อนภาพของตัวเอง การตัดสินใจที่ยังค้างคาอยู่ในใจทำให้หญิงสาวรู้สึกหนักอึ้ง ทุกครั้งที่เธอคิดถึงคำพูดของ ปพนต์สามีของเธอ ความรู้สึกสับสนและไม่มั่นใจจะแล่นผ่านเข้ามาในหัวใจ

"เราแค่พยายามหาทางออกใหม่ๆ ให้ชีวิตคู่ของเรา ไม่ได้หมายความว่าพี่จะไม่รักรตีอีก"