โชคดีฉันได้สามีสามคน

มารตีลุกขึ้นจากเตียงขนาดคิงไซส์ที่กว้างขวางเกินกว่าคำว่า “เพียงพอ” สำหรับสองคน...

แต่ในค่ำคืนนี้กลับดูเหมือนว่าคับแคบไปอย่างถนัดใจ เธอเดินเอื่อยๆ ไปที่ริมกระจกบานใหญ่ มองแสงไฟของเมืองที่สะท้อนเข้ามาจากระยะไกล เสียงนาฬิกาแขวนบนผนังดังเป็นจังหวะที่เนิบช้าเกินกว่าจะปลุกหัวใจให้เต้นแรง หญิงสาวอยู่ในชุดนอนผ้าซาตินสีเงินอ่อนบางเบาและเรียบลื่นราวผิวของใครบางคนที่ไม่ได้สัมผัสมานานแล้ว...

สิบปีผ่านไปกับชีวิตแต่งงานกับปพนต์ ผู้ชายที่แสนดี พูดน้อย ใจเย็น และเป็นสุภาพบุรุษที่ไม่มีวันทิ้งเธอไปไหน

แต่หัวใจของเธอ... กลับเหมือนถูกแขวนเอาไว้ในห้องโถงเงียบๆ ที่ไม่มีใครเดินผ่านมาแสนนาน...

ปพนต์กลับบ้านช้ากว่าปกติ แต่ก็ไม่ได้ลืมจุ๊บที่หน้าผากภรรยาคนสวยเบาๆ อย่างที่เคยทำทุกวัน เขาวางกระเป๋าทำงานลง ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ มารตีรู้ว่า เขาเหนื่อย และเธอก็รู้ด้วย... ว่าเขาไม่ค่อยมีอารมณ์ต้องการเธออย่างที่เคย

“รตี... เราคุยกันหน่อยได้ไหมจ๊ะ?” เสียงของปพนต์ นุ่มนวลแต่จริงจัง เมื่อเขาเดินกลับออกมาจากห้องน้ำในชุดนอนเรียบง่าย

หญิงสาวผินหน้าไปมองเขาอย่างตั้งใจ

“พี่ไม่ได้อยากให้เธอเข้าใจผิดนะคะ... แต่พี่แค่รู้สึกว่า เราอาจจะต้องเติมอะไรบางอย่างให้ชีวิตคู่ของเรา” เสียงของปพนต์ดูเป็นธรรมชาติ

“เติม?” เธอเลิกคิ้ว เป็นคำถาม

“ความเร้าใจ... ที่เคยมี มันหายไปไหนหมดก็ไม่รู้ รตีเองก็รู้ใช่ไหมจ๊ะ ว่าเราไม่ได้สัมผัสกันแบบเร่าร้อนมานานมากแล้ว”

มารตีเงียบ ไม่ใช่เพราะโกรธ... แต่เพราะคำพูดนั้น “จริง” จนเธอไม่กล้าปฏิเสธ

“พี่เคยลองอ่าน... พวกบทความเรื่องการแลกเปลี่ยนคู่นอน หรือการเปิดใจรับความสัมพันธ์ใหม่ๆ” ปพนต์เอ่ยเบาๆ เหมือนกลัวคำพูดของตัวเอง “มันอาจจะช่วยให้เรา... กลับมาสนุกกันเหมือนเดิม อีกก็ได้นะ”

หญิงสาวเบิกตากว้างเล็กน้อย ความรู้สึกหลากหลายตีตื้นขึ้นมาทันที ทั้งตกใจ สับสน และน้อยใจที่เธออาจไม่เพียงพอสำหรับเขา อีกต่อไปแล้ว แต่สิ่งที่เธอไม่คาดคิดคือ ปพนต์ไม่ได้พูด หรือต่อว่าเธอ ไม่ได้กล่าวโทษ ไม่ได้มีสีหน้ารังเกียจ... มีเพียงสายตาอ่อนโยนที่เต็มไปด้วยความปรารถนาดี

“เราไม่ต้องรีบร้อนก็ได้จ้ะ พี่แค่อยากให้รตีรู้ว่า...ถ้าเราอยากลอง... พี่โอเค”

เธอหันหน้าหนีไปทางกระจกอีกครั้ง ในแววตาที่สะท้อนกลับมา...เหมือนมองเห็นใครบางคนที่ไม่รู้จักอีกต่อไปแล้ว...ก่อนเดินตรงไปยังห้องด้านข้าง...อย่างสับสน

ห้องทำงานส่วนตัวของมารตีถูกตกแต่งด้วยความเรียบหรู… ผนังไม้เข้มสีชา พื้นพรมหนานุ่ม โต๊ะกระจกใส มีแฟ้มเอกสารวางอยู่หลายเล่มแต่ไม่ได้ถูกแตะต้องเลยในค่ำคืนนี้ เธอนั่งอยู่ตรงนั้น ดวงตาจ้องมองจอมอนิเตอร์ที่ดับไปนานแล้ว ใจกลับล่องลอยไปไกลเกินกว่าแสงในจอจะจับต้องได้

“แลกเปลี่ยนคู่นอน” เธอแค่รำพึงเบาๆ...แต่คำพูดของปพนต์ยังคงวนเวียนอยู่ในหัว...

มันไม่ใช่แค่คำแปลกใหม่... แต่มันคือสิ่งที่เธอไม่เคยคิดว่าจะได้ยินจากปากสามีที่เธอเคยคิดว่า “อนุรักษ์นิยมที่สุดในโลก”

เสียงแจ้งเตือนจากแอปแชตมือถือดังขึ้น เป็นข้อความจากกลุ่มเพื่อนสนิทที่ตั้งชื่อกลุ่มว่า “สาวตั้งใจโสด”

            นุชจรา.. [“เฮ้ย รตี คืนวันเสาร์นี้มาปาร์ตี้ชุดนอน กันมั้ย? ปพนต์คงไม่ว่าใช่ปะ 555”]

มารตี“มั้ง… แต่เดี๋ยวขอดูอีกทีนะ”

หญิงสาวแทบจะเห็นภาพใบหน้าของ นุชจรา เพื่อนสาวเปรี้ยวเฉี่ยววัย 33 สายอาร์ตติสต์ที่เปลี่ยนแฟนเหมือนเปลี่ยนเลนส์กล้อง และมีพลังลึกลับบางอย่างที่ทำให้ใครๆ ก็อยากเข้าใกล้ นุชจราเคยพูดไว้ประโยคนึงเมื่อสองเดือนก่อน ในวงไวน์ข้างสระว่ายน้ำ...ว่า...

“บางครั้งเราก็ไม่ต้องรอให้ผู้ชายเติมเต็มอะไรหรอก เพราะบางที... คนที่ทำให้เรา ‘ถึง’ จุดที่สุด คือผู้หญิงด้วยกันเองต่างหาก”

ตอนนั้นมารตีแค่หัวเราะ กลบเกลื่อนความรู้สึกแปลกประหลาดที่วูบเข้ามาในอก

...แต่คืนนี้เธอคิดถึงคำพูดนั้นอย่างจับใจ

เธอลุกขึ้นยืน เดินกลับไปในห้องนอนที่ปพนต์หลับไปแล้ว แผ่นหลังเขานิ่งสงบ ลมหายใจสม่ำเสมอ เหมือนคนที่ไม่มีอะไรให้กังวลใจ

แต่เธอเองกลับรู้สึกเหมือนยืนอยู่ตรงกลางของเส้นบางๆ ระหว่าง “ภรรยาที่ดี” กับ “ผู้หญิงคนหนึ่งที่ยังอยากมีชีวิตชีวาอยู่”

เธอถอดเสื้อคลุมออก ผ้าเนื้อบางลื่นไหลลงข้างลำตัว ร่างกายของเธอยังอบอุ่น เร่าร้อน เป็นที่หมายปองของผู้ชายทั้งสำนักงาน และเต็มไปด้วยชีวิต แต่เหตุใด... ใจถึงได้หนาวเหน็บขนาดนี้

เธอมองร่างในกระจก...

ผู้หญิงที่โลกภายนอกมองว่าเพียบพร้อม สวยงาม สูงส่งราวเทพธิดา มีทั้งหน้าที่การงาน สามี และฐานะ แต่แววตากลับขาดบางอย่างที่สำคัญ ยิ่งกว่าเครื่องเพชรหรูหรือรถสปอร์ตคันใหม่

เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำ เปิดไฟสลัวๆ แล้วเปิดน้ำอุ่นไหลให้ลงในอ่าง ปล่อยให้ละอองไอน้ำลอยคลุ้งปกคลุมทุกอย่าง

เธอแช่ร่างเปลือยเปล่าลงไปอย่างเงียบๆ ปล่อยให้น้ำโอบกอดเธอไว้ แทนใครบางคนที่เธอรอ… แม้จะไม่รู้ว่าเป็นใคร

ปลายนิ้วสัมผัสผิวตัวเองเบาๆ จากต้นแขน เนินอก จนถึงสะโพก และเนินเนื้อกลางลำตัวไม่ใช่เพื่อปลุกเร้า... แต่เหมือนกำลังถามตัวเองว่า...

“เธอยังอยากให้มีใครสักคนมาสัมผัสตัวเธออยู่ไหม?”

คำตอบค่อยๆ เผยออกมาผ่านปลายลมหายใจ…

ใช่...เธอยังอยากรู้สึกเป็น “หญิงสาวที่เร่าร้อน” ไม่ใช่เป็นแค่ภรรยา

และบางที… คำว่า “แลกเปลี่ยน” ที่ปพนต์เสนอมา อาจไม่ใช่การทำลายแต่มันอาจเป็น “การเปิดประตู” บานใหม่

            ...ที่เธอเองยังไม่เคยกล้าที่จะไขเข้าไปก็ได้

เสียงเพลงเบาๆ คลอเคลียมากับลมเย็นยามค่ำคืน บนดาดฟ้าของโรงแรมหรูกลางเมือง วิวกรุงเทพยามค่ำพราวระยิบระยับเหมือนจะกระซิบความลับบางอย่างแก่คนที่ยังไม่กล้าจะฟังเสียงเรียกร้องของหัวใจตัวเอง

            มารตีสวมเดรสผ้าไหมบางเฉียบ สีม่วงเข้มปาดไหล่ เปิดช่วงคอมองเห็นไหปลาร้าขาวเนียน เธอไม่ได้แต่งตัวเซ็กซี่แบบนี้มานาน...

นานมาก...นานเสียจนเธอรู้สึกประหม่าตั้งแต่ยังไม่ได้ก้าวเดินลงจากรถ

“อื้อหืออออออ... แม่สาวนักธุรกิจกลับมาทวงบัลลังก์เทพธิดาคืนแล้วค่ะ!”

เสียงแซวของนุชจราดังขึ้นก่อนใครเพื่อน เจ้าตัวใส่เสื้อซีทรูครึ่งตัวอวดสะดือบุ๋มสวยงาม กับกางเกงหนังรัดติ้วแนบสะโพก ผมสีแดงเข้มม้วนเป็นลอนกระเซิงแบบจงใจ

“อื้อขนลุก...อย่ามองแบบนั้นสิ ยายนุช…” มารตีเอ่ยเสียงอ้อมแอ้ม พลางเอามือจับชายกระโปรงไว้แน่นเหมือนจะเพิ่มความมั่นใจในตัวเอง

“มองแบบไหนล่ะ ฉันก็แค่มองเอง...ก็เธอสวยจริงๆ นี่นา...ทั้งสวยทั้งเย้ายวน”

นุชจรายิ้ม พร้อมเดินเข้ามาแตะแขนเธอเบาๆ ปลายนิ้วเกลี่ยเลยไปแตะผิวเนื้อเนียนอย่างชำนาญ สัมผัสนั้นไม่หยาบคาย... แต่ก็เหมือนจะไม่บริสุทธิ์ใจนัก

เสียงหัวเราะของเพื่อนๆ ดังอยู่รอบโต๊ะ มีคนชงเครื่องดื่มให้ มีคนเต้นเบาๆ ข้างเคาน์เตอร์บาร์ แต่สำหรับมารตีแล้ว โลกทั้งใบดูเหมือนจะเบลอๆ อยู่รอบๆ ตัวเธอ...

ยกเว้นเพียงแค่นุชจรา กับสายตาแปลกประหลาดที่จ้องมองตรงมา ราวกับจะรู้ว่าข้างในของเธอกำลังดิ้นรนไขว่คว้าค้นหาอะไรสักอย่างหนึ่ง

“รตี...” นุชจราเอ่ยเบาๆ ขณะพวกเธอแยกออกมายืนริมขอบดาดฟ้า ลมพัดชายเดรสปลิวแผ่วเบา

“หืม?” มารตีหันมา แต่ก่อนที่จะพูดอะไร นุชจรากลับยื่นหน้ามาใกล้กว่าเดิมจนลมหายใจแทบจะประสานกัน

“เธอเคยรู้สึกมั้ย... ว่าชีวิตมันมีอะไรอีกมากที่เรายังไม่ได้ลอง แค่เพราะเรากลัวว่าจะ ‘ผิด’ หรือ ‘ไม่ใช่เรา’...?”

มารตีชะงัก

ในใจมีคำตอบ

แต่ยังไม่กล้าตอบ

นุชจราไม่รอให้เธอพูด เพียงแต่โน้มตัวเข้ามาแนบหน้าผากกับเธอเบาๆ สัมผัสนั้นอ่อนโยนจนเหมือนกับจะละลายกำแพงที่มารตีสร้างไว้ให้ทะลายลง

แม้นุชจราจะยังไม่จูบเธอ แต่นิ้วเรียวของนุชจรากลับแตะเบาๆ บนแผ่นหลังเกือบเปลือยตรงแนวกลางหลัง แล้วลากขึ้นลงอย่างช้าๆ

มารตีหลับตา หอบหายใจเบาๆ อย่างไม่รู้ตัว

หัวใจเธอเต้นแรง ไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เพราะ “ความตื่นเต้น”...ที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อนเลยในชีวิต

นุชจราไม่ได้ล่วงเกินไปมากกว่านั้น เธอเพียงแต่กระซิบใกล้ๆ หูว่า “ถ้าเธอพร้อมเมื่อไรก็บอก… ฉันรอเธออยู่เสมอนะรตี”

ในคืนนั้น มารตีกลับถึงบ้านด้วยหัวใจที่สั่นระริก...

เธอถอดเดรสออกช้าๆ หน้ากระจกในห้องแต่งตัว...