Love is Sunshine แผนรักสลับขั้วหัวใจ เจ้าชายแสงตะวัน

 

ผู้ชายคนแรกในชีวิตฉันคือ ‘ทวิตซ์’ ไอ้แฝดผีแย่งชิงสารอาหารจากสายสะดือ

 

‘ลูกดิ้นแรงมาก’ 

 

ประโยคนี้เป็นเครื่องการันตีว่าเราเคยหยุมหัวกันในท้อง

 

แถมวันคลอดฉันยังถีบส่งเขาออกจากท้องมี๊อย่างแรง

 

ฉันเกลียดน้องชายมาก ไม่ใช่เพราะอัปลักษณ์ ชั่วช้า นิสัยเสีย หรือโง่เง่าเกินเยียวยา 

 

แต่เพราะเขาช่างสมบูรณ์แบบและเหมือนฉันจนน่าขนลุก

 

ไอ้ปีศาจแย่งความรักไปไม่พอ ยังสร้างจุดด่างพร้อยให้ฉันถูกเปรียบเทียบ 

 

‘ดอพเพลแกงเกอร์’ ราวกับฉันเป็นได้แค่เงา

 

ฝาแฝดคนหนึ่งอยู่บนโลก ส่วนอีกคนถูกทอดทิ้งเคว้งคว้างเพียงลำพังในอวกาศ 

 

เพศสภาพลิขิตชีวิตเราเหมือนหนังคนละม้วน เส้นทางของทวิตซ์โปรยปรายด้วยกลีบกุหลาบ ส่วนของฉันคือขวากหนาม

 

อิจฉาหรอ? เฮอะ คำนั้นยังน้อยไป ฉันอยากฆ่ามันให้ตายด้วยซ้ำ…

 

แต่ตอนนี้ เรารักกันดีแล้วล่ะ ^^

 

“ทวิตซ์~ นายยังจำพี่ไม่ได้อีกหรอ?”

 

สองมือฉันตะครุบหน้าสวย จ้องนัยน์ตาแซฟไฟร์ของเจ้านกหงส์หยกเงิน

 

แจ้งเพื่อทราบ น้องฉันความจำเสื่อม เพราะโดนคนขับรถบรรทุกขี้เมาชนแล้วหนีเมื่อเดือนก่อน

 

แต่ก็นั่นแหละนะ ‘เพอร์เฟ็กบอย’ ฉายานี้ไม่ได้มาเล่นๆ 

 

ไอ้เด็กแสบปรับตัวเร็วมาก เรื่องแค่นี้ทำอะไรมันไม่ได้

 

“บลัดดี้ แมรี่~ ความทรงจำเกี่ยวกับเธอมีแต่เรื่องน่ากลัว”

 

รอยยิ้มกรีดกว้าง เล่นเสียงยียวนกวนทีนหาว่าฉันเป็นผีในกระจก

 

พลาดแล้วไอ้น้อง พี่น่ะร้ายกว่าผีเยอะ!

 

“อะแฮ่ม ฉันคือรักแรกของนายเชียวนะ ไม่สิ ก่อนหน้านี้นายก็เคยขอมี๊แต่งงานนี่นา อี๋~ อินเซสท์”

 

เด็กขี้อายผละออกจากกระจกบานใหญ่สะบัดหน้าหนีความพ่ายแพ้ หูแดงแจ๋น่าหมันเขี้ยว

 

หมับ

 

ฉันกระโจนเกาะแขนรั้งไว้ ก่อนเจ้าตัวจะแจ้นไปหาสาว

 

“ออกล่าอีกแล้วพ่อคาสโนว่า”

 

“โรมิโอต่างหาก เพราะทั้งใจผมมีแค่จูเลียต”

 

เฮ้อ ลำไย! กิมจิ Lover

 

แด๊ดอีกคน ล่าสุดส่งปากกาฝังเพชรเหยียบแสน HBD ว่าที่ลูกสะใภ้

 

ส่วนฉันจัดชุดนอนไม่ได้นอนประชดไปหนึ่งกรุบ (ปีหน้าถ้ายังคบกันดีว่าจะห่อสายหนัง SM พร้อมโซ่แส้กุญแจมือ)

 

ยุบหนอ พองหนอ~ 

 

เราต่างรู้ดีว่า ความรักน่ากลัวเสมอ

 

ถ้าไม่อยากถูกเขี่ยตกกระป๋อง ฉันก็ต้องปรับตัวเหมือนกัน

 

“แต่งแน่ใช่มั้ยคนเนี้ย ฉันเปย์แม่นางเยอะอยู่นา”

 

“แหงอยู่แล้ว นี่ว่าจะมีลูกสัก 3 คน”

 

มองการณ์ไกลเว่อร์ คนหรือกล้องเทเลสโคป -_-;

 

“อ้อ พี่ว่าลีโอเป็นไงบ้าง?”

 

เจ้าเพื่อนซี้ตีท้ายครัวนายอะนะ จู่ๆ พูดถึงมันทำไม 

 

“จะไปรู้เหรอ ฉันไม่ใช่แม่มัน”

 

คิดถึงหัวฝอยทองนั่นแล้วหงุดหงิด รู้มั้ยตอนนายนอนเป็นผัก ฉันต้องใช้มารยาหญิงตั้งกี่ร้อยเล่มเกวียน กว่าจะกันมันออกจากแฟนนายได้

 

“หมอนั่นหวงความโสด มีน้องสาว แล้วก็ไม่เคยมีข่าวฉาวเรื่องผู้หญิงด้วยนะ”

 

“แบบนั้นยิ่งน่ากลัว ระวังหลังไว้เหอะ อย่าเผลอทำสบู่ตกเชียว”

 

ฮาร์ดเซลให้ตาย ใครจะซื้อก็ซื้อ หมอนั่นมันเจ้าชู้ ดูก็รู้มีรูเอาหมด

 

“สมมุติให้เป็นรูมเมทพี่จะว่าไง”

 

“ฉันเกลียดผู้ชาย”

 

ตัดจบดีมั้ย? ชักรำคาญละ -_-^

 

“แล้วถ้าเกิดต้องแกล้งเป็นแฟนล่ะ”

 

“ขอกัดลิ้นตาย…ห้ะ เดี๋ยวนะ ไอ้น้องเวร!!!”

 

“อ๊าา สายแล้ว~ ผมไปหายูแชดีกว่า”

 

…

 

รองจากอับดุลเอ๋ย เอเดลไวส์นี่แหละ โคตรแม่น!

 

น้องชายฉันเป็นคนดี ถึงแม้มันจะเจ้าเล่ห์เพทุบาย ฉลาดเป็นกรด แต่ซื่อบื้อ

 

เทวดาตัวน้อย ทำผิดทีไร มิวายต้องสารภาพบาป

 

ครั้งนี้ก็เช่นกัน…

 

ใบลาออก ใบสมัคร ใบขอความยินยอม และเอกสารสัญญา

 

ลายเซ็นทั้งหมดถูกปลอมแปลงอย่างไร้ที่ติ มีเพียงคนเดียวที่ทำได้

 

ความรักคือนิรันดร์ ไม่อาจลบเลือนจากใจต่อให้มีสิ่งใดมาบดบัง เช่นเดียวกับความเกลียด

 

ฉะนั้น ขอถอดถอนคำพูดเมื่อต้นตอน

 

…อยากฆ่ามันให้ตายจริงๆ!

 

ตึง!!!

 

ต่อจากโต๊ะก็หัวนาย! ไอ-จะขยี้-ให้-แหลกคึ!!!!

 

.

 

ผู้ชายคนที่สองในชีวิตฉันคือ ‘แด๊ด’ ตราชั่งรักเราสมดุลพอๆ กับความเกลียด

 

แด๊ดมีภรรยาตามกฎหมายอยู่แล้ว แต่ดันตกหลุมรักมี๊ จนเกิดโศกนาฏกรรมรักสามเส้าเคล้าน้ำตายิ่งกว่านิยายเชกสเปียร์ 

 

เข็มของนาฬิกาไม่หมุนทวน นังผีบ้านั่นตายไปพร้อมกับมี๊ เหลือไว้เพียงป้ายหลุมศพเกะกะตาและแผลเป็นในใจเราทุกคน

 

ช่างหัวเรื่องดราม่า ตอนนี้ครอบครัวฉันมีความสุขดี ^^ 

 

…ถ้าไม่นับเรื่องที่ไอ้น้องทรพีก่อไว้

 

“แด๊ดอยู่ข้างใคร?”

 

ฉันถามเสียงเย็นเยียบ เพราะในเอกสารทุกใบมีลายเซ็นเขาด้วย

 

เจ้าของเรือนผมดำ นัยน์ตานิล หล่อคมสูงเกือบ 2 เมตร แจกยิ้มเอ็นดู ตักอาหารแบ่งใส่จาน

 

“คราวนี้น้องทำอะไรพังอีกล่ะ ^^”

 

“อ้อ ไม่ใช่ของมีค่าอะไร แค่ความเชื่อใจเอง”

 

ปีศาจในคราบนักบุญไร้เทียมทาน ตรงข้ามกับพวกเราที่โกหกไม่เก่ง

 

เนื้อในปากถูกบดเคี้ยวหนุบหนับอย่างหงุดหงิด

 

อุตส่าห์คิดว่าบ้านหลังนี้เป็นพื้นที่ปลอดความลับ แต่ดูท่าคงผิดถนัด

 

.

 

สามทุ่มแล้ว ไม่เห็นแม้แต่เงา มัวแต่หมักกิมจิอยู่รึไง?

 

เฮ้อ…จริงๆ เล้ย ถึงจะอยากฆ่าให้ตาย แต่อดห่วงไม่ได้อยู่ดี

 

คิดว่าใครกันล่ะ เสียสละทำหน้าที่ดูแลนายแทนมี๊มาตลอด 10 ปี 

 

งานวันแม่ กีฬาสี ค่ายธรรมมะ ประชุมผู้ปกครอง ฉันผ่านมาหมดแล้ว

 

“อยู่ไหน”

 

[…หอ]

 

น้ำเสียงงัวเงียปลายสายของไอ้เด็กอนามัยนอน 2 ทุ่ม ตื่นตี 4 ทำฉันปรี๊ด

 

ทะเลาะกันทีไร มีแต่มันหลับสนิท ทิ้งฉันว้าวุ่นอยู่คนเดียว

 

[รักพี่นะ]

 

ติ๊ด

 

กดตัดสายหน้าด้านๆ แถมเปิดโหมดเครื่องบินพร้อม เอาตัวรอดเก่งจริงเชียว -*-

 

ฉันรู้จักไอ้เด็กนี่ดี ลองได้ซิกแซกเบอร์นี้ หาตัวจับยากแล้วล่ะ

 

ถ้าอยากไขข้อกระจ่าง ฉันคงต้องเบนเข็มไปทางพ่อพระอาทิตย์สีทอง

 

“ฮายพอน~ ว่างไม่ว่าง เราก็ต้องคุยกัน!”

 

[ว่าไงคร้าบ~ เหงาอีกแล้วหรอเอล]

 

“อย่ามาเนียน ฉันรู้เรื่องหมดแล้ว”

 

[โรแมนติก สคูล?…ฮ่าๆๆ น่าสนุกเนอะ]

 

“Ferme ta bouche”

 

[หงุดหงิดหรอมายควีน เจอกันหน่อยมั้ยล่ะ Same time, same place]

 

.

 

ซ่าาา

 

ฝนเปลี่ยนฤดูดันตกตรงเวลานัดพอดี

 

แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา รอดูเถอะ Magic show จะเริ่มขึ้นในอีก 3…2…1

 

วิ้งงง

 

ท้องฟ้ากลับมาสดใสอีกครั้ง เดาว่าเทพอพอลโล่คงขับรถสปอตหรูมาเกยรอหน้าบ้านฉันแล้ว

 

หนุ่มฟ้าใสโบกมือร่าทักทายฉีกยิ้มกว้างเห็นฟันครบ 32 ซี่ ผมบลอนด์ทองเปล่งประกายสู้แดดพอๆ กับดวงตาเขียวมรกตและชุดลำลองจี๊ดจ๊าดคัลเลอ

ร์ฟูลสั่นสะเทือนวงการแฟชั่น

 

“ชาติก่อนเป็น Timer หรอ ^^”

 

“ชมเก่ง เชิญเสด็จครับควีน~”

 

ลีโอเข้าประจำที่นั่งคนขับ ส่วนฉันเปิดประตูรถเข้าไปนั่งเอง สุภาพบุรุษสุดเทคแคร์มีแค่พวกหนุ่มๆ บ้านฉันเท่านั้น ส่วนตานี่อะหรอ…

 

พอหย่อนก้นถึงเบาะปุ๊บ มันก็โน้มตัวเนียนแต๊ะอั๋ง ทำทีเป็นคาดเข็มขัดให้ แล้วหยุดสบตามองหวานจ๋อย

 

เออ รู้หรอกน่า เจอนายทีไรเสี่ยงเปลืองตัวตลอด -_- 

 

ขอล่ะเลิกปั้นฟีลโรแมนติกหายใจรดหน้าซักที

 

ตึกตักๆๆ…

 

เสียงกองชุดในอกหมอนั่นน่ะสิ ดังทะลุผ่านฝ่ามือฉันเลย 

 

ไม่ยักรู้ว่านอกจากหน้าฝนแล้ว มกรายังเป็นฤดูติดสัตว์

 

“ฉันซีเรียสนะ”

 

“แหงล่ะ น้องเธอทำแสบใช่เล่น”

 

พอโดนเก๊กขรึมใส่ ลีโอจึงยอมถอยให้ผลักออกง่ายดาย

 

“โอเช จะรีบบึ่งเลยคร้าบ”

 

“Psychic~”

 

นายนี่เดาใจเก่งตลอด 

 

ขืนเริ่มโต้วาทีตอนนี้ วีนแตกชัวร์ ขอฉันหาอะไรหวานๆ กระแทกปากหน่อยเถอะ

 

.

 

สำหรับความสัมพันธ์ของฉันกับลีโอ ไอ้ที่อ่อยกันไปมา ไม่ได้จับแม้แต่แขนเนี่ย เค้าเรียกไรนะ?

 

เอาเป็นว่า ‘เฟื่อน’ ละกัน 

 

ยอมยกให้แค่ในนามเท่านั้น เพราะฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับมัน

 

แต่ไม่ชอบเห็นนังชะนีที่ไหนมาล่าแต้มต่อหน้า

 

“น้ำหวานๆ เย็นชื่นใจค่ะลูกค้า~”

 

เสียงสอง ไม่สิ เสียงห้าเลยเหอะ แอ๊บอะไรเบอร์นั้น 

 

พนักงานเสิร์ฟสาวปากแดง เลื่อนแก้ววางตรงหน้าลีโอ ส่งสายตาจิกยั่วเหมือนอยากงาบเค้าทั้งตัว

 

ประทานโทษ นี่คาเฟ่ถูกมั้ย? นึกว่าสวนสัตว์เขาเขียวทำกระซู่หลุด

 

-^-+ ชิ้งงง

 

นังนั่นเหลือบมองฉัน แผ่รังสีเหม็นขี้หน้า แอบเบะปากใส่ 3 วิ

 

เอาล่ะ ฉันไม่ชอบอินี่ -*-

 

ส่วนนายไอ้หัวทอง ลับหลังอยากไปเล่นสนุกกับใคร เชิญ! แต่ตอนอยู่ด้วยกัน ห้ามยิ้ม ห้ามมอง ห้ามสัมผัสสาวอื่น มันเสียเซลล์! ช่วยให้เกียรติความ

งามระดับยูนิเวิร์สของฉันด้วย

 

ชึบ

 

ปลายเท้าเหยียบทับสนีกเกอร์ขาว ดึงสายตาสีเขียวกลับมา 

 

หวงรองเท้ามั้ยล่ะ? เกลียดเวลาของสีขาวเลอะเปอะเปื้อนเหมือนฉันรึเปล่า?

 

หึ นายก็รู้นี่ ว่าฉันเป็นยัยแสบที่ทั้งเอาแต่ใจและนิสัยเสีย พอๆ กับความสวย

 

“ดาร์ลิ้ง~ ช่วยเช็ดปากให้หน่อยซี้~”

 

แอ๊บกินเลอะอ่อยเหยื่อสักหน่อย

 

เสียงห้าฉันก็ทำเป็น เอาเสียงหกเลยก็ได้ แถมเซอร์วิสเม้มปากยั่วอีกดอก

 

“แต่แหม~ ทิชชู่หมดซะละ…คงต้องใช้ ‘อย่างอื่น’ เช็ดแทน”

 

“…อึก”

 

กลืนความหื่นลงคอให้พอใจ จะผู้ชายหน้าไหนมันก็เหมือนกันหมด

 

ฮ้าา กลิ่นอายชัยชนะ~ 

 

ตอนนี้ฉันอารมณ์ดีขึ้นละ พร้อมคุยเรื่องซีเรียสสุดๆ ^o^

 

---

 

(จบตอน)