What the Love like Hell รักร้ายหลอมใจ นายเจ้าชายโลกันต์

 
“ไปไหนป้า”
 
“ไปไหนก็ได้โตแล้ว!”
 
“กวนทีนงี้ ไม่น่าแก่ตาย…อ้อ แก่อยู่แล้วนี่หว่า เหลือแค่ตาย”
 
“กรี๊ดๆๆๆ! ฉันจะฟ้องแจ็คก้า!!! >0<”
 
“จอกว่ะ เถียงแพ้ทีก็ฟ้องคนนู้นคนนี้ บ้านเป็นศาลอุทรณ์ไง๊?”
 
“ปากดี! เดี๋ยวนายเจอสีผึ้งซีซั่น 2!”
 
เอี๊ยดด!!!
 
“โอ๊ย!”
 
เหม่งฉันชนกระดูกหลังแหลมเข้าเต็มๆ
 
คนยิ่งเจ็บๆ อยู่~ >*<
 
“เบรคทำหอยอะไร!?”
 
“ลงไป”
 
“ไม่!”
 
“บอกให้ลงไงอิป้า!”
 
“ม่ายยยย!!!!”
 
“ด๊ายยย!!!!!”
 
แง้นนนนนนน
 
“กรี๊ดดดดดดด!!!!!!”
 
ประสบการณ์ขนหัวลุก ไม่ต้องให้พี่ป๋องช่วยบิ้ว
 
โกสไรเดอร์บึ่งเครื่องแรงบดยางไหม้ ยกล้อสููงจนหัวฉันแทบสไลด์พื้น
 
“แว้กกกก!!! คนๆ…โค๊นนน!!! O[]o”
 
เอี๊ยดดด!
 
ตูมมม!!!
 
ย๊างงง ฉันยังไม่ตาย! ถึงมอไซจะพุ่งลงหนองหายต๋อม แต่ I will survive!!!
 
“บุ๋งๆๆๆ~ ฮ้าา…! แฮ่กๆๆๆ”
 
คนสวยว่ายท่าผีเสื้อผุดจากน้ำ ไม่ใช่นางไซเรนที่ไหน ฉันน่ะสิๆ! >3<
 
“ว๊ากกก!!! ชะอุ่ย….นึกว่าก๊อตซิลล่า -o-;;”
 
กร๊าซซซซซ!!! \>[]</ แกว่าใครเป็นก๊อตซิลล่าย๊าาา!!!
 
ซูม!!!
 
ฉันจับไอ้หัวแดงกดหนองน้ำเขียว
 
“บุ๋งๆๆๆ….แฮ่กๆๆ เฮ้ย! นังนี่!!! จะฆ่าฉันหรอห๊า!”
 
“ตุ๊ยๆๆ >.< ปากเน่ากับคลองบูดก็สมกันแล้วนี่!”
 
“อี๋~ น้ำลายเธอลอยมาติดเสื้อฉันอะ! หยุดพ่นยางซะทีดิ๊ป้า”
 
“หุบป๊าก ใครเล่าพาฉันจุ่มคลอง!”
 
“ก็เธอแหละ! คนค้นคนบ้าอะไร ฉันเห็นแต่แมงหวี่!”
 
“ตาถั่ว! ผมยาวๆ ชุดขาวๆ นายไม่เห็นได้ไง กรี๊ดดดด!!! ระ ระ หรือว่า…ผีหล๊อกกกก!!!!!”
 
หมับ!
 
“บรื๋อ~ อย่ามากอดดิ๊ ขนลุก!”
 
“บ้าหรอ?! นายแหละกอดฉัน! >\\<”
 
“เออ เอาที่สบายใจเลยป้า ขาจะก่ายคออยู่ละ -_-”
 
“อดทนหน่อยนะย๊ะ พอดีว่าคนมันเสน่ห์แรง”
 
“รุ่นนี้ดูยังไงก็เสนียด”
 
“ฟ่าวๆ! คลองกว๊างกว้าง~ ชาละวันโผล่มาฉุดทำไง >-<”
 
“เวรกรรมอะไรของตูวะ - -*”
 
ซามูไรพ่อลูกอ่อนกระเตงสาวงาม พร้อมงมหาทางตะกายขึ้นฝั่งได้สำเร็จ 
 
ต้องขอบคุณสัมภาระสุดสวยอย่างฉันที่คอยชี้บอกทางเค้าด้วย uou
 
“โอ้ย แขนเกือบหลุด”
 
ตานั่นทิ้งฉันไว้ริมตลิ่งไม่สนใจใยดี เสมือนเป็นกระสอบทรายกันน้ำท่วม
 
“รอด้วย…ว๊ายยย!!!!”
 
ซูม!!!
 
ก้าวแรกไม่เป็นไร ก้าวต่อไปลื่นลงคลอง แง๊~ TOT 
 
“เอ๊า แบ๊วซุ่มซ่ามเป็นปลาตีนหัดเดินไปได้”
 
เดี๊ยะ ตบปาก! >0< ปลาตีนบ้านไหนสวยระดับนางงามจักรยาน! 
 
เปรียบเทียบให้มันดีๆ หน่อยหัวพริก! เงือกน้อยขึ้นบก นางฟ้าตกสวรรค์ มีออฟชั่นตั้งมากมายเจือกไม่ใช้!
 
“โอ๊ย…เจ็บๆๆๆๆ >^<”
 
ข้อเท้าฉันเดี้ยงซะแล้ว
 
“ฮือออ ช่วยด้วย~ TToTT”
 
“สำออย! ฉันไม่ยืนรอพ่อเธอตัดริบบิ้นหรอกนะ ปวดเยี่ยวว้อย -*-”
 
“กระซิกๆ…แม็กม่า ฉันเท้าแพลง~ ToT”
 
“เชี่ยเอ้ย คนหรือกระเป๋าเป้วะ มีแต่ภาระ”
 
เป็นหยังกะซ่างง ช่วยฉันก๊อนนน~
 
“กรี๊ดด~ >\\<”
 
ฉันถูกอุ้มท่าเจ้าหญิง เกือบเก็ตฟีลโรแมนติกละเชียว ถ้ามันไม่ปล่อยหมาในปากมากัดฉัน
 
“ตัวหนักยังกะช้าง”
 
ดู๊คำพูดคำจา น่าเอาเป็ดโปรราดปาก ขยี้ๆ ต่อด้วยฝอยขัดหม้อ! >[]<
 
…
 
อัพเดทจ้าา เราอยู่ในจุดอับสัญญาณ มีเพียงแสงจันทร์นำทาง มือถือเจ๊งกะบ๊ง ไอ้แดง (มอไซตานั่น) จมหาย 
 
ตลอดทางไร้วี่แววสิ่งมีชีวิต ไม่มีคน สัตว์ หรือแม้แต่รถซักคันขับผ่าน เหมือนฉันอยู่ในมิติที่ 6
 
…หรือว่าผีบังตา?! >~<
 
“กรี๊ดดด!!!~”
 
“โว้ยย หนวกหู!!! เดี๋ยวปั๊ดปล่อยให้เป็นอาหารปลา!”
 
ไอ้หัวแดงที่เปลี่ยนจากท่าอุ้มเจ้าหญิงเป็นแบกฉันขึ้นหลังแทน ไม่ช่วยจรรโลงใจเล้ย!
 
รถชน 3 รอบ แถมติดเหง็กอยู่กับคนที่เกลียดร่วม 2 ชม. พร้อมกลิ่นน้ำเน่าตุๆ ToT 
 
สู้ให้ฉันติดเกาะคนเดียวเริ่ดๆ คุยกะลูกมะพร้าวยังดีซะกว่า!
 
“อุแว๊!!!~! TOT” 
 
“เฮ้ย! โตเป็นควายแล้ว แหกปากร้องทำไมเนี่ย!?”
 
“ก็ฉันกลัวอะ แง๊~ เจ็บขาด้วย โฮๆๆ TToTT นายก็เอาแต่ด่าๆๆ ทำไมคนที่อยู่ข้างฉันตอนนี้ไม่เป็นแจ็คก้าน๊ะ!”
 
“เพ้อเจ้ออิป้า! เฮียแจ็คมีแฟนเป็นกระบุง ละไม่เห็นหรอ มันมองแต่นมเธอ!”
 
“กระซิกๆ มีได้ก็เลิกได้ ที่เค้ามองนมฉันเพราะตาถึงย่ะ ของสวยๆ งามๆ ใครก็อยากมอง!”
 
“เธอแม่ง…คิดงี้จริงดิ? ไม่น่าไอ้พี่โยถึงไม่เอา”
 
“ใช่ซี้ ใครมันจะไปใสซื่อ อ่องอ๊อง วิ่งในทุ่งลาเวนเดอร์เหมือนยัยหัวกะปิของนาย รู้มั้ยทั้งชีวิตฉันต้องไฟว้เพื่อความรักตั้งเท่าไหร่! ฉันก็อยากให้ใครซัก
คนมารักเหมือนกันน๊าา…ฮืออออ~ TTOTT”
 
“คนบ้าไรวะ เมาน้ำคลอง…”
 
“แง๊!!!~ T[]T”
 
“เออๆ ไม่ด่าแล้ว หุบป๊าก!!!”
 
“…”
 
“…”
 
…
 
พอพากันเดดแอร์ บรรยากาศยิ่งน่ากลัวกว่าเดิม…
 
คนที่ฉันขี่หลังยังเป็นนายมั้ยแม็กม่า? ไม่ใช่เสือสมิงแปลงร่างมานะ?! ;^;
 
“แม็กม่า”
 
“อะไรป้า”
 
เออ ตัวจริงนี่หว่า 
 
“กระซิกๆ…ฉันกลัวจะฉี่ราดอยู่แล้ว T-T”
 
“หยุด! เธอแม่งเนรคุณตลอด…เอางี้ เดี๋ยวฉันร้องเพลงพี่เท่ห์ให้ฟัง ละรีบๆ หลับไปเลย โอเค๊?”
 
“ขอจินตราได้ป่าว? อยากฟังสาววาริน ;o;”
 
“ไม่ร้องละ หมดมู้ด”
 
เอ๊า! สรุปกลับมาเงียบคือเก่า -_-;;
 
…
 
“ที่จริง…วันนี้ฉันจะไปหานาย”
 
“หมอดูอีกแล้วอ่อ? เลิกงมงายเหอะว่ะ อยากโชคดีก็ไปทำบุญ มัวแต่แจ้นตามผู้ชาย ระวังเถ๊อะ จะไปจบที่วัดพระบาทน้ำพุ”
 
“แง๊~ ไหนว่าไม่ด่างายย ToT”
 
“…”
 
“แต่ก่อนฉันก็ไม่เชื่อหรอกย่ะ กระทั่งเจอเองกับตัว…อ๊ะ ฉันรู้แล้วว่าเราจะรอดไปได้ยังไง! >o<”
 
“ห้ะ???”
 
“แม็กม่่า! นายรีบหันมาเร็ว!”
 
ขวับ
 
“…อุ๊บ! OxO”
 
ฉันขโมยจูบเค้าอีกครั้ง…อันที่จริงแค่เอาปากแตะเหอะ 
 
รสชาติเหมือนจูบกบ ตะไคร่ลื่นๆ เหม็นสาปคลองน้ำเน่า >TT<
 
ฟิ้วว
 
รถมอเตอร์ไซค์คันแรกขับผ่านในรอบ 2 ชม. สาดไฟสูงสว่างจ้า ส่องใบหน้าคมเพียงเสี้ยววิ
 
แอบเห็นแว้บๆ ว่าหมอนั่นหน้าแดงด้วย
 
วรั้ย~ Get out feel love! บัดนาวต้องเซอร์ไวเวอร์!!!
 
บรู๊วววว
 
เสียงหมาหอนประกาศชัยชนะ บ่งบอกว่าเราได้กลับมาสู่โลกใบเดิมอีกครั้ง
 
คงเป็นวิชามาร พร่าผลาญหัวใจหลายคน~ 
 
เอ๊ะ ใครเค้าจัดคอนฯ พี่เท่ห์แถวนี้ -o-;;
 
มารยาร้อยเล่ห์กล ฝึกฝนได้อย่างช่ำชอง~
 
ติ๊ด
 
อ่อ เสียงริงโทนแม็กม่าน่ะเอง -*- ก็ว่าฟังละทำไมมันตะหงิดๆ แสบๆ คันๆ เหมือนโดนด่า
 
“เอ้อเฮีย! รถแม็กตกคลองว่ะ เดินย้อนทางมาเป็นชั่วโมงละ…อยู่ๆ ยังไม่ตายแค่พิการ”
 
นายว่าใครพิการห๊า!? >[]< ขาเดี้ยงชั่วคราวว้อย ฉันยังครบ 32 ย่ะ!
 
“ฝากบอกแจ็คก้าด้วยว่าคิดฮอดหลาย ^0^”
 
ติ๊ด
 
อ่าวเฮ้ย ทีงี้กดวางอย่างไว! 
 
ไม่มีน้ำใจ คนไทยรึป่่าว~ >o<
.
 
วี้หว่อ~ วี้หว่อ~
 
แจ็คก้าจัดชุดใหญ่ไฟกระพริบเรียกกู้ภัยมาช่วยงมของ 
 
ฉันถูกหามส่งโรงบาลใส่เฝือกเท้าอันบักเอิ้บ หมอบอกข้อเท้าหักต้องฮีลนาน 2-6 สัปดาห์  
 
โธ่~ ละวันเกิดฉันจะไปโชว์เสต็ป แดนซ์ ออน เดอะ ฟอร์ ยังไง๊ ToT อุตส่าห์นัดมายเฟรนด์จองโต๊ะร้านประจำไว้พร้อม
 
“ขอโทษนะครับคุณเชอรี่ น้องผมมันขับรถประมาท ทำข้าวของเสียหาย แถมคุณยังเจ็บตัว…”
 
งุ้ยยย แจ็คก้าพ่อแฮนซั่มหล่อลากดิน ห่วงเก๊าหราตะเอง~
 
“No problem ค่าา เรียก ‘เชอรี่’ สั้นๆ ก็ได้ ^0^ หรือถ้าลำบากปาก Please call me ที่ร้าก…”
 
ป้าบ!
 
“วี้ด~ กล้าตบหัวฉันหรอไอ้หัวแด๊ง!!! >[]<***”
 
“ป๊าว~ ตบยุง -o-”
 
สตอเบอแหล! อมพระทั้งวัดมาพูดก็ไม่เชื่อ! หัวฉันเกือบทิ่มตกเตียงคนไข้ 
 
“ไอ้แม็ก! รีบขอโทษคุณเชอรี่!”
 
“เฮ้ย เฮีย! ยัยนี่ดิต้องขอโทษ! หลอนยาคุมอะไรไม่รู้ หาว่าคนตัดหน้ารถจนแม็กต้องหักหลบดิ่งตลิ่ง!”
 
ต๊าย~ เอามือทาบอกแป๊บ ผู้ชายกำลังเถียงกันเพราะเดี๊ยนหราเค๊อะ =0= รู้สึกสวย!
 
ปูทางมาเวย์นี้ขอแอ๊บสวมบทนางเอกทำคะแนนหน่อยละกัน
 
“แหมๆ~ I don't mind ^o^ ถือว่าเราเจ๊ากันเนอะ”
 
“เออดี กลับเว้ยเฮีย!”
 
“เฉพาะแจ๊คก้านะ ส่วนนายอะ…เอาเบอร์มา! ละห้ามบล็อคฉันด้วย ไม่งั้นเจอหมายศาลแน่! ไอโฟนกะแบรนด์เนมฉันตั้งกี่ล้าน จะชดใช้ยังไง!”
 
“แขนฉันไม่พิการเพราะแบกเธอก็บุญละยัยช้างน้ำ!”
 
“กรี๊ดดดด!!!! ฉันจะฟ้องแม่ทองหยอง!!!”
 
“เอ้อ! จะทองหยิบ ทองหยอด เม็ดขนุน จ่ามงกุฏ เธอก็ฟ้องไปเลย!!!”
 
“ชู่ววว…ที่นี่โรงบาล! เรียนเชิญคู่ผัวเมียออกไปตีกันข้างนอกนะคะ - -^”
 
ป้าพยาบาลหน้าเหวี่ยงเดินมาไล่ฉัน พร้อมลุงยามตัวเท่ายักษ์ปักหลั่นถือกระบองอันเบ้อเร่อยืนเป็นแบค
 
ฉันกะไอ้หัวหม่าล่าเลยได้ฉะกันต่อหน้าโรงบาลแทน จนแจ็คก้าทนไม่ไหวโทรตามแม่ทองหยองมาช่วยเคลียร์
 
เคยเห็นแม่ไจแอนด์ป่ะ โหด ถึก บึกบึน ร้ากทุกคนยกเว้นลูกตัวเอง ขุ่นแม่แกฟีลนั้นเลย -.-
 
“โอ้ยๆๆ หูจะหลุดแล้วแม่!!! >o<”
 
“เอ้อ ให้มันขาดไปเลยไอ้ลูกเวร! ขอโทษหนูเชอรี่เค้าด้วย ดูซิเนี่ย ชุดสวยๆ พังหมดเลยแม่คุณ ToT”
 
“เอิ่ม…มันเป็นสไตล์ค่าขุ่นแม่ ^0^”
 
“โถ~ ยังมองโลกในแง่ดี นี่ๆ หนูเอาเบอร์แม่ไปนะลูก มีอะไรให้ช่วยก็บอก ^^”
 
“ว๊ายย~ ข่อมค่า ขุ่นแม่ตะล๊ากจุง >/|\<”
 
“แอ๊บแบ้ว -*-”
 
ป้าบ!
 
Nice Shot~ ฝ่ามืออรหันต์ตบเกรียนแตก ไอ้หัวแดงถึงกับ Shut up
 
“กลับไอ้แม็ก! …ต้องขอโทษแทนลูกป้าด้วยนะจ้ะ ปากมันได้พ่อมาเต็มๆ ^^;”
 
“Is alright~ กู๊ดไนท์ค่าา บ๊ายบุย~^0^/…แบร่ ;p” 
 
ฉันโบกมือยิ้มหวานลาแจ็คก้าและขุ่นแม่ ปิดท้ายด้วยแลบลิ้นเยาะเย้ยไอ้หัวแดงที่ขบฟันกรอดมองขู่ฉันยังกะชิวาว่า
 
หว๋ายยย~ เสียใจด้วยนะหนุ่ม 
 
ศึกนี้ I won ย่ะ!!!
 

 
(จบตอน)
 
Cr. วิชามาร - เท่ห์ อุเทน พรหมมินทร์