เก็บไว้.

ความสัมพันธ์ของมนุษย์นั้นมีหลากหลายรูปแบบ ครอบครัว คนรัก เพื่อนฝูง กัลยาณมิตร พี่น้องทั้งแบบที่คลานตามกันมาและนับถือกันแบบพี่น้อง

และความสัมพันธ์ที่ระหว่างคนสองคนยังไม่ได้ให้คำนิยาม อาจจะเรียกว่าพื้นที่ปลอดภัยได้ไหมนะ คนที่พูดคุยกันปรึกษากันได้ทุกเรื่อง ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันทุกวันด้วยคำถามเดิม มีความผูกพันอยู่เคียงข้างกันแม้ว่าตัวจะอยู่ไกล และไม่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งเชิงชู้สาว

ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยตลอดสี่ปี ชมพู่ใช้มันอย่างคุ้มค่าแบบที่จะไม่นึกเสียดายทีหลัง เพราะเธอได้ใช้ช่วงเวลานี้อย่างเต็มที่และดีที่สุด ทั้งเรื่องเรียน เพื่อนฝูง ความรู้และประสบการณ์ที่ได้มา

“จะพูดอะไรเกรงใจชมพู่หน่อย น้องเป็นผู้หญิง” เพื่อนในห้องที่อายุมากกว่าเธอห้าปีเอ่ยขึ้น ขณะนั่งกินข้าวช่วงพักกลางวันอยู่ในซอยติดกับมหาวิทยาลัย

“ไม่…ชมพู่ไม่ใช่ผู้หญิง ชมพู่เป็นผู้ชาย” เพื่อนอีกคนที่กำลังพูดเรื่องกิจกรรมทางเพศอย่างออกรสตอบ

แล้วทั้งโต๊ะก็หัวเราะครืนออกมากันอย่างสนุกสนาน แต่ดูจะมีเพื่อนอยู่คนหนึ่งที่สายตามองมาและรอยยิ้มมุมปากแตกต่างไป

‘ว่าแล้ว…เรียนมาตั้งสี่ปี ทำไมไม่มีใครมาจีบฉันสักคน’

ค่ำคืนนี้เป็นเหมือนทุกคืนที่ผ่านมา ชมพู่ยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะทำการบ้านจนดึกดื่น เธอเปิดเพลงฟังคลอเบา ๆ ระหว่างที่กานต์ขอตัวไปอาบน้ำแต่ไม่ยอมให้เธอวางสายโทรศัพท์ ชมพู่ละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์มองออกไปนอกหน้าต่างห้องพัก

กรุงเทพฯ เมืองที่ไม่เคยหลับใหล แม้จะเป็นช่วงกลางดึกบนท้องถนนก็ยังมีรถสัญจรไปมา ดวงไฟสว่างไสวทั่วทั้งเมือง พนักงานที่พึ่งออกกะเดินถือถุงอาหารในมือ พ่อค้าแม่ค้ากำลังเก็บของปิดร้านกลับไปหาครอบครัวที่รออยู่ บางร้านก็เริ่มเปิดตั้งแต่ช่วงเย็นไปจนถึงเช้ามืด

ชมพู่เอนกายพิงเก้าอี้ หางตาข้างขวาเห็นอะไรบางอย่างขาว ๆ ที่หน้าจอโทรศัพท์ เธอขยับกายขึ้นตั้งตรง เอาศอกทั้งสองข้างวางบนโต๊ะหันไปมอง ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งนุ่งผ้าเช็ดตัวสีขาว กำลังยืนหันหลังให้เธอ ส่องกระจกบานยาวเห็นเต็มตัวที่ติดอยู่กับผนัง เขากำลังใช้ผ้าสีขาวผืนเล็กเช็ดผมและฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี

แผ่นหลังเรียบเนียน ไหล่กว้างใหญ่ดูอบอุ่นปลอดภัย กล้ามแขนแน่นกระชับที่เกิดจากการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ ทำเอาหญิงสาวต้องเหลียวมามองเมื่อเดินสวนกัน

ชมพู่ยกมือซ้ายชูนิ้วชี้วางทาบไปที่กรอบหน้า “พี่ยังไม่ได้วางสายนะคะ ไม่ลืมใช่มั้ย”

“ไม่ลืมครับ แล้วพี่ก็ไม่ได้โป๊ด้วย” เขาตอบโดยไม่หันกลับมามอง มือข้างหนึ่งลูบไล้ไปบนหน้าท้องแบนราบเต็มไปด้วยมัดกล้าม

ภาพกรอบลอยขนาดใหญ่เตะตา ติดอยู่บนผนังห้องนอนสีเทาอ่อนใกล้กับประตู “ตรงนั้นรูปอะไรเหรอคะ”

กานต์ก้าวเดินไปยืนอยู่หน้าภาพกรอบลอยนั้น “รูปนี้หรือครับ รูปที่ชมพู่ถ่ายให้ ตอนพี่ไปนั่งหลับเป็นเพื่อนชมพู่ทำงานหน้าห้องพักไง เพราะติดในห้องนอนพี่เลยเอารูปตอนหลับมาติดไว้ครับ”

“ค่ะ พี่ชอบมั้ยคะ”

“ครับ พี่ชอบรูปนี้ที่สุด เห็นเต็มตัวมุมกล้องดีมากครับ”

“ค่ะ หล่อมาก” ชมพู่พึมพำเสียงอยู่ในลำคอ “วันนี้เป็นยังไงบ้างคะ”

“ก็เหมือนทุกวันครับ ทำงาน เข้าบ้าน แต่ยังไม่ได้นอน”

“พี่จะนอนก่อนก็ได้นะคะ”

กานต์เดินลับหายไปจากรัศมีที่มองเห็นจากจอโทรศัพท์ “ไม่ครับ รอชมพู่หลับไปก่อน” นั่นหมายความว่า เขาอาจจะฟุบหลับคาโต๊ะทำงานไปก่อนแล้ว

“พี่ไม่เหนื่อยเหรอคะ ทำงานทั้งวัน กลางคืนก็นอนดึกอีก”

กานต์เดินกลับมานั่งที่โต๊ะทำงาน เขาสวมชุดนอนเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงนอนผ้าฝ้ายขายาวลายตารางสีฟ้าอ่อน

“นั่นสินะ เหนื่อยไหมครับ ชมพู่”

ชมพู่ตั้งกายตรงหันกลับไปมองจอคอมพิวเตอร์ “ไม่เหนื่อยค่ะ อาจจะเป็นเพราะชินแล้วก็ได้”

“ครับ นั่นแหละคำตอบ”

ชมพู่ยิ้มมุมปากเงยหน้าขึ้นจากจอคอมพิวเตอร์ สายตาเหม่อมองผ้าม่านสีขาวพลิ้วไหวไปตามสายลม

“ความสัมพันธ์แบบนี้…เรียกว่าอะไรเหรอคะ”

“อะไรนะครับ” กานต์เงยหน้าจากจอคอมพิวเตอร์หันมามองชมพู่

ชมพู่ยังคงทอดสายตาไปที่ผ้าม่าน “พี่ได้ยิน ชมพู่มั่นใจ” เธอเอ่ยเสียงเรียบ

กานต์หันกลับไปมองจอคอมพิวเตอร์ “อืม…เรียกว่าพื้นที่ปลอดภัยครับ ความรู้สึกสบายใจทุกครั้งที่ได้คุยกัน พูดได้ทุกเรื่องแม้จะเป็นเรื่องที่ไม่อยากให้ใครได้รู้ รับฟังเรื่องราวของกันและกันโดยไม่ตำหนิหรือตัดสิน เป็นพลังงานบวกให้ได้ชาร์จแบตจนเต็มหลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน อยากจะหลับไปพร้อมกันทุกคืน ถึงแม้บางคืนพี่จะหลับไปก่อนแล้วกรนดังจนปลุกชมพู่ให้ตื่นขึ้นมา แต่พี่ก็ไม่อยากวางสายแล้วมานอนมองเพดานมืดมิดจนกว่าจะหลับไปครับ” กานต์หยุดพูดไปครู่หนึ่ง หันมายิ้มให้ชมพู่ “พี่ทำให้ชมพู่ลำบากใจใช่ไหมครับ”

“ในความเงียบเสียงความคิดเราจะดังที่สุด เวลาอยู่คนเดียวเงียบ ๆ ชมพู่ก็จะเปิดเพลงฟัง พอมีพี่อยู่เป็นเพื่อนก็ไม่เหงาดีค่ะ แต่ไม่อยากให้พี่มาเสียเวลาตรงนี้ไปกับชมพู่”

“พี่อยู่แบบนี้สบายดีแล้วครับ”

คำตอบเหมือนเดิมราวกับอัดเสียงพูดไว้แล้วเอามาเปิดวนให้เธอฟัง ทุกครั้งที่เธอพูดเรื่องที่เขาน่าจะมีใครสักคนจะได้ไม่ต้องเหงา

“ค่ะ แค่อยากจะให้เราเข้าใจตรงกัน”

“เรื่องสถานะระหว่างเราใช่ไหมครับ”

“ประมาณนั้นค่ะ เราไม่ได้ขัดขวาง หรือฉุดรั้งอีกฝ่ายเอาไว้”

“เป็นจริงตามนั้นครับ”

พี่มองเธอไม่ผิด ‘พี่-น้อง’ คือสถานะที่เธอจำกัดความไว้สำหรับเรา และพี่จะไม่มีวันจะก้าวข้ามเส้นนั้นไปเด็ดขาด

ภาวะซึมเศร้าที่เกิดจากความผิดหวังหรือความเครียดสะสม ในช่วงเวลาที่อยู่ท่ามกลางผู้คนรอบกาย อาการอาจจะเป็นปกติดี ใช้ชีวิตไปโดยไม่ได้นึกถึงเรื่องที่ทำให้เราเศร้าใจหรือเครียดกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า แต่ความเศร้าเสียใจและความเครียดนั้นมักจะออกมาในช่วงกลางดึก เวลาที่เราอยู่คนเดียวเงียบ ๆ ในห้องนอน ความรู้สึกเสียใจมักจะพรั่งพรูออกมา ‘เรื่องของหัวใจห้ามกันไม่ได้ฉันใด เรื่องของความคิดก็ห้ามกันไม่ได้ฉันนั้น’ ทำให้รู้สึกดิ่ง ไร้ทางออก ไร้เหตุผล จนคิดอะไรที่ขาดการยับยั้งชั่งใจ ไม่อยากให้มีเช้าวันต่อไป อยากให้มันจบลงไปกับลมหายใจที่ยังเหลืออยู่

แม้จะมีผู้คนมากมายรอบตัว ก็ไม่ใช่ว่าเขาเหล่านั้นจะรับฟังเราในทุกเรื่องราว แต่มักจะมีคนคนหนึ่งที่เป็นพื้นที่ปลอดภัยให้กันและกัน คอยรับฟังทุกข์สุข ทุกเรื่องราวในแต่ละวันแม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยที่ไม่จำเป็นต้องเล่าให้ใครฟังก็ได้ ไม่จำเป็นต้องช่วยเราแก้ปัญหาเหล่านั้น แค่รับฟังเวลาที่เราอยากระบายเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว

‘รักกันทั้งในยามทุกข์ และยามสุข’