เก็บไว้.

“เธอ…ขอเบอร์หน่อยได้มั้ยครับ” เสียงชายหนุ่มเอ่ยถามจากด้านหลัง

“อะไรนะครับ” เขาหันไปถาม

ชายหนุ่มในชุดนักศึกษาผงะเล็กน้อย ตาเบิกโพลง “เอ่อ…ขอโทษครับ” เขาเอ่ย พลางก้มศีรษะซ้ำ ๆ แล้วหันหลังก้าวเดินจากไป

“เราก็คิดว่ามาจีบเธอ…แยกไม่ออกได้ยังไง” ‘ขิง’ ชายหนุ่มรูปร่างบางราวกับผู้หญิง ผมสีดำขลับยาวตรงเกือบถึงกลางหลัง ผิวพรรณขาวเนียนละเอียด นิ้วมือและฝ่ามือเรียวยาว

“จะบอกว่ารูปร่างผู้หญิงกับผู้ชายแตกต่างกัน…ใช่มั้ย ตัวเราพอ ๆ กัน แล้วก็แต่งตัวต่างกันแค่สีเสื้อ…”

“เพราะว่าวันนี้เราลงแปลง เธอจะพูดต่อแบบนี้” เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้เธอ เอียงคอถาม “คุยกับใคร…มีแฟนแล้วเหรอ ไม่เห็นแนะนำให้รู้จักบ้างเลย”

ชมพู่เอียงหน้าจอโทรศัพท์มือถือไปอีกทาง “แอบดูเหรอ”

“ไม่ได้แอบดูสักหน่อย เห็นจิ้มจอไปยิ้มไป…ก็รู้แล้ว” ขิงหยิบแก้วน้ำขึ้นดื่ม เสมองไปทางอื่น

‘มิว’ หนุ่มพูดน้อย หน้าตาดี ใช้แบรนด์เนมทั้งตัวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก้าวเดินออกมาจากบ้านนั่งลงตรงข้ามชมพู่ “สั่งอะไรไปบ้างแล้ว” 

“ก็ตามที่เราคุยกันหลังบ้านนั่นแหละ อยากกินอะไรสั่งเพิ่มเลย” ขิงตอบ

หลังจากมิวสั่งอาหารเพิ่มอีกสองอย่าง เขาดื่มน้ำไปหนึ่งอึก “คุยอะไรกันอยู่หรอ”

“กำลังถามเรื่องแฟนชมพู่น่ะ เห็นพิมพ์คุยตลอดเลย มีแฟนแล้วก็ไม่เล่าให้เพื่อนฟังบ้าง”

“อ๋อ ต้องบอกหรอ” มิวหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาส่อง จัดทรงผมเล็กน้อย ยกขาไขว่ห้าง ค้ำศอกกับโต๊ะหลังมือแตะที่คาง

“แล้วก็เล่นโทรศัพท์กันหมดเลย” ขิงเอ่ย สายตาเหลือบมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือของชมพู่ แล้วเลื่อนสายตาขึ้นมองใบหน้าของเธอ ริมฝีปากบางเฉียบหยักยิ้มน้อย ๆ

“ยังไงครับ…เย็นนี้เครื่องดื่มอะไรดี ผมจัดให้ได้หมดนะ” ‘แอมป์’ ชายหนุ่มรูปร่างสันทัด ผิวเข้มตัดกับผมที่เปลี่ยนสีบ่อยครั้งในหนึ่งเดือน ตอนนี้เป็นสีทองช่วงโคนเริ่มกลับเป็นสีดำบ่งบอกว่าเขาไม่มีเวลาทำสีใหม่ เขาเอ่ยพลางนั่งลงข้างมิว

ชมพู่เงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์มือถือ “วันนี้ไม่…”

“อย่านะ อย่าปฏิเสธ กว่าจะว่างตรงกัน มาที่บ้านผมได้เนี่ย โอกาสน้อยกว่าถูกลอตเตอรี่แล้วนะ พอเรียนจบก็แยกย้ายกันไปทำงาน แล้วจะคิดถึงช่วงเวลานี้นะครับ หรือว่ามีนัดกินข้าวเย็นกับแฟน…” แอมป์เลิกคิ้วเข้ม ฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาว

“ฉันอยู่ได้นะ เย็นนี้ว่าง ไม่มีนัดที่ไหน” มิวเอ่ย สายตายังคงอยู่ที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือ

“เราก็ว่างนะ” ขิงยื่นหน้าเข้ามาใกล้ชมพู่ ดวงตาแพรวพราว

ชมพู่ยกมือสองข้างขึ้นทำท่าเหมือนยอมแพ้ ก้มศีรษะเล็กน้อย “ได้ ๆ ไม่ปฏิเสธแล้ว”

“เหยือกต่อไปบลูฮาวาย…เพิ่มชอทสักหน่อยมั้ยครับ” แอมป์ยื่นหน้าออกมาจากห้องครัว มือหนึ่งถือโถเครื่องปั่น อีกมือถือขวดน้ำบลูฮาวาย “มีฟรุตสลัดใส่ด้วยนะ” เขาเอ่ยพลางยักคิ้วหลิ่วตามาให้ทั้งสามคน

มิวละสายตาจากจอโทรศัพท์มือถือขึ้นมอง “แอมป์ แบบเมื่อกี้ก็อร่อยแล้ว…” เขายกแก้วดื่มจนหมด “ฉันไปเข้าห้องน้ำนะ จะไปดูแอมป์ด้วย ไม่รู้ใส่ลงไปกี่ชอทกันแน่…แอมป์…”

“ยกหน่อยสิ…ยุงไข่ใส่แก้วแล้ว” ขิงเอ่ย เขานั่งก้มหน้าสายตามองที่แก้ว พลางจับแก้วหมุนไปมาบนโต๊ะ

ชมพู่หันไปมองเขา ยื่นมือสอดเข้าระหว่างเรือนผมกับผิวหน้าเข้าไปสัมผัสซอกคอขาวเนียน มืออีกข้างวางบนต้นขาของเขา ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ สายตาทั้งสองผสานกัน ขิงผงะมือข้างที่จับแก้ววางทาบปลายนิ้วกดลงบนโต๊ะ มืออีกข้างจับที่เก้าอี้ ลำคอแข็งเกร็ง ตาเบิกโพลง เธอยื่นหน้าใกล้เข้าไปจนเกือบจะชิดกัน เขาหลับตาเม้มปาก

“เป็นอะไร…ตกใจหรอ” เธออมยิ้มถามอย่างผ่อนคลาย ปล่อยมือจากซอกคอเขา ใช้หลังมือปัดผมเขาไปด้านหลังอย่างแผ่วเบา ขิงลืมตาขึ้น แล้วหลุบตาหลบ “ผมจะลงจานกับข้าวแล้ว” เธอก้มลงหยิบแก้วขึ้นดื่ม สายตาเหม่อมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย

ขิงกะพริบตาถี่ ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ยกแก้วขึ้นดื่มรวดเดียวหมด มืออีกข้างจับลูบต้นคอ สายตาหลุกหลิก

แอมป์ถือเหยือกเดินกลับมาพร้อมมิว “เป็นไรกัน…เงียบแปลก ๆ ”

“เด็กวิศวะแต่งตัวดีแบบนี้ทุกคนมั้ย” ขิงเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ

“ก็ชุดนักศึกษาปกตินะ” แอมป์ยกมือดันตรงกลางแว่นขยับให้เข้าที่แย้มยิ้มมุมปาก

“เพราะใส่แว่นด้วยละมั้ง ก็เลยดู…” ชมพู่เงยหน้าขึ้นจากที่มองแก้วอยู่ครู่หนึ่ง

“เหมือนหนุ่มแว่นฮอตเนิร์ด” มิวชี้มือไปที่หน้าอกแอมป์

“เราสี่คน ใครจะมีแฟน…แฟนที่เป็นตัวเป็นตนคนแรกนะ รู้จักกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง ไม่เห็นมีใครพาแฟนมาแนะนำสักคน ไม่รวมที่คบรายสัปดาห์นะ”

“ยังไม่จบอีกนะ ขิง” มิวเอ่ยเสียงเรียบ

ชมพู่หันไปมองขิง “คนนั้นไม่ใช่แฟน โอเคมั้ย ไม่ได้คำตอบคงนอนไม่หลับสินะ” เขาหลุบตาหลบ ไม่ได้ตอบอะไรเธอ

ผู้ชายร่างสูงโปร่งคนนั้นที่มาพบเธอถึงหน้าหอพักตั้งแต่เช้าตรู่ในวันหยุด นั่งรอเธอตั้งสิบห้านาทีอยู่ในร้านกาแฟ แล้วยังไปเที่ยวด้วยกันทั้งวัน จะบอกว่าเป็นเพื่อนอย่างนั้นหรือ เพื่อนแบบไหนกัน ดูผิวเผินก็ไม่น่าจะเป็นรุ่นเดียวกันอีกด้วย เราตั้งใจจะไปเซอร์ไพรส์เธอ กลายเป็นเจอเซอร์ไพรส์ซะเอง เจ้ายักษ์หน้าคมนั้นเป็นใครกันแน่นะ

ชมพู่ยกแก้วขึ้นไปข้างหน้า อีกสามคนยกแก้วมาชนแล้วดื่ม “ช่วงนี้เป็นไงกันบ้าง อัปเดตหน่อย”

“ฉันก็เรื่อย ๆ ปกติ”

“ผมก็สบายดีครับ เรียนหนักหน่อย แต่ก็สนุกดี”

ขิงชี้นิ้วไปทางแผ่นอกมิวกับแอมป์สลับกัน “ตอบเหมือนเรียนคนละห้อง”

มิวยักไหล่สีหน้าเรียบเฉย แอมป์ฉีกยิ้มดวงตาเปล่งประกาย

“โลมาไปไหน หลัง ๆ ไม่มาสังสรรค์กับเพื่อนฝูงบ้างเลย”

“คิวแน่น…หนุ่มฮอตอันดับต้น ๆ ของคณะวิศวะ”

“ครับ เลิกเรียนก็หายไปกับสายลม ผมเองยังเรียกไม่ทัน”

สามปีก่อน ขณะชมพู่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้บริเวณลานกลางถัดจากทางเข้ามหา’ลัย

“เจ๊ ตึกวิศวะไปทางไหน” เสียงชายหนุ่มเปล่งดังจากด้านหลังเธอ “เรียกไม่หันนะเจ๊ ตึกวิศวะไปทางไหนคร้าบ”

ชมพู่หันไปมอง “ถามเราหรอ…” เธอชี้มือที่อกของตัวเอง

“ก็ใช่น่ะสิ แถวนี้เห็นคนอื่นมั้ย…” เขาเบิกตาเล็กน้อย “หรือเจ๊เห็น” ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว ชายเสื้อออกมาอยู่นอกกางเกงสแล็คสีดำ

เธอหันไปที่ทางเดิน ชี้มือไปทางซ้าย “เลี้ยวซ้าย แล้วเดินตรงไปตึกวิศวะอยู่ตรงนั้น” พอหันกลับมาเขากำลังใช้มือสอดชายเสื้อเข้าไปในกางเกง ชมพู่ผงะเล็กน้อยแล้วหลับตา ‘ต้องทำตรงนี้เลยเหรอ นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย’

“อ๋อ ขอบคุณครับ เสร็จแล้วลืมตาเถอะ ไม่เห็นอะไรหรอกน่า” เขายกมือขวาทาบกลางอกพลางค้อมศีรษะ “ผมชื่อโลมา เจ๊…ชมพู่ ใช่มั้ย” เขาชี้มือไปที่ป้ายชื่อที่ใช้ในกิจกรรมรับน้องของคณะที่เธอแขวนคออยู่ “เห็นจากป้ายชื่อนั่นน่ะ ไม่ต้องตกใจ ผมไม่ได้คุกคาม” เขายกมือโบกซ้ายขวา “ไปก่อนนะ ถ้าเจอกันอีกก็ทักได้นะครับ โลมานะเจ๊ โลมา” เขายิ้มสดใส ค้อมศีรษะแล้วเดินจากไป

วันที่มีกิจกรรมรับน้องวันแรก ขิงเข้ามาทักชมพู่ก่อน ขณะที่เธอกำลังนั่งเหม่อลอยก้มมองจานข้าวอยู่ในโรงอาหารใต้อาคารเรียน

“นั่งด้วยได้มั้ย…”

ชายหนุ่มร่างบางผมยาวสลวยคนนั้น ที่เธอเดินตามหลังเขาตอนไปเข้าห้องน้ำ แต่แผ่นหลังบางนั้นเดินเข้าไปทางห้องน้ำชาย

“อืม…นั่งสิ”

เขาวางจานข้าวบนโต๊ะ นั่งลงตรงข้ามเธอ “ไม่มีเพื่อนเลยล่ะสิ ตอนทำกิจกรรมไม่เห็นคุยกับใคร เอาแต่นั่งทำหน้าเซ็ง”

“แค่ไม่ค่อยเห็นประโยชน์จากกิจกรรมนี้เท่าไรน่ะ”

“เรายังไม่มีเพื่อนเหมือนกัน งั้นเราก็มาเป็นเพื่อนกันสิ” เขายิ้มตาหยีเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“เรียนจบแล้ว จะไปทำงานอะไรเหรอ”

“วางแผนชีวิตไว้แล้วสินะ ถามคำถามนี้ตั้งแต่รับน้องวันแรก”

ขิงยกมือขวาแตะต้นคอ “ก็…ที่เลือกเรียนคณะนี้ เพราะคิดว่าจบแล้วจะไปทำงานอะไร ไม่ใช่เหรอ”

ชมพู่เงยหน้าสบตาเขา “ใช่ คิดไว้แล้วว่าจบไปจะทำงานอะไร เธอล่ะ จบไปจะทำงานอะไร” เธอก้มลงตักข้าวเข้าปากเป็นคำแรก

“ยังตอบไม่ได้หรอก ไม่ใช่จะซิ่วไปคณะอื่นหรอกนะ แต่อนาคตอาจจะมีอะไรที่ต่างจากที่เราวางแผนไว้ เกิดขึ้นก็ได้นี่”

“ก็จริง ขอให้เธอได้ทำในสิ่งที่ทำแล้วมีความสุขนะ” เธอชะงักไปครู่หนึ่ง “กินข้าวคนเดียว…มันเหงาจริงแหละ”

“งั้นก็มากินข้าวด้วยกันทุกวันสิ จะได้ไม่เหงา”

ทั้งคู่จึงได้เป็นเพื่อนกันตั้งแต่วันนั้น และต่อมา ‘โลมา’ ก็แนะนำเพื่อนที่เรียนคณะเดียวกับเขาให้ชมพู่รู้จักอีกหลายคน รวมทั้ง ‘มิว’ กับ ‘แอมป์’ ด้วย เรียกว่ารู้จักแทบทั้งคณะก็น่าจะได้ “รู้จักกันไว้ มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกันไงเจ๊”