CHESS:พลิกกระดานเทพ

    ระหว่างที่เดิน อากิพยายามก้าวอย่างมั่นคง ลดแรงกระแทกของฝีเท้าให้เบาที่สุด โดยมีลีน่าเดินเคียงข้างอยู่เสมอ
 
    แต่ระหว่างที่กำลังเดินทางนั้น โจเซฟก็ยกมือขึ้นส่งสัญญาณให้หยุด ก่อนจะเรียกทั้งสองให้เข้ามาใกล้ด้วยสัญญาณมือ
 
 
 
    อากิและลีน่าเห็นดังนั้นก็รีบเดินขึ้นไปหา
 
 
 
    "อากิ:มีอะไร"
 
 
 
    *"โจเซฟ:ชู! มีฝูงกวางข้างหน้า"*
 
 
 
    อากิเหลือบมองตามที่โจเซฟชี้ เห็นฝูงกวางถ้ำกำลังเล็มมอสอยู่อย่างสบายใจ ไม่ทันระแวดระวังเลยสักนิด
 
 
 
    *"โจเซฟ:ฝากจัดการด้วยนะลีน่า"*
 
 
 
    *"ลีน่า:หนูเหรอคะ"*
 
 
 
    *"โจเซฟ:ใช่ เพราะหนูใช้ธนูเก่งที่สุดแล้ว"*
 
 
 
    ลีน่าหันไปมองเพื่อนร่วมทีม สีหน้าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่สายตาของทุกคนที่ตอบกลับมาล้วนจริงใจ พวกเขาเชื่อมั่นอย่างแท้จริงว่าเธอคือคนที่เหมาะสมที่สุด
 
    เด็กสาวสูดลมหายใจเข้า ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
 
 
 
    *"ลีน่า:ซูด...ฟู่~ ก็ได้ค่ะ"*
 
 
 
    *"ลีน่า:เปิดใช้งานสกิลการใช้ธนู เปิดใช้งานสกิลเล็งเป้า เปิดใช้งานสกิลโฟกัส เปิดใช้งานสกิลเพิ่มเดเมจระยะไกล เปิดใช้งานสกิลสมาธิ เปิดใช้งานสกิลตาเหยี่ยว"*
 
 
 
    หลังจากการตัดสิ้นใจอันแนวแน่ สายลมรอบกายเธอพลันนิ่งสงบ ลีน่าค่อยๆ หยิบธนูออกมา ง้างสายด้วยท่วงท่ามั่นคงและชำนาญกว่าที่เคย อากิที่ยืนมองอยู่ก็สังเกตได้ทันที—ท่าทางของเธอเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน
 
 
 
    'อากิ:ดูท่าง้างธนูนั้นสิ... มันทั้งมั่นคงและทรงพลัง เทพที่แนะนำเธอ คงเป็นผู้ชำนาญการใช้ธนูจริงๆ'
 
 
 
    ลีน่าเปิดใช้สกิล ตาเหยี่ยว ดวงตาของเธอซูมระยะการมองเห็นเข้าไปชัดเจน—แม้แต่เส้นขนของกวางก็ยังเห็นได้ แต่ทันทีที่ภาพของฝูงกวางทั้งหมดปรากฏขึ้นตรงหน้า เธอกลับค่อยๆ ลดธนูลง
 
 
 
    "ลีน่า:..."
 
 
 
    โจเซฟที่เห็นท่าทางนั้นจึงก้าวเข้ามาใกล้ ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
 
 
 
    *"โจเซฟ:มีอะไรงั้นเหรอคนเก่ง"*
 
 
 
    *"ลีน่า:หนู...หนูยิงพวกมันไม่ลงค่ะ พวกมันมีลูกหลายตัวมากๆ หนูทำไม่ลงค่ะ"*
 
 
 
    คำพูดสั้นๆ แต่เต็มไปด้วยความสงสาร ทำให้ทุกคนเงียบไปชั่วขณะ ไม่มีใครกล้าจะค้านสิ่งที่เธอพูด
 
 
 
    "โจเซฟ:งั้นเราไม่ต้องล่ามันก็ได้"
 
 
 
    "คริส:ใช่ เราไม่ต้องล่ามันก็ได้ เพราะยังไงพี่อากิก็มีตัวหนึ่งแล้ว"
 
 
 
    "อากิ:ใช่ เพราะก่อนหน้านี้พี่ล่ามาตัวหนึ่งแล้ว ไม่ต้องก็ได้"
 
 
 
    ลีน่าที่ได้ยินกลับแสดงสีหน้าเศร้า เพราะรู้ว่ามีการล่าเกิดขึ้นแล้ว
 
    อากิที่สังเกตเห็นก็รีบอธิบายทันที เล่าให้ฟังว่าเขามีสกิลประเมิน และตอนนั้นเขาแน่ใจว่ากวางตัวนั้นไม่มีลูก อีกทั้งยังเลือกที่จะปล่อยตัวที่กำลังตั้งท้องไป
 
  
 
    เมื่อฟังจบ สีหน้าของลีน่าก็ค่อยๆ คลายความหม่นหมองลง
 
 
 
    "ลีน่า:ขอบคุณนะคะ ที่ปล่อยมันไป"
 
 
 
    "อากิ:ฮ่าฮ่า แน่นอนอยู่แล้ว พี่เป็นคนดีนี่น่า"
 
 
 
    "ลีน่า:หนูเห็นด้วยค่ะ"
 
 
 
    "คริส:แล้วจะเอายังไงกันต่อครับ จะไล่มันไปไหม"
 
 
 
    "โจเซฟ:ไม่ต้องหรอกมั้ง เดินไปให้มันเห็น เดี๋ยวมันก็หนีไปเอง"
 
 
 
    "อากิ:งั้นก็เดินไปกันเลย"
 
 
 
    ทุกคนจึงก้าวเดินเข้าไปหาฝูงกวางที่กำลังเล็มมอสอยู่ พอพวกมันเห็นเข้าก็แตกฮือหนีไปอย่างรวดเร็ว
 
 
 
    "โจเซฟ:เห็นไหม บอกแล้ว แค่เดินเข้าไป มันก็หนีแล้ว"
 
 
 
    "คริส:โอโห ความเร็วระดับนั้น ถ้าไม่ใช่ธนูคงล่าไม่ได้แน่ๆ"
 
 
 
    ระหว่างที่ทุกคนกำลังคุยกัน ลีน่าก็ชี้ไปข้างหน้า พลางเอ่ยเสียงแผ่ว
 
 
 
    "ลีน่า:แล้วกวางแม่ลูกคู่นั้น...มันไม่หนีนี่คะ แถมเหมือนกำลังเดินมาหาเราด้วย"
 
 
 
    ทุกคนหันตามสายตาไป ก็เห็นจริงดังว่า—แม่กวางสีเทาตัวหนึ่งกำลังเดินตรงเข้ามา ข้างหลังมีลูกกวางสีขาวสว่างผิดธรรมชาติ มันก้าวตามอย่างเก้ๆ กังๆ พลางหลบอยู่หลังแม่
 
 
 
    "โจเซฟ:มันเดินมาหาเราจริงๆด้วย"
 
 
 
    "คริส:เอ่อ...เราจะทำยังไงกันดีครับ"
 
 
 
    "ลีน่า:ปล่อยมันเถอะค่ะ มันคงแค่สนใจเราเฉยๆ หนูสงสาร...แถมมันก็ดูน่ารักด้วย"
 
 
 
    ขณะที่ทุกคนยังลังเล อลิสก็ทำสิ่งหนึ่ง
 
 
 
    [อลิส:ใช้งานสกิลประเมิน... เป้าหมาย:กวางถ้ำตรงหน้า...ติ๊ด! เป้าหมายถูกประเมินไปแล้ว]
 
 
 
    อากิที่ได้ยินเสียงรายงานก็รีบถามทันที
 
 
 
    *"อากิ:หมายความว่านี่คือฝูงเดิมงั้นเหรอ"*
 
 
 
    [อลิส:ใช่ค่ะ]
 
 
 
     *"อากิ:งั้น...ประเมินลูกมันหน่อย"*
 
 
 
    [อลิส:ใช้งานสกิลประเมิน... เป้าหมาย:ลูกกวาง...
 
    ผลลัพธ์
 
    เผ่าพันธุ์:กวางถ้ำ
 
    สุขภาพ:ปกติ
 
    เพศ:ผู้
 
    สถานะ:พึ่งเกิด ระแวง]
 
 
 
    *"อากิ:นั่น...ใช่ตัวที่เราปล่อยไปหรือเปล่า"*
 
 
 
    [อลิส:มีความเป็นไปได้สูงมากค่ะ]
 
 
 
    อากิยืนนิ่ง สายตาจับจ้องกวางแม่ลูกไม่กะพริบ ขณะที่เจ้ากวางสีเทากับลูกน้อยเดินตรงเข้ามาแทนที่จะหนีเหมือนตัวอื่นๆ มันก้าวผ่านทุกคน ก่อนจะวนรอบอากิ ราวกับกำลังดมกลิ่นตรวจสอบ
 
 
 
    "คริส:เอ่อ...มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย"
 
 
 
    "ลีน่า:ฉันก็ไม่รู้...แต่อย่าโจมตีมันนะ"
 
 
 
    *"อากิ:อลิส มันกำลังทำอะไรอยู่"*
 
 
 
    [อลิส:เอ่อ...ดิฉันไม่แน่ใจค่ะ แต่ลักษณะนี้เหมือนมันกำลังพยายามตรวจสอบกลิ่นท่าน]
 
 
 
    อากิมองตามอย่างเงียบๆ จนแม่กวางหยุดอยู่ตรงหน้าเขา สบตากับเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปดันก้นลูกน้อยให้เดินมาข้างหน้า แม้เจ้าตัวเล็กจะพยายามขัดขืน แต่ก็โดนผลักดันให้มายืนตรงหน้าอากิอยู่ดี
 
 
 
    อากิเพียงจ้องมองมันด้วยสายตาจริงจัง เจ้ากวางน้อยที่เพิ่งเกิดดูสับสนและลุกลี้ลุกลนกับการถูกจ้องแบบนั้น แต่นั้นก็ยิ่งทำให้อากิรู้สึกเอ็นดูมากขึ้น
 
 
 
    *"อากิ:ดูเจ้าตัวเล็กนี่สิ...น่ารักมากเลยไม่ใช่หรือไง"*
 
 
 
    [อลิส:ที่มันได้มายืนตรงนี้ แสดงความน่ารักได้ ก็เพราะความเมตตาที่ท่านมีให้แม่มันนะคะ ไม่อย่างนั้น...มันคงไม่มีโอกาสมาหาท่านหรอก]
 
 
 
    *"อากิ:...รู้สึกดีจริงๆ ที่ตอนนั้นไม่ได้ฆ่ามัน..."*
 
 
 
    [อลิส:...จะลองลูบมันไหมคะ]
 
 
 
    *"อากิ:..."*
 
 
 
    เขานิ่งไปชั่วครู่ แต่ไม่นานก็ย่อตัวลงช้าๆ ลีน่าที่เห็นรีบเข้ามาช่วยอุ้มเมิ่งซินออกจากหลังของเขา อากิพยักหน้าขอบคุณ แล้วหันกลับมาหาเจ้ากวางน้อย ยื่นมือออกไปอย่างระมัดระวัง
 
 
 
    กวางน้อยสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อเห็นมือยื่นเข้ามา อากิจึงหยุดกลางค้างไว้ ไม่เร่งรัด รออย่างใจเย็น จนกระทั่งเจ้าตัวเล็กค่อยๆ ก้าวเข้ามาดมกลิ่นจากมือเขา แล้วค่อยๆ เอาหน้าถูเบาๆ อากิจึงยิ้มบาง ก่อนจะลูบมันด้วยสัมผัสอันนุ่มนวล
 
 
 
    'อากิ:ถึงขนมันจะสั้น...แต่มันนุ่มมากจริงๆ...'
 
 
 
    อากิค่อยๆ ลูบเจ้ากวางน้อยจนมันยอมเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนสุดท้ายอากิสามารถโอบตัวมันไว้ได้ ส่วนลีน่าที่ยืนมองอยู่ก็ทำได้แค่มองนิ่งๆด้วยดวงตาที่เป็นประกาย เพราะไม่กล้าเข้าไปใกล้ อากิที่เห็นดังนั้นจึงเอ่ยขึ้น
 
 
 
    "อากิ:ลองจับดูไหม"
 
 
 
    "ลีน่า:อะ-เอ๊ะ หนะ-หนูจับได้จริงเหรอคะ"
 
 
 
    ลีน่าพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น อากิพยักหน้ารับเบาๆ เมื่อเห็นเช่นนั้น ลีน่าก็ค่อยๆ ย่อตัวลง แล้วยื่นมือออกไปลูบเจ้ากวางน้อยอย่างระมัดระวัง
 
 
 
    "ลีน่า:ว้าว~...นุ่มจังเลย"
 
 
 
    ในขณะที่เธอกำลังลูบอยู่นั้น ลีน่าก็สังเกตเห็นบางอย่างเข้า
 
 
 
    "ลีน่า:?...พี่อากิ"
 
 
 
    "อากิ:มีอะไรงั้นเหรอลีน่า"
 
 
 
    "ลีน่า:พี่ลองลูบสวนขนตรงหัวเจ้าตัวเล็กสิคะ เหมือนจะมีสัญลักษณ์อะไรบางอย่างเลย"
 
 
 
    อากิที่อยู่ด้านหน้าของเจ้ากวางน้อยขยับตัวไปด้านข้าง แล้วค่อยๆ เปิดดูบริเวณที่ลีน่าบอก คนอื่นๆ ก็เข้ามามุงดูด้วยเช่นกัน สิ่งที่พวกเขาเห็นคือ ปานสีดำ มีรูปทรงคล้าย ต้นไม้—โดยที่โคนต้นอยู่ตรงหว่างคิ้ว ลำต้นทอดขึ้นไปกลางศีรษะ ก่อนจะแผ่กิ่งก้านแตกใบครอบคลุมเกือบทั่วทั้งหัวของมัน
 
 
 
    "โจเซฟ:มัน...มีเกือบเต็มหัวมันเลยนี่"
 
 
 
    "ลีน่า:เกือบทั่วทั้งหัวเลย แถมยังคล้ายต้นไม้ด้วย"
 
 
 
    "คริส:เหมือนจริงๆ ด้วย"
 
 
 
    "อากิ:ถ้าลีน่าไม่บอก พี่ก็คงไม่เห็นนะเนี่ย"
 
 
 
    ทั้งสี่ต่างประหลาดใจกับปานของเจ้ากวางน้อย เพราะมันไม่ใช่ปานที่เกิดแบบสุ่ม แต่กลับมีรูปทรงชัดเจนราวกับต้นไม้จริงๆ
 
 
 
    "ลีน่า:ในเมื่อมันมีปานเด่นขนาดนี้...เรามาตั้งชื่อให้มันกันไหมคะ"
 
 
 
    "อากิ:ได้สิ"
 
 
 
    "โจเซฟ:ลุงเอาด้วย"
 
 
 
    "คริส:ผมด้วยครับ"
 
 
 
    "ลีน่า:ถ้างั้น...หนูขอตั้งชื่อว่า ทรีตี้ ค่ะ ฟังดูน่ารักดี"
 
 
 
    "โจเซฟ:ลุงว่าชื่อ รากไม้ ฟังดูเท่กว่านะ"
 
 
 
    "คริส:ผมขอเสนอชื่อ ลีฟเวอร์ ครับ หมายถึงผู้ถือใบไม้"
 
 
 
    "ลีน่า:ชื่อของคุณลุงใช้ไม่ได้เลยค่ะ มันดูธรรมดาเกินไป แถมยังเชยอีกต่างหาก ของหนูสิถึงจะเหมาะ"
 
 
 
    "โจเซฟ:เชยตรงไหน ชื่อของลุงเท่จะตาย แถมเจ้าตัวเล็กนี่ก็เป็นตัวผู้ด้วย"
 
 
 
    "ลีน่า:ถ้าจะเอาชื่อของคุณลุง หนูว่าเอาของคริสดีกว่าเยอะเลย อย่างน้อยก็มีความหมาย ใช่ไหมคริส"
 
 
 
    "คริส:อะ-อืม..."
 
 
 
    "โจเซฟ:ไม่ต้องมาอืมเลย ยังไงชื่อของลุงก็ดีกว่าไอ้หนุ่มน้อยนี่แน่ๆ"
 
 
 
    "ลีน่า:ไม่เห็นจะดีกว่าเลย ของหนูอันดับ 1 ของคริสอันดับ 2 ของลุงนะที่สุดท้าย"
 
 
 
    ระหว่างที่ทั้งสามกำลังโต้เถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตาย อากิก็หันไปปรึกษากับอลิส เพื่อหาชื่อที่เหมาะสมให้เจ้ากวางน้อยแทน
 
 
 
    *"อากิ:อลิสมีชื่อดีๆ แนะนำบ้างไหม"*
 
 
 
    [อลิส:อืม...ดิฉันแนะนำ เวอร์เดนท์ (Verdant) ค่ะ หมายถึงเขียวชอุ่ม น่าจะเหมาะกับกวางที่ชอบกินพืช แถมยังเข้ากับปานต้นไม้ตรงหัวด้วย]
 
 
 
    *"อากิ:ฟังดูดีนะ งั้นลองบอกคนอื่นๆ ดูดีกว่า"*
 
 
 
    [อลิส:เชิญเลยค่ะ]
 
 
 
    ในจังหวะที่การเถียงเรื่องชื่อของทั้งสามกำลังดุเดือดขึ้น อากิก็พูดแทรกขึ้นมา
 
 
 
    "อากิ:งั้นฉันขอเสนอชื่อว่า... เวอร์เดนท์ (Verdant) หมายถึงเขียวชอุ่ม เหมาะกับเจ้ากวางน้อยที่ชอบกินพืช และก็มีปานต้นไม้บนหัว"
 
 
 
    ทั้งสามที่กำลังเถียงกันอยู่ชะงักและหันมองหน้ากัน เพราะชื่อที่อากิเสนอนั้นฟังดูมีความหมายดี แถมเจ้ากวางน้อยยังทำท่าคลอเคลียกับอากิ เหมือนบอกว่ามันชอบชื่อนี้จริงๆ
 
 
 
    "ลีน่า:ชื่อเวอร์เดนท์สินะคะ ฟังดูดีนะคะ... แถมเจ้าตัวน้อยก็เหมือนจะชอบด้วย"
 
 
 
    "โจเซฟ:เฮ้อ เถียงกันแทบตาย สุดท้ายเจ้าตัวน้อยดันชอบชื่อของอากิซะงั้น"
 
 
 
    "คริส:ฮ่าฮ่า งั้นก็ตกลงตามนี้เลยครับ ชื่อของมันคือเวอร์เดนท์"
 
 
 
    เจ้ากวางน้อยเหมือนจะรับรู้ได้ จึงส่งเสียงร้องเบาๆ ราวกับตอบรับชื่อใหม่ของมัน หลังจากนั้นมันก็เงยหน้าขึ้นมาใกล้ๆ อากิ
 
 
 
    [ระบบ:ต้องการตั้งชื่อให้กวางถ้ำตัวนี้ว่า เวอร์เดนท์ หรือไม่]
 
 
 
    'อากิ:หืม... การตั้งชื่อต้องมีข้อความระบบขึ้นมาด้วยเหรอ... ช่างมันเถอะ คงเป็นเรื่องของระบบละมั้ง'
 
 
 
    อากิไม่ได้คิดอะไรมากนัก จึงกดตกลงตั้งชื่อให้เจ้ากวางน้อยไป โดยไม่รู้เลยว่าการกระทำนั้น จะนำพาเรื่องใหญ่เกินคาดมาสู่ตัวเขา...
 
 
 
    [ระบบ:ยินยอมที่จะตั้งชื่อแล้ว กำลังทำการดูดมานาครึ่งหนึ่งของผู้ตั้ง เพื่อใช้ในการตั้งชื่อให้เจ้ากวางน้อย]
 
 
 
    ทันใดนั้น มานาจำนวนมหาศาลก็พลันไหลออกจากร่างของอากิ มานาที่ไหลออกมานั้นมีลักษณะเป็นหมอกสีฟ้าที่พวยพุ่งกระจายออกมาเต็มโถ่งทางเดิน อากิรู้ถึงมานาที่ไหลออกไปอย่างชัดเจน ขณะที่ทั้งสามคนที่อยู่ใกล้ต่างถอยกรูออกมาทันทีด้วยความตกใจ
 
 
 
    "โจเซฟ:ม-มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย!"
 
 
 
    "คริส:มะ...ไม่รู้ครับ!"
 
 
 
    เสียงของทั้งสองเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ขณะที่หมอกสีฟ้าเริ่มหนาขึ้นจนบดบังการมองเห็น ลีน่าที่พยายามเพ่งมองกลับเห็นสิ่งผิดปกติ—เธอเห็นเจ้าแม่กวางกำลังดึงเมิ่งซินที่อยู่ด้านหลังของอากิออกมาอย่างทุลักทุเล ลีน่าที่เห็นก็พุ่งเข้าไปทันที
 
 
 
    "โจเซฟ:เฮ้ย! ลีน่าไปไหน!"
 
 
 
    "ลีน่า:ไปช่วยพี่เมิ่งซินค่ะ!"
 
 
 
    "โจเซฟ:ไอ้คริส! มาช่วยกันด่วนเลย!"
 
 
 
    ทั้งคู่รีบวิ่งเข้าไปสมทบ และช่วยกันฉุดเมิ่งซินออกมาจากขอบเขตของหมอกที่แผ่กระจายออกมาจากร่างอากิ ราวกับหมอกนั้นเป็นพลังอันตรายที่พร้อมจะกลืนกินผู้ที่เข้าใกล้
 
 
 
    "อากิ:อลิส! เกิดอะไรขึ้นกันแน่!"
 
 
 
    [อลิส:การตั้งชื่อให้มอนสเตอร์พิเศษ จำเป็นต้องใช้มานาของผู้ตั้ง เพื่อเป็นสื่อกลางให้มอนสเตอร์พิเศษเกิดวิวัฒนาการค่ะ]
 
 
 
    "อากิ:อะไรนะ!? แล้วทำไมไม่บอกก่อนล่ะ!"
 
 
 
    [อลิส:ดิฉันก็ไม่ทราบเช่นกันค่ะ… เพราะสกิลประเมินไม่ได้บอกว่าเจ้ากวางน้อยเป็นมอนสเตอร์พิเศษ]
 
 
 
    'อากิ:บ้าเอ้ย! สกิลประเมินของฉันมันระดับต่ำเกินไปสินะ'
 
 
 
    "อากิ:แล้วฉันยกเลิกได้ไหม!"
 
 
 
    [อลิส:ไม่ได้ค่ะ ต้องรอให้กระบวนการเสร็จสิ้นเท่านั้น]
 
 
 
    คำตอบนั้นทำให้อากิเม้มปากแน่น เขาไม่อาจทำอะไรได้ นอกจากปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินต่อไปอย่างช้าๆ ท่ามกลางความรู้สึกเหมือนมานาในร่างถูกสูบจนแทบหมดสิ้น
 
 
 
    หมอกสีฟ้าเริ่มทวีความเข้มขึ้นเรื่อยๆ จากอ่อนใสกลายเป็นเข้มข้นหนาแน่น ราวกับจะกลายเป็นกำแพงที่ปิดกั้นการมองเห็นทุกสิ่งภายนอก
 
 
 
    'อากิ:เมื่อไหร่จะจบกันวะ... แทบมองไม่เห็นอะไรแล้ว'
 
 
 
    เวลาค่อยๆ ไหลผ่านไปอย่างเชื่องช้า ราวห้านาทีต่อมา พลังมานาที่หลั่งไหลก็หยุดลงในที่สุด ร่างของอากิทรุดฮวบลงกับพื้น ก่อนจะล้มลงอย่างหมดแรง
 
 
 
    "อากิ:ทำไมเรื่องแบบนี้...เกิดแต่..กับกู"
 
 
 
    มานาที่ลอยวนอยู่ในอากาศพลันค่อยๆ ถูกดูดกลับเข้าสู่ร่างของเจ้ากวางน้อยทีละน้อย...
 
 
 
    "โจเซฟ:บ้าเอ้ย มองไม่เห็นอะไรด้านในเลย!"
 
 
 
    ในจังหวะนั้นเอง เมิ่งซินที่เพิ่งตื่นจากการพักผ่อนก็ลืมตา ก่อนจะสบตากับภาพแปลกประหลาดเบื้องหน้า เธอพูดขึ้นมาเสียงสั่นเล็กน้อย
 
 
 
    เมิ่งซิน:เกิดอะไรขึ้น... ตอนที่ฉันหลับไปเนี่ย..."
 
 
 
    เสียงของเมิ่งซินดังขึ้นแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความสับสน ลีน่าที่ได้ยินเสียงนั้นก็หันขวับไปหาเธอด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโล่งใจ
 
 
 
    "ลีน่า:พี่ตื่นแล้ว!"
 
 
 
    "เมิ่งซิน:ใช่ พี่ตื่นแล้ว... แต่ตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่"
 
 
 
    โจเซฟถอนหายใจแรงเหมือนพยายามควบคุมตัวเอง ก่อนจะเอ่ยตอบแทนทุกคน
 
 
 
    "โจเซฟ:เดี๋ยวฉันเล่าให้ฟัง"
 
 
 
    จากนั้นทั้งสามก็ช่วยกันเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้เมิ่งซินฟัง ตั้งแต่ตอนที่้จอเจอกวางและหมอกสีฟ้าเริ่มพวยพุ่งออกจากร่างอากิจนถึงตอนนี้
 
 
 
    "เมิ่งซิน:จะบอกว่า... ไอ้หมอกนี่เกิดจากอากิงั้นเหรอ?"
 
 
 
    "โจเซฟ:ใช่ มันออกมาจากตัวหมอนั่น"
 
 
 
    เมิ่งซินที่ได้ยินยิ่งแสดงสีหน้ากังวล เธอแทบจะลุกพรวดเข้าไปในหมอกทันที แต่คำถามหนึ่งก็หลุดออกมาพร้อมน้ำเสียงกระชาก
 
 
 
    "เมิ่งซิน:แล้วพวกนายได้ลองทำอะไรหรือยัง!?"
 
 
 
    โจเซฟขมวดคิ้วทันที ตอบกลับด้วยน้ำเสียงแข็งไม่แพ้กัน
 
 
 
    "โจเซฟ:แล้วจะให้ลองอะไรล่ะ! เราไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเกิดบ้าอะไรขึ้น! แถมหมอกพวกนี้ก็ออกมาจากร่างเขาด้วย"
 
 
 
    บรรยากาศรอบตัวตึงเครียดทันที ความกังวลผสมกับความโกรธไหลวนในวงสนทนา ราวกับทุกอย่างพร้อมจะระเบิดออก ลีน่าที่เห็นรีบแทรกเสียงขึ้นมา
 
 
 
    "ลีน่า:พี่คะ ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ! ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากทำอะไร... แต่เราไม่รู้อะไรเลยจริงๆ! แถมการที่เข้าไปในหมอกสีฟ้านี่—มันอันตรายเกินไป!"
 
 
 
    เสียงของลีน่าหนักแน่นพอที่จะทำให้เมิ่งซินนิ่งไปเล็กน้อย สีหน้าที่ร้อนรุ่มค่อยๆผ่อนคลายลง แม้ยังมีความกังวลอยู่เต็มเปี่ยมก็ตาม
 
 
 
    ลีน่าเดินเข้าไปหาโจเซฟต่อด้วยสายตาจริงจัง
 
 
 
    "ลีน่า:หนูเข้าใจนะคะว่าลุงเองก็กังวลเหมือนกัน แต่หนูอยากให้ลุงใจเย็นลงนิดนึง... การทะเลาะกันตอนนี้ มันไม่ช่วยอะไรเลยนะค่ะ"
 
 
 
    โจเซฟเงียบไปอึดใจ ก่อนถอนหายใจยาว
 
 
 
    "โจเซฟ:ฮือ~~~ ลุงขอโทษ พอดีใจร้อนไปหน่อย... ลุงจะพยายามคิดก่อนพูด"
 
 
 
    บรรยากาศเริ่มคลี่คลายลงเล็กน้อย ทุกคนยังคงจ้องไปยังหมอกสีฟ้าที่ปกคลุมหนาทึบ จนกระทั่งพวกเขาเริ่มเห็นความเปลี่ยนแปลงบางอย่าง...
 
 
 
    หมอกค่อยๆ จางลงทีละนิด เผยให้เห็นว่าเจ้ากวางน้อยกำลังอ้าปากดูดกลืนหมอกสีฟ้าเข้าไป เหมือนสิ่งนั้นคืออาหารชั้นเลิศของมัน
 
 
 
    "โจเซฟ:นั้น...มันกำลังทำอะไรอยู่กันแน่..."
 
 
 
    "คริส:เหมือนมัน...กำลังดูดหมอกเข้าไปนะครับ"
 
 
 
    "โจเซฟ:โธ่เว้ย...เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นอีกแล้ว"
 
 
 
    พวกเขาตั้งตารออย่างไม่วางตา ไม่นานหมอกก็เริ่มจางหายไปจนหมดสิ้น ภาพตรงหน้าทำให้ลีน่าเผลอร้องเสียงสั่นออกมา
 
 
 
    "ลีน่า:นะ-นั่น... พี่อากิ!"
 
 
 
    ร่างของอากิที่หมดแรงนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นปรากฏชัด เมิ่งซินเบิกตากว้าง ร่างเธอแทบจะพุ่งออกไปทันที แต่กลับถูกโจเซฟกับคริสจับแขนเอาไว้
 
 
 
    "คริส:ใจเย็นๆ ครับพี่! รอให้หมอกมันจางหมดก่อนดีกว่า!"
 
 
 
    "โจเซฟ:ใช่... อย่าเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้าเลย เดี๋ยวจะซวยกันหมด"
 
 
 
    "ลีน่า:ใจเย็นๆ ก่อนนะคะพี่... อีกนิดเดียวแล้ว"
 
 
 
    เมิ่งซินที่ได้ยินก็ยืนนิ่งรอ แม้จะตั้งท่าจะพุ่งเข้าไปทุกเมื่อ แต่ก็พยายามอดกลั้นไว้ จนในที่สุด หมอกสีฟ้าถูกเจ้ากวางน้อยดูดเข้าไปจนหมดสิ้น
 
 
 
    ทันใดนั้น โจเซฟกับเมิ่งซินก็รีบพุ่งเข้าไป ลากร่างอากิออกมาอย่างร้อนรน พวกเขาไม่ทันได้สังเกตเลยว่าเจ้ากวางน้อยยังอยู่ตรงนั้น จนกระทั่งพาร่างอากิมาถึงตรงที่ลีน่าและคริสยืนอยู่
 
 
 
    "โจเซฟ:เมิ่งซินดูอาการเขาหน่อย"
 
 
 
    เมิ่งซินไม่รอช้า รีบจับชีพจรและตรวจการหายใจ สีหน้าค่อยๆ คลายกังวลเล็กน้อย
 
 
 
    "เมิ่งซิน:เหมือนจะตัวร้อนเฉยๆ ยังไม่แน่ใจว่ามีอาการอื่นไหม"
 
 
 
    "โจเซฟ:ลีน่า ลุงขอน้ำหน่อย"
 
 
 
    แต่คำเรียกหานั้นกลับไร้เสียงตอบสนอง โจเซฟจึงเงยหน้ามองลีน่า ก่อนจะเห็นว่าเธอกำลังยืนอ้าปากค้าง ดวงตาจ้องไปยังบางสิ่งอย่างไม่กระพริบ
 
 
 
    โจเซฟขมวดคิ้วแล้วหันไปมองทิศเดียวกัน — และเขาเองก็ถึงกับอึ้ง เมิ่งซินที่เห็นสีหน้าทั้งคู่เปลี่ยนไปจึงหันกลับไปบ้าง และในวินาทีนั้นเอง…
 
 
 
    เจ้ากวางน้อยกำลังลอยกลางอากาศ ร่างกายเปล่งแสงสีขาวนวลที่สว่างขึ้นเรื่อยๆ จนโถ่งทางเดินสว่างไสวราวกับถูกจุดตะเกียงนับร้อย ความเงียบเข้าครอบงำ ทุกคนมองภาพนั้นโดยไม่อาจละสายตาได้
 
 
 
    แล้วทันใดนั้นเองก็มีของเหลวสีขาวขุ่นก็เริ่มหยดไหลออกมาจากร่างกวางน้อย ราวกับน้ำตาที่หลั่งรินจากฟากฟ้า มันหยดลงบนพื้นก่อนจะลอยกลับขึ้นมาอย่างช้าๆ รวมตัวกันกลายเป็นรูปทรงคล้ายถ้วยรองรับร่างนั้นไว้
 
 
 
    หยดแล้วหยดเล่า ของเหลวค่อยๆ ก่อตัวห่อหุ้มรอบกายกวางน้อยทีละชั้นๆ จนสุดท้ายสิ่งที่ปรากฏตรงหน้าพวกเขา คือ "ไข่สีขาวเรืองแสง" ใบมหึมาที่ลอยเด่นกลางโถ่งทางเดิน
 
 
 
    เหนือเปลือกไข่กลับมีสิ่งแปลกประหลาดยิ่งกว่า— เขากวางขนาดใหญ่ค่อยๆ งอกออกมา และเหนือขึ้นไปยังมีเถาวัลย์สีขาวโปรยปกคลุมราวม่านหมอก เสริมความขลังราวกับภาพจากเทพนิยาย
 
 
 
    ทุกคนยืนนิ่ง ดวงตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจและศรัทธา พวกเขาไม่อาจหาคำบรรยายใดๆ มารองรับสิ่งที่เห็นตรงหน้าได้
 
 
 
    ในขณะเดียวกัน อลิสก็รีบร้อนปลุกอากิอย่างสุดความสามารถ
 
 
 
    !!![อลิส:กริ่ง~~~ กริ่ง~~~ กริ่ง~~~]!!!
 
 
 
    เสียงก้องสะท้อนอยู่ในหัว อากิที่ได้ยินก็เริ่มขมวดคิ้ว ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก
 
 
 
    "อากิ:โอ้ย... เกิดอะไรขึ้นละเนี่ย"
 
 
 
    [อลิส:ท่านอากิ รีบดูเจ้าเวอร์เดนท์เร็วเข้าค่ะ!]
 
 
 
    ได้ยินดังนั้น อากิก็รีบเงยหน้าขึ้นมองหาเจ้าเวอร์เดนท์น้อย แต่สิ่งที่เห็นกลับมีเพียงไข่สีขาวขนาดใหญ่ที่ลอยอยู่ตรงหน้า
 
 
 
    "อากิ:ไหนเจ้าเวอร์เดนท์... ไม่เห็นเลย...เดี่ยวนะ!"
 
 
 
    เมื่อมองชัดขึ้น เขาก็เห็นเปลือกไข่กำลังขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนไม่อาจปฏิเสธได้
 
 
 
    "อากิ:เหี้ยอะไรวะนั้น"
 
 
 
    [อลิส:นั่นคือเวอร์เดนท์ค่ะ]
 
 
 
    "อากิ:มะ-มันเกิดอะไรขึ้น..."
 
 
 
    [อลิส:เรื่องนั้นเอาไว้ทีหลัง ชมสิ่งที่อยู่ตรงหน้าก่อนค่ะ—สิ่งมหัศจรรย์กำลังจะเกิดขึ้น]
 
 
 
    ถึงจะยังงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่เขาก็มองไปยังไข่ยักษ์นั้นตามที่อลิสบอก ไข่ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้มีขนาดมหึมา สูงกว่าคนไปหลายเท่า ลวดลายสีเขียวคล้ายไม้เลื้อยเริ่มเผยตัวออกมาบนเปลือกไข่ ก่อนจะถูกตัดขับด้วยเส้นสีทองที่ส่องประกายงดงาม ลวดลายเหล่านั้นเคลื่อนไหวราวกับมีชีวิต แผ่ขยายปกคลุมทั่วทั้งเปลือก ก่อนจะหยุดนิ่งพร้อมกับเสียงแตกร้าวที่ดังสะท้อน
 
 
 
    "แก๊ก!"
 
 
 
    รอยร้าวกระจายไปทั่วเปลือกไข่—
 
 
 
    "เพล็ง!!"
 
 
 
    ในชั่วพริบตา เปลือกแตกกระจาย เศษแสงปลิวว่อนกลางอากาศเผยให้เห็นร่างของสิ่งมีชีวิตใหม่ที่ปรากฏตรงหน้า
 
 
 
    มันคือกวาง—แต่ไม่ใช่กวางธรรมดา หากเป็นร่างอันยิ่งใหญ่สง่างาม สูงตระหง่านเกือบ 4 เมตร เขาคู่มหึมาของมันกว้างเกือบ 3 เมตร ปกคลุมด้วยไม้เลื้อย ดอกไม้ และมอสสดชื่นดั่งป่าทั้งผืนเติบโตอยู่บนร่างเดียว ลำตัวของมันขาวสะอาดเกินกว่าจะเปื้อนสิ่งใด เส้นลวดลายไม้เลื้อยสีเขียวไหลเวียนไปตามร่าง แซมด้วยเส้นทองเปล่งประกาย และเหนือหน้าผาก ปานที่เคยเป็นเพียงจุดเล็กๆ บัดนี้เปล่งแสงสีทองเป็นรูปลักษณ์เดียวกับขนบนศีรษะ สง่างามประหนึ่งมงกุฎ
 
 
 
    ทันทีที่ภาพนั้นปรากฏ เสียงของระบบก็ดังขึ้นก้องกังวานไปทั่วทั้งชั้น
 
 
 
    [ระบบ:จงรับรู้และสรรเสริญ—บัดนี้ผู้พิทักษ์แห่งชีวิตได้ถือกำเนิดขึ้นแล้ว จงขับขานบทกลอนเพื่อรับพรอันเมตตา]
 
 
 
    เงามืดแห่งความว่างได้ปกคลุมโลกนานนับศตวรรษ
 
    ผืนดินแห้งผาก สายน้ำเหือดหาย
 
    เสียงแห่งชีวิตถูกกลืนสู่ความเงียบงัน
 
 
 
    แต่ ณ ห้วงวินาทีนี้—คำพยากรณ์ได้เป็นจริง
 
    เปลือกไข่แห่งปฐพีแตกร้าว
 
แสงแห่งเถาวัลย์โอบล้อมร่างอันสง่างาม
 
 
 
    เขาไม้คู่ดั่งขุนเขา ชี้ฟ้าทะลวงเมฆา
 
    รากแห่งชีวิตหยั่งลึกลงใต้ผืนดิน
 
    เชื่อมดวงใจแห่งสรรพชีพให้กลับมาดังเดิม
 
 
 
    ขอจงสรรเสริญนามของเขา—
 
ผู้ปลุกพงไพรให้ตื่นจากนิทรา
 
ผู้โอบอุ้มสรรพสัตว์ไว้ในเงาไม้
 
ผู้พิทักษ์แห่งชีวิต ผู้จะยืนหยัดตราบชั่วกาลนาน
 
 
 
    จงรับรู้เถิดทั่วทุกมุมแผ่นดิน—
 
ว่าตั้งแต่บัดนี้ ความตายจะไม่อาจพรากทุกสิ่งไปได้
 
ตราบที่เขายังยืนหยัดอยู่บนผืนโลกนี้]
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
               จากผู้แต่ง
 
    เหมือนอากิจะทำเรื่องใหญ่เข้าให้แล้ว จะเกิดอะไรขึ้นน้อ