CHESS:พลิกกระดานเทพ

    'อากิ:เอาล่ะ ต่อไปที่เหลือคือ หน้าต่างผู้ชม แล้วก็ร้านค้า... ฉันควรเปิดอันไหนก่อนดี'
 
 
 
    อากิคิดอยู่สักพัก ก่อนจะถามอลิสไปว่า
 
 
 
    *"อากิ:อลิส... ฉันควร... เปิดอันไหนก่อนดี ระหว่างหน้าต่างผู้ชมกับร้านค้า?"*
 
 
 
    [อลิส:แล้วแต่ท่านเลยค่ะ แต่ดิฉันว่า เปิดตามลำดับที่ทำมาตลอดก็ได้นะคะ]
 
 
 
    'อากิ:ถ้าอลิสไม่ได้แนะนำอะไรเป็นพิเศษ ฉันก็ควรทำตามลำดับอัปเดตที่อลิสบอกไว้'
 
 
 
    "อากิ:เปิดหน้าต่างผู้ชม"
 
 
 
    [อลิส:กำลังทำการเปิดใช้งานหน้าต่างผู้ชม... กำลังทำการเปิดหน้าไลฟ์สด... ตั้งค่าพื้นฐานเสร็จสิ้น!
 
    ผู้ใช้สามารถเปิด/ปิดไลฟ์เพื่อให้ผู้ชมสามารถเข้ามาดูและโต้ตอบกับผู้ที่ไลฟ์ได้
 
    รวมถึงสามารถส่งของขวัญหรือเควสได้แล้ว!]
 
 
 
   หลังจากอลิสพูดจบ ก็มีหน้าต่างสีทองโปร่งแสงลอยขึ้นมาตรงหน้าของอากิ
 
 
 
    *"อากิ:..."*
 
 
 
    เขาขมวดคิ้ว มองหน้าต่างนั้นอย่างงุนงง มันไม่ใช่หน้าต่างของระบบที่เขาคุ้นเคยเลยแม้แต่น้อย—กลับกันมันดูเหมือนหน้าต่างไลฟ์สดจากโลกเดิมของเขาเสียมากกว่า
 
 
 
    *"อากิ:...นี้มัน...หน้าต่างไลฟ์สดนิ?"*
 
 
 
    อากิลองเอื้อมมือไปกดปุ่มบนหน้าต่างนั้นตามสัญชาตญาณ ก็พบเมนูการตั้งค่าต่างๆ—เสียง ไฮไลต์ข้อความ ปุ่มเริ่มและปิดไลฟ์...
 
 
 
    เขาชะงักนิ่ง รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกดูอยู่จากที่ไหนสักแห่ง
 
 
 
    *"อากิ:อะ-อลิส...นะ-นี้มันคืออะไร?"*
 
 
 
    [อลิส:ก็หน้าต่างผู้ชมค่ะ ใช้ถ่ายทอดสดให้ผู้ชมรับชมกัน ท่านก็เคยใช้มันมาก่อนในโลกเดิมไม่ใช่เหรอคะ?]
 
 
 
    *"อากิ:ไม่...หมายถึง...ที่นี่มันมีได้ยังไง?"*
 
 
 
    [อลิส:เรื่องนั้นฉันก็ตอบไม่ได้ค่ะ เพราะระบบหลักเป็นคนส่งมา]
 
 
 
    อากิถึงกับเบิกตาโพลง ความคิดตีกันวุ่นวายราวกับพายุที่ก่อตัวฉับพลัน
 
  
 
    'อากิ:เรา...ถูกถ่ายทอดสดตั้งแต่เมื่อไหร่? ตอนที่เรากำลังจะตาย...ตอนที่เราร้องไห้...พวกเขาเห็นหมดเลยเหรอ? ...เราคือแค่ตัวละครโชว์? แค่สิ่งบันเทิง...เท่านั้นเหรอ?'
 
 
 
    เขาเริ่มตัวสั่น หายใจติดขัด เหงื่อเย็นไหลลงข้างแก้มโดยไม่รู้ตัว
 
 
 
    [อลิส:เปิดใช้งานสกิล ใจเย็น]
 
 
 
    [อลิส:ท่านอากิใจเย็นๆ นะคะ ค่อยๆ หายใจลึกๆ ค่ะ หยุดคิดสักครู่ ปล่อยว่างนะคะ]
 
 
 
    "อากิ:ซูด~ ฮูว~ ซูด~ ฮูว~"
 
 
 
    เสียงหายใจลึกๆ ดังสลับกับความเงียบ ผ่านไปครู่หนึ่ง สีหน้าและจังหวะหายใจของอากิก็ค่อยๆ กลับมาเป็นปกติ
 
 
 
    *"อากิ:ฉัน...ถูกดูนานแค่ไหนแล้ว?"*
 
 
 
    [อลิส:ระบบนี้เพิ่งถูกส่งมาค่ะ ก่อนหน้านี้ไม่มีใครดูแน่นอน]
 
 
 
   'อากิ:...เฮ้อ แปลว่าเราคิดมากไปเอง นึกว่า...ถูกจับตามองมาตลอดจริงๆ ซะอีก'
 
 
 
    [อลิส:...]
 
 
 
    "อากิ:งั้น...ฉันควรเปิดไลฟ์เลยไหม?"
 
 
 
    [อลิส:ควรเปิดค่ะ เพราะจะได้รู้ว่าผู้ชมของท่านมีใครบ้าง]
 
 
 
    "อากิ:งั้น...เปิดแล้วนะ..."
 
 
 
    [อลิส:ส่งสติกเกอร์พยักหน้าอย่างมั่นใจ]
 
 
 
    อากิยื่นมือไปกดปุ่ม “เริ่มไลฟ์สตรีม” บนหน้าต่าง
 
 
 
    {ระบบ:กำลังทำการเปิดไลฟ์สตรีม...เปิดเสร็จสิ้น}
 
 
 
    {ระบบ:\ผู้เขียนผลลัพธ์ได้เข้าร่วมในไลฟ์สตรีมแล้ว\
 
    \เทพีแห่งการเปลี่ยนแปลงได้เข้าร่วมในไลฟ์สตรีมแล้ว\
 
    /มหาอสูรแห่งบาปที่อิ่มไม่เป็น ได้เข้าร่วมในไลฟ์สตรีมแล้ว/
 
    /มหาอสูรแห่งบาปเกียจคลาน ได้เข้าร่วมในไลฟ์สตรีมแล้ว/
 
    •ต้นไม้ผู้ทอดเงาเหนือสรรพสิ่ง ได้เข้าร่วมในไลฟ์สตรีมแล้ว•}
 
 
 
    อากิชะงักทันทีที่เห็นชื่อเหล่านั้นปรากฏขึ้นตรงหน้า เขากะพริบตาถี่ๆ คล้ายไม่แน่ใจว่าสิ่งที่อ่านนั้น...ใช่จริงๆ เพราัชื่อเกล่านี้ดูแปลกเหลือเกิน
 
 
 
    *"อากิ:อลิส...ฉันควรทำยังไงต่อดี?"*
 
 
 
    [อลิส:ก็ทักทายพวกเขาไงคะ ท่านเป็นโฮสต์นะคะ]
 
 
 
    *"อากิ:ก็ได้...เอ่อ..."*
 
 
 
    "อากิ:สวัสดีครับทุกๆ ท่านที่เข้ามารับชมไลฟ์สตรีมของผม ยินดีต้อนรับนะครับ..."
 
 
 
    ...
 
 
 
    ไม่มีข้อความ ไม่มีแม้แต่สติกเกอร์ใดๆ เงียบ...จนน่าอึดอัด
 
 
 
    อากิกระพริบตาอีกครั้ง มองหน้าจออย่างไม่แน่ใจ
 
 
 
    *"อากิ:ฉันทำอะไรผิดรึเปล่า อลิส..."*
 
 
 
    [อลิส:ไม่นะคะ แค่...พวกเขาอาจจะแกล้งท่านอยู่ก็ได้ค่ะ หรือไม่ก็...]
 
 
 
     [อลิส:...พวกเขาอาจจะฟังอยู่เงียบๆ เท่านั้นเอง]
 
  
 
    อากิที่ได้ยินคำพูดของอลิสก็ทำหน้างุนงง ก่อนที่ช่องแชทซึ่งเงียบอยู่นานจะเริ่มมีข้อความไหลขึ้นมาช้าๆ
 
 
 
    {\ผู้เขียนผลลัพธ์:เหมือนว่าการเงียบจะไม่ได้ผลในเมื่อเขามี AI อยู่ข้างตัว}
 
 
 
    {/มหาอสูรแห่งบาปที่อิ่มไม่เป็น/:ข้าว่าจะเงียบดูเขาอีกสักพักใหญ่ๆ แต่เขามี AI...หมดความสนุกเลย}
 
 
 
    {\เทพีแห่งการเปลี่ยนแปลง:ไม่เห็นจะมีประโยชน์อันใดในการกระทำเยี่ยงนี้ พวกเจ้าทำไปเพื่อสิ่งใดกัน?}
 
 
 
    {/มหาอสูรแห่งบาปที่อิ่มไม่เป็น/:หึ อย่าทำเป็นพูดดี เจ้าเองก็เงียบไม่ใช่หรือ}
 
 
 
    {\เทพีแห่งการเปลี่ยนแปลง:ข้าเพียงไม่มีสิ่งใดจะกล่าว เจ้าแมลงตัวอ้วน}
 
 
 
    {/มหาอสูรแห่งบาปที่อิ่มไม่เป็น/:ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าจะถือว่านั่นเป็นคำชมแล้วกัน!}
 
 
 
    อากิกลืนน้ำลายเงียบๆ ขณะมองข้อความเหล่านั้นด้วยแววตาสับสน กับคำที่พวกเขาใช้ ทั้งสรรพนามที่ดูเก่า ชื่อที่ฟังดูเหมือนมาจากตำนาน เขาเหลือบมองไปทางอลิสทันที
 
 
 
    *"อากิ:อลิส...พวกเขาเป็นใครกันแน่? แล้ว...ภาษาที่พวกเขาใช้ มัน..."*
 
 
 
    [อลิส:เก่าใช่ไหมคะ?]
 
 
 
    *"อากิ:ก็...ประมาณนั้น"*
 
 
 
    [อลิส:ไม่แปลกหรอกค่ะ พวกเขามีชีวิตมานานแสนนาน คำพูดที่ใช้เลยออกจะโบราณนิดหน่อย]
 
 
 
    *"อากิ:ชีวิตมานานแสนนาน...? เดี๋ยวนะ หมายความว่ายังไง?"*
 
 
 
    [อลิส:ก็พวกเขาเป็นเป็น เทพ และ ปีศาจ ดังนั้นชีวิตที่ยืนยาวก็ไม่ใช่อะไรที่แปลกค่ะ]
 
 
 
    คำตอบของอลิสทำให้อากิเงียบไปเหมือนถูกสาป หัวใจเขาเต้นช้าลงในขณะที่ความเข้าใจของเขาเริ่มสั่นคลอน
 
 
 
    *"อากิ:หมายถึง...เทพกับปีศาจแบบที่ฉันเคยเห็นในสื่อ...แบบในหนังเหรอ?"*
 
 
 
    [อลิส:ใช่ค่ะ แบบนั้นเลย]
 
 
 
    อากิเบิกตากว้าง ราวกับโลกทั้งใบพลิกกลับด้าน สิ่งที่เขาเคยมองว่าเป็นเพียงจินตนาการ บัดนี้กำลังพูดคุยกันอย่างอิสระ...ในไลฟ์ของเขาเอง
 
 
 
    เขาเงียบอยู่พักใหญ่ มองหน้าจอที่เต็มไปด้วยชื่อประหลาดและข้อความที่ไม่มีตรรกะใดๆ สมองของเขาพยายามหาคำอธิบาย แต่ไม่มีคำไหนฟังดูเป็นเหตุเป็นผลอีกแล้ว
 
 
 
   {/มหาอสูรแห่งบาปที่อิ่มไม่เป็น/:อะไร? ทำไมเจ้าทำหน้าแบบนั้นล่ะ? อย่าบอกนะว่าเพิ่งรู้ว่าเราคืออะไร ฮ่าฮ่าฮ่า! ดูหมอนี่สิ พอรู้ว่าเราเป็นอะไรก็นิ่งไปเลย!}
 
 
 
   อากิกลืนน้ำลาย พูดเสียงเบาเหมือนกำลังถามตัวเอง
 
 
 
   "อากิ:...ท่านเป็นเทพจริงๆ เหรอ?"
 
 
 
    {/มหาอสูรแห่งบาปที่อิ่มไม่เป็น/:แน่นอนสิ ข้านี่เทพตัวจริงเสียงจริงเลย!}
 
 
 
    {\เทพีแห่งการเปลี่ยนแปลง:อย่าไปเชื่อคำพูดเขานักเลย เขามันก็แค่แมลงวันจอมตะกละ}
 
 
 
    {/บีลเซบับ/:ข้าไม่เป็นเทพตรงไหน รู้ไหม ข้าเป็นเทพก่อนเจ้าจะถือกำเนิดซะอีก!}
 
 
 
    {\เทพีแห่งการเปลี่ยนแปลง:นั่นมันเรื่องอดีต! ตอนนี้เจ้าก็แค่มหาบาปแห่งความตะกละ}
 
 
 
    {/บีลเซบับ/:จะเอางั้นใช่ไหม เด็กน้อย...}
 
 
 
    บทสนทนาเริ่มร้อนแรงขึ้น อากิขมวดคิ้วก่อนจะพูดขัดขึ้นอย่างระแวดระวัง
 
 
 
    "อากิ:...ท่านมหาอสูรแห่งบาปที่อิ่มไม่เป็น ท่านคือ เบลเซบับ(Beelzebub) ใช่ไหม? ปีศาจแห่งความตะกละ หนึ่งในเจ็ดเจ้าชายแห่งนรก มีฉายาว่า Lord of the Flies..."
 
 
 
    {/เบลเซบับ/:หึหึ ใช่แล้ว นั่นข้าเอง...แต่—เจ้ารู้จักข้าได้ยังไง?}
 
 
 
    "อากิ:มันมีเรื่องเล่าปรัมปราเกี่ยวกับท่านอยู่ในโลกของผม"
 
 
 
    {/เบลเซบับ/:โลกของเจ้าที่ไร้มานา...ยังมีเรื่องของข้าด้วยงั้นหรือ? น่าสนใจ...ลองเล่าให้ข้าฟังสิ ถ้าเล่าถูกใจ—ข้าอาจให้รางวัลเจ้า แต่ถ้าไม่...ก็คงต้องเจอ ‘อย่างอื่น’ แทน}
 
 
 
    "อากิ:ผม...จำมันไม่ได้ครบถ้วน ขอเวลาสักหน่อยได้ไหมครับ?"
 
 
 
    {/เบลเซบับ/:ข้าให้เวลาเจ้า 5 นาที...ถ้าจำไม่ได้—ก็จงระวังผลที่จะตามมา!}
 
 
 
    'อากิ:...ซิบหายแล้วกู...'
 
  
 
    เขานั่งตัวแข็ง สมองหมุนวุ่นวาย
 
 
 
    'อากิ:ทำไงดีวะ!? นั่นมันเรื่องที่เคยอ่านตั้งแต่ตอน ม.ปลาย จะสี่ห้าปีแล้ว จะให้จำตอนนี้...บ้าไปแล้ว'
 
 
 
    เหงื่อเริ่มไหลจากขมับ ความร้อนในอกพุ่งสูงขณะเวลาค่อยๆ ไหลไป
 
  
 
    1 นาที...
 
    2 นาที...
 
    4 นาที...
 
 
 
    เขาเริ่มหายใจไม่ทัน มือสั่นจนแทบควบคุมไม่ได้ จนในวินาทีนั้น—เขานึกบางอย่างออก
 
 
 
    *"อากิ:อลิส! เธอดูความทรงจำของฉันได้ใช่ไหม!? ช่วยค้นหาเรื่องของเบลเซบับให้ที! เร็วเข้า!"*
 
 
 
   [อลิส:รับคำสั่งค่ะ—เชื่อมต่อคลังความทรงจำ...กำลังสแกน...]
 
 
 
    เวลาเดินผ่านไปแค่ 30 วินาที แต่สำหรับอากิ มันเหมือนผ่านไปเป็นนาที
 
 
 
    [อลิส:เจอแล้วค่ะ]
 
 
 
    อากิรีบหันไปมองหน้าจอ แล้วเอ่ยถามทันที
 
 
 
    "อากิ:ท่านเบลเซบับ...ข้าให้อลิสเป็นคนเล่าแทนได้ไหม? ยังไงเรื่องนั้นก็มาจากความทรงจำของข้าเอง..."
 
 
 
    {/เบลเซบับ/:...ก็ได้}
 
 
 
    "อากิ:งั้น—เอาเลย อลิส"
 
 
 
    [อลิส:ค่ะ ดิฉันจะเลือกเวอร์ชันที่มีคนเชื่อมากที่สุดแล้วกันนะคะ]
 
 
 
    [อลิส:ในโลกของท่านอากิ เบลเซบับถูกเรียกขานว่าเป็นหนึ่งใน “เจ็ดเจ้าชายแห่งนรก” ตัวแทนแห่งบาปตะกละ (Gluttony) ผู้ไม่รู้จักความอิ่ม
 
    ชื่อของท่านในบางตำนานหมายถึง “เจ้าแห่งแมลงวัน” หรือ The Lord of the Flies ซึ่งมีความเชื่อหลากหลาย บ้างว่าเป็นผู้ควบคุมโรคระบาด บ้างก็ว่าเป็นสัญลักษณ์ของความเน่าเปื่อยและเสื่อมโทรม
 
ในบางเวอร์ชัน เบลเซบับเคยเป็นเทพเจ้าของชาวฟิลิสเตีย ในนาม “บาอัลเซบูล” ก่อนจะถูกเปลี่ยนให้เป็นปีศาจโดยศาสนาใหม่
 
    รูปลักษณ์ของท่านแตกต่างกันไป: บ้างมีร่างเป็นแมลง บ้างเป็นอสูรร่างอ้วนท้วน มีปีกแมลงปกคลุม และดวงตาที่หิวกระหายตลอดเวลา แต่สิ่งที่เด่นที่สุดคือความสามารถในการ “กลืนกิน” ไม่เพียงแต่อาหาร แต่ยังรวมถึงพลัง ชีวิต ความคิด และแม้แต่เจตจำนงของผู้คนที่อ่อนแอ
 
    สุดท้าย บางตำนานกล่าวว่าท่านคือหนึ่งในผู้ร่วมท้าทายสวรรค์กับลูซิเฟอร์ในการกบฏครั้งแรก ถึงจะแพ้ แต่ก็ยังไม่ถูกทำลาย—เพียงหลบอยู่ในเงามืดของความอยาก... รอวันที่จะถูกเรียกกลับมาอีกครั้ง
 
โดยรวม เรื่องเล่าของท่าน...มีประมาณนี้ค่ะ]
 
 
 
    {/เบลเซบับ/:น่าสนใจ ถึงจะมีผิดไปบ้าง แต่ก็มีส่วนที่ใกล้เคียงอยู่มาก ข้าไม่อยากเชื่อเลยว่าสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำที่ไม่รู้จักมานาจะมีเรื่องเล่าของข้า หึ ดูท่าข้าจะต้องมองโลกของเจ้าใหม่แล้วล่ะ}
 
 
 
    {ระบบ: ท่านมหาอสูรแห่งบาปที่อิ่มไม่เป็น ได้เพิ่มช่องของท่านเข้ารายการโปรดแล้ว}
 
 
 
    อากิที่เห็นแจ้งเตือนนั้น รีบถามกลับทันทีด้วยความหวัง
 
 
 
    "อากิ:แบบนี้...ผมจะไม่โดนอะไรใช่ไหม?"
 
 
 
    {/เบลเซบับ/:จะว่าอย่างนั้นก็ได้—เพราะเรื่องเล่านั้นทำให้ข้าพอใจอยู่ เอารางวัลไปสิ!}
 
 
 
    {ระบบ:ท่านได้รับเหรียญสนับสนุนจาก ท่านมหาอสูรแห่งบาปที่อิ่มไม่เป็น จำนวน 2,000 เหรียญแล้ว}
 
 
 
    "อากิ:ขอบคุณมากครับสำหรับเหรียญ!"
 
 
 
    {/เบลเซบับ/:ในอนาคตเจ้าจะได้มากกว่านี้ ถ้ายังทำให้ข้ารู้สึกบันเทิงได้อีก ฮ่าฮ่าฮ่า!}
 
 
 
    "อากิ:ผมจะ...พยายามครับ!"
 
 
 
    'อากิ:ตอนแรกที่ถาม ฉันกลัวแทบตาย...นึกว่าปีศาจจะชั่วและน่ากลัวเหมือนในหนังที่เคยดูซะอีก'
 
 
 
    อากิถอนหายใจแรง เหงื่อที่เคยไหลพรากจากขมับเริ่มแห้ง เขารู้สึกเหมือนอกเบาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ความกลัวที่เคยกัดกินจิตใจ...กลายเป็นความงุนงงแบบแปลกๆ แทน
 
 
 
   {\เทพีแห่งการเปลี่ยนแปลง:แล้วในโลกของเจ้ามีเรื่องเล่าของข้าหรือไม่?}
 
 
 
   ข้อความของเธอ—ดูสงบ เรียบเย็นแต่กลับทำให้อากิชะงัก รู้สึกเหมือนถูกจ้องจากความมืดที่ไม่มีแสง
 
 
 
   "อากิ:เออ~ ผมจะว่าไงดีล่ะ...คือ...ท่านช่วยบอกนามของท่านได้ไหมครับ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ท่านคือใคร ผมเลยตอบไม่ได้"
 
 
 
   {\เฮคาที:ข้าไม่แปลกใจเลยกับคำถามนั้น...งั้นข้าจะบอกนามของข้าให้เจ้าเอง—ข้ามีนามว่า เฮคาที (Hecate) จงรับรู้ และจดจำไว้}
 
 
 
   "อากิ:ผะ-ผมจะจำไว้ครับ!"
 
 
 
   {\เฮคาที:ดี...ในเมื่อเจ้ารู้แล้ว ก็บอกข้ามาสิ—เรื่องเล่าของข้าในโลกของเจ้า}
 
 
 
   อากิรีบหันไปพูดกับอลิสทันที
 
 
 
   "อากิ:อลิส มีไหม?"
 
 
 
   [อลิส:ขอเวลาสักครู่ค่ะ...]
 
 
 
   เวลาไหลผ่านไปช้าๆ จนถึงนาทีที่หนึ่ง
 
 
 
   [อลิส:มีค่ะ แต่ไม่มากเท่าของท่านเบลเซบับค่ะ]
 
 
 
   {/เบลเซบับ/:ฮ่าฮ่าฮ่า~ เจ้าได้ยินไหม? เรื่องของเจ้ามีน้อยกว่าข้า!}
 
 
 
   {\เฮคาที:......ว่ามา}
 
 
 
   อลิสไม่รอช้า พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบที่แฝงความเคารพ
 
 
 
   [อลิส:เรื่องของท่านเฮคาทีในโลกของท่านอากินั้น...แม้จะไม่แพร่หลาย แต่เปี่ยมด้วยกลิ่นอายของเวทมนตร์และความลึกลับ
 
ท่านคือเทพีแห่งการเปลี่ยนผ่าน เวทมนตร์ ความตาย และ “ทางแยก” ผู้ยืนอยู่ระหว่างแสงกับเงา ชีวิตกับความตาย อดีตกับอนาคต หนึ่งในภาพที่มนุษย์จดจำท่านได้ดีที่สุด...คือร่างของหญิงสาวสามใบหน้า หันไปสามทิศ—แทนอดีต ปัจจุบัน และอนาคต
 
พร้อมคบเพลิงในมือที่ไม่มีวันดับลง...
 
   ...ท่านมักปรากฏในยามค่ำคืน ตามสี่แยกร้าง หรือเส้นทางที่ไร้ผู้คน บางคนสวดถึงท่านเพื่อขอพลัง บางคนเผลอเดินผ่านเงาของท่าน...โดยไม่รู้ว่าถูกเลือกแล้ว มีคำกล่าวว่า — “หากเจ้าฟังเสียงหมาเห่ากลางดึก โดยที่ไม่มีตัวมันอยู่ จงรู้ไว้ว่าเฮคาทีกำลังเดินผ่าน”
 
    ...แม้เรื่องเล่าของท่านจะถูกกลืนในกาลเวลา แต่เสน่ห์ของท่านยังฝังลึกอยู่ในบทสวด คาถา และฝันร้ายของผู้ฝึกเวททั้งหลาย แม้จะเป็นเพียงเศษเสี้ยวแห่งความทรงจำ ท่านก็ยังถูกจดจำในฐานะ ‘ผู้เปลี่ยนแปลง’ ที่แท้จริง ค่ะ]
 
 
 
    {\เฮคาที:...ฟังดูดีใช้ได้ สำหรับโลกที่ไม่มีมานา แต่ก็มีบางอย่างที่ข้าข้องใจ...ทำไมเรื่องเล่าเหล่านั้นถึงทำให้ข้าดูน่ากลัวนัก? ทำไมข้าต้องไปปรากฏที่สี่แยก? แล้วทำไมต้องมีสุนัขเห่าด้วย? ข้าไม่เข้าใจเลยจริงๆ}
 
 
 
    อากินิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อยๆ ตอบด้วยเสียงจริงใจ
 
 
 
    "อากิ:ผมคิดว่า...มันอาจเป็นการเปรียบเปรยครับ ท่านเฮคาที ทางแยกอาจหมายถึงช่วงเวลาที่เราต้อง ‘เลือก’ หรือ ‘เปลี่ยนผ่าน’
 
...และท่านคือผู้ปรากฏในช่วงเวลาแบบนั้น ส่วนเสียงหมา...อาจเป็นสัญญาณเตือน ว่ามีสิ่งบางอย่าง กำลังเคลื่อนไหวอยู่ในเงามืด"
 
 
 
   {\เฮคาที:...หึ ฟังดูน่าสนใจ}
 
 
 
   {ระบบ:เทพีแห่งการเปลี่ยนแปลงได้เพิ่มช่องของท่านเข้ารายการโปรดแล้ว}
 
 
 
   {\เฮคาที:เอานี่—สำหรับค่าเรื่องเล่าของเจ้า}
 
 
 
   {ระบบ:ท่านได้รับการสนับสนุนจาก เทพีแห่งการเปลี่ยนแปลง จำนวน 2,500 เหรียญ}
 
 
 
    {/เบลเซบับ/: เห้ย! จะมาเกทับข้ารึไง?!}
 
 
 
    {\เฮคาที:ข้าไม่ได้เกทับ ข้าแค่แสดงให้เห็นว่าข้าคือผู้มี ทรัพย์ และ ศักดิ์ มากกว่าบางสิ่งที่มีแต่พุงโต}
 
 
 
    {/เบลเซบับ/:เดี๋ยวก็รู้กัน ใครกันแน่ที่คนจะจดจำมากกว่า!}
 
 
 
    ในขณะที่สองตนทะเลาะกันประหนึ่งวาไรตี้โชว์ ข้อความใหม่ก็ค่อยๆ โผล่ขึ้นมาจากเงามืด
 
 
 
    {\ผู้เขียนผลลัพธ์:...แล้วของข้าล่ะ มีอยู่ในเรื่องเล่าของเขาบ้างไหม?}
 
 
 
    อากิที่เห็นข้อความนั้นถึงกับชะงักเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับอย่างสุภาพ
 
 
 
    "อากิ:หากท่านบอกนามของท่าน ข้าจะรีบถามอลิสให้ครับ"
 
 
 
    {\โธธ:ข้าคือ โธธ (Thoth)}
 
 
 
    ชื่อที่ประกาศออกมานั้น สั้น เรียบ และสง่างาม...จนบรรยากาศในไลฟ์ดูเงียบลงเสี้ยววินาที
 
 
 
    "อากิ:อลิส...มีไหม?"
 
 
 
    [อลิส:ขอเวลาสักครู่ค่ะ...]
 
 
 
    เวลาผ่านไปสองถึงสามนาที แต่สำหรับอากิแล้วมันเหมือนนานนับชั่วโมง
 
 
 
    [อลิส:ต้องขออภัยค่ะ—ไม่มีข้อมูลของท่านโธธในความทรงจำของท่านอากิเลย]
 
 
 
    อากิรู้สึกผิดทันที เขารีบพูดจอโทษทันที
 
 
 
    "อากิ:ขออภัยด้วยครับท่าน ข้า...ไม่รู้จริงๆ"
 
 
 
    {\โธธ:ช่างเถอะ ข้าไม่ได้ใส่ใจ—สิ่งมีชีวิตที่มีอายุแสนสั้นแบบเจ้าจะรู้จักทุกสิ่งได้อย่างไร}
 
 
 
    ถ้อยคำไม่ได้มีเจตนาดูถูก แต่เต็มไปด้วยความเข้าใจ...เย็นชาและห่างไกลอย่างประหลาด
 
 
 
    {\เฮคาที:คำพูดของเจ้า...ยังคงเย็นยะเยียกเหมือนเดิม โธธ}
 
 
 
    {/เบลเซบับ/:ข้าล่ะเบื่อการคุยกับพวกน่าเบื่อแบบเจ้าจริงๆ}
 
 
 
    อากิได้แต่นั่งนิ่ง จ้องหน้าจอที่เต็มไปด้วยข้อความประหลาด...ไม่กล้าแทรก ไม่กล้าพูด ความเงียบในห้องเหมือนจะยืดยาวออกไปเรื่อยๆ
 
 
 
    จนกระทั่งบทสนทนาในแชทค่อยๆ สงบลง อากิจึงตัดสินใจพูดขึ้น
 
 
 
    "อากิ:ทุกท่านมีอะไรจะถามผมอีกหรือเปล่าครับ"
 
 
 
    {\โธธ:ไม่}
 
 
 
    {\เฮคาที:ไม่มี}
 
 
 
    {/เบลเซบับ/:ไม่มีแล้วล่ะ เจ้าจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ มีอะไรเดี๋ยวข้าก็บอกเจ้าเอง}
 
 
 
    'อากิ:ถ้าพวกเขาว่ามาแบบนั้น... ฉันก็น่าจะเปิดร้านค้าดูสักหน่อย'
 
 
 
    เขาขยับมือเตรียมจะปิดหน้าต่างแชท แต่แล้วข้อความหนึ่งก็เด้งขึ้นมา
 
 
 
    {/จอมขี้เกียจผู้กระซิบ/:แล้วของข้าล่ะ}
 
 
 
    อากิชะงัก หันกลับไปอ่านข้อความอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพิมพ์ตอบ
 
 
 
    "อากิ:ท่านหมายถึงอะไรครับ"
 
 
 
    เขาตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว แต่ไม่มีข้อความตอบกลับ จนเวลาผ่านไปเกือบ 40 วินาที—นานพอจะทำให้ใจเต้นแรง—ข้อความใหม่ก็ค่อยๆปรากฏ
 
 
 
    {/จอมขี้เกียจผู้กระซิบ/:เรื่องเล่าของข้า}
 
 
 
    "อากิ:ท่านบอกได้ไหมว่าท่านเป็นใคร"
 
 
 
    แม้จะเริ่มชินกับการพูดกับสิ่งมีชีวิตที่เขาไม่เข้าใจ แต่อากิก็ยังอดรู้สึกประหม่าไม่ได้ เสี้ยววินาทีที่รอคำตอบเหมือนชั่วนิรันดร์ จนกระทั่ง—
 
 
 
    {/เบลเซบับ/:มานี่ ข้าตอบแทนมันเอง มันคือ เบลเฟกอร์ (Belphegor)}
 
 
 
    "อากิ:เข้าใจแล้วครับ แต่...ผมขอถามเพื่อความแน่ใจ ใช่ท่านเบลเฟกอร์จริงๆใช่ไหมครับ"
 
 
 
    เวลาผ่านไปราว 20 วินาที ก่อนที่ข้อความหนึ่งจะค่อยๆเด้งขึ้นมา
 
 
 
    {/เบลเฟกอร์/:ใช่}
 
 
 
    "อากิ:อลิส ช่วยดูให้ทีว่ามีไหม"
 
 
 
    [อลิส:ได้ค่ะ]
 
 
 
    อากิหายใจเข้าลึกแล้วรอฟังคำตอบ เวลาผ่านไปเพียงไม่กี่นาที แต่สำหรับอากิ มันกลับดูยาวนานจนแทบจะทนไม่ไหว
 
 
 
    [อลิส:เจอแล้วค่ะ]
 
 
 
    "อากิ:โอเค เล่ามาเลย"
 
 
 
    [อลิส:ค่ะ—ดิฉันจะเริ่มเล่าเรื่องของท่านเบลเฟกอร์ตามที่พบในความทรงจำของท่านอากินะคะ]
 
 
 
    เสียงของอลิสดังขึ้นอย่างมั่นคงในความเงียบ บรรยากาศรอบตัวอากิแทบจะไร้เสียง แม้แต่ลมหายใจของเขาเองยังดูดังเกินไป
 
 
 
    [อลิส:ในตำนานของโลกมนุษย์ เบลเฟกอร์ถือเป็นหนึ่งในเจ็ดเจ้าชายแห่งนรก ผู้แทนแห่ง “บาปแห่งความเกียจคร้าน (Sloth)” เขาไม่ได้มีรูปลักษณ์ที่น่ากลัวอย่างอสูรทั่วไป หากแต่มักปรากฏในร่างของชายหนุ่มหน้าตาดี ที่ชอบนอนเอกเขนกอยู่บนเก้าอี้ หรือซุกตัวอยู่ในเงามืด พร้อมรอยยิ้มเย้ายวนที่เหมือนจะรู้ทุกอย่าง...แต่ไม่เคยพูดอะไร
 
    เบลเฟกอร์ไม่ใช่เทพแห่งความอ่อนแอ แต่เป็นปีศาจแห่ง “การไม่ทำ” การรอเวลาให้ทุกอย่างล้มเหลวด้วยตัวมันเอง และการชักจูงให้คนปล่อยวางจากความพยายาม
 
    ในบางเรื่องเล่า เขาคือผู้ที่พระเจ้าเคยส่งมายังโลกมนุษย์เพื่อ “ศึกษาจิตใจมนุษย์” แต่กลับหลงใหลในความเกียจคร้าน และเลือกจะอยู่ฝั่งตรงข้ามกับสวรรค์
 
    เบลเฟกอร์มีชื่อเสียงในฐานะผู้ล่อลวงมนุษย์ด้วย ‘ความสะดวกสบาย’ — เขาจะกระซิบไอเดียให้มนุษย์สร้างสิ่งประดิษฐ์อันยอดเยี่ยม ไม่ใช่เพื่อให้พัฒนา...แต่เพื่อให้พวกเขา “ขี้เกียจขึ้น” ยิ่งสิ่งประดิษฐ์สะดวกมากเท่าไร มนุษย์ก็ยิ่งไม่อยากขยับตัวมากเท่านั้น — และเมื่อไม่ขยับ...ก็ไม่เติบโต
 
    ในเวอร์ชันหนึ่งของตำนานศาสนาคริสต์ยุคกลาง เขาคือปีศาจที่นั่งอยู่บนโถส้วมไม้ในวิหาร และเป็นสัญลักษณ์ของการเสื่อมถอยอย่างช้าๆที่ไม่มีใครสังเกตเห็น
 
   คนที่อ่อนแอทางจิตใจ มักได้ยินเสียงกระซิบของเขาในเวลาที่ไม่อยากทำอะไรเลย...]
 
 
 
    อลิสหยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง... ก่อนจะกล่าวสรุปด้วยน้ำเสียงเรียบสงบแต่แฝงด้วยแรงสะท้อนบางอย่าง
 
 
 
    [อลิส:...แม้เขาจะดูนิ่งเฉย แต่ในความเงียบนั้นมีแรงชักนำมหาศาล และเป็นภัยเงียบที่ยากจะต่อต้านค่ะ]
 
 
 
    ทันทีที่คำพูดของอลิสจบลง ความเงียบก็เข้าปกคลุมอีกครั้ง—แต่คราวนี้ไม่ใช่เพราะความอึดอัด หากเป็นเพราะ...ความเงียบงันที่เปี่ยมไปด้วยการไตร่ตรอง
 
 
 
    เหล่าเทพและจอมปีศาจที่ได้ฟัง ต่างพากันเงียบลงชั่วครู่ ก่อนที่ข้อความจะเริ่มปรากฏขึ้นอีกครั้ง
 
 
 
    {\เฮคาที:เจ้า AI...เจ้าแน่ใจแน่นะว่าสิ่งที่เจ้าพูดมาถูกต้อง?}
 
 
 
    [อลิส:ถูกต้องแน่นอน 100% ค่ะ เพราะสิ่งนี้คือความทรงจำของท่านอากิ]
 
 
 
    {\โธธ:ช่างเป็นสิ่งที่...น่าสนใจจริงๆ}
 
 
 
    อากิที่อ่านข้อความเหล่านั้น ก็ได้แต่ขมวดคิ้วงุนงง เขาเหลือบมองไปที่หน้าจอ ก่อนจะถามออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นนิดๆ
 
 
 
    "อากิ:มะ-มีอะไรงั้นเหรอครับ? มันมีอะไรผิดหรือเปล่า?"
 
 
 
    {/เบลเซบับ/:มันไม่มีอะไรผิด...แต่มันถูกมากเกินไปต่างหาก}
 
 
 
    "อากิ:หมายความว่าไงครับ?"
 
 
 
    {/เบลเซบับ/:ก็สิ่งที่ AI ของเจ้าพูดออกมานั่นแหละ มันถูกต้องเกือบ 3 ใน 4 เลย... โลกของเจ้าก็ไม่มีมานาและก็ไม่มีเทพจริงๆ 
 
ใช่รึไม่?}
 
 
 
    "อากิ:ไม่มีแน่นอนครับ มีแต่เรื่องเล่าทั้งนั้นแหละที่เกี่ยวกับเทพกับปีศาจ ถึงจะมีข่าวว่ามีผู้วิเศษบ้าง...แต่คนก็ไม่ค่อยเชื่อกัน เพราะโลกของผมนั้นไม่มีเวทมนตร์หรือมานาอะไรแบบนี้เลยครับ"
 
 
 
    อากิรีบอธิบายเสียงลนๆเหล่าเทพและปีศาจที่ได้ฟังนั้นก็เริ่มเปิดการสนทนากันทันที ราวกับกำลังตั้งข้อสงสัยที่ลึกซึ้งยิ่งกว่าเดิม
 
 
 
    {\เฮคาที:หรือในโลกของเขาจะมีผู้ทำนาย...แต่ไม่ทรงพลังนัก?}
 
 
 
    {\โธธ:ข้าไม่แน่ใจนัก...แต่มีความเป็นไปได้ เพราะโลกที่ไม่มีมานา จะรับรู้เรื่องของมหาบาปและเทพได้อย่างไร หากไม่มี 'ผู้ทำนาย' หรือผู้สื่อสารบางอย่าง}
 
 
 
    {/เบลเซบับ/:หรืออาจจะมีการแทรกแซงจากที่อื่นก็ได้? พวกเจ้าคิดแบบนั้นบ้างไหม?}
 
 
 
    {\โธธ:เรื่องนั้น...ข้าเองก็ไม่อาจบอกได้แน่ชัด}
 
 
 
    {\เฮคาที:ข้าคงต้องนำเรื่องนี้เข้าที่ประชุมในสวรรค์ ให้มีการดำเนินการตรวจสอบอย่างจริงจัง}
 
 
 
    {/เบลเซบับ/:ข้าก็จะสั่งให้ลูกน้องข้าตรวจสอบเรื่องนี้เช่นกัน ข้าไม่คิดเลยว่าดวงดาวเล็กๆ แบบนั้นจะรับรู้อะไรได้มากขนาดนี้}
 
 
 
    อากิที่อ่านข้อความทั้งหมด ก็ได้แต่นั่งเงียบ เขารู้ดีว่าเขากำลังฟังบทสนทนาของสิ่งมีชีวิตที่ใหญ่เกินจะเข้าใจ แต่อากิก็เข้าใจได้บ้างจากการอ่าน แต่เขาก็ได้แค่อ่าน
 
 
 
    แต่ในขณะที่ทุกอย่างเริ่มเคร่งเครียด ก็มีข้อความหนึ่งเด้งแทรกขึ้นมา...สั้นๆ แต่ทรงพลังด้วยความเรียบเฉย
 
 
 
   {/เบลเฟกอร์/:ข้าชอบ}
 
 
 
   {ระบบ:ท่านได้รับเหรียญสนับสนุนจาก จอมขี้เกียจผู้กระซิบ 2,501 เหรียญ}
 
 
 
   {\โธธ:...}
 
 
 
   {/เบลเซบับ/:...}
 
 
 
    {\เฮคาที:...}
 
 
 
    ความเงียบที่ตามมานั้น...ไม่ได้มีคำอธิบาย
 
 
 
   อากิที่อ่านก็เกาหัวเบาๆ ก่อนจะยิ้มแหย พร้อมกับพูดขึ้นมา
 
  
 
   "อากิ:ขอบคุณสำหรับเหรียญครับ..."
 
 
 
   {\โธธ:ไว้ค่อยคุยกัน}
 
 
 
    {\เฮคาที:ข้าเห็นด้วย...ไว้ค่อยคุยกัน}
 
 
 
   และแล้ว ข้อความทั้งหลายก็เงียบลงพร้อมกัน เหล่าเทพและปีศาจพากันหายไปจากหน้าต่างสนทนาเหมือนเมฆหมอกที่ลอยผ่านไป
 
 
 
    อากิได้แต่นั่งนิ่งอยู่พักหนึ่ง รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาที่บังเอิญยืนอยู่กลางการประชุมของเหล่าผู้ควบคุมจักรวาล
 
 
 
   *"อากิ:ฉันควรทำตัวไงต่อดี..."*
 
 
 
   [อลิส:ก็ทำตัวตามปกติค่ะ]
 
 
 
   'อากิ:แล้วมันทำง่ายที่ไหนเล่า... เฮ้อ... เอาไงเอากันว่ะ'
 
 
 
    เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามข่มความรู้สึกหวั่นใจ แล้วก็หันกลับไปทำสิ่งที่ตั้งใจจะทำไว้แต่แรก...เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถึงแม้ว่า—จะเพิ่งพูดคุยกับเทพเจ้าและจอมปีศาจมาก็ตามที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                จากผู้แต่ง
 
    เอาละเรื่องราวก็ดำเนินมาเรื่อยๆ ฝากติดตามด้วยว่าตอนต่อๆไปจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง