CHESS:พลิกกระดานเทพ

    "ก็อกๆ"

 

 

 

    {วาโก้:นี้ข้า วาโก้ เองครับ}

 

 

 

    หลังจากเคาะประตูและเอ้ยชื่อออกไปราติน่าก็พูดกลับออกมาว่า

 

 

 

    {ราติน่า:เข้ามาเลย}

 

 

 

    แล้ววาโก้ก็เปิดประตูเข้าไป พอเข้ามาในห้องก็เห็นเซบาสเตียนกับราติน่าที่นั้งคุยกันอยู่ แต่วาโก้เองกลับไม่ได้ยินเสียงของทั้ง 2 คน

 

 

 

    '{วาโก้:เวทย์มนต์ปิดกั้นเสียงงั้นเหรอ คุยอะไรกันถึงขั้นต้องใช้เวทมนต์ปิดกันเสียง}'

 

 

 

    วาโก้ที่ไม่รู้ว่าทั้งคู่กำลังคุยอะไรกัน เขาเลยเลือกที่จะยืนรอ จนในที่สุดทั้งคู่เหมือนจะหยุดคุยเพื่อจิบน้ำชา วาโก้ที่เห็นจังหวะนั้นเลยเดินแบบเงียบๆไปด้านหลังราติน่าก่อนจะก้มตัวลงและพูดเบาๆว่า

 

 

 

    *{วาโก้:ข้าแจ้งเรื่องการพักอยู่ที่นี้และเรื่องเสบียงให้ทหารทราบแล้วนะครับ}*

 

 

 

    ราติน่าที่ได้ยินก็พยักหน้าตอบรับ วาโก้ที่เห็นก็ยกตัวขึ้นและกำลังจะเดินจากไป แต่ตอนนั้นเองเขาก็เห็นว่าชาเหมือนจะเย็นแล้ว เขาเลยเดินไปหยิบถาดและไปยืนตรงโต๊ะก่อนจะพูดว่า

 

 

 

    {วาโก้:เดี่ยวข้าชงชาให้ใหม่นะครับ}

 

 

 

    ทั้งคู่ที่ได้ยินก็พยักหน้าให้ วาโก้ที่เห็นก็หยิบกาน้ำชาออกไป ก่อนที่จะเดินไปที่กระเป๋าตัวเองและเอาที่ทำความร้อนแบบพกพาออกมาและชงชาใหม่

 

 

 

   *{วาโก้:ข้าน่าจะเปลี่ยนจากชาดำที่มีรสขมและทำให้ตื่นตัว เป็น ชาขาวที่รสอ่อนกว่าและให้ความรู้สึกสบายๆดีกว่า}*

 

 

 

    แล้ววาโก้ก็เปลี่ยนชาจากชาดำและชงชาขาวไปแทน หลักจากชงเสร็จเขาก็ยกกาน้ำชาและไปว่างตรงที่เดิมก่อนที่จะยืนรอ เมื่อทั้งคู่เหมือนจะหยุดคุยวาโก้ก็พูดขึ้นมาว่า

 

 

 

    {วาโก้:ท่านเซบาสเตียนจะอยู่รับประทานอาหารด้วยไหมครับ}

 

 

 

    เซบาสเตียนที่ได้ยินก็ยกมือขึ้นเป็นการปฏิเสธ วาโก้ที่เห็นก็เข้าใจก่อนที่จะถอยออกไป และหยิบของต่างๆใส่กระเป๋าและออกไปนอกห้อง

 

 

 

    '{วาโก้:คงต้องทำอาหารในส่วนของตัวเองและท่านราติน่าสิน่ะ... แต่จะเอาวัตถุดิบจากไหนกัน...}'

 

 

 

    วาโก้ที่กำลังคิดหาวิธีอยู่ก็มองเห็นเหล่ากล่องไม้และถังที่อยู่ด้านหน้าตัวเอง

 

 

 

    '{วาโก้:แล้วกล่องพวกนี้มันคืออะไรกัน?}'

 

 

 

    วาโก้ที่สงสัยก็เดินเข้าไปใกล้ พอเข้าไปใกล้ถังเขาก็ได้กลิ่นเนื้อ

 

 

 

    '{วาโก้:หืม! กลิ่นเนื้อนิหรือว่าพวกนี้คือเสบียง...}'

 

 

 

    วาโก้ยืนพิจารณาอยู่สักพักก่อนจะพูดขึ้นมาว่า

 

 

 

    {วาโก้:ในเมื่ออยากรู้ว่าพวกมันคืออะไรก็แค่เปิดดู}

 

 

 

    แล้ววาโก้ก็เปิดกล่องและถังต่างๆดูก็เห็นขนมปัง ผักสด เนื้อสด ไข่ และเหล่าเครื่องปรุงต่างๆ

 

 

 

    {วาโก้:ข้าน่าจะทำสเต็กเนื้อ แซนวิชไข่ และสลัดผักได้น่ะ}

 

 

 

    หลักจากคิดได้แบบนั้นเขาก็ลงมือทำทันที เริ่มจากตั้งที่ทำความร้อนและก็เอากระทะจากกระเป๋าออกมาและตั้งบนที่ให้ความร้อนและรอจนกระทะร้อน เขาก็เอาไขมันสัตว์ลงกระทะเพื่อใช่น้ำมันของมัน พอไขมันละลายจนได้น้ำมันที่ต้องการเขาก็เอาก้อนไขมันออกก่อนที่จะเอาเนื้อลงและค่อยๆย่างมันบนกระทะ จนมันสุกระดับ มีเดียม เขาก็เอาราเกีย(กระเทียม)ที่บดไว้ลงกระทะพร้อมกับใส่เกลือลงไปด้วย และคลุกกับเนื้อจนได้ที่เขาก็เนื้อออกไปพักและทำเนื้อของตัวเองก่อนจะต้มไข่และเอาขนมปังมาผ่าเตรียมทำแซนวิสพร้อมกับเตรียมผักมาทำสลัด หลังจากต้มไข่เสร็จเขาก็เปลือกเปลือกและเอาผักว่างบนขนมปังที่เตรียมไว้ ผ่าไข่ไปว่างบนผักและโรยเกลือบนไข่นิดหน่อยจะเอาผักปิดและตามด้วยขนมปัง หลักจากนั้นเขาก็เอาผักที่เตรียมไว้มาทำสลัด ใส่เกลือและซาวา(พริกไทย)เล็กน้อยก่อนจะเสร็จและเริ่มจัดจาน หลักจากจัดเสร็จเขาก็เอาซาวา(พริกไทย)ไปโรยบนสเต็กก็เป็นอันเสร็จสิน แล้ววาโก้ที่กำลังดูอย่รงภาคภูมิใจกับการทำอาหารของตัวเอง อยู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงพูดมาจากด้านหลัง

 

 

 

    \เซบาสเตียน:ข้าคงพลาดแล้วสิน่ะที่ปฏิเสธเขาตอนนั้นน่ะขอรับ/

 

 

 

    {ราติน่า:ข้าบอกท่านไปแล้ว ว่าท่านอาจจะเสียใจ}

 

 

 

    \เซบาสเตียน:... เฮ้องั้นข้าขอตัวก่อนนะขอรับ ข้าไม่อยากเสียดายโอกาสที่ปฏิเสธไปมากกว่านี้ขอรับ/

 

 

 

    {ราติน่า:เข้าใจแล้วคะ งั้นเชิญทางนี้ค่ะ}

 

 

 

    แล้วเซบาสเตียนก็เดินจากไป ทางด้านวาโก้ที่เห็นแบบนั้นก็พูดกับราติน่าว่า

 

 

 

    {วาโก้:อาหารเสร็จแล้วเชิญไปรอด้านในได้เลยครับ}

 

 

 

    {ราติน่า:ได้เลย}

 

 

 

   แล้วราติน่าก็เข้าไปรอในห้อง ทางด้านวาโก้ก็จัดจานอีกหน่อย แล้วก็เอาขึ้นถาดและก็เข้าไปในห้อง พอเข้ามาก็เห็นราติน่าที่นั้งรออยู่ วาโก้ที่เห็นก็เดินเข้าไปหาและว่างถาดลงก่อนจะว่างจานอาหารไว้ข้างหน้าของราติน่าอย่างมีระเบียบ

 

 

 

    {วาโก้:อาหารวันนี้มี สเต็กเนื้อ แซนวิสไข่ แล้วก็สลัดครับ เชิญรับประทานให้อร่อย}

 

 

 

    {ราติน่า:...}

 

 

 

    ราติน่าที่นั่งอยู่กํทำหน้าเครียดๆ วาโก้ที่เห็นแบบนั้นก็พูดขึ้นมาว่า

 

 

 

    {วาโก้:มี... เรื่องอะไรงั้นเหรอครับ}

 

 

 

    {ราติน่า:พี่คะ หนูมีเรื่องจะคุยด้วยค่ะ}

 

 

 

    '{วาโก้:หลังจากที่เธอไปพบท่านแม่เธอก็พยายามไม่เรียกฉันว่าพี่ แต่ตอนนี้เธอกับเรียกฉันว่าพี่มีอะไรเรื่องอะไรกัน}'

 

 

 

    วาโก้ที่ได้ยินแบบนั้นก็คุนคิดในหัวสักแปปก่อนจะพูดขึ้นมาว่า

 

 

 

    {วาโก้:... มีเรื่องอะไรละที่จะคุยกับพี่ละ}

 

 

 

    {ราติน่า:ไปเอาอาหารของพี่มานั้งกินด้วยกันสิคะ กินไปคุยกันไปเถอะค่ะ}

 

 

 

    {วาโก้:อืมได้สิ พี่ไปเอาอาหารสักแปปน่ะ}

 

 

 

    แล้ววาโก้ก็ออกไปเอาอาหารส่วนของตัวเองและก็ไปนั้งตรงข้ามราติน่า หลังจากวาโก้นั้งราติน่าก็เริ่มกินอาหารวาโก้ที่เห็นก็กินตาม ผ่านไปสักครู่ราติน่าก็พูดขึ้นมาว่า

 

 

 

    {ราติน่า:ท่านพี่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับท่านพี่สตาฟอลหรือยังค่ะ}

 

 

 

    วาโก้ที่ได้ยินก็ทำหน้างงๆก่อนจะพูดขึ้นมาว่า

 

 

 

    {วาโก้:กะ-เกิดอะไรขึ้นงั่นเหรอ}

 

 

 

    {ราติน่า:...}

 

 

 

    '{ราติน่า:แปลว่าท่านพี่วาโก้ยังไม่รู้สิน่ะ ฉันควรจะบอกดีไหม...}'

 

 

 

    หลักจากวาโก้ถามไปราติน่าก็เงียบไปสักครู่ ก่อนที่จะเริ่มกินอาหารอีกครั้ง หลังกินไปอีกสักแปปราติน่าก็พูดอีกครัังว่า

 

 

 

    {ราติน่า:... ท่านพี่ค่ะ}

 

 

 

    {วาโก้:วะ-ว่าไง}

 

 

 

    {ราติน่า:เรื่องที่จะบอกต่อไปนี้มันลับมาก พี่ช่วยสาบานด้วยวาจาสัตย์ได้ไหมคะ ว่าถ้าไม่ถึงเวลาพี่จะไม่พูดถึงเรื่องที่หนูพูดให้ฟัง}

 

 

 

   {วาโก้:....}

 

 

 

   '{วาโก้:เดี่ยวนะ นี้มันเรื่องอะไรเนี่ยถึงกับต้องใช่วาจาสัตย์ คงไม่ใช่เรื่องเล็กๆแน่ ฉันควรตอบรับดีไหม!}'

 

 

 

    '{ราติน่า:ท่านพี่เงียบไปแบบนี้ก็คงจะเกินไปสินะ ฉันควรรีบขอโทษพี่เขาดีกว่า}'

 

 

 

    {ราติน่า:ขอโทษด้วยนะคะที่พูดไปแบบนั้น ไม่ใช่ว่าหนูไม่เชื่อใจพี่นะคะ แต่มันสำคัญมากจริงๆค่ะ}

 

 

 

    '{วาโก้:เดี่ยวๆเธอคงเข้าใจผิดอะไรไปแน่ๆ ฉันต้องพูดอะไรตอบกลับไป}'

 

 

 

    {วาโก้:ไม่ๆพี่เขาใจที่เธอพูดมาแบบนั้น พี่แค่คิดกับตัวเองนิดหน่อย เดี่ยวพี่ใช่วาจาสัตย์เลย ข้าวาโก้ อี อิดดราซิล ขอใช้วาจาสัตย์ว่าจะไม่พูดถึงเรื่องถึงคุยวันนี้ถ้ายังไม่ถึงเวลาอันสมควร ถ้าข้าพระเจ้าพูดสิ่งที่คุยในวันนี้ขอรับโทษสูงสุด}

 

 

 

    หลังจากพูดจบก็ได้มีแสงโผล่ออกมาจากกลางอากาศและลอยเข้าไปในอกของวาโก้ ราติน่าที่เห็นแบบนั้นก็พูดรีบพูดขึ้นมาว่า

 

 

 

    {ราติน่า:ท่านพี่!! ไม่ต้องรับโทษสูงสุดก็ได้}

 

 

 

    {วาโก้:ไม่เป็นไรเอาโทษสูงสุดนี้แหละ เพื่อเป็นการแสดงความจริงใจไงล่ะ}

 

 

 

    {ราติน่า:... ครั้งหน้าหนู่ไม่เอาแบบนี้นะค่ะ}

 

 

 

    {วาโก้:ได้ๆครั่งหน้าพี่ไม่เอาโทษสูงสุดก็ได้}

 

 

 

    {ราติน่า:เฮ้อ~ จริงๆเลยทำให้เรื่องมันใหญ่เกินไปได้}

 

 

 

    {วาโก้:เอาน่าพูดไปแล้วก็แค่ต้องทำตาม แล้วเรื่องที่จะคุยกับพี่ล่ะ}

 

 

 

    {ราติน่า:ท่านพี่สตาฟอล...}

 

 

 

    {วาโก้:สตาฟอล? เกิดอะไรขึ้นกับเธองั้นเหรอ}

 

 

 

    {ราติน่า:า่านพี่สตาฟอลโดนปลดจากตำแหน่งผู้สืบทอดแล้วคะ และหนูกำลังจะขึ้นตำแหน่งผู้สืบทอดแทนค่ะ}

 

 

 

    วาโก้ที่ได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับช้อนและมีดหลุดออกจากมือ

 

 

 

    {วาโก้:มะ-มะ-เมื่อกี้ว่าไงน่ะ}

 

 

 

    {ราติน่า:...}

 

 

 

    {วาโก้:ทะ-ทำไมอยู่ๆโดนปลดล่ะ มันเกิดอะไรขึ้น สตาฟอลไปทำอะไรผิดถึงขั้นต้องโดนปลด เธอคนนััน...ไม่ทางแน่ๆ คนที่เพียบพร้อมและเพอเฟคและดีไปทุกอย่างขนาดนั้น เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้}

 

 

 

    วาโก้ที่ตกใจกับสิ่งได้ยินก็ถึงกับยอมรับไม่ได้ราติน่าที่เห็นก็พูดว่า

 

 

 

    {ราติน่า:พี่คะ พี่คะ พี่คะ!!}

 

 

 

    ราติน่าพยายามเรียกเพื่อดึงสติวาโก้ แต่ก็เหมือนจะไม่ได้ผล ราติน่าที่เห็นว่าเป็นแบบบนั้นก็เดินไปจับตัววาโก้และพูดว่า

 

 

 

    {ราติน่า:พี่คะ ใจเย็นๆและตั้งสติคะ พี่คะ}

 

 

 

    แต่ก็เหมือนจะยังไม่ได้ผลราติน่าที่เห็นอย่างนั้นก็ตบหน้าวาโก้เพื่อเรียกสติเขา

 

 

 

    "แปะ!!"

 

 

 

    วาโก้ที่โดนตบหน้าไปก็ได้สติกลับมา หลังจากได้สติกลับมาเขาก็หันไปมองหน้าราติน่าและพูดว่า

 

 

 

    {วาโก้:ระ-เรื่องจริงหรอทะ-ที่สตาฟอลโดนปลดน่ะ}

 

 

 

    {ราติน่า:เรื่องจริงค่ะ}

 

 

 

    {วาโก้:มะ-มันฟังดูไม่น่าเชื่อเลยน่ะ}

 

 

 

    ราติน่าที่เห็นวาโก้ได้สติแล้วก็เดินกลับไปนั้งที่เดิมแล้วก็พูดต่อ

 

 

 

   {ราติน่า:หนูก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกันคะ ถ้าคนพูดไม่ใช่ท่านแม่ หรือ เหล่าผู้อาวุโสพูด}

 

 

 

    {วาโก้:ถ้าท่านแม่พูดคงจะจริงแล้วล่ะ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ เธอรู้บ้างไหม}

 

 

 

    '{ราติน่า:ฉันไม่ควรบอกเรื่องจูบไป ตอบไปว่ายังไปว่ายังไม่รู้ดีกว่า}'

 

 

 

    {ราติน่า:หนูก็ยังไม่ทราบรายละเอียดเช่นกันคะ หนูรู้แค่เรื่องที่เล่าให้ฟังไปนั้นแหละค่ะ}

 

 

 

    {วาโก้:พี่เข้าใจแล้ว ตอนนี้พี่รู้แล้วล่ะว่าเธออยากคุยเรื่องอะไรหรือหนักใจเรื่องอะไร}

 

 

 

    {ราติน่า:ถ้าพี่รู้แล้ว พี่คิดว่าหนูควรทำไงค่ะ}

 

 

 

   {วาโก้:ถ้าถามพี่งั้นเหรอ พี่ว่าพี่คงแนะนำอะไรมากไม่ได้เพราะตอนนี้พี่ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ส่วนเรื่องการขึ้นครองบัลลังก์พี่ก็แนะนำอะไรไม่ได้เช่นกันเพราะมันเป็นหน้าที่ ที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าพี่จะจินตนาการ}

 

 

 

    {ราติน่า:...}

 

 

 

    {วาโก้:แต่พี่มีสิ่งหนึ่งแนะนำเธอได้น่ะ}

 

 

 

    {ราติน่า:แนะนำว่าอะไรค่ะ}

 

 

 

    {วาโก้:จงเป็นตัวของตัวเอง ไม่ต้องเอาแบบท่านแม่หรือสตาฟอล หนูต้องเป็นตัวของตัวเอง พี่คงแนะนำได้เท่านี้}

 

 

 

    {ราติน่า:จงเป็นตัวของตัวเองงั้นเหรอค่ะ}

 

 

 

    {วาโก้:อืม เป็นตัวของตัวเอง}

 

 

 

    {ราติน่า:....}

 

 

 

    หลังจากวาโก้พูดไปแบบนั้นราติน่าก็เหมือนจะครุ่นคิดกับตัวเอง วาโก้ที่เห็นก็กินอาหารต่อแบบเงียบๆ ผ่านไปสักพักทั้งคู่ก็กินอาหารเสร็จวาโก้ก็เก็บจานและออกนอกห้องไปเตรียมอ้างน้ำร้อนให้ราติน่าเช็ดตัว พอเตรียมเสร็จเขาก็เขาน้ำร้อนเอาไปให้ราติน่าและก็ออกไป ในตอนที่ออกมาก็เจอฟราซัวและฟรองซัวที่มาเอาเสบียง วาโก้ที่เห็นก็เดินเข้าไปหาพวกเขา

 

 

 

    {วาโก้:มาเอาเสบียงกันเหรอ}

 

 

 

    {ฟราซัว/ฟรองซัว:ครับ}

 

 

 

    {วาโก้:งั้นเอาถังนั้นและก็ 4 กล่องนั้นเอาไปเลยฉันจัดไว้ให้แล้ว}

 

 

 

    แล้ววาโก้ก็ชี้บอกพวกเขาให้เอาถังน้ำ กล่องผัก กล่องเนื้อ กล่องขนมปังและก็กล่องเครื่องครัว หลังจากที่ทั้งคู่รู้แล้วว่าต้องเอาอะไรไปบ้าง พวกเขาก็เรียกคนในหมู่ตัวเองที่มาด้วยให้มาช่วยขนเสบียบไป ระหว่างที่ฟราซัวและฟรองซัวกำลังจะไป วาโก้ก็เดินไปหาพวกเขาและก็ยืนของบ้างอย่างให้

 

 

 

    {วาโก้:เอานี้ไปด้วยล่ะ}

 

 

 

    {ฟราซัว:นี้กระปุกอะไรเหรอครับ}

 

 

 

    {วาโก้:มันคือเกลือ ท่านราติน่ามอบให้พวกนายเป็นพิเศษ อย่าลืมขอบคุณท่านราติน่าด้วยล่ะ}

 

 

 

    {ฟราซัว:ว้าว เกลือ! ท่านราติน่าชังใจดีเหลือเกิน ฝากท่านบอกขอบคุณด้วยน่ะครับ}

 

 

 

    {วาโก้:ได้เลย}

 

 

 

    หลังจากทั้งคู่ได้เกลือไปก็ดูดีใจมากๆ ระหว่างที่เดินไปพวกเขาก็คุยกัน

 

 

 

    {ฟรองซัว:นี้เกลืออย่างดีเลยนิพี่ ไม่ค่อยมีสิ่งเจือปนเลย}

 

 

 

    {ฟราซัว:ขนาดอยู่บ้านข้ายังไม่ได้กินเกลือดีขนาดนี้เลย ขอบคุณท่านราติน่าจริงๆ}

 

 

 

    {ฟรองซัว:ใช่พี่ ขอบคุณท่านราติน่าจริงๆ นางชังมีเมตตาต่อทหารตัวเล็กๆตาดำๆแบบเรา}

 

 

 

    วาโก้ที่ยืนอยู่และก็ฟังสิ่งที่พวกเขาคุยกันก็ดูภูมิใจกับสิ่งที่ทำ

 

 

 

    '{วาโก้:ที่จริงเกลือก็มากับกล่องเครื่องครัวนั้นแหละ แต่การทำแบบนี้มันดีกว่าเห็นๆ}'

 

 

 

    ที่จริงแล้วนั้นเกลือก็มาพร้อมกับกล่องเครื่องครัว แต่วาโก้เขาได้แยกพวกมันออกตอนที่เขาสำรวจกล่องพวกนั้น เหตุผลที่เขาทำแบบนี้ก็เพื่อเพิ่มความชื่นชอบของทหารที่มีต่อราติน่าให้มากขึ้น เพราะการให้เกลือไปเฉยๆก็คงจบไปแค่นั้น แต่การทำแบบที่วาโก้ทำมันเหมือนกับผู้เป็นนายมอบของให้คนรับใช้ เป็นการเพิ่มความชอบและความพัคดีต่อผู้เป็นนายให้มากขึ้น หลังจากนั้นกลุ่มอื่นๆก็มาเอาเสบียงเช่นกัน วาโก้ก็ได้ทำแบบเดี่ยวกันกับกลุ่นอื่นๆจนครบทุกหมู่

 

 

 

    '{วาโก้:ตอนนี้ทหารทุกคนมีความคิดแง่บวกให้ราติน่าเยอะๆแบบนี้แหละดี}'

 

 

 

    หลังจากแจกเสบียงเสร็จวาโก้ก็ยืนอยู่ภูมิใจกับสิ่งที่ทำอยู่สักพัก ก่อนที่จะไปเคาะประตูห้องราติน่า

 

 

 

    "ก็อกๆ"

 

 

 

    "..."

 

 

 

    "ก็อกๆ"

 

 

 

    "..."

 

 

 

    '{วาโก้:แปลกๆ เกิดอะไรขึ้นหรือป่าว}'

 

 

 

     วาโก้เคาะประตูเรียกราติน่า 2 ครั้งก็ไม่มีคนตอบ วาโก้ที่เห็นแบบนั้นก็รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี เลยจะเปิดเข้าไปเลย

 

 

 

    '{วาโก้:เคาะอีกสักครั้งแล้วกัน ถ้ายังไม่เปิดคงต้องเสียมารยาทเข้าไป}'

 

 

 

    "ก็อกๆ"

 

 

 

    "..."

 

 

 

    '{วาโก้:ไม่ได้การล่ะ}'

 

 

 

    !{วาโก้:ขอเสียมารยาทนะครับ}!

 

 

 

   หลังจากเคาะครั้งที่ 3 ไม่มีการตอบรับวาโก้เลยพูดเสียงดังขึ้นมาและก็เข้าไปในห้อง ก็เห็นว่าราติน่านอนไปแล้ว

 

 

 

    {วาโก้:นอนนี้เอง นึกว่าเกิกอะไรขึ้นซะแล้ว เฮ้อ~}

 

 

 

    หลังจากที่เห็นแบบนั้นวาโก้ก็ว่างใจแล้วก็ไปเอาอ้างน้ำร้อนที่เอามาให้ราติน่าและก็ออกไป

 

 

 

    {วาโก้:จัดการน้ำนี้เสร็จก็นอนดีกว่า}

 

 

 

    หลังจากทิ้งน้ำเสร็จวาโก้ก็นั้งหลับหน้าห้องของราติน่า

 

 

 

    7 ชั่วโมงผ่านไป

 

 

 

    {ราติน่า:อืม~~}

 

 

 

   หลังจากนอนไป 7 ชั่วโมงราติน่าก็ตื่นขึ้นมา หลังจากตื่นเธอก็ยืนขึ้นและยืดเส้นยืดสายตัวเอง

 

 ระหว่างที่ยืดเส้นยืดสายอยู่วาโก้ก็เข้ามาและถามว่า

 

 

 

    {วาโก้:จะเอาน้ำเช็ดตัวหรือน้ำล้างหน้าครับ}

 

 

 

    {ราติน่า:เอาแค่น้ำล้างหน้า}

 

 

 

    {วาโก้:ครับ}

 

 

 

    {วาโก้:น้ำเสียงเธอมั่นใจขึ้นน่ะ แปลว่าเมื่อคืนเธอคงตัดสินใจได้แล้วสิน่ะ}

 

 

 

    แล้ววาโก้ก็ออกไปเตรียมน้ำล้างหน้าให้ราติน่า ผ่านไปสักพักวาโก้ก็เข้ากลับพร้อมอ้างไม้ขนาดเล็กที่ใส่น้ำอุ่นมา พอเข้ามาเขาก็เห็นราติน่าที่กำลังแต่งตัวอยู่ วาโก้รีบหลับตาตัวเองและพูดว่า

 

 

 

    {วาโก้:ขออภัยในการเสียมารยาทด้วย}

 

 

 

     {ราติน่า:ไม่เป็นไรฉันเสร็จแล้วล่ะ เมื่อกี้แค่มัดผมเฉยๆ}

 

 

 

    วาโก้ที่ได้ยินก็ลืมตาเห็น

 

 

 

    {ราติน่า:เป็นไงสวยไหม}

 

 

 

   {วาโก้:สวยมากครับ แต่จะใส่ชุดนั้นจริงๆเหรอครับ}

 

 

 

   {ราติน่า:ก็ทำไงได้ ในเวทย์มิติของฉันมันมีแค่ชุดนี้เอง}

 

 

 

    และชุดที่กำลังใส่อยู่คือชุดใส่ขี่ม้า(Riding habit) และก็มัดผมห้างม้า

 

 

 

    {วาโก้:งั้นก็ช่วยไม่ได้ครับ ข้าก็ไม่ได้เตรียมขุดมาให้ท่านเช่นกันเพราะไม่คิดว่าไม่ได้จะพักนานขนาดนี้}

 

 

 

    {ราติน่า:ไม่เป็นไร เอาเท่าที่มีเถอะ}

 

 

 

    '{วาโก้:การพูดคุยดูผ่อนคลายขึ้นมากๆเลย แบบนี้เป็นสัญญาทที่ดีเลย}'

 

 

 

    หลังจากนั้นราติน่าก็เช็คหน้าตัวเองด้วยน้ำที่วาโก้เตรียมมาให้ หลังจากล้างหน้าเสร็จราติน่าก็ออกจากห้องไปหา เซบาสเตียนแต่พอเดินออกมาก็เจอฮาเวียนที่รออยู่

 

 

 

    {ราติน่า:มีอะไรงั้นเหรอ}

 

 

 

    {ฮาเวียน:ท่านเซบาสเตียนให้ข้ามาแจ้งท่านว่าเขากำลังจะออกไปกว้างล้างพวกที่เหลือ ให้เริ่มทำตามที่คุยไว้เมื่อวานเลยครับ}

 

 

 

    {ราติน่า:... ฉันเข้าใจแล้วล่ะ งั้นช่วยไปตั้งหน่วยเวรยามขึ้นมาหน่อยนะ ให้มี 5 คนต่อ 1 กลุ่ม ให้มีพลโล่ 2 นักธนู 1 ซับพอร์ต 1 และก็ฮีลเลอร์อีกหนึ่ง เฝ้าทุกทางที่จะมาที่นี้ได้เลย}

 

 

 

    {ฮาเวียน:รับทราบครับ}

 

 

 

    หลังจากได้รับคำสั่งฮาเวียนก็รีบไปทำตามทันที

 

 

 

    {ราติน่า:ฉันจะไปเดินเล่นและดูอาการคนๆนั้นหน่อยน่ะ}

 

 

 

    {วาโก้:ไม่รับประทานอาหารก่อนเหรอครับ}

 

 

 

    {ราติน่า:... กลับมาค่อยกิน}

 

 

 

    {วาโก้:ครับ}

 

 

 

    ย้อนกลับมา 30 นาทีก่อนหน้านี้ เซบาสเตียนและราชามังกรที่กำลังเดินไล่กว้าดล้างพวกตัวกรับแดงติดคอรัปชั่นอยู่

 

 

 

    \ราชามังกร:ตลอดทางมานี้พวกมันก็ยังคงเต็มทางเดินเหมือนเดิมเลยนะครับ/

 

 

 

    \เซบาสเตียน:อย่างกับพวกมันไม่มีวันหมด/

 

 

 

    \ราชามังกร:ถ้ามันไม่มีวันหมดจริงๆ คงต้องพังชั้นนี้ทิ้งแล้วแหละครับฮ่าฮ่าฮ่า/

 

 

 

    \เซบาสเตียน:..../

 

 

 

    หลังจากนั้นพวกเขาก็เดินทางกว้าดล้างพวกตัวกรับแดงติดคอรัปชั่นต่อจนมาถึงจุดนี้

 

 

 

    \เซบาสเตียน:พวกมันเต็มทางเดินอีกแล้ว/

 

 

 

    \ราชามังกร:ข้าจัดการเองครับ/

 

 

 

    หลังจากพูดเสร็จราชามังกรก็พ้นไฟใส่พวกมันทันที แต่หลังจากพ้นไฟเสร็จราชามังกรก็อึ้งกับสิ่งที่เห็น หลังพวกตัวกรับแดงติดคอรัปชั่นมีกำแพงสีม่วงอยู่ สิ่งที่ทำให้ราชามังกรอึ้งไม่ใช่อะไร เพราะมันคือความทนทานของกำแพงนี้ที่มันสามารถกันไฟของเขาได้

 

 

 

    \ราชามังกร:นี้มัน...อะไรเนี่ย/

 

 

 

    \เซบาสเตียน:...ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน/

 

 

 

    หลังจากนั้นทั้ง 2 ก็เดินเข้าไปไกลกำแพงนั้นและสังเกตดู ลักษณะมัน ลักษณะมันเหมือนหลังของตัวกรับแดงเลยแต่มันเป็นสีม่วงทั้งอัน

 

 

 

    \ราชามังกร:นี้มัน...คือพวกตัวกรับแดงที่ติดคอรัปชั่นเต็มทีเหรอ/

 

 

 

    [ระบบ:ใช่พวกมันคือตัวกรับแดงที่ติดคอรัปชั่นแบบเต็มที่ พวกมันมีความต้านทานเวทย์มนต์สูงมาก แต่มันน่าจะมีการต้านทานกายภาพที่ลดลง เซบาสเตียนนายอาจจะฝ่าพวกมันไปได้]

 

 

 

    \เซบาสเตียน:ข้าจะลองดู/

 

 

 

    แล้วเซบาสเตียนก็ห่อหุ้มแขนตุวเองด้วยโลหะสีเงินและก็ร่ายบัฟให้ตัวเอง

 

 

 

    \เซบาสเตียน:เวทย์มนต์เสริมกำลัง เวทย์มนต์เพิ่มความเสียหายกายภาพ เวทย์มนต์บูสค่าSTR/

 

 

 

    หลังจากร่ายเสร็จเซบาสเตียนก็ง้างหมัดและก็ต่อยเข้าไปที่กำแพงตัวกรับติดคอรัปชั่น หลังจากหมัดเซบาสเตียนต่อยไปโดนเหล่าตัวกรับก็กระจายหายไปทันที

 

 

 

     "ตู้ม!!!"

 

 

 

     \เซบาสเตียน:จริงด้วยมันเปราะต่อกายภาพมากๆเลย/

 

 

 

    หลังจากเซบาสเตียนต่อยเหล่าตัวกรับที่ทำตัวเป็นกำแพงตายไปส่วนหนึ่งก็มีตัวกรับดันมาจากด้านหลังจนเต็มเหมือนเดิม

 

 

 

    \ราชามังกร:มันมาเติมกันไวมากเลย/

 

 

 

    \เซบาสเตียน:มันจะไวแค่ไหนกันเชียว/

 

 

 

    แล้วเซบาสเตียนก็ต่อยไปอีกหมัด ซึ่งมันก็เป็นรูเหมือนเดิม แต่ทันใดนั้นมันก็กลับเป็นสภาพเดิมเพราะมีตัวกรับมาเติมใหม่

 

 

 

    \เซบาสเตียน:ได้ ได้ จะเอาใช่ไหม/

 

 

 

    แล้วก็บาสเตียนก็ต่อไปอย่างนั้นเรื่อยๆ ทางด้านตัวกรับก็มาเติมเรื่อยๆจนผ่านไป 3 ชั่วโมง

 

 

 

    "ตู้ม!!!"

 

 

 

    จนหมัดนี้ก็ไม่มีตัวกรับมาเติมอีก

 

 

 

    \ราชามังกร:เหมือนจะหมดแล้วนะครับ/

 

 

 

    \เซบาสเตียน:งั่นไปต่อกันเถอะ/

 

 

 

    แล้วทั่งคู่ก็เดินผ่านซากตัวกรับจำนวนมหาศาลที่เซบาสเตียนฆ่าไป ทั่งคู่เดินไปเรื่อยๆ แต่ยิ่งเดินเข้าไปมากเท่าไหรบรรยากาศและความรู้สึกแปลกๆและสะอิดสะเอียนก็มากขึ้น

 

 

 

    \ราชามังกร:ข้าไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย/

 

 

 

    \เซบาสเตียน:ข้าก็เหมือนกัน ถ้าไม่ติดว่าต้องเคลียร์ให้หมดข้าคงทุบทีนี้ให้เละไปแล้ว/

 

 

 

    หลังจากเดินไปสักพักทั่งคู่ก็เดินไปถึงปลายทาง ปลายทางนั้นมันคือถ้ำขนาดใหญ่ แต่ที่แปลกคือพวกเขาไม่เจอตัวกรับสักตัว

 

 

 

    \เซบาสเตียน:ตัวกรับหายไปไหนหมด/

 

 

 

    \ราชามังกร:... สำรวจดูไหมครับ/

 

 

 

    \เซบาสเตียน:ได้/

 

 

 

    แล้วทั้งคู่ก็จะสำรวจรอบๆแต่ตอนนั้นเอง ทั่งคู่ก็สัมผัสได้ถึงบ้างอย่าง มันเป็นความรู้แปลกๆ ที่เหมือนจะกลัวแต่ก็ไม่กลัว มันดูสยดสยองและโกราหลมากกว่า ทั่งคู่รีบถอยเข้าไปหากันและตั่งท่า ผ่านไปสักแปปก็มีเสียงเดินเข้ามาใกล้

 

 

 

    "ตึก ตึก ตึก ตึก"

 

 

 

    เสียงเดินมาจากอุโมงค์ฝั่งตรงข้ามมันดังเข้ามามใกล้เรื่อยๆ จนมาหยุดที่ทางเดินและไม่ออกมา เซบาสเตียนและราชามังกรก็เลยพยามเพ่งสายตาเพื่อนดูแต่ก็ไม่เห็นอะไรเพราะมีหมอกมาบังไว้

 

 

 

    #???:ไม่ต้องพยามมองหรอก เพราะไม่ว่าพวกเจ้าจะพยายามมากแค่ไหนก็ไม่มีทางเห็นได้#

 

 

 

    หลังจากทั่งคู่พยายามมองไปทางนั้น อยู่ๆก็มีเสียงพูดดังขึ้นมา เสียงนั้นมันทำให้เซบาสเตียนและราชามังกรเกิดอาการสะดุ้งได้เลย

 

 

 

    \เซบาสเตียน:.../

 

 

 

    \ราชามังกร:.../

 

 

 

    หลังจากได้ยินและสดุ้งไปตั้งคู่ก็รู้ได้ว่าเจ้าของเสียงนั้นอันตรายมากๆ พวกเขารีบตั้งการ์ดและร่ายเวทย์มนต์ต่างๆแบบไรร่ายรอไว้

 

 

 

    #???:พวกเจ้าไม่ต้องใช่เวทย์มนต์พวกนั้นหรอก เพราะข้าไม่ได้มาสู้#

 

 

 

    -\ราชามังกร:เราควรทำไงดีครับ/-

 

 

 

   หลังจากเสียงนั้นรู้ว่าทั่งคู่กำลังทำอะไร ราชามังกรก็ส่งเทเลพาธีให้เซบาสเตียน

 

 

 

    -\เซบาสเตียน:ข้าก็ไม่แน่ใจ แต่อย่าหยุดร่ายล่ะ/-

 

 

 

    -\ราชามังกร:ได้ครับ/-

 

 

 

    -#???:แหม่ คุยอะไรกันน่ะ น่าสนใจจริงๆ#-

 

 

 

    ในตอนที่ทั้งคู่กำลังคุยเทเลพาธีอยู่ เจ้าของเสียงนั้นก็ได้ส่งคำพูดแบบเทเลพาทีมาคุยกับทั่งคู่เช่นกัน ราชามังกรและเซบาสเตียนก็รู้ตัวได้ทันทีว่าไม่มีอะไรที่สามารถปิดบังเขาได้

 

 

 

    \เซบาสเตียน:... จะ-เจ้าต้องการอะไร/

 

 

 

    #???:ในที่สุดก็คุยกับข้า ขอรอมาตั้งนาน#

 

 

 

    \เซบาสเตียน:เจ้า ต้อง การ อะ ไร/

 

 

 

    #???:เจ้าไม่มีอารมณ์ขันบ้างเลยรึไง#

 

 

 

    \เซบาสเตียน:.../

 

 

 

    #???:ก็ได้ๆ ข้าบอกก็ได้ ข้าแค่มาเอาพวกตัวกรับ#

 

 

 

    \เซบาสเตียน:หมายคงามว่าไง/

 

 

 

    #???:ก็ตามที่ข้าพูดไปนั้นแหละ ว่าข้ามาเอาพวกตัวกรับและก็จะกลับและไม่มีอะไรมากกว่านั้น จนพวกเจ้ามาข้าก็อยากลองเปลี่ยนความคิดเล็กๆน้อยๆอย่างเิาพวกเจ้าไปด้วย#

 

 

 

   หลังจากได้ยินแบบนั้นเซบาสเตียนและราชามังกรก็รู้ตัวได้ทันทีว่าหายนะกำลังมาเยือนพวกเขา

 

 

 

    #???:แต่ข้าคงจะทำแบบนั้นไม่ได้เพราะคนที่ดูอยู่คงลงมาแน่ๆใช่ไหม#

 

 

 

   |ผู้ดูแล:เจ้าชังรู้และน่ารังเกียจเหมือนเดิมเลยน่ะ|

 

 

 

   #???:ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าจะถือว่านั้นคือคำชมแล้วกัน#

 

 

 

    |ผู้ดูแล:...|

 

 

 

    ทันใดนั้นเองพื้นที่เซบาสเตียนและราชามังกรที่ยืนอยู่ก็สั้นมันสั้นแรงขึ้น แรงขึ้น และแรงขึ้น

 

 

 

    #???:เป็นวิธีส่งแขกที่แปลกดีนะ งั้นข้าไปดีกว่า#

 

 

 

    แล้วเขาก็เดินจากไป

 

 

 

    "ตึก ตึก ตึก ตึก"

 

 

 

    หลังจากเสียงเดินหายไปเซบาสเตียนก็พูดขึ้นมาว่า

 

 

 

    \เซบาสเตียน:ขะ-เขาคือใครครับนายหญิง/

 

 

 

   |ผู้ดูแล:เขามีหลายชื่อ เทพแห่งการหลอกลวง เทพแห่งการปลิ้นปล้อน ราชาอาภรณ์เหลืองและราชาที่ไม่อาจเอ่ยนาม|

 

 

 

    \ราชามังกร:ชื่อพวกนี้มัน.../

 

 

 

    \เซบาสเตียน:เขาคือเทพเจ้าจากมิติอื่นเรียกว่าเดอะเอาท์เตอร์ก็อด และเขาก็เป็นคนทำลายชั้นที่ 69 ใช่ไหมขอรับ/

 

 

 

    |ผู้ดูแล:ใช่เขาคือคนทำลายชั้นที่ 69 เขาเป็นตัวอันตรายมากๆ แต่รอบนี้โชคยังดีที่เขายอมถอย|

 

 

 

    \เซบาสเตียน:ถ้าเขาไม่ยอมข้าไม่อยากคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น/

 

 

 

    |ผู้ดูแล:ถ้าเขาไม่ยอมจริงๆข้าคงต้องลงไปและสู้กับเขา|

 

 

 

    \เซบาสเตียน:.../

 

 

 

    \ราชามังกร:.../

 

 

 

    |ผู้ดูแล:งั้นกลับไปบอกทุกคนให้กลับและกักตัวไว้ ข้าจะตรวจสอบทุกคน ส่วนที่นี้ข้าจะลบทิ้งและสร้างใหม่|

 

 

 

    \เซบาสเตียน:รับทราบขอรับ/

 

 

 

    แล้วเซบาสเตียนกับราชามังก็รีบกลับไปที่แคมป์ แต่ระหว่างกลับราชามังกรก็ถามผู้ดูแลว่า

 

 

 

    \ราชามังกร:ท่านผู้ดูแลครับกระผมมีคำถามครับ/

 

 

 

    |ผู้ดูแล:ว่ามา|

 

 

 

    \ราชามังกร:ทำไมถึงต้องกักตัวทุกคนเหรอครับ/

 

 

 

    |ผู้ดูแล:งั้นข้าจะถามเจ้าว่า เจ้ารู้ไหมทำไมราชาสีเหลืองเขาถึงได้ชื่อสมญานามว่าเทพแห่งการหลอกลวงและเทพแห่งการปลิ้นปล้อน|

 

 

 

    \ราชามังกร:ข้ามิอาจทราบได้ครับ/

 

 

 

    |ผู้ดูแล:งั้นข้าจะตอบเจ้าเองว่าทำไมว่าถึงต้องกักตัวทุกคน เพราะราชาสีเหลืองเขาแปลงเป็นอะไรก็ได้แถมเนียบเนียนมากๆ เนียนขนาดถึงมีเทพบ้างองค์บอกว่าเขาอาจจะได้ความทรงจำของคนที่เขาแปลงไปด้วย ดังนั้นเจ้าเข้าใจหรือยังว่าทำไมต้องกักตัวทุกคน|

 

 

 

    \ราชามังกร:ข้าเข้าใจแจ่มแจ้งแล้วครับ ขอบคุณที่ชี้แนะ/

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                   จากผู้แต่ง

 

    นี้เป็นตอน 6.3 น่ะแต่ยาวเกินเลยแบ่งเป็น 6.3.1 แถมเกือบไม่พอเกือบได้มี 6.3.2 555555 หวั่งว่าทุกคนจะชอบกันนะครับ ผมยังเขียนเรื่อยๆน่ะแต่ลงช้านิดหน่อย