The Prince of Flower เกมรักมัดใจ เจ้าชายดอกไม้กับยัยเย็นชา
เขียนโดย 
Killolat
วันที่ 10 กรกฎาคม พ.ศ. 2567 เวลา 07.31 น.
แก้ไขเมื่อ 4 ตุลาคม พ.ศ. 2567 00.23 น. โดย เจ้าของนิยาย
26) -ฮันนี่ซัคเกิล-
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“ยูแช คืนนี้ค้างด้วยกันนะ”
เฮือก…Heart attack! O///O
ไอ้หมอนี่ กล้าขอกันโต้งๆ ยังงี้เลย…
เจ้าชายดอกไม้โพล่งขึ้นในขณะที่นอนหนุนตักฉัน
ตอนนี้ทั้งห้องสภานักเรียนเหลือแค่เรา ผู้ช่วยเฉพาะกิจอย่างหวานอันตธานหลังจบงาน ไอ้แว่นกับปลาดาวติดแข่งยิวยิตสูถึงปลายเดือน อีเว้นต์เทอมนี้
หมดแล้ว เหลือแต่งานจิปาถะ พอต้องว่างยาวแบบนี้ก็แอบเหงาอยู่เหมือนกัน
ยอมรับเลยว่า ถ้าไม่มีอีตาทวิตซ์คอยป่วนฉันคงเบื่อแย่
“ฉันเหงา~ ใจคอเธอจะทิ้งแฟนนอนเฉาตายคนเดียวจนจบเทอมเชียวเหรอ ToT”
มือหนาเข้าประคองหน้าเรียกร้องความสนใจ
สายตาลูกหมาขี้อ้อนน่าเอ็นดูเสมอ…
แต่นายน่ะ เหงาหรือหงี่เอาดีๆ =-=
ละมาเฉาเฉออะไรมิทราบ ยิ้มหน้าชื่นตาบานอยู่ทุกวัน
จริงอยู่ที่ตั้งแต่เปิดเทอม ฉันไม่เคยเฉียดใกล้ไอ้หอพักม่านรูดนั่นซักครั้ง ปล่อยให้เจ้าชายดอกไม้น่าสงสารต้องค้างคืนกู้หน้าเพียงลำพัง
ก็แหม…ยังทำใจบอกเค้าเรื่องกระจกถ้ำมองไม่ได้นี่นา
แถมช่วงนี้อาการคลั่งรักกำเริบหนัก จนฉันเริ่มกลัวใจตัวเอง
“ดึกๆ ไม่คิดถึงกันบ้างหรอ?”
เจ้าของสายตาสีฟ้าออเซาะ มือซนจากถนอมปาดไรผม เริ่มลิ้มไล้ตามซอกคอสยิวกิ้ว
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
แน่ล่ะ คำตอบคือ ‘ไม่’
…เพราะฉันฝันถึงนายแทบทุกคืน -\\\-
“ฉันแค่อยากนอนกอดเธอ…”
ฉันก็อยาก…
อ๊ะ เดี๋ยวสิ! ห้ามเคลิ้มตามเด็ดขาด
“ไม่”
สิ้นเสียงเรียบเฉยเมย หนุ่มผมเงินกลิ่นดอกไม้ก็ลุกพรวด ทิ้งตัวพิงอิงซบไหล่ ถอดถอนใจบ่นพึมพำ
“เฮ้อ เสียดายของ…มีแฟนหล่อทั้งที”
จ้า ขิงข่มยกสวน -_- ฮาร์ดเซลล์เบอร์นี้ นายไม่แนบคู่มือการใช้งานมาด้วยเลยล่ะ
หมับ
นักเสพสกินชิพหาทางฮีลตัวเองเก่งเหลือเกิน
แก้มอุ่นเนียนซุกนาบมือเล็ก ช้อนตามองป้อนคำหวาน
“My Honey, I can't live without you”
ตึกตักๆๆ!
สำเนียงเซ็กซี่ทรงพลังเกินต้าน ไหลผ่านหูร้อนแรงลุกลามเหมือนเปลวเพลิง
R.I.P. ตายสงบศพสีชมพู
ริมฝีปากสีกุหลาบก้มประทับจูบหลังฝ่ามือ เจ้าชายดอกไม้ส่งสายตาหวานเยิ้ม แผ่วกระซิบยั่วเชื้อเชิญอีกครั้ง
“…ไปนะ”
…
จะเหลือหรอ?
รู้ตัวอีกที สาวน้อยในชุดนอนลายทางสีชมพูก็มานั่งจุ่มปุ๊กอยู่บนเตียงคิงไซส์ทรงหัวใจ ปูผ้ากำมะหยี่ช็อคพิงค์สุดเสี่ยวของห้องหรูระดับ VIP
ใช่ ทุกคนเดาถูกแล้ว
ผู้ชนะเวทีประกวดความสามารถประจำวาเลนไทน์ปีนี้คือ เจ้าชายดอกไม้
ที่ตอนนี้กำลังขัดสีฉวีวรรณอยู่ในห้องน้ำติดกระจกถ้ำมอง
WTF เดจาวู!
หรือนี่คือชะตากรรมที่ไม่อาจหลีกหนี~ TToTT
วางใจเถอะ ข้อมูลของทวิตซ์น้อยยังคงเป็นปริศนา ตราบใดที่จิตใจฉันสะอาดพอไม่หันกลับไปมอง
เอาล่ะ เริ่มจากปราบไอ้สายตาทรยศนี่ก่อน
เอ…ตะเข็บผ้าม่านห้องนี้มีกี่ขีดนะ?
ซ่าา~
เสียงเอฟเฟ็คน้ำตกสวรรค์รัญจวนใจกระตุ้นต่อมจินตนาการสกปรก
จะดีแค่ไหนนะ ถ้าได้กลายเป็นหยดน้ำบนตัวเขา…
กรี๊ดดด~ กำแพงอยู่ไหน!?! ขอฉันเอาหัวโขกให้หายหื่นที~ >\\\<
อ่า โอเค มาคิดเรื่องจริงจังเปลี่ยนอารมณ์กันเถอะ…
อย่างนี่ไง ทิศทางการดำเนินงานต่อจากนี้
ล่าสุดฉันรู้เหตุผลที่ถูกเลือกเป็น ‘อีฟ’ แล้วนะ
…มันอาจฟังดูน่าหมันไส้ แต่ทุกคนไม่ได้เกลียดฉัน
เพราะเอาแต่เลือกโฟกัสเสียงหมาเห่า เลยคิดอคติไปเองคนเดียวตลอด จนมองข้ามผู้คนมากมายที่คอยเฝ้ามองด้วยสายตาชื่นชม
ฉันนี่มันโง่จริงๆ เพิ่งมารู้ตัวเอาตอนได้ยินเสียงปรบมือยินดีในวันนั้น
ทางการแพทย์เรียกสิ่งนี้ว่า ‘โรคเกลียดตัวเอง’
ซึ่งต้องขอขอบคุณยาดีอย่างทวิตซ์ ที่คอยอยู่เคียงข้างเสมอ
ถ้าไม่มีนายช่วยประคอง…หัวใจฉันคงผุพังเหมือนกัน
“ยูแช…”
เสียงเพรียกเรียกสายตา เสิร์ฟฉากเซอร์วิสตัดอารมณ์ดราม่า
‘มฤตยูแสนหวาน’ ล้ำกว่าคำว่า ‘อันตราย’
แสงวอร์มไวท์สร้างฟีลเตอร์ละมุนอีโรติก สาดชะโลมผิวนวลเนียนเปียกชุ่ม
รูปทรงของกล้ามเนื้อ เส้นเลือด แม้กระทั่งสันกระดูก ทุกอย่างช่างเย้ายวน
…อิจฉาเจ้าหยดน้ำลามกบนกล้ามแน่นน่าฟัดนั่นจัง
อร๊ายย!!!~ อดทนไว้เส้นเลือดฝอยในจมูก! อย่าปล่อยความหื่นทำแกฟินแตกแตนให้ฉันต้องขายขี้หน้า!
“ฉันลืมหยิบชุดมาอีกแล้ว”
รอยยิ้มสวยสังหารกระชากใจอย่างไร้ความปราณี
ตึกตักๆๆๆ!
ทั้งที่รู้ดีอยู่เต็มอกว่านี่อาจเป็นกับดักแสง UV ของดอกไม้เจ้าเล่ห์ แต่ร่างกายกลับไม่ยอมเชื่อฟัง
มือไม้กลายเป็นง่อยไปแล้วรึไง? ถูกผีอำอยู่หรอปากกล้า?
เปลวไฟสีฟ้าหลอมละลายกำแพงน้ำแข็งโดยไร้ซึ่งสัมผัส
แม้กระทั่งสมองยังเหลวเป๋ว เพราะนัยน์ตาเร่าร้อน…
ร่างสูงย่างสามขุมรุดเข้าหา โน้มใบหน้าหล่อสวยเข้ามาใกล้ในระยะอันตราย
ก่อนจะทันได้กลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ ริมฝีปากนุ่มนวลและชิวหาร้อนฉ่าก็รุกกว้านลิ้มชิมน้ำเชื่อมรสหวานในปาก
“อื้อ~”
เสียงครางฟินในลำคอกลายเป็นปฏิกริยารีเฟล็กซ์ที่ไม่อาจต้านทาน เช่นเดียวกับมือไม้ที่แสร้งขัดขืน แต่แท้จริงกำลังเกาะจิกผิวกายกำยำอย่่างโหยหา
ทวิตซ์ผละออกคลายอุณหภูมิร้อนระอุ หอบหายใจหืดหาด ใบหน้าแดงเปล่งเสียงกึ่งครางจิกกัด
“…ลามก”
เดจาวูวนลูปเร่าร้อนพันทวี มาร์ชเมลโล่ลนไฟประกบนาบจูบอีกครั้ง
สัมผัสรักวาบหวิวแผ่ซ่าน ร่างกายเราดึงดูดกันเหมือนแม่เหล็ก
ครั้งนี้ต่อให้ผ้าเช็ดตัวผืนจิ๋วหล่นใส่ขาก็คงหยุดไม่อยู่…
ร่างบางล้มระนาบแผ่หราติดเตียงด้วยแรงดันเพียงบางเบา ถูกครอบคร่อมตกอยู่ใต้อาณัติ
สันจมูกโด่งหอมฟอดสูดกลิ่นกายลุ่มหลง หอบกระเส่าช่วยกลบเสียงครางแปลกๆ ของฉัน
มือใหญ่สอดประสานบีบกดเหนียวแน่น ส่วนอีกมือกำลังปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ด…
“เดี๋ยว…นายจะทำอะไร”
ฉันดันผลักอกล่ำด้วยท่าทีอ่อนยวบยาบ
“…Pre-test”
ทวิตซ์ตอบห้วนยังไม่หยุดปลดกระดุม
ชัดเลย! เรื่อง 18+ ชัวร์!
อย่าน๊าา ไม่เอ๊า! ตอนนี้ฉันเพิ่ง 17 หยกๆ เอง!!!~
หมับ!
เป็นอีกครั้งที่มือน้อยฮึดสู้หยุดปีศาจหื่นกระหาย
เกือบไปแล้ว…อีกนิดขอบเสื้อในสีชมพูได้โชว์แหล๋มแน่
“ทำไมอะ?”
ใบหน้าสวยเอียงคอถามใสซื่อ
นี่โง่หรือแกล้งโง่!? ฉันยังไม่พร้อมไงเล่า!
เรื่องนี้มันบียอนเกินไปสำหรับสาวน้อยไร้เดียงสาอย่างฉัน >\\\<
“…หรือเธอยังไม่ลืมมัน”
เอ้า เอาเข้าไป
มันไหนอี๊ก มันม่วง มันเทศหรือมันเผา
“Merde…มันเป็นใครวะ”
เจ้าชายกดเสียงเข้มสบถขบฟันกรอด ชักสีหน้าหึงโหดชัดเจน
ฉันตรัสรู้ได้ในทันที
ฮาจิโกะกำลังไล่งับหางตัวเองอีกแล้ว…
มือเล็กช้อนประคองใบหน้าเรียว จ้องนัยน์ตาน้ำทะเลครุกรุ่น
น้ำเสียงเรียบเฉลยคำตอบ
“นายไง”
“ห้ะ”
พ่อคนฉลาดเริ่มสับสน จนฉันต้องพูดเสริมให้เข้าใจ
“…ฉันคิดถึงแต่ทวิตซ์”
“…”
ชายตรงหน้าอึ้งแข็งทื่อเป็นเสาหิน ใบหูแดงจัดของเขากำลังฟ้องชัดว่า ‘เขิน’
ว๊าย~ แฟนฉันน่ารักจัง
“…ซับซ้อนเกินไปแล้ว”
เสียงทุ้มหลุดพึมพำด้วยสติล่องลอย เล่นซะอดขำไม่ได้
“คิก”
โธ่ ตาบ๊อง สมองนายนั่นแหละที่ซับซ้อน ^o^
สายตาอ่อนโยนทอดมองรอยยิ้มแสนเอ็นดู ก่อนเปลี่ยนเป็นสีหน้ากรุ้มกริ่ม
ปลายนิ้วโป้งอุ่นยั่วนวดคลึงริมฝีปากเบาๆ ปลุกเร้าอารมณ์ ตามด้วยเสียงกระซิบขยี้ใจ
“…ต่อมั้ย?”
“มะ ไม่!”
ฉันรีบสะบัดหน้าหนีสิ่งมีชีวิตที่เซ็กซี่ที่สุดในโลก
“อะไรเล่า จะเก็บซิงไว้ชิงโชครึไง?”
ปากบ่นเก่งแอบนอย แต่ร่างสูงกลับยอมถอยออกให้ ลุกหยิบผ้าขนหนูเช็ดผม
…ใบหูเขายังแดงแจ๋
วัฒนธรรมต่าง เด็กฝรั่งหัวสมัยใหม่อย่างนายคงไม่เข้าใจ ค่านิยมหัวโบราณของสาวเอเชียแบบฉันสินะ
“ฉ…ฉันจะเก็บไว้หลังแต่งงาน”
อร๊ายย~ พูดแล้วเขินตัวเอง! เรื่องนี้ยังห่างไกลจากสาวใสอย่างฉันจริงๆ >//<
“…”
ทวิตซ์มองหน้าฉันนิ่ง
สีหน้านั้นฉันจำได้ เหมือนตอนเราคุยเรื่องจูบ
คอยดูเถอะ เดี๋ยวหมอนั่นก็…
“คิก ฮ่าๆๆ หน่อมแน้ม~ ”
นั่นปะไร หลุดขำไม่พอยังเล่นเสียงกะล่อนแซวฉันอีก!
…แต่หล่อจัง โอเค ฉันให้อภัยนาย -\\\-
“เธอนี่น่ารักตลอด”
พ่อหนุ่มหอมกลิ่นสบู่แจกจุ๊บเหม่งเอ็นดูหนึ่งทีสะท้านไปทั้งใจ
ตึกตักๆๆ!
นายรีบใส่ชุดซักทีเซ่! ฉันจะตะบะแตกอยู่แล้ว!!! >\\\<
“อย่าฝืนธรรมชาติเลย ทรมานเปล่าๆ"
คำพูดนักอ่านใจทำให้รู้สึกขายขี้หน้า
ปากกล้าสั่นระริก…แต่เถียงไม่ออก
แฟนหนุ่มจ้องมองปฏิกริยาตอบสนอง กลั้วหัวเราะในลำคอ
“ยูแชฟังนะ…”
มือใหญ่ลูบตะล่อมปลอบโยน ก่อนเริ่มสาธยายถึงแผนการอนาคตอันยาวเหยียด
“ตอนนี้ฉันกำลังตามเก็บหลักสูตร ป.ตรีออนไลน์ พอจบเกรด 12 ก็ต่อโท ม.เดียวกัน อายุครบ 18 ฉันจะยืมเงินพ่อมาขอหมั้น ระหว่างรอเธอเรียน 4 ปี
ฉันจะฝึกงาน 1 ปี และสอบเก็บตั๋วทนาย ส่วนอีก 3 ปีที่เหลือจะตั้งใจทำงานหาเงิน ขอเธอแต่งวันรับปริญญา ฮันนีมูนทัวร์รอบโลกด้วยกัน ฟุ่มเฟือยได้
เต็มที่ไม่จำเป็นต้องประหยัด ฉันเตรียมแพลนหาเงินไว้เพียบ ปูทางคอนเนคชั่นเรียบร้อย ไม่ปล่อยให้เธอกับลูกต้องลำบากกัดก้อนเกลืออายใคร ต่อให้
ยุ่งสักแค่ไหนฉันสัญญาว่าจะกลับมานอนกอด พาครอบครัวเที่ยววันหยุดสุดสัปดาห์ จัดของขวัญเซอร์ไพรส์ทุกเทศกาล เพราะฉันความจำดี ใส่ใจ ขยัน
จด ไม่มีทางลืมวันสำคัญเด็ดขาด โรแมนติก อ่อนโยน เซ็กซี่ ชอบออกกำลังกาย รักสะอาด รักเด็ก รักแมว และรักเธอเพียงคนเดียวหมดหัวใจ ดูแล
เทคแคร์ดีประดุจเจ้าหญิง บนโลกนี้ไม่มีใครคู่ควรกับตำแหน่งว่าที่สามีดีเด่นและพ่อของลูกเธอเท่าฉันอีกแล้ว"
O///O
ฉะ ฉันไม่รู้ว่าควรพูดอะไรต่อดี นายรู้ตัวรึเปล่า? นี่มันขอแต่งงานชัดๆ…!!!
ฉันประเมินเขาต่ำไปมาก หมอนี่ไม่ใช่แค่นำหน้าฉันก้าวเดียว แต่กระโดดไปไกลเลยต่างหาก!
ตึกตักๆๆ!!!
เสียงหัวใจเต้นแรงแทบคลั่ง…
น่าอายจริง แต่ตอนนี้ฉันอยากจูบนายจัง
“ยูแช…รู้มั้ยว่าอะไรสำคัญที่สุด?”
รอยยิ้มอ่อนโยนหลอมละลายหัวใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ทวิตซ์ซุกแก้มแนบมือฉัน ช้อนมองด้วยดวงตาสีฟ้าเปล่งประกาย
“ขอแค่เธอมีความสุข เรื่องนี้ฉันยังไงก็ได้”
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
ให้ตายสิ…รักนายจัง
“แต่เธอต้องแวะมานอนกอดกันอาทิตย์ละครั้ง โอเคมั้ย? ^^"
นิ้วก้อยยื่นรอเกี่ยวสัญญา แล้วใครเล่า จะใจดำปฏิเสธข้อเสนอน่ารักได้ลงคอ
“อื้ม”
…
ค่ำคืนแสนหวานเกือบจบลงด้วยดี…เพียงแต่ยังมีเรื่องนึงที่ค้างคาใจฉันมานาน
“เอ่อ คือ…ฉันมีเรื่อง…ไม่ได้บอกนาย”
น้ำเสียงอ้อมแอ้มเหมือนลางร้าย ดึงให้แฟนหนุ่มนิ่งเงียบตั้งใจฟัง
“…”
ดะ เดี๋ยวสิย๊ะ ไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายขนาดนั้น -*- อย่าเว่อร์!
แต่ค่อนข้างพูดยากอยู่นะ…หรือฉันจะไม่พูดดี?
เอาวะ เป็นไงเป็นกัน!
“ห้องน้ำที่นี่ มัน…ติดกระจกถ้ำมอง~”
เสียงสั่นไหวฝืนพูดจนจบประโยค ใบหน้าแดงก่ำสวนทางกับท่าทางจริงจัง
“อะไรนะ?”
ปั๊ดโธ่! ตาบ้า~ ฉันก็นึกว่านายตั้งใจฟัง!
พอแล้วย่ะ ไม่พูดซ้ำ >\\<
“ป่าว ไม่มีไร"
ฉันเบือนหน้ามูฟออนทำใจ
ช่างเหอะ! ปล่อยมันเป็นความลับต่อไปละกัน
“หึๆ”
เสียงหัวเราะเจ้าเล่ห์ลอยเข้าหูดึงดูดความสนใจสายตาสีนิล
เจ้าของรอยยิ้มร้ายเฉลยทุกสิ่ง
“ฉันรู้ตั้งนานแล้วยัยบ๊อง…มันเขียนไว้ในเอกสาร เธอไม่อ่านอีกแล้วสินะ”
เดี๋ยว! ถ้านายรู้ตั้งแต่ก่อนพาฉันเข้ามา
แล้วคืนแรกที่ถามว่า ‘อาบต่อมั้ย?’ คืออะไร๊!?! O-O
หมับ
คราวนี้มือใหญ่คว้าหยุด ไม่ยอมให้กำปั้นเล็กทุบอกขัดประโยค
“มองไปเถอะคร้าบคุณแฟน~ ระหว่างเราน่ะโปร่งใส ยิ่งกว่ากระจกซะอีก ^^+”
หนุ่มมาดกวนสำบัดสำนวนยิ่งกว่าพ่อขุนแผน
แต่อย่าคิดว่าจะรอด…
นายคงลืมไปสินะ ว่าฉันยังเหลือมืออีกข้าง!
ปั่ก
“โอ๊ย”
ปั่กๆๆๆ
คืนนี้ลงไปนอนพื้นเลยไอ้หื่น! ฉันไม่ให้กอดแล้ววว~ >o<*
.
-วันต่อมา-
(ณ ห้องสภานักเรียน)
พูดถึงทิศทางการดำเนินงานต่อจากนี้ ที่ฉันยังเล่าไม่จบก็ถูกขัดด้วยฉากอีโรติก
ฉันตัดสินใจแล้วว่า ถ้าเทอมนี้ได้รับเลือกอีก จะขอถอนตัวจากตำแหน่งอีฟ
ไม่ได้หวาดกลัวอาถรรพ์สุดสยอง (…ก็มีบ้างนิดหน่อย)
ประเด็นคือฉันเกลียดนังพิธีกรปากแซ่บ ไอ้พวกชมรมแฟชั่นกับส้นสูง 4 นิ้ว และอยากโฟกัสเรื่องเรียนมากกว่า
เพราะรู้ว่าทวิตซ์ก้าวกระโดดไปไกล ฉันเลยอยากไล่ตามเค้าให้ทัน
สิ่งที่เขามอบให้เป็นพลังบวก ไม่ใช่ทั้งความรู้สึกอิจฉาหรือกดดัน แต่เป็นแรงบันดาลใจ
ขอบคุณนายจริงๆ ต่อไปนี้ ฉันคงไม่มีพื้นที่ว่างสำหรับความเบื่อหน่ายอีกแล้วล่ะ
“ฉันไม่อยากเป็นอีฟแล้ว”
ที่เดิมมุมเดิมกับเมื่อวาน ฉันโพล่งขึ้นแน่วแน่ทำลายความเงียบงัน
ประโยคน่าสนใจดีดเด้งร่างเจ้าชายดอกไม้ลุกจากตัก จ้องมองด้วยสายตาวิบวับเปล่งประกาย
…อะไรจะดูดีใจเบอร์นั้น?? =o=;
“ใจตรงกันเลย Sweetheart ฉันว่าจะขอถอนตัวอยู่พอดี"
ขอร้อง นายช่วยเลิกทดลองเรียกฉันแปลกๆ ทีเหอะ จั๊กจี้หู~ >\\<
“ตำแหน่งอดัมอะอย่างเห่ย มีแต่คนเกี่ยงกันโยนขี้ให้พี่โย”
ฉันแอบอมยิ้มมองพ่อหนุ่มหน้าสวยบ่นโยเยน่าเอ็นดู
“ถึงเทอมก่อนหวยออกที่ฉัน แต่ถ้า ผอ.เชอรี่ไม่ขอร้อง…”
ทวิตซ์ชะงักทิ้งช่องไฟชั่วครู่ ก่อนปั้นฟีลโรแมนติกส่งสายตาหวานฉ่ำ คลายยิ้มหวานละมุน
"ไม่สิ…ตอนนั้นฉันแค่อยากหาอะไรทำ ให้เลิกหมกมุ่นเรื่องเธอมากกว่า”
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
คาสโนว่าเรียกพ่อ ขนาดบ่นยังหาซีนโรแมนติกได้อีกนะอีตาคนคลั่งรัก…
เอ๊ะ เดี๋ยวนะ ยังงี้แปลว่านายตามสตอล์กเกอร์ฉันมานาน ก่อนเราเริ่มทำรู้จักกันอีกหรอ?
โอเค ฟังดูแย่บรม ขอแก้ใหม่ปรับบทฉบับคนมองโลกสีชมพู
ต้องเรียกว่า ‘ตกหลุมรัก ตั้งแต่ก่อนทักทาย’
วี้ดด~ คิดเองเขินเองบ้าบอคอแตก o>\\<o
จบสวยดีอยู่หรอก…แต่ถ้าเรายื่นเรื่องขอถอนตัวพร้อมกันแบบนี้ ยัย ผอ.เชอรี่ จะยอมหรอ?
เป็นอีกครั้งที่สายตาสีฟ้าสัมผัสได้ถึงความกังวลใจ
คนขี้แกล้งหยิกแก้มยิ้มหยอกเอิน
“อย่าห่วงเลย ฉันเตรียมการหาตัวตายตัวแทนไว้แล้ว~”
มาร์ชเมลโล่อารมณ์ดีเล่นเสียงสองปนกะล่อนชวนคล้อยตาม
“ลีโอบอกว่าจะยอมรับตำแหน่งให้ ถ้าเกิด…”
ปัง!
“ทวิตซ์~"
ประตูห้องน่าสงสารถูกผลักกระแทกอย่างรุนแรง ปรากฎร่างสาวสวยผมเงิน
พูดเป็นเล่น! นี่มันก้างขวางคอนัมเบอร์วัน ‘เอเดล’
ทำไมเธอถึงโผล่มาได้?! แถมใส่ชุดนักเรียนเซนต์อคาเดมีอีก
…หรือว่า? O_O
หมับ!
แม่นยำ ว่องไว เหนียวแน่น พี่สาวคนสวยกระโจนกอดร่างน้องชายไวเหนือแสง
…ฉันล่ะทึ่งจริง =o=^
“เอเดล~ หาผมเจอซะด้วย ^^”
ทวิตซ์ยิ้มหวานลูบหัวเอ็นดู ส่งซิกให้ฉันช่วยเล่นตามน้ำตะล่อมหลอกเด็กหญิงหัวเงินไปก่อน
“ทำไมนายไม่รับสาย! ปล่อยฉันโง่งมโข่งตั้งนาน ToT~”
เอเดลโวยส่งสายตาลูกหมาออดอ้อน
ทวิตซ์แก้เกมยอมเอาใจ ลูบหัวปลอบต่อนิ่มนวล
“ผมปิดเสียงตอนอยู่กับแฟน…แล้วอัศวินหัวทองของพี่ไปไหนซะล่ะ?”
“เฮ๊อะ อย่าให้พูดเลย หงุดหงิด! หมอนั่นมัน…”
ปัง!
ราชินีหัวเงินพูดพาดพิงถึงบุคคลที่ 3 ไม่ทันขาดคำ เจ้าตัวก็เปิดกระแทกประตูเข้ามาอย่างร้อนรน…
วันนี้คุณปู่ประตูผีทำงานหนักเชียว ตั้งแต่ตอนเอเดลละนะ -*-
ให้ฉันทำเรื่องของบซื้อประตูใหม่ส่งยัย ผอ. เลยมั้ย?
“เอเดลไวส์ ทำไมเธอไม่รอฉัน…!”
ลีโอโผล่มาในสภาพเหงื่อโทรมกายหน้าดำคร่ำเครียดท้าวขอบประตูอิดโรย ตะคอกห้าวปนเสียงหอบ
“อ้าว เลโอนาโด่ นึกว่านายจมกองโยนีตายไปแล้วซะอีก~”
เอเดลเล่นเสียงกวนอวัยวะเบื้องล่าง เชิดหน้าสวยเย้ยหยัน
“เลโอนาโด้ ไม่ดิ…ฉันชื่อ ‘ลีโอ’ ^^;;”
พ่อหนุ่มใจดีช่วยแก้คำ พยายามโปรยยิ้มสดใสปรับมู้ด
“โด่น่ะถูกแล้ว”
เด็กหญิงเอเดลกวนประสาทต่อไม่เลิก
“อะไร ‘โด่’? ^^”
เด็กชายทวิตซ์สาดสีผสมโรง
“นั่นซี้~ อะไร ‘โด่’? ^^”
ฝาแฝดเล่นก๊อปปี้จังหวะพูด ลอกยิ้มเลียนแบบกันสนุกสนาน
แล้วตกลงอะไร ‘โด่’ ??? =o=
“ไม่ดีๆ ยูแชห้ามฟังน้าา~”
หมับ
มือหนาอุ่นของคุณแฟนตะปบปิดหูฉันไว้…
อ๊ะ!? หรือว่ามุก 18+ o///o
โธ่~ ถึงอายุแค่ 17 แต่ฉันก็อยากเจือกด้วยคนนะ! ลีโอไปสร้างเรื่องอะไรไว้??
…
สรุปฉันแทบไม่รู้อะไรเพิ่มเติมจากเดิมเลยซักอย่าง
เห็นแค่ฉากละครใบ้แร๊พรัว ซึ่งดูเหมือนลีโอจะเป็นฝ่ายยอมลดราวาศอก
แต่พอคาดเดาจากบริบทก่อนหน้าได้ว่า สองคนนี้แหละ ‘ตัวตายตัวแทน’
เมื่อสงครามกลียุคเข้าสู่ช่วงพักยก ทวิตซ์ตีเนียนพาฉันออกมาได้สำเร็จ สละห้องสภานักเรียนให้ว่าที่ทายาทอสูรชั่วคราว
…
“คืนนี้ค้างด้วยกันนะ”
O///O อะ เอาอีกแล้ว!
จู่ๆ อีตาทวิตซ์ก็โพล่งขึ้นมา ระหว่างเดินจูงมือฉันตะลอนหาหลุมหลบภัยแห่งใหม่
เพิ่งค้างไปเมื่อคืนเองนะย๊ะ! ความจำเสื่อมรึไง?
ไอ้คนติดสกินชิพนี่ ชักจะกลายเป็นเด็กเอาแต่ใจขึ้นทุกวัน…
ขอเวลาให้ร่างกายได้ฟื้นฟูบ้างเถอะ เชื้อขาดความอบอุ่นของนาย มันเริ่มแพร่ระบาดติดฉันแล้วนะ -///-
“ไม่”
เสียงราบเรียบตัดบททำเจ้าชายดอกไม้ชักสีหน้านอยจัด ก่อนกระตุกยิ้มร้ายเจ้าเล่ห์ ร่ายมหากาพย์ทวงหนี้กอดยาวเหยียด
“สัญญาแล้วห้ามโกง ไหนดูซิ 1 2 3 4 5 6 เธอเคยปล่อยฉันนอนกอดลมตั้ง 6 คืน ยังไม่รวมครั้งล่าสุด 1 สัปดาห์พอดีเป๊ะ ยัยแม่มดบาปหนาชดใช้
กรรมซะดีๆ”
นิ้วอุ่นแกล้งจิ้มหน้าผากเบาๆ สะท้านทรวง ตอกย้ำประโยคเมื่อครู่ให้ฝังลึกถึงแกนสมอง
เฮี๊ยบเกิ๊น~ สัญญาบ้าอะไร มีผลย้อนหลัง
แฟนใครเนี่ย แค้นฝังหุ่น แถมเจ้าเล่ห์ชิงโล่
ประทานโทษ บรรพชนนายบูชาเทพโลกิรึเปล่า?
“ให้ฉันนับช่วงปิดเทอมด้วยมั้ย? หรือย้อนไปตั้งแต่เธอเกิดดี ได้กี่วันกันน้าา อืม…890 วัน หักลบแล้วเรียบร้อย”
ซุปเปอร์คอมพิวเตอร์คำนวณเลขไวปานวอก ใช้สูตรอะไรของนาย โกงรึเปล่า? กะให้กอดทุกวันเลยดิ
ดวงตาฟ้าพราวระยับจับจ้องฉัน แล้วหัวเราะในลำคอ
“เห็นแก่ความน่ารัก ฉันจะยอมลดให้ซัก 21 วัน เหลือแค่ 879 ดีมั้ย?”
แหม พ่อคุณใจดีซะด้วย ลดไปตั้ง 21 วันแหน่ะ! (ประชดย่ะ)
“เลขสวยเนอะ 8 7 9 เพิ่ม-ลด-เพิ่มม~ เหมือนรูปแบบความสัมพันธ์ของเราเลย ^^”
ฮอตเนิร์ดจีบเก่ง GAT เชื่อมโยงร้อยเต็มสิบ คิดนานมั้ยล่ะมุกนี้?
“คิก”
อะไร สารภาพก็ได้ ฉันเผลอหลุดยิ้มให้ตั้งนานแล้วล่ะ
“โอเค แต่นายห้ามทำเรื่องลามกนะ”
ฉันทำทีจริงจังตั้งท่าดุเก๊กมาดท่านประธาน เท้าสะเอวชี้หน้าเด็กแสบ
“สบมยห. นี่ใคร ไม่ต้องขึ้นขี่จรวด ฉันก็พาเธอไปทัวร์ดวงจันทร์ได้สบาย”
ชายตรงหน้ามาดมั่น ยืดอกภูมิใจในเสน่ห์แพรวพราว
จ้า พูดดี นโยบายขายฝันเลิศเลอ แค่ฟังยังรู้สึกตัวลอย
ตั้งแต่เราคบกันเท้าฉันก็ไม่เคยติดพื้นอีกเลย
ถึงเวลาขอให้นายทำสำเร็จอย่างปากว่าละกัน…ฉันจะรอ ^^
(จบตอน)
ฮันนี่ซัคเกิล; เธอช่างหวานเกินต้าน
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
