นิรันดร์รัตติกาล

ณ สวนดอกไม้แห่งหนึ่ง

ที่นี่เต็มไปด้วยดอกกุหลาบสีแดงแบ่งบานอยู่เต็มไปหมด กลิ่นหอมฟุ้งไปทั่ว ในระหว่างที่อลิเซียชื่นชมดอกไม้อยู่นั้น สุดสายตามองเห็นเป็นหญิงสาวรูปร่างสมส่วน ผิวพรรณดี ผมดำเงางามยาวสลวย ยืนตัดแต่งกุหลาบลงใส่แจกัน เธอใส่เดรสสีดำรัดรูปเข้ากับหุ่น ดูมีเสน่ห์แม้เธอหันหลังอยู่

          “สวัสดี เอิ่ม ข้าน่าจะหลงทาง สวนแห่งนี้เป็นของท่านเหรอ ดอกไม้เหล่านี้สวยมาก แต่ข้าหาทางออกจากที่นี่มาสักพักก็เดินวนกลับมาที่เดิม ท่านช่วยบอกทางข้าหน่อยได้ไหม”อลิเซียพยายามพูดคุยกับคนตรงหน้า แต่หญิงผู้นั้นไม่หันหลังกลับมาแม้แต่นิดยังคงจัดดอกไม้ต่อไป

          “ช่วยข้าหน่อยสิ ช่วยจับก้านนี้ให้ข้าหน่อย ข้าตัดไม่ถนัด”หญิงคนนั้นพูดในขณะที่ยังหันหลังอยู่

          “ได้สิ”อลิเซียรีบรุดเข้าไปช่วยจับ

          “โอ๊ย!! โดนหนามตำซะแล้ว เจ็บชะมัด”อลิเซียจับมือตัวเองเพื่อดูแผล เลือดไหลออกมาไม่หยุด แล้วแปลกใจในความเจ็บปวด แค่หนามกุหลาบไม่น่าจะเจ็บขนาดนี้ ปกติถ้าเป็นบาดแผลเล็กๆน้อยๆจะรักษาตัวเองได้อยู่แล้ว แต่นี่แผลกลับไม่หายซะที

          “มาให้ข้าดูหน่อย นี่คือกุหลาบสีเลือดเป็นกุหลาบมีพิษ แต่พิษนี้จะทำอันตรายแต่กับพวกแวมไพร์เท่านั้น เป็นสายพันธุ์ที่ข้าเพาะพันธุ์มาเพื่อไว้ใช้จัดการพวกแวมไพร์โดยเฉพาะ มันอาจไม่ถึงตาย แต่สร้างความทรมานได้พอสมควร”หญิงคนนั้นจับมืออลิเซียไปดูแผล แล้วใช้ลิ้นเลียเลือดที่นิ้วจนแผลแห้งไป อลิเซียอึ้งกับสถานการณ์ตรงหน้า แต่ตัวก็แข็งทื่อขยับไปได้

          “รสสัมผัสช่างพิเศษ เลือดของผู้ใช้มนตราโลหิต”แล้วจู่ๆเถาวัลย์หนามก็ค่อยๆเลื้อยมารัดตัวอลิเซียไว้ ยิ่งรัดแน่น เลือดก็ยิ่งไหลออกมาตามหนามเหล่านั้นและเหมือนมันก็กำลังดูดกลืนเลือดของเธอ

          “ท่านจะทำอะไร ทำไมต้นไม้พวกนี้มันมีชีวิต ปล่อยข้านะ”อลิเซียพยายามขัดขืน แต่ไม่เป็นผล

          “จงยอมมอบร่างให้ข้าอลิเซีย แล้วข้าจะจัดการพวกตระกูลรอยด์ให้สิ้นซาก ครอบครัวเจ้าจะได้เป็นอิสระ”พูดจบหญิงคนนั้นค่อยๆใช้มือล้วงมาตรงอกของอลิเซีย แล้วพยายามจะควักหัวใจออก อลิเซียกรี๊ดร้องด้วยความเจ็บปวด ภาพสุดท้ายที่เห็นคือหัวใจเธอหลุดออกไปอยู่ในมือผู้หญิงคนนั้น แล้วเธอก็สะดุ้งตื่น

กรี๊ด!!!!!!!!

          “ไม่นะ ไม่ๆ”อลิเซียพูดพลางปัดป้องอะไรบางอย่างให้พ้นตัว

           “อลิเซีย เป็นอะไร กรี๊ดลั่นเลย”มาร์คัสประคองอลิเซียไว้

          “ฉะ ฉัน ฉันโดนควักหัวใจ”

          “ใครจะไปทำแบบนั้นกับเธอได้ ฝันร้ายรึเปล่า”มาร์คัสพยายามปลอบใจ

          “นี่ฉันฝันไปเหรอ แต่มันเหมือนจริงมาก ในฝันคนๆนั้นเป็นผู้หญิงที่สวยมาก หุ่นดี สวมเดรสดำเข้ารูป ดวงตานางดูเศร้าๆ แต่นางรู้จักฉัน ฉันจำได้นะว่าไม่เคยเจอนางมาก่อน นางยังเพาะพันธุ์กุหลาบผีสิงด้วยนะ กุหลาบพวกนั้นมันเลื้อยมารัดตัวฉัน หนามกุหลาบก็ทิ่มทั่วตัวแล้วก็ดูดเลือดไปจากฉันด้วย มันแปลกที่เจ็บมากเพราะปกติถ้าไม่ใช่พวกเหล็กเงินบริสุทธิ์ หรืออาวุธพิเศษก็ทำอะไรฉันไม่ได้อยู่แล้ว แผลก็รักษาตัวเองไม่ได้ ขนาดตอนนี้ยังรู้สึกเจ็บอยู่เลยเลย นี่ไง มีรอยซ้ำด้วย”อลิเซียเปิดเสื้อขึ้นโชว์รอยช้ำให้มาร์คัสดู

          “จริงด้วย เธอมีรอยช้ำทั่วตัวเลย”มาร์คัสรีบเช็คดูแผลของอลิเซีย

          “นางคือบาบาร่า แม่มดคนแรกที่ใช้มนตราโลหิตได้”แม่มดมาเรียพูดพลางเดินเข้ามาในห้อง

          “เพราะเมื่อวานเจ้าใช้พลังนั้นจนเกือบจะถึงขีดจำกัด นางคงสัมผัสได้ และคงไม่ใช่แค่นาง ตอนนี้หลายๆคนคงรับรู้ได้แล้วว่ามีผู้ใช้พลังนี้ได้อีกครั้ง พวกขุนนางอาวุโส คงแทบนั่งไม่ติด”

          “แล้วตอนนี้แม่มดบาบาร่า นางอยู่ที่ไหน แล้วทำไมถึงอยากได้ร่างข้า”

          “ร่างของนางคงโดนทำลายไปแล้วหรือไม่ก็ถูกซ่อนไว้ที่ไหนสักที่หนึ่ง ส่วนจิตนางโดนขังไว้ที่ดาร์กโฮลในเฮเดสเซีย”

          “ข้าเคยได้ยินเรื่องนางมาบ้าง คิดว่าเป็นเรื่องหลอกเด็กจะห้ามไม่ให้เข้าไปลองดีในป่าต้องสาปซะอีก”มาร์คัสพูดขึ้น

          “ดาร์กโฮลเลยเหรอ ถึงกับต้องแยกตัวกับจิต นางทำผิดอะไรถึงต้องลงโทษกันขนาดนั้น”อลิเซียถามต่อ

          “อันที่จริงหัวใจนางก็โดนควักแยกออกมาไว้อีกที่หนึ่ง พวกนั้นคิดว่าการครอบครองหัวใจจะทำให้สามารถควบคุมหรือใช้พลังนั้นได้ เลยลองทำพิธีหลายอย่างกับหัวใจนั่นแต่ก็ไม่มีผลอะไรต่อการครอบครองพลัง อย่างที่บอกว่าพลังเลือกเจ้าของ ตอนนี้หัวใจนั้นจะมีปฏิกิริยาเมื่อมีผู้ใช้พลังนี้อีกครั้ง ดาร์กลอร์ดจึงให้พวกขุนนางเก็บรักษาหัวใจไว้อย่างดี เพื่อตรวจจับผู้ใช้พลังจะได้รีบกำจัดทิ้งซะ”มาเรียพูดพลางนั่งลงเก้าอี้

          “อ๋อ นางเลยทำแบบเดียวกันให้ข้าเห็นในฝัน แล้วทำไมถึงไม่กำจัดบาบาร่า แยกจิตนางไว้ทำไม”อลิเซียถาม

          “คงคิดว่าสักวันนึงอาจจะหาวิธีควบคุมนางได้และได้ใช้งานนาง แต่ตอนนี้พอมีเจ้าที่ใช้พลังได้หลายฝ่ายคงเพ่งเล็งมาที่เจ้ากันหมด และคงอยากได้เจ้าเป็นพวก”

          “พลังนี่มันวิเศษขนาดนั้นเลยเหรอ ข้าไม่ได้ต้องการมันเลยด้วยซ้ำ”

          “พลังนี้ได้รับมาจากการร้องขอต่อเทพเจ้า โดยแม่มดยุคแรกๆ เพื่อใช้จัดการกับสิ่งที่เป็นอมตะและเพื่อปกป้องเผ่าพันธุ์ที่อ่อนแอ ดังนั้นพวกอาวุโสและดาร์กลอร์ดจึงกลัวในพลังนี้ เพราะมันใช้จัดการได้แม้กับพวกที่เป็นอมตะ แต่ก็ใช่ว่าเจ้าจะเดินดุ่มๆเข้าไปจัดการพวกนั้นง่ายๆ ดาร์ดลอร์ดมีอายุเป็นพันๆปี แข็งแกร่งมากอยู่ เจ้ายังต้องฝึกควบคุมพลัง ก่อนที่มันจะคุมเจ้า”

          “ข้าจะพยายามละกัน เล่าเรื่องบาบาร่าให้ข้าฟังหน่อยสิท่านมาเรีย”

          “ข้าเล่าได้เท่าที่ข้าพอจะรู้นะ”