ลมรักพัดผ่าน

ลมรักพัดผ่าน
บทที่ 03
เซ็นใบอย่า 
ตึก ตึก ตึก เสียงรองเท้าส้นเข็มของพริมาตอกลงพื้นกระเบื้องอย่างเป็นจังหวะ หญิงสาวสวมเดรสแบรนด์เวียดนามที่กำลังเป็นที่นิยมในตอนนี้ ผมยาวดำขลับของเธอถูกรวบไว้ด้านหลังอย่างหลวมๆ ใบหน้าถูกแต่งแต้มอย่างเบาบางแต่กลับดูดียิ่งนัก ทุกย่างก้าวของเธอสะกดผู้คนที่เดินผ่าน ร่างบางเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องผู้บริหาร ซึ่งมีเลขานั่งทำหน้าที่ของตนอยู่ตรงนั้น
“สวัสดีค่ะ ฉันพริมาค่ะ ที่นัดไว้”เธอแนะนำตัวอย่างนอบน้อมและเป็นมิตร
“สวัสดีครับ ว่าที่ภรรยาท่านประธาน”เลขาคนสนิทของเอริครีบรุดขึ้นยืนและผายมือเป็นสัญญาณให้เธอเข้าไปภายในห้อง เมื่อประตูถูกเปิดออก สายตาเธอก็ปะทะเข้ากับร่างหนาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ประจำตำแหน่งในท่าทีที่สบาย 
“นี่เป็นเอกสารที่พรีมเตรียมมาค่ะ ก่อนเราจะแต่งงานกัน พรีมอยากให้พี่ตี๋เซ็นใบอย่าก่อนค่ะ”พริมาพูดเปิดประเด็นขึ้นมา ด้านเอริค พึงพอใจอยู่มากโขที่หญิงสาวแทนตัวเองและเรียกเขาว่าพี่อย่างที่เขาเคยบอกไว้ แต่ก็ต้องมาสะดุดกับประโยคที่บอกว่าหย่า
“มีที่ไหนครับ ที่จะหย่ากันก่อนแต่ง”เอริคพูดติดตลก เป็นผู้หญิงที่แปลกจริงๆด้วย
“อ่านก่อนสิคะ ถ้าไม่ผดอเคตรงไหน บอกได้เลยนะคะ”หญิงสาววางเอกสารไว้ตรงหน้าชายหนุ่ม เอริคตั้งหน้าตั้งตาอ่านอย่างขะมักเขม้น จึงเขาใจในสิ่งที่หญิงสาวต้องการจะสื่อ อย่าที่หญิงสาว หมายถึงคือ อย่า…สินะ เมื่อเห็นว่าสัญญาที่เธอร่างมา แฟร์สำหรับทั้งสองฝ่าย ชายหนุ่มจึงจรดปากกาเซ็นรับทราบลงบนแผ่นกระดาษบาง
“ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวพรีมจะเอาไปให้ทนายนะคะ”เมื่อเสร็จธุระ หญิงสาวก็ทำท่าจะลุกขึ้นยืน
“อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนสิครับพรีม เราจะได้ทำความรู้จักกันมากขึ้นไงครับ”คำเชิญชวนของชายหนุ่ม ทำให้เธอครุ่นคิด  ก่อนจะถามกลับ
“ที่ไหนดีคะ”
“ร้านอาหารอิตาลีไหมครับ”
“รถคงติดมาก ที่นี่มีโรงอาหารไหมคะ”
“มีสิครับ”
“งั้นกินที่โรงอาหารก็ได้ค่ะ”
“เอางั้นเหรอพรีม”ท่าทีสบายๆของพริมา ทำให้เอริคยิ่งอยากรู้จักเธอเข้าไปอีก
” งั้นพรีมรอพี่แป๊บนึงแล้วกัน พี่ขอเคลียร์งานก่อน ใกล้จะเสร็จแล้วครับ” เอริคบอกกับพริมาในท่าทีที่เป็นกันเอง
” ค่ะ” พริมานั่งรอชายหนุ่มที่โซฟา หากแต่ตูดยังไม่ทันอุ่น ก็มีเสียงเอะอะโวยวายดังอยู่ด้านนอก ทันใดนั้นเอง
” เอริคคะ ด้วยค่ะคุณสิคะไม่ยอมให้จีเข้ามา“ หญิงสาวที่แทนตัวเองมาจี พรวดพราดเข้ามา เลขาคนสนิทของชายหนุ่ม ดูอึ้งๆ ที่เธอเข้าไปออเซาะเจ้านายตน ต่อหน้าว่าที่ภรรยาบอสเช่นนี้ สีหน้าของอเล็กซ์ในตอนนี้ก็ไม่ต่างจากคุณพุตสักเท่าไหร่นัก มือเขาพยายามแกะมือปลาหมึกของหล่อนออก
” ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณลืมของหรือเปล่าคะ“ พริมาถาม ทำให้หญิงสาว นามว่าจีหันไปมองแขกที่อยู่ภายในห้องของชายหนุ่ม
” พูดกับฉันหรอ“
” ใช่ค่ะพอดีฉันคิดว่าคุณน่าจะลืมของไว้น่ะค่ะ“
” ก็ไม่นะ“
” ฉันว่าคุณลืมนะคะ มารยาทน่ะลืมไว้ไหนหรอคะคุณมีโอกาสที่จะเจอมันไหมคะ“ในเมื่อผู้หญิงคนนั้นไม่ให้เกียรติเธอที่เป็นนั่งอยู่นี้ พริมาก็ไม่จำเป็นต้องให้เกียรติเธอคนนี้
”นางบ้า” เสียงเล็กแหลมน่ารำคาญออกจากปากของหญิงสาว ทำให้เอริคกุมขมับ
“ ออกไป หยุดเสียมารยาทซักที เราไม่ได้สนิทกันขนาดที่คุณจะได้มามายืนด่าคนของผม”
“ ได้ยินชัดหรือยัง” เสียงพูดขึ้นอีกครั้ง 
“ ผมหมายถึงคุณ เลขาพุต จะยืนนิ่งอีกนานไหม รีบเอาผู้หญิงคนนี้ออก” คนของผมงั้นเหรอ กำแพงที่ถูกก่อด้วยหินฉาบด้วยปูนเป็นอย่างดี บัดนี้เหมือนมันกำลังพังลงมาที่ละนิด โดยที่พริมาไม่ทันตั้งตัว
“พี่ขอโทษนะครับ ต่อไปจะไม่มีเรื่องแบบนี้อีก”ฝ่ามือใหญ่ลูบไปที่ผมทุยของหญิงสาว หวังให้เธอหายตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ ความอ่อนโยนของชายหนุ่มถูกส่งไปถึงคนตัวเล็ก เขากำลังทำให้เธอตกลงไปในหลุมที่ไม่มีทางขึ้น ทีละน้อยๆ ทว่าหลุมที่เธอกำลังจะตกลงไปนั้นมันช่างดูงดงามดุจสวรรค์ กลิ่นหอมเย้ายวนชวนให้หลง ราวกับบุปผาพันปี
“งั้นเราไปกินข้าวกันครับพรีม”
“ไม่ทำงานแล้วเหรอคะ”
“เอาไว้ก่อนก็ได้ครับ ตอนนี้ผมหิว”เอริคคว้ามือของพริมาให้เดินขนาบข้าง เธอเหลือบมองคนที่เดินข้างๆกัน ใบหน้าเรียว มีสันกรามชัด คิ้วคม ตาสระอิ  จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากน่าจุ๊บ ไหนจะลักยิ้มนั่นอีก ตายๆแกคิดอะไรอยู่ยัยพรีม พริมาเถียงกับตัวเองอยู่นานจนมาถึงโรงอาหาร
“พรีมทานอะไรดีครับ”
“ก๋วยเตี๋ยวไก่ตุ๋นไหม อร่อยนะ พี่ชอบ”
“ลองดูก็ได้ค่ะ”
“งั้นนั่งรอแป๊บนะครับ เดี๋ยวพี่มา”
ผ่านไปไม่นานร่างสูงก็เดินมาพร้อมกับก๋วยเตี๋ยวไก่ชามโต
“มาค่ะ พรีมช่วย”หญิงสาวเอื้อมมาไปรับชามในมือเอริคมาวาง
“ระวังร้อนนะครับ”การกระทำที่แสนจะอ่อนโยนนั่นมันอะไรกัน งื้อ ใจบาง
“พรีมครับ พรีม”เสียงเอริคปลุกเธอให้หลุดจากภวังค์
“คะ ว่าไงนะคะ”
“เปล่าครับ พี่เห็นพรีมเงียบไป เลยเป็นห่วง กลัวว่าจะไม่สบาย”แสนดีอย่างกับพระรอง ดีเลย เธอชอบ ไม่อยากไปแย่งพระเอกชั่วๆกับใคร เหมือนในนิยายที่เธอชอบอ่านนักชอบอ่านหนา เธอมักจะตั้งคำถามกับนางเอกเสมอ ว่าทำไมถึงชอบคนแบบนั้น คนดีๆอย่างพระรอง พร้อมที่จะรับหัวใจไปดูแลอย่างทะนุถนอมทำไมไม่ชอบ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
.
.
.
“กลับมาแล้วค่ะ”
“หายไปทั้งวัน ไปหาอาตี๋มาเหรออาพรีม”
“ค่ะม่า พรีมไปหาพี่ตี๋ อีกสามเดือนม่าตัดชุดรอเลยค่ะ”
“เวลาพูด ลื้อดูมีความสุข” อาม่าผู้ผ่านโลกมาก่อนเมื่อเห็นหลานสาวมีอาการเช่นนี้ก็ทราบทันที วาพริมากำลังมีความรัก
“อะไรกันม่า อย่ามาจับผิดพรีมนะ”
“อั๊วเป่าน้า ก็ลื้อพูดไปยิ้มไป ลื้อว่าอาตี๋อีหล่อไหม”
“ใช้ได้เลยม่า สูง ขาว ยะ อะไรเนี่ยม่า”ก่อนเธอจะพลั้งปากชมชายหนุ่มออกไปมากกว่านี้ สมองน้อยๆของเธอก็ฉุกคิดขึ้นมาว่ากำลังหลงกลอาม่า แต่เขาจัดว่าหน้าตาดีทีเดียว ถ้าได้มาเป็นพ่อของลูกนะ คงจะน่ารักจนใจเจ็บ คิดอะไรแบบนี้อีกแล้วยัยพรีม
“ลื้อชอบอาตี๋แล้วเหรออาพรีม ไวใช้ได้”
“อะไรของม่าเนี่ย พรีมไปอาบน้ำดีกว่า”
.
.
.
.
.
จบตอน
โปรดติดตามต่อไป…