ลมรักพัดผ่าน

ลมรักพัดผ่าน

บทที่ 03

เซ็นใบอย่า 

ตึก ตึก ตึก เสียงรองเท้าส้นเข็มของพริมาตอกลงพื้นกระเบื้องอย่างเป็นจังหวะ หญิงสาวสวมเดรสแบรนด์เวียดนามที่กำลังเป็นที่นิยมในตอนนี้ ผมยาวดำขลับของเธอถูกรวบไว้ด้านหลังอย่างหลวมๆ ใบหน้าถูกแต่งแต้มอย่างเบาบางแต่กลับดูดียิ่งนัก ทุกย่างก้าวของเธอสะกดผู้คนที่เดินผ่าน ร่างบางเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องผู้บริหาร ซึ่งมีเลขานั่งทำหน้าที่ของตนอยู่ตรงนั้น

“สวัสดีค่ะ ฉันพริมาค่ะ ที่นัดไว้”เธอแนะนำตัวอย่างนอบน้อมและเป็นมิตร

“สวัสดีครับ ว่าที่ภรรยาท่านประธาน”เลขาคนสนิทของเอริครีบรุดขึ้นยืนและผายมือเป็นสัญญาณให้เธอเข้าไปภายในห้อง เมื่อประตูถูกเปิดออก สายตาเธอก็ปะทะเข้ากับร่างหนาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ประจำตำแหน่งในท่าทีที่สบาย 

“นี่เป็นเอกสารที่พรีมเตรียมมาค่ะ ก่อนเราจะแต่งงานกัน พรีมอยากให้พี่ตี๋เซ็นใบอย่าก่อนค่ะ”พริมาพูดเปิดประเด็นขึ้นมา ด้านเอริค พึงพอใจอยู่มากโขที่หญิงสาวแทนตัวเองและเรียกเขาว่าพี่อย่างที่เขาเคยบอกไว้ แต่ก็ต้องมาสะดุดกับประโยคที่บอกว่าหย่า

“มีที่ไหนครับ ที่จะหย่ากันก่อนแต่ง”เอริคพูดติดตลก เป็นผู้หญิงที่แปลกจริงๆด้วย

“อ่านก่อนสิคะ ถ้าไม่ผดอเคตรงไหน บอกได้เลยนะคะ”หญิงสาววางเอกสารไว้ตรงหน้าชายหนุ่ม เอริคตั้งหน้าตั้งตาอ่านอย่างขะมักเขม้น จึงเขาใจในสิ่งที่หญิงสาวต้องการจะสื่อ อย่าที่หญิงสาว หมายถึงคือ อย่า…สินะ เมื่อเห็นว่าสัญญาที่เธอร่างมา แฟร์สำหรับทั้งสองฝ่าย ชายหนุ่มจึงจรดปากกาเซ็นรับทราบลงบนแผ่นกระดาษบาง

“ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวพรีมจะเอาไปให้ทนายนะคะ”เมื่อเสร็จธุระ หญิงสาวก็ทำท่าจะลุกขึ้นยืน

“อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนสิครับพรีม เราจะได้ทำความรู้จักกันมากขึ้นไงครับ”คำเชิญชวนของชายหนุ่ม ทำให้เธอครุ่นคิด  ก่อนจะถามกลับ

“ที่ไหนดีคะ”

“ร้านอาหารอิตาลีไหมครับ”

“รถคงติดมาก ที่นี่มีโรงอาหารไหมคะ”

“มีสิครับ”

“งั้นกินที่โรงอาหารก็ได้ค่ะ”

“เอางั้นเหรอพรีม”ท่าทีสบายๆของพริมา ทำให้เอริคยิ่งอยากรู้จักเธอเข้าไปอีก

” งั้นพรีมรอพี่แป๊บนึงแล้วกัน พี่ขอเคลียร์งานก่อน ใกล้จะเสร็จแล้วครับ” เอริคบอกกับพริมาในท่าทีที่เป็นกันเอง

” ค่ะ” พริมานั่งรอชายหนุ่มที่โซฟา หากแต่ตูดยังไม่ทันอุ่น ก็มีเสียงเอะอะโวยวายดังอยู่ด้านนอก ทันใดนั้นเอง

” เอริคคะ ด้วยค่ะคุณสิคะไม่ยอมให้จีเข้ามา“ หญิงสาวที่แทนตัวเองมาจี พรวดพราดเข้ามา เลขาคนสนิทของชายหนุ่ม ดูอึ้งๆ ที่เธอเข้าไปออเซาะเจ้านายตน ต่อหน้าว่าที่ภรรยาบอสเช่นนี้ สีหน้าของอเล็กซ์ในตอนนี้ก็ไม่ต่างจากคุณพุตสักเท่าไหร่นัก มือเขาพยายามแกะมือปลาหมึกของหล่อนออก

” ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณลืมของหรือเปล่าคะ“ พริมาถาม ทำให้หญิงสาว นามว่าจีหันไปมองแขกที่อยู่ภายในห้องของชายหนุ่ม

” พูดกับฉันหรอ“

” ใช่ค่ะพอดีฉันคิดว่าคุณน่าจะลืมของไว้น่ะค่ะ“

” ก็ไม่นะ“

” ฉันว่าคุณลืมนะคะ มารยาทน่ะลืมไว้ไหนหรอคะคุณมีโอกาสที่จะเจอมันไหมคะ“ในเมื่อผู้หญิงคนนั้นไม่ให้เกียรติเธอที่เป็นนั่งอยู่นี้ พริมาก็ไม่จำเป็นต้องให้เกียรติเธอคนนี้

”นางบ้า” เสียงเล็กแหลมน่ารำคาญออกจากปากของหญิงสาว ทำให้เอริคกุมขมับ

“ ออกไป หยุดเสียมารยาทซักที เราไม่ได้สนิทกันขนาดที่คุณจะได้มามายืนด่าคนของผม”

“ ได้ยินชัดหรือยัง” เสียงพูดขึ้นอีกครั้ง 

“ ผมหมายถึงคุณ เลขาพุต จะยืนนิ่งอีกนานไหม รีบเอาผู้หญิงคนนี้ออก” คนของผมงั้นเหรอ กำแพงที่ถูกก่อด้วยหินฉาบด้วยปูนเป็นอย่างดี บัดนี้เหมือนมันกำลังพังลงมาที่ละนิด โดยที่พริมาไม่ทันตั้งตัว

“พี่ขอโทษนะครับ ต่อไปจะไม่มีเรื่องแบบนี้อีก”ฝ่ามือใหญ่ลูบไปที่ผมทุยของหญิงสาว หวังให้เธอหายตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ ความอ่อนโยนของชายหนุ่มถูกส่งไปถึงคนตัวเล็ก เขากำลังทำให้เธอตกลงไปในหลุมที่ไม่มีทางขึ้น ทีละน้อยๆ ทว่าหลุมที่เธอกำลังจะตกลงไปนั้นมันช่างดูงดงามดุจสวรรค์ กลิ่นหอมเย้ายวนชวนให้หลง ราวกับบุปผาพันปี

“งั้นเราไปกินข้าวกันครับพรีม”

“ไม่ทำงานแล้วเหรอคะ”

“เอาไว้ก่อนก็ได้ครับ ตอนนี้ผมหิว”เอริคคว้ามือของพริมาให้เดินขนาบข้าง เธอเหลือบมองคนที่เดินข้างๆกัน ใบหน้าเรียว มีสันกรามชัด คิ้วคม ตาสระอิ  จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากน่าจุ๊บ ไหนจะลักยิ้มนั่นอีก ตายๆแกคิดอะไรอยู่ยัยพรีม พริมาเถียงกับตัวเองอยู่นานจนมาถึงโรงอาหาร

“พรีมทานอะไรดีครับ”

“ก๋วยเตี๋ยวไก่ตุ๋นไหม อร่อยนะ พี่ชอบ”

“ลองดูก็ได้ค่ะ”

“งั้นนั่งรอแป๊บนะครับ เดี๋ยวพี่มา”

ผ่านไปไม่นานร่างสูงก็เดินมาพร้อมกับก๋วยเตี๋ยวไก่ชามโต

“มาค่ะ พรีมช่วย”หญิงสาวเอื้อมมาไปรับชามในมือเอริคมาวาง

“ระวังร้อนนะครับ”การกระทำที่แสนจะอ่อนโยนนั่นมันอะไรกัน งื้อ ใจบาง

“พรีมครับ พรีม”เสียงเอริคปลุกเธอให้หลุดจากภวังค์

“คะ ว่าไงนะคะ”

“เปล่าครับ พี่เห็นพรีมเงียบไป เลยเป็นห่วง กลัวว่าจะไม่สบาย”แสนดีอย่างกับพระรอง ดีเลย เธอชอบ ไม่อยากไปแย่งพระเอกชั่วๆกับใคร เหมือนในนิยายที่เธอชอบอ่านนักชอบอ่านหนา เธอมักจะตั้งคำถามกับนางเอกเสมอ ว่าทำไมถึงชอบคนแบบนั้น คนดีๆอย่างพระรอง พร้อมที่จะรับหัวใจไปดูแลอย่างทะนุถนอมทำไมไม่ชอบ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ

.

.

.

“กลับมาแล้วค่ะ”

“หายไปทั้งวัน ไปหาอาตี๋มาเหรออาพรีม”

“ค่ะม่า พรีมไปหาพี่ตี๋ อีกสามเดือนม่าตัดชุดรอเลยค่ะ”

“เวลาพูด ลื้อดูมีความสุข” อาม่าผู้ผ่านโลกมาก่อนเมื่อเห็นหลานสาวมีอาการเช่นนี้ก็ทราบทันที วาพริมากำลังมีความรัก

“อะไรกันม่า อย่ามาจับผิดพรีมนะ”

“อั๊วเป่าน้า ก็ลื้อพูดไปยิ้มไป ลื้อว่าอาตี๋อีหล่อไหม”

“ใช้ได้เลยม่า สูง ขาว ยะ อะไรเนี่ยม่า”ก่อนเธอจะพลั้งปากชมชายหนุ่มออกไปมากกว่านี้ สมองน้อยๆของเธอก็ฉุกคิดขึ้นมาว่ากำลังหลงกลอาม่า แต่เขาจัดว่าหน้าตาดีทีเดียว ถ้าได้มาเป็นพ่อของลูกนะ คงจะน่ารักจนใจเจ็บ คิดอะไรแบบนี้อีกแล้วยัยพรีม

“ลื้อชอบอาตี๋แล้วเหรออาพรีม ไวใช้ได้”

“อะไรของม่าเนี่ย พรีมไปอาบน้ำดีกว่า”

.

.

.

.

.

จบตอน

โปรดติดตามต่อไป…