เอ็กซ์ทีน

27 มีนาคม 2553

บันทึกของออม

          “ไอ้ออย การ์ดจินโซพี่หายไปไหน?” เสียงพูดของหน้าตี๋ตาโตถามขึ้น ภายในบ้านที่กว้างขวาง โถงชั้นล่างมีเพียงแค่ตู้เก็บของสองสามใบ ไม่มีโซฟาหรือโต๊ะนั่งวางเกะกะ เต็มไปด้วยหมอน ผ้านวม หมอนข้าง ตุ๊กตา และชั้นวางทีวีที่เชื่อมกับเกมข้างโต๊ะคอมพิวเตอร์

“ผมเอาไปใส่เด็คของผม” เสียงตอบกลับของเด็กผู้ชายหน้าตี๋ รูปร่างอ้วนท้วมสมบูรณ์ ผิวขาว

“ไอ้ห่า เอามาคืนกูเลย” เด็กหนุ่มสวนกลับด้วยท่าทางหงุดหงิด

“โห่ พี่ออม พี่ก็ซื้อใหม่ดิ ผมขอใบเดียวเอง” หน้าตี๋ที่เด็กกว่าเริ่มงอแง

“มึงอยากได้มึงก็ซื้อเองดิ” ออมพูด

“ก็ผมไม่มีการ์ดเหมือนพี่อ่า พ่อเติมการ์ดให้เราสองคนใช้ด้วยกันไม่ใช่เหรอออ” ผู้เป็นเด็กกว่าพูดสวน

“เงินกูเว้ย พ่อเติมไว้ให้กูใช้” ออมเห็นว่าอีกฝ่ายงอแงจึงตั้งใจกวนประสาท

“แล้วผมจะเล่นดูเอลยังไง ผมอยากเล่นด้วยอ่า” น้องชายยังงอแงอยู่

“ไม่รู้เว้ย แต่เอาจินโซมาคืนกูเดี๋ยวนี้เลย” หน้าตี๋ตาโตพูด

“ไม่คืน อยากได้คืนก็ซื้อเด็คไดโนเสาร์ให้ผมดิ” ออยยื่นข้อต่อรอง

“ไม่ซื้อแล้วมึงก็ไปหยิบการ์ดมาคืนกูด้วย” คนพี่เริ่มหงุดหงิด

“ไอ้ออม” เสียงเรียกจากแวน ร่างเด็กหนุ่มหน้าลูกครึ่ง ใส่เสื้อบาสแขนกุดสีแดงดูกำยำเดินเข้ามา

“ไงมึง” ออมหันกลับมาทักทาย

“ซื้อเด็คไดโนเสาร์ให้ผมหน่อย” เด็กชายไม่สนใจทักทายแขกเพราะกำลังอ้อนขอสิ่งที่ตัวเองอยากได้อยู่

“ไม่ซื้อเว้ย เริ่มรำคาญแล้วนะ” หน้าตี๋ตาโตหันไปหงุดหงิด

“โห่ พี่ออม ซื้อให้หน่อยดิ” ออยงอแงสู้กลับ ไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ

“พวกมึงสองคนทะเลาะอะไรกันวะ?” แวนผู้มาที่หลังยืนงงกับสถานการณ์จึงต้องถาม

“ไอ้เxี้ยออยแม่งงี่เง่า เอาจินโซกูไป” ออมหันมาพูดกับแวน

“ไอ้ห่า ทำเป็นงก มึงก็ซื้อเด็คให้น้องไปดิ มันจะได้ไม่ต้องขโมยการ์ดมึง” พอเข้าใจสถานการณ์แล้วหน้าลูกครึ่งจึงหันมาติเพื่อนราวกับว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

“ไอ้Sad มึงเข้าข้างมัน มึงก็ซื้อให้มันดิ บ้านมึงรวยอะ” ออมเลยหันมาหงุดหงิดใส่เพื่อนตัวเองแทน

“ไปเอาจินโซมาคืนกู!” ก่อนที่จะเริ่มขึ้นเสียงใส่น้องชาย เด็กน้อยน้ำตาคลอเบ้าแล้วเดินหายไป

“แล้วมึงมาทำไม?” หน้าตี๋ตาโตหันกลับมาถามหน้าลูกครึ่ง ขณะที่ทั้งสองนั่งลงบนกองผ้านวม

“ก็พี่พชรกับคนอื่นโดนกักบริเวณ เหลือแค่กูกับมึง แล้วมึงจะให้กูไปหาใครวะ?” แวนตอบกลับ

“ไอ้เบนก็ไม่โดน มึงไม่ไปหาไอ้เบนอะ อ๋อ หรือว่ากลัวไอ้เบนรู้ว่ามึงชอบแอบเล่นหนอนบนโซฟาตอนกลางดึกวะ ฮา ฮา” ออมได้ทีพูดแซว

“ไอ้Saddddd กูไม่น่าเล่าให้มึงฟังเลย ไอ้ฟายยย” แวนพูดแก้เขิน ขณะที่ร่างอ้วนท้วมสมบูรณ์เดินกลับมาพร้อมกับการ์ดยูกิในมือยื่นไปที่พี่ชาย ออมรับไว้สีหน้ายังคงหงุดหงิด เด็กชายหันกลับไปเดินกระแทกเสียงจากไป

“มีเกมไรอัปเดตไหมวะ?” หน้าลูกครึ่งถามเจ้าของบ้านขณะเปิดลิ้นชักใต้ชั้นวางทีวีรื้อค้นแผ่นเกมต่าง ๆ

“เหมือนเดิม เล่นอะไรก็เล่นไป” ออมพูดตอบ

“เออกูถามอะไรมึงหน่อยดิ” แวนพูดขณะที่กำลังเลือกแผ่นเกมที่จะเล่น

“ว่า?” หน้าตี๋ตาโตตอบเขาทันที

“มึงมีความฝันไหมวะ?” ร่างสูงล่ำพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“หมายถึงตอนนี้ หรือว่าหลังจากออกไปจากที่นี่วะ?” ผู้ถูกถามต้องการขยายความ

“อะไรก็ได้” แวนตอบ

“ก็มีนะ กูอยากออกไปช่วยพ่อกู” หน้าตี๋ตาโตพูด

“หมายถึงกลับไปอยู่บ้านเหรอวะ?” หน้าลูกครึ่งถามต่อ

“อืม ออกจากที่นี่ไปคงกลับไปช่วยงานพ่อกู กูกลัวแกไม่ไหว” ออมพูดต่อ

“แต่คงรอให้พวกเราทยอยออกกันไปก่อน แล้วกูค่อยออกว่ะ จะได้อยู่เป็นเพื่อนไอ้ออยด้วย ถึงตอนนั้นแม่งก็โตแล้ว ห่างกับกูแค่สองปีเอง น่าจะอยู่ที่นี่คนเดียวได้” น้ำเสียงจริงจังของเด็กหนุ่ม

“มึงก็รักน้องมึงนี่หว่า แหม แล้วทำเป็นเข้ม” แวนได้ทีถือโอกาสแซว

“ไอ้ห่า แล้วมึงอะ ฝันอยากทำอะไร?” ออมถามกลับบ้าง

“ไม่มีว่ะ” หน้าลูกครึ่งตอบ เขาเลือกเกมที่จะเล่นได้แล้ว

“ไม่มีเพราะบ้านมึงรวยงี้ ไม่ต้องทำอะไรเลย” ออมพูดแขวะเมื่อได้ยินคำตอบ

“ไม่ช่าย กูแค่ไม่มีความฝันว่ะ เพราะกูไม่รู้ว่ากูอยากทำอะไร” แวนพยายามอธิบายเพิ่ม

“แบบกูเห็นคนอื่นแม่งมีความฝัน มึงก็มี แต่กูไม่มีว่ะ กูแค่อยากใช้ชีวิตไปวัน ๆ เรียบง่ายของกูแบบนี้ไปเรื่อย ๆ กูผิดไหมวะ?” เด็กหนุ่มถามกลับ

“ไม่ผิดนะ แต่กูว่ามีไว้หนึ่งเรื่องก็ดี” ออมตอบกลับ

“เพราะถ้าเราโตเป็นผู้ใหญ่ เราคงไม่มีเวลามานั่งฝัน คงเอาแต่ทำงาน หาเงิน เครียด มึงดูอย่างพ่อกูดิ เครียดจะตาย กูว่าตอนนี้แหละดีที่สุดแล้วที่จะมีความฝัน มีสิ่งที่อยากทำ มึงค่อย ๆ คิด สักเรื่องนึงก็ได้ที่มึงอยากทำ” หน้าตี๋ตาโตพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เป็นการแนะนำแนวคิดให้อีกฝ่าย

“มึงเชื่อปะว่ากูเป็นคนเดียวเลยนะเว้ยที่จงใจเข้ามาอยู่ในวิลเลจ เพราะกูเห็นพี่กูเข้ามาแล้วมันสบาย ไม่ต้องโดนแม่บ่น ฮา ฮา ฮา” แวนพูดต่อ

“เห็นพี่กูแบบนี้ ตอนอยู่โรงเรียนเก่าตัวแม่เลยนะเว้ย ก่อเรื่องทำฟ้าผ่ากลางโรงอาหาร โหดจัด” ร่างสูงล่ำพูดไปพลางยิ้มกรุ้มกริ่ม

“เจ๊วิวอะนะ?” ออมถามเพื่อให้แน่ใจ

“จะใครล่ะ พี่กูมีคนเดียว” เด็กหนุ่มทั้งสองคนนั่งยิ้ม

“ซื้อเด็คไดโนเสาร์ให้มันด้วยแล้วกัน มันเป็นเด็ก ตามใจมันหน่อย” แวนพูดกับออม

“อืม เล่นเกมดิ เดี๋ยวกูเล่นด้วย” ออมตอบรับ