ChewaChamin #เชวาชามีน [MPREG]

 
-Chewa-
 
 
'กับเด็กนั่นแกต้องแบ่งเวลาให้เท่าเทียม ไม่ชอบฉันไม่ว่าแต่ต้องใช้เวลาด้วยกันอย่างเหมาะสม เพื่อที่ใครจะได้ไม่เอาไปพูดว่าชัยชนะสงครามเลือกปฏิบัติ'
 
'พ่อควรเริ่มที่ตัวเองก่อนนะครับก่อนที่จะมาสั่งผม'
 
'หมอนั่นบอกว่าอยากให้ลูกเติบโตได้ด้วยตัวเอง มันน่าตลกไหมล่ะที่ทำให้เด็กคนนึงขาดความอบอุ่นโดยอ้างเหตุผลแบบนั้นเพื่อที่ตัวเองจะได้รู้สึกผิดน้อยที่สุด'
 
'คนตระกูลนั้นก็แค่อยากตัดขาดกับเลือดเนื้อเชื้อไขที่ไร้ประโยชน์'
 
'อืม แกคิดถูกแล้วล่ะ เด็กนั่นน่ะถูกตัดหางปล่อยวัดเรียบร้อย ไม่มีที่ให้กลับไปแล้ว...'
 
เชวานึกถึงบทสนทนาของเขากับพ่อในห้องทำงานเมื่อเช้านี้ ระหว่างที่กำลังนั่งรถกลับคฤหาสน์หลังจากไปร่วมงานเปิดตัวเครื่องประดับคอลเลคชั่นใหม่ของคุณป้าซึ่งเป็นพี่สาวแม่
 
ที่นึกขึ้นมาได้เป็นเพราะคำพูดเสียดสีที่เด็กนั่นพ่นใส่มันยังคาอยู่ในใจ ทำเอาหงุดหงิดอยู่ครึ่งค่อนวัน
 
การแข่งขันเริ่มต้นมาตั้งแต่รุ่นคุณปู่หากแต่คนคิดคือคุณทวด เลยกลายเป็นวัฒนธรรมที่ต้องทำก่อนที่ผู้สืบทอดรุ่นนั้น ๆ จะขึ้นเป็นผู้นำตระกูลคนใหม่ ส่วนใหญ่เลือกผู้เข้าแข่งขันจากตระกูลชั้นนำมาแข่งขันกัน
 
กลับมาถึงคฤหาสน์เวลาเที่ยงคืนพอดิบพอดี ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาด้านในสัมผัสได้ถึงความเงียบสงัดอันเป็นปกติของยามค่ำคืน มีเพียงเสียงรองเท้าหนังราคาแพงกระทบกับพื้นหินอ่อนดังไปตามทางที่มีแสงไฟเปิดไว้เพียงสลัว
 
เดินขึ้นมายังชั้นสองเลี้ยวไปทางฝั่งขวาเกิดอยากนั่งคิดอะไรเงียบ ๆ ที่ห้องกระจกตรงสุดทาง ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งได้กลิ่นเทียนหอมลอยออกมาเตะจมูก กระทั่งเดินมาเห็นว่ามีคนจุดมันวางไว้ตรงโต๊ะจึงกวาดสายตาฝ่าความสลัวไปรอบ ๆ ห้องถึงได้เห็นเด็กหนุ่มจากตระกูลพิทักษ์พรเทวานอนขดอยู่บนฟูก
 
"มานอนอะไรตรงนี้" เขาพึมพำพลางยืนเอามือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกงจ้องมองคนปากดีที่เมื่อเช้าว่าไว้เสียเจ็บแสบ
 
เวลาหลับดูเหมือนเด็กตัวเล็ก ๆ ไม่มีพิษมีภัย ใบหน้าซีกขวาประทับด้วยรอยแผลเป็นน่าเห็นใจ ไม่รู้ว่าได้รับมันมาตอนอายุเท่าไรแต่อยู่กับมันมาได้จนถึงตอนนี้นับว่าเข้มแข็งดีทีเดียว
 
"ฮึก!"
 
"!"
 
"ฮึก ฮึก"
 
อยู่ ๆ คนที่นอนหลับก็สะอื้นขึ้นมา ปากเล็ก ๆ นั่นเบะออกเสียน่าเอ็นดู แม้จะมืดสลัวก็มองเห็นชัดจนแปลกใจ
 
"ฮึก ฮือ~ ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากเกิดมาเลย"
 
เชวาขมวดคิ้วยืนนิ่งไม่ขยับตัว ความอ่อนแอตรงหน้าทำเอาเขาสะท้อนใจที่มองอะไรแคบไปหน่อย ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้รู้สึกนึกสงสารถึงขนาดลงไปกอดปลอบ
 
"อุ๊ย! คุณชาย" ชมพู่ที่เดินเข้ามาหมายจะดูเจ้านายของตัวเองสะดุ้งตกใจเมื่อเห็นท่านผู้สืบทอดยืนจ้องคุณหนูอยู่ ด้วยท่าทางเย็นชาทำให้เธอกลัวใจเขาจึงรีบสาวเท้าเข้าไปหาชามีนทันที
 
ลูบหัวคนอายุน้อยกว่าแผ่วเบาเพื่อปลอบโยนให้สงบลง เมื่อคืนก่อนตอนที่อาเจียนจนหมดแรงก็นอนละเมอแบบนี้ เธอเอะใจจึงกลับขึ้นมาดูก็เห็นว่านอนละเมออีกแล้วจริง ๆ ด้วย
 
"เอ่อ ไม่ทราบว่าคุณชาย..."
 
"ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่คิดจะทำอะไรเจ้านายของเธอ ก็แค่ผ่านมาเจอเท่านั้น"
 
"คุณหนูบอกว่าอยากจะลองนอนที่นี่ดูน่ะค่ะ คงชอบอยู่ไม่น้อยเลย" เอ่ยบอกพลางเปลี่ยนจากลูบหัวเป็นลูบหลังให้คนละเมอคลายสะอื้น
 
เชวายังคงยืนมองอยู่ปลายฟูก ในอีกไม่ช้าภารกิจก็จะเริ่มต้น สมาชิกทุกคนต่างบอกว่าไม่มีวันยกมือโหวตให้เด็กนี่เด็ดขาดด้วยเหตุผลที่ว่าน่ารังเกียจ ไม่เหมาะสมกับตำแหน่งภรรยาของเขา ไร้ราศีผู้นำซ้ำยังดูโง่เขลาและอ่อนแอ...ด่ายาวไปจนถึงเรื่องทายาทที่ถ้ามีด้วยกันก็คงเกิดมาไม่ได้เรื่อง หน้าตาอัปลักษณ์เหมือนคนอุ้มท้อง
 
ขณะเดียวกันหากไม่ถูกเลือกเด็กนี่ก็ไม่มีที่ให้กลับไปเหมือนกัน เรียกว่าซวยซ้ำซวยซ้อนเพราะถูกตัดออกจากพิทักษ์พรเทวา รู้ ๆ กันอยู่ว่าคนตระกูลนั้นคลั่งความเพอร์เฟค เด็กทุกคนที่เกิดมาต้องเก่งกาจแล้วก็ฉลาด ขอแค่ด้านใดด้านหนึ่งก็ยังดี แน่นอนว่าเด็กนี่คือจุดด่างพร้อยสามารถสลัดทิ้งได้โดยไม่ต้องคิด แถมยังมีหน้ามาบอกอีกว่าตระกูลชัยชนะสงครามจะรับเลี้ยงต่อก็ย่อมได้ 
 
"เกิดมาเป็นภาระจริง ๆ" เขาเผลอพูดออกมาตามที่ใจคิด กระนั้นก็หาได้รู้สึกผิดกลับคิดว่าอีกฝ่ายเป็นอย่างที่ว่าจริง ๆ
 
คนรับใช้สาวได้ยินเต็มสองหูเงยหน้าขึ้นมองว่าที่ผู้นำตระกูลรุ่นต่อไป แม้จะเก็บอารมณ์ได้ดีแต่แววตาที่ฉายออกมานั้นไม่พอใจอย่างชัดเจน
 
จริงอยู่ที่เป็นคนรับใช้ของที่นี่แต่เวลาอันน้อยนิดก็ทำให้เธอได้เห็นว่าคุณหนูไม่เป็นพิษเป็นภัย ออกจะน่าสงสารเสียด้วยซ้ำ...
 
"ดูแลให้ดี ๆ แล้วกัน"
 
เขาพูดผสมอารมณ์ประชดเล็ก ๆ ก่อนเดินจากออกมา ความรักสำหรับเขาไม่สำคัญเท่าตำแหน่งที่ต้องสืบทอด
 
 
 
.
 
.
 
.
 
07 : 30 น.
 
ณ เช้าวันใหม่ก่อนออกไปมหาวิทยาลัย เชวาถูกพ่อเรียกให้ไปพบที่ห้องทำงานอีกครั้ง เหตุการณ์คล้ายกับเมื่อวานไม่มีผิด
 
ร่างสูงใหญ่ในชุดสบาย ๆ ตามสไตล์ลูกคนมีเงิน แบรนด์เนมตั้งแต่หัวจรดเท้าเดินเข้ามาด้วยใบหน้าเรียบนิ่งติดจะบึ้งตึง ช่วงนี้เข้าออกที่นี่เป็นว่าเล่นทั้งน่าเบื่อแล้วก็น่ารำคาญ
 
"มีอะไรครับพ่อ"
 
เชาวฤทธิ์เงยหน้าขึ้นมองลูกชาย น้ำเสียงติดจะห้วนทำเอาคิดว่ากำลังเห็นตัวเองสมัยหนุ่ม ๆ ซึ่งก็พูดกับพ่อแบบนี้เหมือนกัน
 
"แกแบ่งวันทำกิจกรรมกับสองคนนั้นหรือยัง"
 
"ต้องทำด้วยเหรอครับ"
 
"ต้องสิ! จะได้ดูว่าแบบไหนถูกใจแก นี่ฉันก็ให้คนไปบอกภารกิจแรกกับสองคนนั้นแล้ว ใครทำสำเร็จก่อนจะได้รับรางวัลพิเศษ"
 
"ภารกิจเกี่ยวกับอะไรครับ"
 
เขาไม่ใช่ลูกที่หัวแข็งจนพ่อแม่เอือมระอา ให้ทำอะไรก็ทำบ้างหากมองแล้วไม่เหนือบ่ากว่าแรง แต่ก็มีแอบคิดว่าถ้าได้ขึ้นรับตำแหน่งจะเปลี่ยนแปลงกฏข้อบังคับหลายอย่างรวมถึงการแข่งขันนี้ด้วย
 
 
 
>>>>>>>>>>>>