Tales of Holython (ดินแดนวิปลาส)

ตอนที่ 1 — Unknownland

ท่ามกลางทะเลสีคราม และไกลสุดลูกหูลูกตา สกานที่อยู่บนเรือเขาก็ได้รู้จักกับบากาธ บากาธเป็นนักรบร่างสูงใหญ่กำยำไม่ต่างจากสกาน บากาธเขามีความฝันที่ว่าเขาจะได้ออกผจญภัยในดินแดนใหม่ แล้วสกานก็คุยกับบากาธไปเรื่อยๆจนกระทั่งทั้งสองคนสนิทกัน แต่แล้วหมอกก็ปรากฎขึ้นแบบฉับพลัน กัปตันตะโกนบอกให้ทุกหาที่ซ่อน แล้วก็มีสิ่งมีชีวิตขนาดยักษ์ปรากฎตัวออกมา แต่รูปร่างไม่ชัดเจนมีเพียงตาของมันที่เรืองแสงสีขาวแล้วมองมาที่เรือ เมื่อมันพบว่าไม่มีใครอยู่มันก็หายไปแล้วหมอกก็จางลง กัปตันอธิบายว่ามันคือ1ในเจ้าแห่งท้องทะเล โดยเจ้าตัวนี้จะมองหาสิ่งมีชีวิตในกลุ่มหมอกกลางท้องทะเล โดยที่ไม่ทราบที่มาหรือลักษณะที่แน่ชัดของมัน และเมื่อเดินทางไปเรื่อยๆ ก็ได้พบกับพายุฟ้าคะนอง ดั่งโดนเทพเจ้ากลั่นแกล้ง หรือถูกลิขิตทำให้เรือล่มลงไป สกานตื่นขึ้นมาบนชาดหายพบกับผู้รอดชีวิตกลุ่มหนึ่งที่อยู่บนหอคอยเก่าๆ สกานตะโกนให้พวกคนบนหอคอยได้ยินเขา เขาเดินตามทางไปที่หอคอยแล้วที่ใต้หอคอยเขาได้เจอกับเฟอร์ลิน ช่างเหล็กที่มากับเรือสำรวจอีกลำที่อยู่คนละลำกับสกาน เขามอบดาบ, โล่และเกราะให้กับสกาน แล้วเขาก็พูดขึ้นว่า

 

"ดินแดนนี้ยังไม่ได้สำรวจและยังไม่มีแม้กระทั่งชื่อจงจำไว้ว่าภยันอันตรายอยู่ได้ทุกที่ จงขึ้นไปบนหอคอยไปหาพวกนั้นว่าควรทำอย่างไรต่อไป"

 

สกานขึ้นไปบนหอคอยแล้วพบกับบากาธ และบรัน บรันเป็นนักผจญภัยอีกคนที่อยู่บนเรือลำเดียวกับเฟอร์ลิน บรันบอกกับบากาธและสกานว่า

 

"เราจะออกสำรวจในเช้าพรุ่งนี้ และเราจะขึ้นเขาลูกนั้นเพื่อขอความช่วยเหลือ"

 

เช้าวันต่อมาสกาน, บรันและบากาธ ปีนขึ้นไปบนเขาแล้วพบกับปราการหินของพวกเฮเรติกส์ ก็คือพวกทำลายศาสนา หรือพวกนอกรีตนั่นเอง ปราการของพวกมันมีสภาพที่ค่อนข้างโทรม เหมือนผ่านสงครามแล้วไท่ทีการบำรุงรักษา พวกเขารู้ได้ในทันทีว่าเขาจะต้องเผชิญหน้ากับศัตรูทั้งที่ยังไม่พร้อม พวกเขามีแค่ดาบเก่าๆ ไม่อาจสู้กับพวกนอกรีตที่มีทั้งปราการและพรรคพวกจำนวนมากได้สิ่งที่พวกเขาทำได้มีแค่กลับไปที่หอคอยแล้วรอคอยความช่วยเหลือ แต่ระหว่างทางกลับไปที่หอคอย พวกเขาได้เจอกับพวกนอกรีตที่กำลังสร้างแคมป์

บรัน "พวกมันพึ่งมาได้ไม่นาน พวกมันมาหลังจากที่พวกเราขึ้นไปข้างบน"

 

"จังหวะดีๆจริงๆ" บากาธตอบโต้บรัน

 

"แล้วเราจะเอายังไงต่อล่ะ" บากาธถาม 

 

พวกที่บังอาจเป็นศัตรูต่อพระผู้เป็นเจ้ามิอาจให้อภัยได้" สกานตอบพร้อมหยิบดาบออกมา 

 

บรันห้ามสกานไว้แล้วบอกว่า”ระหว่างนี้เอาข่าวไปบอกกับพวกบนหอคอยก่อนเถอะ”

 

ในคืนอันเงียบสงัด คนบนหอคอยต่างประชุมปรึกษาหารือว่าจะทำยังไงต่อ

บรัน "ข้าว่ารอให้ทางอาณาจักรช่วยเหลือดีกว่า ”

 

เฟอร์ลิน "เจ้าบอกว่าจะรอ แต่ดูสิ! ใช้ตาของเจ้าดูให้ดีว่าพวกเรากำลังเจอกับอะไร! คนเพียง5คนจะสู้กับพวกนอกรีตจำนวนเท่าหนูได้รึ!"

 

บรัน "มันไม่มีทางอื่นแล้ว! ข้าเองก็อยากที่จะออกไปจากที่นี่เช่นกัน!"

 

หญิงนางหนึ่ง "เดี๋ยว! ...หยุดทะเลาะกันก่อน!"

 

เฟอร์ลิน, บรัน "..."

 

หญิงนางหนึ่ง "บากาธกับสกานล่ะ!?"

 

เฟอร์ลิน, บรัน"!!!"

 

เฟอร์ลิน "ออกตามหาเจ้าพวกนั้นเดี๋ยวนี้! โดยเฉพาะบากาธ เจ้านั่นคือกำลังหลักที่เหลืออยู่-"

 

บากาธ "ข้ากลับมาแล้ว... มาพร้อมกับสหายที่เจ้ากำลังหาไง"

 

สกานโยนสรรพาวุธที่อาบเลือดที่กลางโต๊ะ ทุกคนตกใจและไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ท่ามกลางความเงียบสงัด บรันก็ถามขึ้นมาว่า

 

บรัน "เจ้าไปเอามาจากไหน"

 

สกาน "ข้าก็แค่ไปหยิบมา"

 

ทุกคน "..."

 

เฟอร์ลิน "เอาล่ะ ตอนนี้พวกเราก็มีอุปกรณ์ไว้ป้องกันตัวละ แล้วนี่พวกเจ้าไปจัดการกับพวกนอกรีตพวกนั้นได้อย่างไร?"

 

บรัน กับ สกานแสยะยิ้มอย่างมีเลศนัย

ย้อนไปเมื่อ2ชั่วโมงก่อนหน้า ที่สกานกับบากาธกำลังบุกปราการพวกนอกรีต ทั้งสองคนกำลังซ่อนตัวอยู่

บากาธ "นี่เจ้าจะเอาจริงรึ มันอันตรายนักนะ"

 

สกาน "ก็ช่วยไม่ได้มันมีทางอื่นงั้นรึไง?"

 

บากาธ "เฮ้อ เอาไงเอากันละวะ"

 

ทั้งสองคนย่องเข้าไปลอบสังหารพวกยามเฝ้าประตูแล้วหยิบหอกกับมีดสั้นมาติดตัวไว้ เมื่อเข้าไปข้างในได้แล้วจึงค่อยๆโขมยเกราะมาใส่ แต่ดันถูกจับได้ พวกบากาธจึงทำการฆ่าล้างบางพวกนอกรีตในปราการจนหมดสิ้น แต่ดันมีเสียงดังเหมือนอะไรใหญ่ๆ กำลังใกล้เข้ามา

**"โครม!"**ประตูบานใหญ่ได้พังลงปรากฏเป็นบอสของพวกนอกรีต ที่รูปร่างอ้วนและถือท่อนซุงขนาดใหญ่

 

บากาธ "โอ้วแม่เจ้าโว้ย"

 

สกาน "ซวยละ"

บอส " พวกเจ้าคิดผิดแล้วที่บุกรุกมายังปราการของข้า! ข้าจะฆ่าพวกเจ้าเสีย!"

 

สกาน "บากาธ! หนี!

 

"บากาธ "ไม่ต้องบอกข้าก็รู้!"

 

ทั้งสองวิ่งไปที่หอคอยที่อยู่ภายในปราการ

 

"เจ้าคิดเหมือนข้ามั้ย… ฮะฮ่า ข้าก็คิดเหมือนเจ้า" ทั้งสองคนพูดพร้อมกันเหมือนนัดกันไว้ แล้วพวกเขาขึ้นหอคอย

 

บากาธ "สกาน เจ้าคอยข้าอยู่ชั้นนี้เมื่อได้สัญญาณเจ้าก็เริ่มเลย"

 

สกาน "สัญญาณ!? สัญญาณอะไร!?"

 

บากาธ "เดี๋ยวข้าให้สัญญาณ!"

 

สกาน "โว้ยไม่รู้ละ”

 

บากาธวิ่งขึ้นไปบนยอดหอคอย ในขณะที่สกานก็ยังงงอยู่ ทันใดนั้นบอสก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ช่างโชคดีที่ด้วยความที่ตัวมันอ้วนใหญ่เลยเดินช้า แล้วก็มีก้อนหินก้อนเล็กๆ ตกลงมาที่สกาน สกานเงยหน้ามองพบว่าเป็นบากาธที่กำลังโยนก้อนหินพวกนี้ใส่ บากาธชูนิ้วโป้ง ให้สกานทำตามแผน สกานแก้มัดเชือกเส้นใหญ่ ประมาณ 2 ข้อมือได้ แล้วโหนไปหาเจ้าบอสตัวนั้น ตอนนี้สกานอยู่เหนือหัวเจ้าบอสอ้วนนั่นแล้ว ทันใดนั้นรองเท้าเหล็กเก่าๆ ที่พึ่งรอดมาจากการอัพปางของสกานได้ฟาดไปที่กลางหัวของเจ้าบอสนั่น บอสกระโหลกร้าวแล้วร้องด้วยความทรมาร สกานตกลงมาที่พื้น แต่บอสก็ไม่ได้ตายลงแต่อย่างใด มันโซซัดโซเซ แล้วทันใดนั้นเอง ท่อนไม้อันเท่าเอวก็ตกลงมาพร้อมกับบากาธที่จับท่อนไม้นั่นไว้ กระแทกซ้ำแผลเก่าที่สกานทำไว้… ตอนนี้เศษสมอง กระโหลก ลูกตา กราม ฟัน อวัยวะต่างๆที่อยู่บนหัวของมันเละและกระจายออกมีเลือดและเศษสมองกระจายตามพื้นเหมือนกับลูกโป่งน้ำที่แตกออกมาเป็นเลือดอย่างไงอย่างนั้น

 

บากาธ “แฮ่ก… เอาล่ะ… หมดแล้วแหละข้าว่า”

 

สกาน “เอ้อ! ซักที… เราเอาพวกของสรรพาวุธไปที่หอคอยก่อนดีรึไม่?”

 

บากาธ “ข้าขอพักก่อนซิ…”

 

สกาน “งั้นข้าด้วยคน”

 

ทั้งสองคนพักเหนื่อยกันก่อนที่จะหอบเอาสรรพาวุธต่างๆจากปราการที่เละเทะและผุพัง กลับไปยังค่าย… และนี่เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น

 

ตัดภาพมาที่ค่ายเวลาปัจจุบัน ทุกๆคน ต่างอึ้งกับสิ่งที่ทั้งสองคนได้เล่าออกมา แต่เฟอร์ลินไม่เชื่อว่าสิ่งที่ทั้งสองเล่าเป็นความจริง พร้อมทั้งตะโกนให้ทั้งสองเล่าความจริงออกมา ทั้งสองมองหน้าเฟอร์ลินเพราะทุกสิ่งที่พวกเขาเล่าเป็นเรื่องจริง และเล่าไปทั้งหมดแล้ว

บรัน “เฟอร์ลิน ข้าว่าเจ้าควรใจเย็นก่อน ภาพที่เจ้าเห็นก็อยู่ตรงหน้าเจ้าแล้ว ถุงสรรพาวุธที่มีเลือดสดๆ เจ้าก็ได้กลิ่นมิใช่รึ”

 

เฟอร์ลิน “อ่า… ข้าขอโทษ… ข้าใจร้อนเกินไป เพราะข้ากลัวว่าเจ้าทั้งสองจะหาทำสิ่งใดที่มัน เกินเลย…”

 

บากาธ “ข้าเข้าใจน่าตาแก่ ข้าก็อยู่กับเจ้ามาตั้งแต่ข้ายังเด็ก ข้า…”

 

บากาธพึ่งนึกได้ว่าสิ่งที่เขาทำมันเกินเลยอย่างที่เฟอร์ลินว่า

 

บากาธ “เอาจริงมันก็เกินเลยอยางที่ท่านว่านั่นแหละ ข้าขอโทษ…”

 

สกานมองดูทั้งสองคนที่กำลังขอโทษซึ่งกันและกัน เป็นภาพที่น่าประทับใจที่สกานเองก็มิเคยได้รับ เพราะพ่อผู้ให้กำเนิดก็ไม่เคยเจอ พ่อเลี้ยงคนแรกก็ขี้เมามาร้ายร่างกายเขาและผู้หญิงที่รับเลี้ยงเขามา คนต่อมาที่เป็นพ่อค้าก็ถูกพวกโจรฆ่าตาย อีกคนที่เป้นนักรบก็ไม่เคยมีเวลาให้ เพราะเกิดสงครามตลอด นั่นทำให้สกานกลับดูนิ่งเฉยต่อภาพดังกล่าว ถึงแม้ในใจของเขาจะพูดว่า

 

“ชีวิตเจ้าช่างน่ายินดีนัก” ด้วยความอิจฉา

 

ทันใดนั้นสกานด็เกิดโมโหขึ้นมาเพราะดันนึกถึงบรรดาพ่อเลี้ยงของเขา เขาไม่สามารถแสดงความอิจฉาริษยาต่อเพื่อนของเขาได้ เขาจึงเดินออกจากหอคอย

 

บรัน”สกาน! เจ้าจะไปไหนรึ?”

 

สกาน “…” “ข้าจะไปจับนก…”

 

บรัน “ไม่เอาน่า~ ไหนๆเจ้าก็เอาของพวกนี้กลับมาที่ค่ายแล้ว เจ้าก็ควรได้รับคำขอบคุณมิใช่รึ? อย่าน้อยใจที่ต่าแก่เฟอร์ลินเขาว่าเจ้าเลย เจ้าโตแล้วนะมิใช่เด็ก”

 

บากาธ “มาสิ! สหายข้า! มาฉลองกันเถอะ!”

 

สกานไม่ได้ยิ้มออกมา เขาทำหน้านิ่งเฉย แต่หัวใจของเขากลับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

 

สกาน “เห้อ… เอาเถอะ พวกเจ้านี่… ขี้เซ้าซี้ชะมัด”

 

สกานพูดเหมือนเขาไม่ได้อยากจะไปร่วมฉลองเท่าไหร่นัก แต่ในใจเขาเบิกบานดั่งดอกไม้ที่เบ่งบานรับแดดในยามเช้า

 

ทุกคน “ฮูเร่!~ ฮู่เร่!~ ฮูเร่!~”

 

แล้วก็หมดคืนนี้ไป…