เกมมรณะ

วันนี้ทางวิทยาลัยของฉันได้จัดกิจกรรมนอกสถานที่ ซึ่งใช้เวลา 3 วัน 2 คืน และเช้าวันนี้ก็ได้เริ่มกิจกรรมไปแล้ว ตอนนี้เวลา 22: 30 น. ถึงเวลาที่ทุกคนต้องพักผ่อน แต่ว่าห้องของฉันกลับนัดรวมตัวกัน

เนื่องจากเป็นปีสุดท้ายแล้ว ทุกคนจึงอยากใช้เวลาร่วมกันให้ได้มากที่สุด แน่นอนว่าอาจารย์อนุญาตเพราะกิจกรรมที่มาครั้งนี้ก็เหมือนเป็นกิจกรรมส่งท้ายทุกคนที่จะจบในปีนี้ ห้องของฉันเป็นห้องที่มีผู้ชายแค่ 3 คน เนื่องจากเรียนแผนกบัญชีผู้ชายที่มาสมัครจึงน้อย และทุกคนก็อยู่ด้วยกันมาตั้ง 5 ปีแหนะ!

“เฮ้ยพวกเรา! มาเล่นเกมกันดีกว่า” เรย์เพื่อนคนนึงในห้องพูดขึ้น

“เกมไร ถ้าเกมถามหรือท้าอะไรนั่นไม่เอาด้วยนะ” ฟ้าใสพูดขึ้นพร้อมกับทำหน้าเบื่อหน่าย

“ทำไมว่ะ มึงมีความลับอะไรหรือป่าว” ทุกคนต่างพากันหัวเราะกับคำพูดของเรย์

“โครม!”เสียงเหมือนอาคารถล่มดังขึ้นพร้อมกับไฟที่ดับ ทุกคนพร้อมใจกันหันไปทางประตูที่ปิดอยู่

“เชี่ย! เสียงไรว่ะ อย่างกับระเบิดลง”

“นั่นดิ มีใครลอบทำร้ายเราตอนกลางคืนรึป่าว”

“ทำไงดีอะ ออกไปดูดีไหม” ทุกคนต่างพากันตกใจกับเสียงที่ได้ยิน แต่ฉัน...รู้สึกถึงความผิดปกติตั้งแต่เข้าห้องนี้มาแล้ว

ห้องที่พวกเราอยู่ในตอนนี้เป็นห้องไม้ โต๊ะไม้ต่อกันเรียงยาวพอสำหรับให้สมาชิกทุกคนนั่งได้ ทั้งโต๊ะ เก้าอี้ พื้น กำแพงในห้องเป็นไม้ที่ถูกเคลือบไว้เป็นอย่างดี เป็นห้องไม้ที่สวยและดูแพงไปพร้อมๆกัน

“กรี๊ด!” เสียงกรีดร้องของนักเรียนผู้หญิงจำนวนมากดังขึ้น เพื่อนร่วมชั้นของฉันบางส่วนรีบเปิดประตูออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น จนเหลืออยู่ในห้องประมาณ 10 กว่าคน

ฉันกับเพื่อนที่เหลือในห้องบางส่วนต่างพากันลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจแต่ไม่มีใครกล้าก้าวออกจากประตูไปเลย ฉันและกลุ่มเพื่อนของฉันต่างพากันมองหน้ากัน และต่างพากันคิดว่าควรจะทำยังไงดี

“เอาไงดีมึง จะออกไปกับเพื่อนเขาไหม แต่กูรู้สึกกลัวๆยังไงไม่รู้” แก้วพูดไปในขณะที่ตัวสั่นเทาอยู่

“กุว่าอย่าเพิ่งออกไปดีกว่า รอเขากลับมาดีกว่า ถ้าเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นคงกลับมากันเองแหละ เราอยู่ในนี้ เซฟตัวเองไว้ก่อน” ฉันรีบบอกเพื่อนในห้องที่เหลือก่อนที่ทุกคนจะพากันออกไปหมด เพราะตอนนี้ฉันเห็นบางอย่างที่ยืนอยู่ข้างทุกคน แต่ฉันรู้สึกได้ว่าเขามาเพื่อปกป้องเรา ไม่ได้มาเพื่อทำร้าย และสัญชาตญาณของฉันบอกว่าไม่ควรออกไปจากห้องห้องนี้

“กุว่าเอาแบบที่เกรซบอกนั่นแหละ ถ้ามันไม่มีอะไรเรื่องใหญ่ทุกคนคงกลับมาเองแหละ”

“ใช่ๆ” เพื่อนในห้องบางส่วนเห็นด้วยกับคำพูดของฉันแต่ก็มีบางส่วนที่ไม่เชื่อคำพูดของฉัน

“กูว่าจะออกไปดูว่ะ ถ้าเกิดไรจะได้รีบหนีทัน”

“กูไปด้วย ถ้าอยู่ในนี้เกิดระเบิดลงจริงๆได้ตายกันหมดนี้แน่” หลังจากนั้นเพื่อนในห้องสี่คนก็เดินออกไป

ตอนนี้ฉันเห็นคือคนคลุมผ้าคลุมสีดำทั้งตัว ใส่หน้ากากน่ากลัวสีดำปิดใบหน้าไว้ ถือไม้เท้าสีดำและยังลอยได้อีก ฉันไม่รู้ว่าทุกคนเห็นเหมือนฉันไหม แต่ฉันคิดว่าคงไม่มีใครเห็น ไม่งั้นทุกคนคงกลัวกันหมดแล้ว

จากนั้นพวกเราที่เหลือในห้องจึงนั่งรอกันสักพัก ผ่านไป 5 นาทีเสียงทุกอย่างยังเงียบสนิท ฉันจึงลุกไปส่องดูที่ประตู ปรากฏว่าไม่มีใครอยู่เลย..จนสุดทางเดิน

“เห็นอะไรไหม” จอยถามฉันด้วยความอยากรู้

“ไม่อะ กูว่าแปลกๆ ทำไมไม่มีใครเลยว่ะ”

“ลองเดินไปดูไหม กลัวว่าเขาจะอพยพกันออกไปหมดแล้วอะดิ มีใครจะไปกับกูป่าว” จอยหันไปถามเพื่อนที่เหลืออยู่ในห้อง

“กูๆ”

“กูด้วยๆ”

“กูขออยู่ตรงนี้ดีกว่าว่ะ กูกลัว”

ฉันพูดจบก็เดินกลับมานั่งที่เดิม และหันได้หันไปมองข้างๆของตัวเอง มีคนในชุดคลุมสีดำทั้งตัว ใส่หน้ากากสีดำปิดใบหน้า และถือไม้เท้าสีดำ ยืนอยู่ข้างๆฉัน ไม่สิ! ลอยอยู่ต่างหากล่ะ ฉันจ้องมองอยู่สักพัก ก็มีเสียงพูดดังขึ้น

[เจ้ามองเห็นข้าหรือ เป็นไปได้ยังไง ไม่มีใครที่สามารถมองเห็นพวกข้าได้ ถ้าพวกข้าไม่ยินยอม]

ฉันตกใจกับคำพูดี่เขาพูดและฉันกับชายในชุดคลุมสีดำก็ได้จ้องตากัน สายตาของเขาที่มองฉัน เหมือนอยากจะฆ่าฉันเลย นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย เกิดอะไรขึ้นกับที่นี่!

“เกรซ! มองอะไร ทำไมทำหน้าตาเหมือนกลัวอะไรเลย เกิดเรื่องอะไร บอกพวกเราหน่อยสิ” ฟ้าใสถาม

ทุกสายตาจับจ้องมาที่ฉันในวินาทีนั้นฉันรู้ได้ทันทีว่า เพื่อนของฉันไม่มีใครสามารถมองเห็นพวกคนที่ใส่ชุดคลุมสีดำเหล่านี้ได้

“อ๋อ ไม่มีไร คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ นี่! พวกนั้นเงียบหายไปเลยนะ พวกเราลองออกไปตามไหม”

“กูก็ว่างั้น ลองออกไปดูกันเหอะ”

ฉันและเพื่อนที่เหลือในห้องอีก 5 คน ได้เดินออกมาจากห้อง แต่สิ่งที่เจอคือความว่างเปล่าและความมืด ตอนนี้พวกเราเดินอยู่ท่ามกลางความมืดที่มีแค่แสงจันทร์ส่องลงมา พอให้เห็นทางบ้าง สองข้างทางเดินคือห้องที่ว่างเปล่า ที่ไม่มีทั้งโต๊ะ เก้าอี้ และผู้คน

ตอนนี้พวกเราได้เดินมาหยุดที่หน้าห้องน้ำ ทุกคนหยุดนิ่งราวกับตกใจกลัวอะไรบางอย่างที่อยู่ตรงหน้า

“หยุดทำไม มีอะไร เกิดไรขึ้น พวกมึง มึง!” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาจึงคิดว่าเพื่อนไม่ได้ยิน ฉันจึงเดินแทรกตัวเข้าไป สิ่งที่พบตรงหน้าคือห้องน้ำสีขาวที่บัดนี้มีเลือดไหลนองอยู่ที่พื้นและประตู พร้อมกับร่างของเด็กสาวจำนวน 3 คน ที่นอนตายอย่างน่าสยดสยอง

คนแรกนอนอยู่กลางห้องน้ำ ปากและตาเบิกกว้างเหมือนกำลังกลัวอะไรบางอย่าง มีเลือดไหลออกจากตาและปาก ร่างกายกายหักงอผิดรูป อย่างกับโดดตึกลงมาตายอยู่ตรงนี้แหนะ!

คนที่สองตัวพาดอยู่ที่ผนังกั้นห้องน้ำ มีเลือดไหลลงมาเป็นสาย และคนสุดท้ายอยู่ในห้องน้ำห้องสุดท้าย มีเลือดไหลออกจากปาก ตา หู จมูก หน้าเหมือนกลัวอะไรบางอย่างเช่นกัน

“มึงง กูกลัว นี่มันเกิดไรขึ้นว่ะ ทำไมพวกเราไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย” มายพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่แสดงถึงความหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

“นั่นดิ นี่มันเรื่องอะไรว่ะ ซอมบี้บุกก็ไม่น่าใช่ ลอบทำร้ายก็ยิ่งไม่น่าใช่เพราะดูเงียบผิดปกติ” แคลร์ทำหน้าตาคิ้วขมวด

“หรือจะมีสัตว์ประหลาดรึป่าว” ฟ้าใสแทรกขึ้นมา

“พวกมึง โทรศัพท์ไม่มีสัญญาณเลยว่ะ เอาไงดีว่ะ” ดาเดินถือโทรศัพท์ยื่นหาสัญญาณด้วยความกังวล

“จริงด้วย เอาไงดีอะ เรากลับไปที่หอพักเราก่อนดีป้ะ เผื่อเจออาจารย์อยู่ที่นั่นจะได้รีบบอกเรื่องที่เราเจอ” รินพูดพร้อมกับมองหน้าหน้าทุกคน

“กูก็ว่างั้น ออกจากที่นี่กันเหอะ กูว่ามันไม่ปลอดภัยแล้วว่ะ” ฉันเห็นด้วยกับรินเพราะชายใส่ชุดคลุมที่อยู่ข้างฉันก็เอาแต่พูดกรอกหูว่าให้ออกไปจากที่นี่

[รีบออกไปจากที่นี่สะ ปีศาจผมยาวกำลังจะตื่นขึ้นแล้ว ถ้านางตื่นขึ้นมาข้าช่วยเจ้าได้ไม่มากแล้วนะ]

“หมายความว่ายังไง ปีศาจเนี่ยนะ”

[ข้าไม่มีเวลามาอธิบายตอนนี้ ไว้หลังจบเกมข้อจะเล่าทุกอย่างให้เจ้าฟัง]

“เกม! เดี๋ยวก่อน เกมอะไร!” ยังไม่ทันจะได้ฟังคำตอบ ฟ้าใสก็เดินมาเขย่าตัวฉัน

“เกรซ มีคนอยู่ในห้อง เขาชี้อะไรบนเพดานไม่รู้”

“ห๊ะ! ไหน!” ฉันมองตามมือที่ฟ้าใสชี้ไป เด็กสาวคนนึงท่าทางกำลังหวาดกลัวอะไรบางอย่าง เธอยืนอยู่ในห้องตรงข้ามกับประตูและกำลังส่งสัญญาณมือไม่ให้พวกเราเข้าไป พร้อมกับชี้ไปบนเพดาน พวกเราที่ยืนอยู่ด้านนอกรีบถอยห่างจากประตูทันที เพราะเพดานที่เธอชี้คือเพดานที่อยู่ตรงกับประตูในห้องของเธอ ซึ่งพวกเราก็กำลังยืนอยู่ใกล้สิ่งนั้นมาก