Grimms. เมืองยมฑูต

มี E-book ใน MEB น้าาา เป็นเรื่องยาว หลายตอน แต่ละตอนสั้นๆ

2 ปีก่อน

“ยืนหลังตรง” ฮาร์วี่จัดท่าทางของคนตรงหน้า “ดี”

อีกฝ่ายกำคนธนูในมือแน่น “เลื่อนมือลงมาอีกนิด” เขาพูด “แบบนั้นล่ะเชอร์ริล”

เจ้าของชื่อมองจ้องไปยังเป้าหมาย ก่อนจะปล่อยคันศรออกไป พลาดตรงกลาง แต่ยังคงอยู่เยื้องไปทางซ้ายของเป้าหมาย

ฮาร์วี่ขยับขาแว่นของเขาเล็กน้อย ก่อนจะยกยิ้ม ไม่พูดอะไร

“ท่านฮาร์วี่ เห็นใช่มั้ยคะ เห็นใช่มั้ย” เชอร์ริลตื่นเต้นดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่ ก่อนจะหันไปมองฮาร์วี่ซึ่งก็กำลังมองเธออยู่เช่นกัน เมื่อเห็นดังนั้นเชอร์ริลก็หลบสายตา หูของเธอแดงขึ้น

“ขอบคุณนะคะ” เธอพูด โค้งเล็กน้อย แต่เขาช่วยฉันทำไมนะ เธอคิดในใจ แต่ก็คงเป็นเรื่องดีแล้วกระมัง เพราะในการประลองเธอเลือกเองที่จะประลองธนูทั้งที่ไม่มีพื้นฐาน เพียงแต่ว่าหากให้ต่อสู้โดยดาบเธอต้องแพ้ราบคาบแน่

หนึ่ง เธอไม่มีฝีมือ

สอง เธอเกรงว่าจะทำให้อีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บ

เชอร์ริลคิดไปคิดมา หากเธอได้รับคัดเลือกจริงๆ (ซึ่งคงยาก) เธอคงเหมาะสมกับฝ่ายเยียวยาที่สุดแล้ว เธอมีความสุขกับการประสบความสำเร็จเล็กๆ น้อยๆ ในทุกๆ วัน มากกว่าการสำเร็จภารกิจใหญ่หนึ่งอย่าง และใช่ เธอชอบรักษาผู้คน นั่นก็เป็นความสุขหนึ่ง แต่เธอจะทำได้มั้ยนะ เธอมีคุณสมบัติพอจริงๆ เหรอ

“ไง พวกนาย” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังของพวกเขา “มาซุ่มซ้อมกันอีกแล้วสินะ”

“อาเธอร์” ฮาร์วี่ทักทาย โน้มหัวเล็กน้อย

“เอาเถอะ ยังไงพวกเราทุกคนก็ต้องได้รับเลือกอยู่แล้ว” เขาพูดอย่างจริงใจ

อาเธอร์เลือกการแข่งขันโดยใช้การประลองดาบ แม้จะไม่เก่งเท่าเซอร์ซี่ และ อาเธอร์ ซึ่งแน่นอนว่าทุกคนรู้ว่าพวกเขาจะได้รับคัดเลือก โดยผู้เข้าประลองมีโอกาสผิดพลาดเพียง 1 ครั้ง เช่นเดียวกับการยิงธนู พวกเขาพลาดเป้าได้เพียงครั้งเดียวเช่นกัน

เท่าที่เคยรับชมมา โดยเฉพาะเซอร์ซี่ ยังไม่เคยแพ้แม้แต่ครั้งเดียว

การแข่งขันไม่สูงมากนัก ยมทูตชั้นสูงไม่ค่อยนิยมมีลูกเนื่องจากไม่ต้องการผูกพวกเขาติดกับคำสาปที่ว่า พวกเขาต้องทำงานรับใช้โลกมนุษย์ตั้งแต่อายุ 20 ปี ไม่ว่าจะด้วยตำแหน่งใดก็ตาม ปีนี้มีผู้ร่วมคัดเลือกเพียง 12 คน เท่านั้น ส่วนผู้ชนะจะรักษาตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายไว้ได้มั้ย ก็เป็นเรื่องของการประลองทุก 10 ปีในอนาคต ตอนนี้พวกเขาแค่ต้องการครองตำแหน่ง ยมทูตชั้นสูงไม่เคยพึงพอใจที่จะต้องรับคำสั่งจากใคร

“ท่านอาเธอร์มีคู่ฝึกซ้อมเหรอคะ” เชอร์ริลถาม

“เอเดน?” อาเธอร์ทิ้งท้ายเชิงคำถาม

เขาส่ายหน้า “อย่างนายนั่นซ้อมกับตัวเองเท่านั้นล่ะ”

อาเธอร์ขำเบาๆ “ส่วนกับคู่ซ้อมฉัน เรียกว่าโดนซ้อมมากกว่า”

“ขอทายนะ เชอร์ริล” อาเธอร์พยักหน้ารัวๆ พร้อมยิ้มขำไปด้วย “แต่เธอเนี่ยนะยอมซ้อมกับนาย”

“ถ้าได้อัดใครสักคน เธอก็รับคำท้าหมดนั่นแหละ”

“แล้วแอรอนล่ะ”

“เซอร์ซี่” เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น

เจ้าของชื่อกำลังยืนมองใบไม้ปลิวไปกับสายลม ก่อนที่ชายหนุ่มผิวขาวซีด สายตาเฉี่ยวคม ริมฝีปากหยักแหลมส่งรอยยิ้มอ่อนโยนจะเดินเข้ามาพร้อมกับสุราในทั้งสองมือ ชายหนุ่มยื่นขวดหนึ่งให้ เชื้อเชิญให้มาดื่มด้วยกัน

“ไม่ล่ะ”

“ทำไมล่ะ เธอไม่เคยดื่มกับฉันเลยนะ” แอรอนเอ่ยขึ้น ใบหน้ายู่แสดงให้อีกฝ่ายเห็นว่าน้อยใจ

“เห็นๆ อยู่ว่าทำไม” เซอร์ซี่ยักไหล่

มือของเขากดน้ำหนักไปที่ลำคอระหง ปฏิเสธไม่ได้ว่าส่วนโค้งของมันทำให้เขากลืนน้ำลายด้วยความกระหาย ยากที่จะห้ามใจตัวเอง เขาจึงล้มเลิกความคิดที่จะยั้งความต้องการเอาไว้ เขาใช้ลิ้นละเลียดส่วนที่นูนออกมาลิ้มรสหวานตัดเค็ม…คาดไว้แล้วว่าต้องเป็นเช่นนี้

แต่สิ่งที่เขาได้ชิมกลับดีเกินกว่าที่จินตนาการไว้เสียอีก

“เพราะเธอเมาแล้วมีนิสัยแปลกๆ เหรอ” เขายิ้มขี้เล่นให้กับหญิงสาวที่ยังคงมีใบหน้าเฉยชา

“เพราะฉันไม่อยากดื่มกับนาย” เซอร์ซี่พูดแต่ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย มือยังคงกอดอก แต่หันหน้าไปทางแอรอน ราวกับต้องการให้เขารู้ว่าเจ้าของรอยยิ้มนี้คือเขา

มือบางเสียดสีชายเสื้อไปมาเป็นเชิงโวยวายที่อีกฝ่ายมัวแต่หยอกเธอเล่น ใจอยากจะเร่งมือให้สิ่งที่เธอคาดหวังไว้เกิดขึ้นเร็วๆ เสียที เขากระซิบข้างหูเธอเบาๆ เพื่อบอกเธอว่าวันนี้พวกเรามีเวลาเหลือเฟือ และเขาอยากใช้มันทั้งหมดไปกับการลิ้มรสเธออย่างละเมียดละไม

“งั้นช่างมัน” ริมฝีปากบางของแอรอนยกยิ้มตาม “หนังสือที่ให้ยืมไปวันก่อนล่ะ ชอบมั้ย?” แอรอนเอ่ยถามก่อนจะก้มมองใบหน้าของคนตัวเตี้ยกว่า

เซอร์ซี่ราวกับรอโอกาสจะคุยเรื่องนี้มานานแล้ว เธอหยิบหนังสือที่ถูกพูดถึงออกมาจากกระเป๋า แล้วทำท่าเพ่งพินิจดูที่หน้าปกก่อนจะยิ้มมุมปาก “ไม่อยากอ่าน” และยื่นมันคืนให้เจ้าของ

“อย่างนี้นี่เอง” เขาพูดพลางเปิดหนังสือดูเร็วๆ “เพราะงั้นถึงมีรอยน้ำตาหนึ่งหยดที่หน้าสุดท้ายสินะ”

จิตใจเธอร้อนรุ่มไปกับการตามหาจุดอ่อนของเขา แม้จะอยู่ด้วยกันมาเป็นเวลานาน แต่เธอกลับตามหามันไม่เจอเลย สิ่งที่ทำให้จิตใจอ่อนโยนและใจเย็นของเขาจะพลิกไปได้

แอรอนยิ้ม คราวนี้เป็นเซอร์ซี่ที่พ่ายแพ้ “คือว่า อันนั้น..” เซอร์ซี่ลังเลกับคำแก้ตัว

เธอไม่รู้ว่าควรอายอะไรดี เรื่องที่เธอโกหกว่าไม่ได้อ่านหนังสือเล่มนั้น หรือที่น้ำตาไหลตอนอ่านมันกันแน่

ราวกับแอรอนรู้ใจ “โอ้ ฉันนี่นา ขอโทษที่ทำให้อ่านไม่ราบรื่นนะ” เขายกยิ้มอย่างจริงใจ เขาได้ยินเซอร์ซี่ถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่เขาจะไอออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

เขากระซิบข้างหู ขอบคุณที่ตอนนี้ เวลานี้ เธอมาอยู่ที่นี่ เคียงข้างเขา…เธอไม่มีปฏิกิริยาตอบ

“อะไรทำให้นายอยากตายชนาดนั้น” น้ำเสียงเธอนิ่ง แต่แอบเศร้า “ช่างเถอะ ดูแลตัวเองด้วยแล้วกัน”

“อะไรกัน เซอร์ซี่เป็นห่วงฉันเหรอ” เซอร์ซี่เงียบ ไม่แก้ตัว แต่ก็ไม่เอ่ยปากว่าใช่ แอรอนยิ้ม “แต่เรื่องอะไรล่ะ”

“นายจะบอกลาหน้าที่ยมทูตจริงๆ สินะ” เซอร์ซี่ถาม พยายามควบคุมเสียงให้ปกติที่สุด ทั้งที่ในใจเธอแสนจะเจ็บปวด ที่วันคืนอันยาวนานอันแสนสั้นที่เคยมีแค่พวกเขากำลังจะจบลง

“ฉันจะหาทางตายให้ได้”

“มีแค่ดาบของยมทูตที่ฆ่าแวมไพร์ได้”

แอรอนเงียบ ก้มมองพื้น

เธอรู้

เธอรู้มาตลอด

“นายจะเปลี่ยนเป็นแวมไพร์แล้วล่อให้ยมทูตตามล่า แต่แอรอน” เซอร์ซี่ยั้ง “ฉันบอกไม่ได้หรอกนะว่าฉันสนับสนุนนาย ถึงเวลาฉันจะบอกให้นายมอบตัว รู้ใช่มั้ย?”

รู้สิ

ทั้งเขาและเธอรู้เรื่องนี้ดี

พวกเขารู้จักกันและกันดีกว่าใคร

หลังจากวันนั้น พวกเขาก็ไม่ได้เจอกันอีก

หลังจากวันนั้น พวกเขาก็ไม่ได้เจอกันอีก ในฐานะยมทูต

unitears

x : unitearsbby