อาจารย์สุดที่รัก
-
เขียนโดย Katuichobginyelly
วันที่ 12 ธันวาคม พ.ศ. 2566 เวลา 01.07 น.
3 ตอน
1 วิจารณ์
1,645 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 29 มกราคม พ.ศ. 2567 23.47 น. โดย เจ้าของนิยาย
1) หลินหว่านหง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่ 1
“รู้ไหมในดินแดนสวรรค์มีเหล่าเทพผู้แข่งแกร่งที่คอยปกป้องโลกของเราอยู่มากมาย มีเทพอยู่ท่านหนึ่ง ว่ากันว่าเขาเคยเป็นมนุษย์มาก่อนแต่ฝึกตนจนแข็งแกร่งดั่งเทพจึงถูกเรียกเข้าตําหนักเทพและได้เป็นเทพในที่สุด ไม่นานเขาก็เป็นเทพที่เหล่าทวยเทพทั้งสวรรค์ต่างยอมรับในความน่าเกรงขาม รวมถึงเหล่าผู้คนก็ต่างพากันสรรเสริญเยินยอเทพท่านนี้ เนื่องจากในสงครามเทพ4แดนสวรรค์ เทพผู้นี้กําจัดจอมมารที่แข็งแกร่งอย่างมากลงไปได้ ไม่นานนักหลังจากสงคราม เทพท่านนี้ก็หายสาปสูญ….. จบแล้วจ่ะเด็กๆ“
“แข็งแกร่งมาก โตไปข้าจะฝึกตนจนเป็นเทพและปกป้องพี่ครับพี่สาว”
ณ วังตระกูลหลิน สาวร่างบางนางหนึ่ง กําลังอ่านนิทานให้กับเด็กๆฟัง
“จะปกป้องพี่ทําไมหรอ”
“เพราะข้าจะมักเห็นพี่ถูกกลั่นแกล้งครับ”
“คุณหนูหลินเจ้าคะ ท่านฮองเฮาเรียกพบเจ้าค่ะ“
ไม่นานนัก หลินหลิน หรือหลินหว่านหง ก็ถูกฮองเฮาเรียกพบ ทันใดที่เธอได้ยิน แววตาและสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป ดูหมองหม่นราวกับเป็นคนละคนกับที่เล่านิทานให้เด็กๆได้ฟังเมื่อครู่ หลินหลินเดินทางไปยังตําหนักของฮองเฮาตามคําเรียกพบ
“เรียกข้ามามีเหตุใดหรือ…ท่านแม่”
“ท่านแม่รึ เจ้ากล้าเอ่ยคําพูดเช่นนั้นออกมาจากปากของเจ้าที่ไม่ใช่ลูกของข้า คงห่างหายจากการโดนโบยมานานนักสินะ”
“ข้ามิได้มีเจตนาจะพูดให้ท่านโกรธ หากท่านเรียกข้ามาเพื่อทารุณกันดังเคย ก็เชิญท่านลงมือเถอะเจ้าค่ะ”
“จองหอง! กล่าวว่าข้าชอบทําร้ายเจ้างั้นรึ ย่อมได้ มิเช่นนั้นก็ไปแบกข้าวแทนชาวนาเสีย อีพวกบ่าวพานางไป“
หลินหลินถูกเหล่าบ่าวไพร่ในตําหนักพามายังนาข้าวแห่งหนึ่งในเมืองหลวง เพื่อรับการทําโทษ โดยการขนข้าวไปไว้ในโกดังเก็บข้าว
“องค์หญิงถูกทําโทษอีกแล้วหรอครับ”
“รอบนี้ยกข้าวจ่ะ ยกเสร็จแขนของข้าคงล้าจนขยับไม่ได้เป็นแน่”
“ให้ข้าและเหล่าลูกน้องทําแทนเถอะครับองค์หญิง”
“หากฮองเฮารู้เข้า คุณลุงจะเดือดร้อนเอาได้นะคะ ข้าไหว”
ในการสนทนาระหว่างคุณลุงชาวนากับหลินหลินที่ถึงแม้ว่าสิ่งที่เธอเผชิญอยู่ตรงหน้าจะหนักหนาเพียงใด เธอยิ้มออกมาสีหน้าและแววตาที่สดใสมากสะยิ่งกว่าตอนอยู่ในวัง ขนข้าวจนพลบค่ำ หลินหลินเดินทางด้วยความเหน็ดเหนื่อยหมดเรี่ยวแรงไปยังสุสานของตระกูล
“…ท่านแม่เป็นอย่างไรบ้าง ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน”
เธอล้มลงด้วยความหมดเรี่ยวแรงต่อหน้าหลุมศพของแม่ สะอึกสะอื้นด้วยความในใจทั้งหมด แม้เสียงร้องไห้ของเธอจะเงียบสงัด น้ำตากลับตกลงมาดั่งพายุโหมกระหน่ำ
สวัสดีครับ ผมพึ่งเขียนเป็นครั้งแรกยังไงฝากติฝากชม แนะนํากันเข้ามาได้เลยนะครับ อยากค้นหาตัวเอง และก็สนใจอยากเขียนนิยายมากก เพราะอินกับซีรีส์แนวนี้เลยสนใจแต่งและเขียนขึ้น ตอนแรกยังดูน้อยไปหน่อยผมลองเขียนขึ้นมายังไงตอนหน้าๆจะเยอะมากกว่าเดิมครับ ยังไงฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ
“รู้ไหมในดินแดนสวรรค์มีเหล่าเทพผู้แข่งแกร่งที่คอยปกป้องโลกของเราอยู่มากมาย มีเทพอยู่ท่านหนึ่ง ว่ากันว่าเขาเคยเป็นมนุษย์มาก่อนแต่ฝึกตนจนแข็งแกร่งดั่งเทพจึงถูกเรียกเข้าตําหนักเทพและได้เป็นเทพในที่สุด ไม่นานเขาก็เป็นเทพที่เหล่าทวยเทพทั้งสวรรค์ต่างยอมรับในความน่าเกรงขาม รวมถึงเหล่าผู้คนก็ต่างพากันสรรเสริญเยินยอเทพท่านนี้ เนื่องจากในสงครามเทพ4แดนสวรรค์ เทพผู้นี้กําจัดจอมมารที่แข็งแกร่งอย่างมากลงไปได้ ไม่นานนักหลังจากสงคราม เทพท่านนี้ก็หายสาปสูญ….. จบแล้วจ่ะเด็กๆ“
“แข็งแกร่งมาก โตไปข้าจะฝึกตนจนเป็นเทพและปกป้องพี่ครับพี่สาว”
ณ วังตระกูลหลิน สาวร่างบางนางหนึ่ง กําลังอ่านนิทานให้กับเด็กๆฟัง
“จะปกป้องพี่ทําไมหรอ”
“เพราะข้าจะมักเห็นพี่ถูกกลั่นแกล้งครับ”
“คุณหนูหลินเจ้าคะ ท่านฮองเฮาเรียกพบเจ้าค่ะ“
ไม่นานนัก หลินหลิน หรือหลินหว่านหง ก็ถูกฮองเฮาเรียกพบ ทันใดที่เธอได้ยิน แววตาและสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป ดูหมองหม่นราวกับเป็นคนละคนกับที่เล่านิทานให้เด็กๆได้ฟังเมื่อครู่ หลินหลินเดินทางไปยังตําหนักของฮองเฮาตามคําเรียกพบ
“เรียกข้ามามีเหตุใดหรือ…ท่านแม่”
“ท่านแม่รึ เจ้ากล้าเอ่ยคําพูดเช่นนั้นออกมาจากปากของเจ้าที่ไม่ใช่ลูกของข้า คงห่างหายจากการโดนโบยมานานนักสินะ”
“ข้ามิได้มีเจตนาจะพูดให้ท่านโกรธ หากท่านเรียกข้ามาเพื่อทารุณกันดังเคย ก็เชิญท่านลงมือเถอะเจ้าค่ะ”
“จองหอง! กล่าวว่าข้าชอบทําร้ายเจ้างั้นรึ ย่อมได้ มิเช่นนั้นก็ไปแบกข้าวแทนชาวนาเสีย อีพวกบ่าวพานางไป“
หลินหลินถูกเหล่าบ่าวไพร่ในตําหนักพามายังนาข้าวแห่งหนึ่งในเมืองหลวง เพื่อรับการทําโทษ โดยการขนข้าวไปไว้ในโกดังเก็บข้าว
“องค์หญิงถูกทําโทษอีกแล้วหรอครับ”
“รอบนี้ยกข้าวจ่ะ ยกเสร็จแขนของข้าคงล้าจนขยับไม่ได้เป็นแน่”
“ให้ข้าและเหล่าลูกน้องทําแทนเถอะครับองค์หญิง”
“หากฮองเฮารู้เข้า คุณลุงจะเดือดร้อนเอาได้นะคะ ข้าไหว”
ในการสนทนาระหว่างคุณลุงชาวนากับหลินหลินที่ถึงแม้ว่าสิ่งที่เธอเผชิญอยู่ตรงหน้าจะหนักหนาเพียงใด เธอยิ้มออกมาสีหน้าและแววตาที่สดใสมากสะยิ่งกว่าตอนอยู่ในวัง ขนข้าวจนพลบค่ำ หลินหลินเดินทางด้วยความเหน็ดเหนื่อยหมดเรี่ยวแรงไปยังสุสานของตระกูล
“…ท่านแม่เป็นอย่างไรบ้าง ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน”
เธอล้มลงด้วยความหมดเรี่ยวแรงต่อหน้าหลุมศพของแม่ สะอึกสะอื้นด้วยความในใจทั้งหมด แม้เสียงร้องไห้ของเธอจะเงียบสงัด น้ำตากลับตกลงมาดั่งพายุโหมกระหน่ำ
สวัสดีครับ ผมพึ่งเขียนเป็นครั้งแรกยังไงฝากติฝากชม แนะนํากันเข้ามาได้เลยนะครับ อยากค้นหาตัวเอง และก็สนใจอยากเขียนนิยายมากก เพราะอินกับซีรีส์แนวนี้เลยสนใจแต่งและเขียนขึ้น ตอนแรกยังดูน้อยไปหน่อยผมลองเขียนขึ้นมายังไงตอนหน้าๆจะเยอะมากกว่าเดิมครับ ยังไงฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ