เส้นขนานแห่งรัก

ณ ตระกูลทรัพย์สินวรกุล

"คุณย่าจะให้ผมแต่งงานกับเธอ"

"ใช่ ถ้าแกอยากได้สมบัติของพ่อแกคืนไปแกต้องแต่งงานกับหนูอินเท่านั้น"

"ไม่มีทางผมมีคนรักของผมอยู่แล้วคุณย่าอย่าบังคับผมดีกว่า"

"ฉันมีตัวเลือกสองทางให้แก ทางเลือกที่หนึ่งคือ แกแต่งงานกับหนูอินแล้วรับสมบัติในส่วนของพ่อแก  ทางเลือกที่สองคือ แกแต่งงานกับคนรักของแกแล้วออกจากตระกูลของฉันไปโดยไม่ได้รับส่วนแบ่งใดๆ ฉันอยากจะรู้นักว่าคนรักของแกยังจะรักแกอยู่ไหมถ้าแกไม่มีสมบัติติดตัวน่ะ"

"คุณย่า..."

พูดจบภาคินก็หันไปมองใบหน้าสวยหวานของอินทิราด้วยสายตาคมดุ สายตาของเขาทำให้อินทิรารู้สึกร้อนๆ หนาวๆได้เหมือนกันแต่อินทิราไม่มีทางแสดงออกมาให้เขาได้เห็นความอ่อนแอของเธออย่างแน่นอน

"ก็ได้ ผมเลือกทางเลือกที่หนึ่งแต่ผมมีข้อแม้ว่าผมกับเธอต้องอยู่ในบ้านหลังเดียวกันในฐานะคู่หมั้นเป็นเวลาหนึ่งปี ถ้าครบหนึ่งปีแล้วเธอยังทำให้ผมรักเธอไม่ได้คุณย่าต้องยกเลิกกการแต่งงานและยอมยกสมบัติส่วนของพ่อให้กับผมด้วย"

"ได้ ฉันตกลง" 

ทำไมคุณย่าถึงได้ตกลงง่ายดายอย่างนั้นนะ

"หนูอินเราไปกันเถอะ"

"ค่ะคุณท่าน"

ผู้หญิงอะไรทำได้ทุกอย่างเพื่อเงินน่ารังเกียจที่สุด

"ภายในหนึ่งปีนี้ฉันจะทำให้เธอเป็นฝ่ายเดินออกไปจากชีวิตของฉันโดยที่ฉันไม่ต้องเสียอะไรทั้งนั้น"

หลายวันผ่านไป ณ ไร่ภาคิน

"คุณภาคินค่ะคุณอินทิรามาแล้วค่ะ"

"ป้านอมช่วยพาเธอไปพักที่ห้องพักรับรองด้วยแล้วกัน"

"แล้วคุณภาคินละค่ะ"

"ผมจะไปธุระข้างนอกครับไม่ต้องรอผมทานข้าวเย็นนะครับ"

"ค่ะ"

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

"คุณอินอย่าไปถือสาคุณภาคิณเลยนะค่ะ ที่ไม่ได้มาต้อนรับคุณอินนะค่ะ"

ป้านอมพูดขณะช่วยอินทิราจัดเสื้อผ้าเข้าตู้เสื้อผ้า

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะป้านอมอินมาอยู่ที่นี่ในฐานะผู้ช่วยของคุณภาคินค่ะไม่ใช่มาอยู่ในฐานะเจ้านาย เจ้านายอย่างคุณภาคินไม่จำเป็นต้องอยู่ต้อนรับลูกจ้างอย่างอินนี่ค่ะ จริงไหมค่ะป้านอม"

"แต่คุณท่านบอกว่า..."

"อินรบกวนป้านอมบอกกับทุกคนที่นี่ตามนี้ด้วยนะค่ะ"

"ค่ะได้ค่ะ"

คุณอินนี่แปลกจังมีสิทธิแสดงตัวได้กับไม่แสดงตัวแตกต่างกับอีกคนที่ไม่มีสิทธิแต่แสดงตัวจนออกนอกหน้า เฮ้อ! คนหนุ่มสาวสมัยนี้ช่างเข้าใจยากเสียจริง

หลายวันผ่านไป

ตั้งแต่อินทิรามาอยู่ที่นี่เธอยังไม่เคยพบหน้าภาคินเลยแม่แต่วันเดียว อินทิราทำหน้าที่ของเธออย่างดีที่สุด คือดูแลเรื่องภายในบ้านทุกอย่าง ตั้งแต่กวาดบ้าน ถูบ้าน ซักผ้า ทำกับข้าว รดน้ำต้นไม้ จัดสวนหน้าบ้าน จนป้านอมต้องมาคอยห้ามไม่ให้เธอทำ แต่เธอก็ไม่ยอมเพราะเธอไม่ชอบอยู่เฉยๆ

"ป้านอมค่ะในไร่นั้นปลูกอะไรบ้างหรือค่ะ"

"ปลูกใบชาส่งออกค่ะ"

"อินอยากไปดูไร่ชาค่ะ อยู่ไกลไหมค่ะ"

"ไกลค่ะ คุณอินอย่าไปเลยค่ะ ที่นั่นร้อนมากนะค่ะ อย่าไปเลยค่ะ เดี๋ยวผิวเสียนะค่ะ"

"อินไม่กลัวร้อนค่ะ ให้ลุงพันพาอินไปดูหน่อยได้ไหมค่ะ"

"ได้สิ"

เสียงตอบนั้นทำให้อินทิราตัวเย็นวาบขึ้นมาทันที

"ถ้าเธออยากไปฉันจะพาเธอไปเอง ฉันจะได้หางานให้เธอทำด้วย เพราะรู้สึกว่าเธอจะว่างงานแล้ว"

"คุณภาคินทำไมพูดแบบนั้นละค่ะคุณอินเธอทำงาน....."

"พอเถอะค่ะป้านอมอินทำได้ค่ะ อินว่างงานจริงๆ ค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นก็ไปสิ"

อินทิราไม่พูดอะไรเธอเดินไปขึ้นรถของภาคินแล้วนั่งเงียบไปตลอดทาง

"เธอคงว่างงานมากสินะถึงอยากจะเข้าไปทำงานในไร่หรือว่าอยากจะเข้าไปสำรวจว่าฉันมีทรัพย์สินเท่าไหร่กันแน่"

"นี่คุณ...ถ้าคุณคิดได้แค่นั้นฉันก็ไม่มีอะไรต้องพูดกับคุณแล้วละค่ะ"

"ไม่รู้จะแก้ตัวว่ายังไงมากกว่ามั้ง"

"เอาที่คุณสบายใจก็แล้วกันค่ะ ฉันไม่อยากจะเถียงกับคุณ"

"นี่เธอ...ได้ขอให้เธอเก่งให้ตลอดนะ ฉันจะคอยดูว่าเธอจะทนอยู่ที่นี่ได้นานแค่ไหน"