เมื่อฉันหลุดเข้าไปในยุคทองของโจรสลัด

               "อาเธอร์ ลูกจงใช้ชีวิตต่อไป และจงทำตามความฝันซะ" คำสอนที่พ่อของเขาพูดพร้อมกับจับมือเขาในวินาทีสุดท้ายของชีวิต ในตอนนั้นอา
เธอร์ไม่สนใจอะไรอีกแล้วนอกจากคำพูดของพ่อที่ติดอยู่ในหัวของเขา แม้กลิ่นคาวของน้ำสีแดงฉานคละคลุ้งและตีจมูกมากแค่ไหน แม้ว่าเสื้อของเขาจะ
ถูกย้อมไปด้วยสีแดงจากเลือดของชายผู้เป็นที่รัก แต่ที่เขาได้ยินมีเพียงคำพูดของพ่อเท่านั้น อาเธอร์จับมือของพ่อเอาไว้แน่น แต่เมื่อผ่านไปไม่นานมือที่
อบอุ่นได้กลับกลายเป็นมือที่เย็นเฉียบ ผิวของพ่ออันเป็นที่รักได้ซีดเผือกลง นี่คงเป็นการสูญเสียที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตของอาเธอร์ เด็กหนุ่มที่อายุเพียงแค่
14 ปี เท่านั้น พ่อกับแม่ของเขาแยกทางตั้งแต่เขายังเด็กเพราะว่าพ่อของเขานั้นไม่ได้ร่ำรวยอะไรมากแม่จึงไปหาคนที่ดีกว่า ตั้งแต่เด็กอาเธอร์อยู่กับพ่อ
เพียงสองคน พ่อเขามีชื่อว่าเอ็ดเวิร์ด พ่อของอาเธอร์เลี้ยงดูและหาเลี้ยงเขาคนเดียว พ่อของเขาเป็นพ่อค้าและหาเลี้ยงอาเธอร์จากการขายผลไม้ แต่เงิน
เพียงแค่จากการขายผลไม้ก็ไม่ได้มากอะไร ครอบครัวของอาเธอร์จึงได้กินข้าวเพียงวันละ2มื้อเท่านั้น อาเธอร์ก็คอยช่วยพ่อของเขาในการจัดแผงผลไม้
ในการขาย ในวันนี้เป็นวันเกิดของอาเธอร์ที่อายุ14ปีพอดี ในวันเกิดของเขาทุกปีพ่อจะให้ของขวัญอาเธอร์ด้วยขนมปังชุดใหญ่ แต่ในวันเกิดอายุ14ของ
เขา เขากลับได้กลิ่นคาวและเลือดแดงฉานเป็นของขวัญแทน ก่อนหน้านี้อาเธอร์และเอ็ดเวิร์ดกำลังจะไปซื้อขนมปังชุดใหญ่ แต่พ่อของเขาดันโชคร้ายถูก
คนเมาเอาของมีคมแทงทะลุร่างกาย เมื่อคนเมาได้สติจึงวิ่งเตลิดปหนีไปทิ้งไว้เพียงโชคชะตาอันน่าเศร้าให้เด็กหนุ่ม อาเธอร์ที่ในชีวิตไม่เหลืออะไรแล้ว
แม้พ่อของเขาจะบอกให้ทำตามความฝันซะ แต่ว่าในตอนนั้นสิ่งเดียวที่เขาคิดได้มีเพียงแค่ภาพฝันที่พ่อและเขาได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข อาเธอร์ค่อยๆเอา
มือไปหยิบมีดที่คนที่ฆ่าพ่อเขาทิ้งเอาไว้และนึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา "ลาก่อนนะพ่อ" นี่คงเป็นคำพูดสุดท้ายที่เขาพูดออกมา อาเธอร์จับมีดแน่นและแทง
เข้าไปในลำคอของเขาจนมิดด้าม
 
 
 
 
 
 
"เอ๊ะ...นี่เรา...ยังไม่ตายเหรอ"