นทีสีรุ้ง (NC 25 ++)

​
 การเผชิญหน้าในรอบ 8 ปี
 
ร่างใหญ่ครองส่วนสูงถึง 187 เซนติเมตรก้าวลงมาจากรถที่พึ่งไปรับตนเองมาจากสนามบิน เจ้าของผมสีดำขลับที่เซ็ตเป็นทรงอย่างดี คิ้วสีดำเข้มมีร่องรอยของแผลเป็นเหนือคิ้วซ้ายเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความหล่อเหลาลดน้อยลง กลับส่งให้ร่างสูงดูดุดันน่าค้นหามากยิ่งขึ้น
ใบหน้าเกลี้ยงเกลา นัยน์ตาเฉี่ยว จมูกโด่งเป็นสัน รับกับปากอิ่มที่กำลังคลี่ยิ้ม พร้อมกับท่อนแขนแข็งแกร่งที่ผายมือออก เมื่อได้พบกับบุคคลสำคัญ...นมแจ่ม
 
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะคุณชายของนม” ร่างทุ้มสูงวัยเดินเข้าไปตระกองกอดร่างสูงแน่น หยาดน้ำคลอในหน่วยตาฝ้าฟางหน่อยๆ
 
“โถ่ ไม่ร้องสิครับนม ผมกลับมาแล้วนี่ไงครับ” น้ำเสียงเจือหยอกเหย้าของชายหนุ่มเรียกรอยยิ้มของหลายๆ คนได้เป็นอย่างดี
 
“ก็นมคิดถึงคุณชายนี่คะ 8 ปีเลยนะคะ ที่คุณชายไม่ยอมกลับมา น่าตีจริงเชียว”
 
“งั้นต่อไปผมจะไม่ไปไหนแล้ว จะอยู่กับนมไปตลอดเลยดีมั้ยครับ” ร่างสูงกล่าว พร้อมกับก้มลงไปหอมแก้มหญิงสูงวัยอย่างเอาใจ
 
“แหม ดูพูดเข้า นมก็นึกว่าคุณชายติดใจอาหารยุโรป จนลืมอาหารไทยไปแล้วนะคะเนี่ย” น้ำเสียงหยอกเย้า พร้อมกับสายตารู้ทันของหญิงสูงวัย ทำเอาคุณชายถึงกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมา แต่ไม่ใช่กับร่างระหงที่ยืนฟังบทสนทนานี้ด้วย
 
ราวกับมีมีดกรีดลงที่หัวใจดวงน้อยๆ ทั้งที่รู้อยู่แล้ว แต่พอมาได้ยินจริงๆ มันก็อดรู้สึกไม่ได้ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเรื่องระหว่างเขากับเธอมันเป็นเหมือนเส้นขนาน ไม่สิ มันเป็นเหมือนพระอาทิตย์กับพระจันทร์ที่ไม่มีวันโผล่พ้นขอบฟ้าขึ้นมาพร้อมกันได้ มีเขาต้องไม่มีเธอ ข้อนี้เธอรู้ดีที่สุด
 
ร่างระหงเก็บความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ข้างใน กลั้นก้อนสะอื้นที่แล่นขึ้นมาไว้บนใบหน้าเรียบเฉยไว้อย่างมิดชิด ก่อนจะเสมองไปทางอื่นเพื่อซ่อนหยาดน้ำบนหน่วยตาไว้ ไม่ให้คนใจร้ายหรือใครได้มองเห็น
 
“ไม่มีหรอกครับนม นักข่าวก็เขียนไปเรื่อย เข้าบ้านกันเถอะครับแดดเริ่มแรงแล้ว ผมคิดถึงอาหารฝีมือนมคนเดียวอยู่แล้ว” ชายหนุ่มประครองร่างสูงวัยอย่างเอาใจ ค่อยๆ ก้าวทีละก้าวเข้าบ้านอย่างมั่นคง
 
ระหว่างที่เดินเข้าตัวคฤหาสน์ดวงตาเฉี่ยวคมดุจพญาเหยี่ยวประสานเข้ากับดวงตากลมโตของลูกกวางน้อยโดยบังเอิญ ตาคมกวาดสายตาแค่เสี้ยววินาทีก็พินิจร่างบางได้ครบทุกส่วน จากนั้นก็ละสายตามองผ่านเลยไป ทำเหมือนร่างบางเป็นเพียงแค่ธาตุอากาศ ที่มองไม่เห็นจับต้องไม่ได้ และไม่มีตัวตน
 
เขาก็ยังคงเป็นคุณนทีคนเดิม คนที่เกลียดทอรุ้งที่สุดในโลก
 
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะคะพี่ที” น้ำเสียงเศร้าสร้อยเอ่ยขึ้นเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มฝืดเคืองปรากฎขึ้นให้กับคนที่ไม่มีวันได้ยินและได้เห็นมัน
 
แทนที่ร่างบางจะเดินตามเข้าไป กลับเดินตรงไปที่รถคันที่คุณชายพึ่งจากมา แล้วช่วยจัดแจงกับแม่บ้านว่าอะไรควรเก็บไว้ที่ตรงไหน
 
ถึงจะไม่ถูกกันกับนที แต่ถ้าเป็นเรื่องของคุณท่านทุกคนในบ้านทอรุ้งจะเป็นคนที่จัดการได้ดีที่สุด จนคุณท่านทั้งสองไว้วางใจให้ทอรุ้งเข้านอกออกในทุกห้องในบ้านได้โดยไม่ต้องขออนุญาต
 
หากเพียงแต่ 8 ปีที่ผ่านมาทอรุ้งลืมไปสนิทว่าห้องของนทีเป็นที่ต้องห้ามในเวลานี้
 
“เธอเข้ามายุ่งย่ามอะไรในห้องฉันยัยฆาตกร?!” น้ำเสียงดุดันตวาดออกมา หลังจากที่เปิดประตูห้องนอนมาเพื่อที่จะล้างหน้าล้างตาก่อนลงไปทานอาหาร แล้วพบว่าใครอยู่ในห้อง
 
ขายาวรีบก้าวไปจนถึงตำแหน่งที่ทอรุ้งกำลังจัดแจงเสื้อผ้าของตนเข้าตู้ กระชากเสื้อที่ร่างบางถือในมือออกแล้วปาลงพื้นอย่างหัวเสีย
 
“รุ้ง เอ่อ! ฉันแค่เข้ามาเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้ให้ค่ะ ไม่ได้เข้ามายุ่งย่าม หรือแตะต้องอะไรที่มีค่าของพี่ที เอ้ย! คุณทีเลยนะคะ” ร่างบางโบกมือเป็นพัลวัน ปากบางเป็นกระจับได้รูปเม้มแน่น ตอบกลับร่างสูงผิดๆ ถูกๆ อย่างตกใจ
 
“ฉันขอเตือนเธอไว้ตรงนี้ เพราะถ้าฉันต้องเสียอะไรที่ฉันรักไปเพราะเธออีก เธอจะไม่มีวันได้อยู่เสวยสุขในบ้านหลังนี้อีกแน่นอน! จำคำพูดฉันไว้ให้ดีทอรุ้ง!” นทีจ้องร่างบางตรงหน้าอย่างแค้นเคือง
 
“ออกไปซะ! แล้วอย่ามายุ่งย่ามกับของอะไรของฉันอีก!” แม่บ้านที่อยู่หน้าห้องรีบกุลีกุจอทิ้งกระเป๋าทั้งหมดไว้หน้าประตู หลังจากที่ได้ยินร่างสูงแผดเสียงก้องไปทั่วบริเวณ
 
ร่างบางรีบขยับออกมาทันทีหลังจากที่ร่างสูงพูดจบ แต่ตาคมก็ไวพอที่จะได้เห็นน้ำตาจากดวงตาคู่สวยที่ไหลรินลงมา ก่อนที่เจ้าตัวจะรีบเดินจากไป
 
“ฮึก! ฮืออ” เสียงสะอื้นที่ดังเล็ดลอดออกมาจากปากบาง หลังจากที่ปิดประตูห้องนอนของนทีสนิทแล้ว
 
ขาเรียวรีบวิ่งกลับไปที่ห้องนอนของตนเองที่อยู่ชั้นเดียวกันกับห้องที่พึ่งจากมา โถมกายบางลงบนเตียงแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาราวกับทำนบแตก
 
“ฮึก ฮือออ คนใจร้าย พี่ทีใจร้าย ฮือออ รุ้งไม่ได้ทำ รุ้งไม่เคยตั้งใจพรากของรักของพี่ทีไป ไม่เคยเลย”
 
ปากบางปลดปล่อยคำพูดที่อยากฝากไปถึงนทีออกมา ราวกับว่าร่างสูงอยู่ตรงนั้นและได้ยินในสิ่งที่เธอกำลังเอื้อนเอ่ย นิ้วเรียวยาวกำผ้าปูที่นอนแน่นจนยับยู่ยี่ ราวกับว่าจะช่วยบรรเทาอาการเจ็บแน่นที่กลางใจไปได้
 
หลังจากที่ฟูมฟายไปได้สักพัก ร่างบางก็ลุกขึ้นจากที่นอน รุดไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา ดวงตาหวานปนเศร้าที่ตอนนี้บวมเปล่งจากการร้องไห้อย่างหนักทอดมองตนเองในกระจกอย่างสะท้อนใจ
 
ได้แต่บอกตัวเองให้อดทนเพราะอีกแค่ 3 เดือนเท่านั้น หลังจากการฝึกงานสิ้นสุดลง เธอจะได้หางานทำแล้วออกจากอัศวตรีนานนท์เสียที ตอนนี้ถึงจะเสียใจจากคำพูดของนทีขนาดไหน แต่เธอก็ต้องฝืนทน เพราะความสบายใจของคุณท่านทั้งสองจะต้องมาก่อนเสมอ
 
บุญคุณของอัศวตรีนานนท์ที่ชุบเลี้ยงเธอมาตั้งแต่เธอเป็นเด็กอายุ 15 จวบจนโตเป็นสาวสวยสะพรั่งในวัย 23 ตลอดระยะเวลา 8 ปีเต็ม ไม่เคยมีวันไหนที่เธอลืมบุญคุณของคุณท่านทั้งสองเลย
 
ท่านอุปการะทั้งที่พักอาศัย การศึกษา ไปจนถึงความรักที่มีให้ไม่ต่างจากที่นทีและนุดีได้รับ ทอรุ้งรับรู้ได้ทั้งหมด ได้แต่หวังว่าถ้าวันนั้นมาถึง เธอจะได้มีโอกาสตอบแทนท่านทั้งสองบ้าง
 
และเพื่อเป็นการตอบแทน ทอรุ้งจึงตั้งใจเรียนอย่างหนักเพื่อที่จะทำเกรดให้ได้ดีๆ ทุกเทอม เพื่อที่เธอจะได้มีโอกาสมีงานดีๆ ทำ จนสามารถหาเงินมาคืนคุณท่านทั้งสองได้ทุกบาททุกสตางค์
--------------------------------------------------------
พอซอจะพยายามเข้ามาอัพบ่อยๆ ฝากเป็นกำลังใจให้ทอรุ้งด้วยนะคะ เข้ามาพูดคุยหรือบ่นอีพี่ทีคนใจร้ายกันได้เลยค่ะ​
 
​