นทีสีรุ้ง (NC 25 ++)

​
 ฆาตกร
 
“เธอมันฆาตกร! ทำไมกันนะ? ทำไมคนๆ นั้นต้องเป็นรตี?!”
 
“ทำไมคนๆ นั้นไม่เป็นเธอ! ทำไมเธอต้องพรากทุกอย่างที่ฉันรักไป! ทำไม?!”
 
นทีเขย่าแขนร่างบางจนเนื้อแทบหลุดติดมือ ใบหน้าคร้ามบิดเบี้ยวตะคอกถามร่างบางตามแรงอารมณ์ ดวงตาที่เคยมองร่างเล็กอย่างอ่อนโยน บัดนี้ถูกฝังกลบด้วยน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ขาดสาย
 
“ฉันเกลียดเธอ! ต่อให้ฉันต้องตายจากไป วันนี้ พรุ่งนี้ มะรืนนี้ ชาตินี้ ชาติหน้า หรือชาติไหน ฉันก็จะไม่มีวันลืม ว่าฉันเกลียดเธอ ยัยฆาตกร!”
 
ร่างบางผิวขาวอมชมพูเนียนไปทั่วทั้งตัวกำลังนอนกระสับกระส่าย เหงื่อแตกพร่าจนซึมลงไปบนที่นอนที่ปูทับด้วยผ้าสีขาวเนื้อดี ดวงตาปิดสนิท บนขนตาที่งอนยาวเป็นแพสวยมีหยาดน้ำตารื้นอยู่รำไรพอให้เห็น ใบหน้าหวานรูปไข่ติดอยู่ในห้วงแห่งความฝันกำลังขาวซีด
 
คิ้วเรียวเล็กที่สวยเหมือนจับวาดตอนนี้ขมวดกันเป็นปมจนปรากฎริ้วจางๆ จมูกโด่งปลายเชิดพอให้รู้ว่าเจ้าของมันเป็นคนดื้อรั้นขนาดไหน เข้ารูปกันดีกับปากเล็กเป็นกระจับสีระเรื่อที่ตอนนี้กำลังขบกัดริมฝีปากแน่นจนห้อเลือด
 
“รุ้งขอโทษค่ะพี่ที รุ้งไม่ได้ต้องการให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ รุ้งไม่ได้ตั้งใจ” ปากเล็กเป็นกระจับพึมพำออกมาแทบจับใจความไม่ได้ หางเสียงสั่นพร่า และหางตาเริ่มมีหยาดน้ำใสๆ ไหลลงมาเป็นทาง
 
ติ้ดๆๆ
 
เสียงนาฬิกาปลุกกระชากดวงตากลมโตรูปอัลมอนด์ให้เปิดออก เรียกสติของทอรุ้งให้กลับมาอยู่บนโลกของความเป็นจริง เจ้าของร่างบางที่พึ่งสะดุ้งตื่นกระชากผ้าห่มออก มือเรียวเอื้อมไปปิดนาฬิกาปลุกที่พึ่งช่วยชีวิตเธอเมื่อสักครู่
 
“เห้อ สงสัยเมื่อคืนคิดเรื่องพี่ทีมากเกินไปแน่ๆ” ปากบางพึมพำ พร้อมกับถอนหายใจ
 
วันนี้แล้วสินะวันที่ทุกคนรอคอย วันที่เขาคนนั้น คุณที หรือนที ลูกชายคนโตของบ้านอัศวตรีนานนท์ นักธุรกิจหนุ่มไฟแรง ที่อายุพึ่งจะแตะเลขสาม แต่ครองตำแหน่งเจ้าของธุรกิจโรงแรมที่กินพื้นที่ขยายสาขาไปค่อนประเทศ และกำลังตีตลาดไปทุกภูมิภาคทั่วเอเชียแปซิฟิก ยังไม่รวมอสังหาริมทรัพย์ยิบย่อยที่มูลค่าร่วมพันล้าน ลูกชายคนเดียวของคุณนับดาว และคุณปราชญ์ พี่ชายคนเดียวของคุณนุดี
 
เขากำลังจะกลับมาบ้านในรอบ 8 ปี หลังจากที่เสียคู่หมั้นไปเขาก็ไม่เคยกลับมาเหยียบที่บ้านอัศวตรีนานนท์อีกเลย ร่างบางย้อนคิดไปถึงเรื่องราวต่างๆ ในความฝันและอดีตที่ผ่านมา
 
“เขาเกลียดเธอมากกว่าอะไรบนโลกใบนี้ยัยรุ้ง แค่ทำตัวเหมือนเดิม อย่าไปให้เขาเห็นหน้า ถ้าเขามาทางซ้ายเธอต้องหลบไปทางขวา ถ้าเขาอยู่ในบ้าน เธอต้องอยู่แต่ในห้องของเธอ อย่าไปพูดคุยหรือทักทายเขาถ้าไม่จำเป็น ทำเหมือนเธอไม่มีตัวตนบนโลกแบบที่เคยทำ”
ทอรุ้งพูดให้กำลังใจตัวเองเบาๆ แล้วเช็ดน้ำใสๆ ที่หางตา ก่อนจะรีบลุกไปอาบน้ำแต่งหน้าอ่อนๆ พอไม่ให้ดูโทรมตามปกติอย่างเช่นทุกวัน
 
คฤหาสน์อัศวตรีนานนท์กินเนื้อที่เกือบไร่ แบ่งพื้นที่ในส่วนของสวน ตัวบ้าน โรงจอดรถ และบ้านพักคนงานอย่างเป็นสัดส่วนชัดเจน เนื่องจากคุณปราชญ์ต้องการให้คนที่อาศัย อาศัยอยู่อย่างอุ่นใจ
 
คนงานและเจ้าบ้านได้มีพื้นที่ส่วนตัวของตัวเอง หากแม่บ้าน คนสวนหรือคนขับรถต้องการพักผ่อนก็จะได้มีพื้นที่ผ่อนคลาย ถึงจะหยุดงานแต่ก็ยังสามารถอยู่ในพื้นที่ที่ไม่รู้สึกเหมือนกำลังทำงานมากนัก
ภายในตัวคฤหาสน์ชั้นแรกจะแบ่งเป็นในส่วนของห้องรับแขก โถงกลางประดับด้วยแชนเดอเลียร์ห้อยระย้าโชว์ความโอ่อ่าของตัวบ้าน ด้านล่างมีเปียโน 1 หลังไว้สำหรับคนในบ้านหรือสำหรับนักดนตรีที่จ้างมาในงานจัดเลี้ยงสังสรรค์ ฟิตเนส ส่วนครัว และห้องทานอาหารจะแยกออกมาเป็นสัดส่วน รวมถึงห้องนอนสำหรับแขกอีกสองห้อง
 
ห้องอ่านหนังสือ อยู่ติดกับสวนเล็กๆ ที่คุณท่านทั้งสองเอาไว้จัดปาร์ตี้บาบีคิว ซึ่งเชื่อมต่อกับทางลงสระว่ายน้ำอินดอร์ทางหลังบ้านอีกที เรียกได้ว่าแทบไม่ต้องออกไปที่ไหนเลยก็ว่าได้เพราะในคฤหาสน์มีให้ครบครันทั้งหมดแล้ว
 
ชั้นสองจะแบ่งเป็นห้องนอนของคุณท่านทั้งสอง รวมถึงห้องของคุณนุดี
 
และชั้นที่สามแบ่งเป็นทั้งหมด 3 ห้อง เป็นห้องทำงาน และห้องนอนอีก 2 ห้อง ซึ่งห้องหนี่งเป็นของนที และอีกห้องที่เขาตั้งใจทำไว้ให้ลูกหลังจากที่ได้แต่งงานกับระตี แต่สุดท้ายก็ถูกปล่อยทิ้งไว้หลังจากที่ไม่มีงานแต่งเกิดขึ้น
 
“นมคะ มีอะไรให้รุ้งช่วยไหมคะ?” ทอรุ้งเอ่ยถามแม่นมประจำตระกูลอัศวตรีนานนท์ และเป็นที่พึ่งพิงของเธอในที่แห่งนี้หลังจากเดินมาถึงในส่วนครัว
 
“ไม่มีค่ะ คุณหนูทำไมตื่นเช้าจังเลยคะ ป้าบอกแล้วว่างานในครัวให้มันเป็นหน้าที่พวกป้าเอง”
 
“จริงๆ คุณหนูควรไปรอรับคุณทีกับคุณผู้หญิงที่สนามบินนะคะ ตรงนี้พวกป้าทำกันได้สบายอยู่แล้ว” นมแจ่มตอบกลับมา น้ำเสียงเอ็นดูเธอไม่น้อย
 
“ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ มีคนรอรับคุณนทีเยอะแล้ว รุ้งว่ารุ้งอยู่ช่วยนมแจ่มน่าจะมีประโยชน์กว่านะคะ หรือว่านมจะเบื่อรุ้งแล้วคะเนี่ย?” ทอรุ้งตอบกลับเสียงกระเง้ากระงอด พร้อมกับเดินไปกอดเจ้าของร่างทุ้มแสนใจดี
 
“เนี่ย เดี๋ยวคุณผู้หญิงได้ยินจะไม่ชอบใจนะคะ เรียก “พี่ที” สิคะ แบบที่เคยเรียก”
 
“ป้ารู้นะคะว่าเรื่องเมื่อ 8 ปีก่อน คุณหนูไม่ได้ผิด ทำไมไม่คิดจะอธิบายให้คุณทีเธอฟังคะ? ป้าเป็นพยานให้ได้นะคะ ว่าเรื่องของคุณรตี คุณหนูของป้าไม่เกี่ยว” นมแจ่มตอบกลับ พร้อมกับหันไปกอดร่างบางที่เธอรักเสมือนลูกหลานอีกคน
 
“รุ้งว่าไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ ถ้าคุณนทีเขาจะเชื่อ เขาคงเชื่อไปตั้งแต่เมื่อ 8 ปีก่อนแล้ว คงไม่ต้องปล่อยให้เรื่องมันยืดเยื้อมาขนาดนี้ อีกอย่างอย่าเรียกรุ้งว่าคุณหนูอีกนะคะ เดี๋ยวเขาได้ยิน จะมาว่านมได้อีกเราทุกคนก็รู้ว่ารุ้งเป็นใคร แค่คนที่คุณท่านเมตตาชุบเลี้ยง ไม่ได้เป็นอะไรกับอัศวตรีนานนท์ อย่าไปยกรุ้งเทียบเท่าเขาเลยค่ะ” ทอรุ้งตอบกลับ สีหน้าหม่น
 
“โถ่ คุณหนูของป้า สักวันนึงคุณทีจะต้องเห็นนะคะ ว่าคุณหนูของป้าจริงๆ แล้วน่ารัก แสนดีขนาดไหน”
 
“ขอบคุณค่ะ รุ้งรักนมแจ่มนะคะ” ร่างเล็กก้มลงไปหอมแก้มนิ่มที่คุ้นเคย แล้วเผยรอยยิ้มสดใสออกมา “มาค่ะ เราเริ่มเตรียมอาหารกันเลยดีกว่า คุณนทีกับคุณหญิงท่านกลับมาจะได้ทานอาหารเลย” ทอรุ้งเรียกสติกลับคืนมา แล้วรีบลงมือต้มน้ำแกง และของโปรดของคุณชายอีกสี่ห้าอย่าง
 
ปริ้นนน น น
 
“คงกลับมากันแล้ว แกงส้มตักขึ้นได้เลย ปลาทอดตรงนี้ราดน้ำพริกที่คุณหนูทำแล้วตั้งโต๊ะได้เลย ที่เหลือยกกันระวังๆ ด้วย คุณหนูไปกันเถอะค่ะ ให้เด็กๆ ดูไป” นมแจ่มกำชับ พลางเดินไปจับข้อมือทอรุ้งให้ออกไปด้วยกัน
 
--------------------------------
ฝากพี่ทีกับน้องรุ้งไว้ในอ้อมอกอ้อมใจทุกคนด้วยนะคะ เป็นนิยายเรื่องแรกที่เขียนเลย
อาจจะมีอะไรงงๆ บ้าง แต่พอซอตั้งใจเขียนมากๆ เลย
พอซอลงเรื่องนี้ในธัญวลัยกับ ReadAWrite ด้วยนะคะ เรื่องนี้ไม่ดราม่าหนักเท่าไหร่ ยังไงฝากติชมกันด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ​
​