เอกภพคู่ขนาน

คล้อยหลังจากลูกค้ากลับ บริกรหนุ่มร่างสูงพ่วงตำแหน่งเจ้าของร้านก็ทำการเก็บกวาดจัดข้าวของให้เข้าที่เพื่อพร้อมสำหรับวันพรุ่งนี้ ทว่าขณะที่กำลังกวาดพื้นอยู่นั้นสายตาก็เหลือบไปเห็นวัตถุทรงแบนห่อหุ้มด้วยซิลิโคนสีดำ ร่างสูงหยิบขึ้นมาพลิกดูหน้าหลังก่อนสะดุดตากับรูปภาพเล็กๆที่ห่อด้วยพลาสติกสีใส จ้องมองดูภาพด้วยความงุนงง ภาพวัยรุ่นผมรองทรงสวมชุดนักเรียนมัธยมปลายแขนสองข้างเต็มไปด้วยช่อดอกไม้และพวงมาลัยดอกดาวเรืองดั่ง สส. จะไม่แปลกใจถ้าเจ้าเครื่องนี้มันเป็นของเจ้าตัวที่จับอยู่แต่นี้มันไม่ใช่ของเขาแล้วเป็นของใครล่ะ
คิดย้อนกลับไปชั่วโมงก่อนหน้าใครกันที่นั่งอยู่ตรงบาร์ริมหน้าต่างกันนะ ก่อนมุมปากจะยกยิ้มอย่างกรุ้มกริ่มคิดไว้ไม่มีผิดคนนี้นี่เอง คงใช่แล้วสินะเจ้าของพวงกุญแจที่ทำให้เขาต้องทำเลียนแบบไว้ประมาณสิบอันเพื่อเก็บตัวจริงไว้เป็นอย่างดี
ร่างโปร่งมาถึงห้องอย่างลนๆก่อนจ้ำอ้าวไปยังโต๊ะทำงานมุมห้องรื้อค้นเพื่อหาเครื่องเล่นเพลงตัวโปรดแต่หายังไงก็ไม่เจอ ที่ทำงานก็ไม่มีห้องก็ไม่มีในกระเป๋าก็ไม่มีหายไปไหนนะ ถ้าหายแค่เครื่องคงไม่อะไรมากมายแต่นี้ มีรูปเพอร์เฟคแมนติดไปด้วย เป็นสิ่งเดียวที่แทนเขาคนนั้นและเป็นภาพเดียวที่ถ่ายเอาไว้ ร่างโปร่งลู่ตัวนั่งลงอย่างเหนื่อยล้าถอนหายใจยาวๆออกมาเป็นสายลมร้อน พลางคิดในใจขอให้มีคนเก็บได้ด้วยเถอะ
         คลื่น  คลื่น “ มูมู่ลี่ ” เสียงสั่นของเครื่องมือสื่อสารของขนานดังขึ้นก่อนที่เจ้าตัวลุกยืนเต็มความสูงหยิบโทรศัพท์แล้วกดรับ
“ ว่าไงมู่ ” เสียงเรียบเอ่ยออกไปตามสายของเพื่อนรัก
“ ถึงห้องยัง นี่ว่าจะชวนไปกินแจ่วฮ้อนไปป่ะ ”  เพื่อนตัวดีกรอกเสียงตามสายมาอย่างเบาๆ ก่อนที่คนตัวโปร่งจะตอบกลับ
“ พึ่งถึงเองจะไปตอนไหนละ ” เขาถามออกไป ก่อนที่เสียงปลายสายจะแทรกขึ้นมา
“ ตอนนี้แหละอยู่ใต้หอพักแล้วลงมาเลย ” ร่างโปร่งไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจรอเพื่อนตัวดีก็จับจูดเขาจนได้ ถอนหายใจเบาๆ ก่อนลุกขึ้นหยิบกระเป๋าสตางค์ กุญแจห้องและโทรศัพท์ออกเดินลงไปบันได
        หันมองซ้ายขวากวาดตาหาเพื่อนตัวดีกลับไม่เจอ ไหนว่ามาถึงแล้วก่อนยกเครื่องมือสื่อสารขึ้นเพื่อจะโทรออกแต่ก็ต้องหยุดความคิดไว้เพราะร่างเล็กๆเดินเคียงคู่มากับบุคคลที่เขาคุ้นดีเพื่อนเขาหน้าบูดบึงมาแต่ไกลส่วนคนข้างๆกับยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างอารมณ์ดี เพื่อนตัวดีรีบจ้ำอ้าวมาหาเขาอย่างเร็วไว
“ แมะ อยู่ด้วยกันก็ไม่บอกจะได้ปฏิเสธ ” จริงๆ ก็รู้อยู่หรอกว่าเพื่อนอยู่กับใครแต่คนมันอยากเจือกอะครับขอตามไปด้วยคงไม่เป็นไรหรอกหวังว่าพี่ชายสุดที่รักจะไม่กินหัวเขานะ แต่คงไม่หรอกเห็นยิ้มมาแต่ไกลขนาดนั้น
“ ไม่ต้องเลยหนาน เราชวนแกนะไม่ได้ชวนอีกคนซักหน่อย ” เพื่อนตัวเล็กเอ่ยออกมาพลางหันหน้าหวี่ยงๆ ไปทางคนตัวโต ร่างหนาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะทักทายขนาน
“ ไงเรา คิดได้บ้างยัง ” สุธิรักษ์เอ่ยถามคนตัวโปร่งขณะที่ทั้งสามเดินไปขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าที่พัก
“ คิดออกแล้วครับพร้อมส่งแต่ไม่รู้จะถูกใจลูกค้าหรือเปล่า ” ขนานตอบออกไปก่อนเครื่องยนต์จะเคลื่อนที่สู่ถนนเพื่อไปยังร้านแจ่วฮ้อน
        ทั้งสามเดินทางมาถึงที่หมาย ซุ้มทางขวามือสุดติดกับกำแพงอยู่ลึกสุดในร้านเป็นพื้นที่จับจองของทั้งสาม ก่อนเด็กเสิร์ฟจะตั้งเตาและบริการอย่างประทับใจ ควันพวยพุ่งขึ้นจากหม้อดินเผาส่งสัญญาณว่าพร้อมกินแล้ว
“ แจ่วฮ้อนที่รักก มู่จะกินแล้วนะ ”  เพื่อนรักจ้วงเนื้อลวกฉ่ำๆ เข้าปากไปจนเขากลัวว่าปากเล็กๆนั้นจะพองเอา
“ เบามู่เบา ” เอ่ยแซวเพื่อนรักไป ก่อนจะคีบผักลงหม้อเพิ่มให้
“ เอ้อ พรุ่งนี้เตรียมตัวนะหนาน พอดีลูกค้าเขาอยากดูความคืบหน้าของงานน่ะ ซักสิบโมงเดี๋ยวออกไปพร้อมกันกับพี่เลย ตัวเล็กด้วยนะครับ ” สุธิรักษ์พูดกับคนตัวโปร่งก่อนจะหันไปหาวศิฑา
ขนานพยักหน้ารับพลางเอ่ยถาม  “ แล้วนัดที่ไหนครับ ”
“ น่าจะร้านของเจ้าตัวนะ คาเฟ่ที่เปิดใหม่แถวออฟฟิศเรา ” สุธิรักษ์พูดจบแล้วลุกขึ้นก่อนเดินไปสั่งเพิ่ม
        ทั้งสามแยกย้ายหลังจากกินเสร็จก็ปาไปสี่ทุ่ม ขนานถึงห้องนอนแล้วตรงดิ่งเข้าไปชำระร่างกายแบบรีบๆก่อนจะกลับออกมาปิดไฟนอน
        คลืนนนน  คลืนนนนน คลืนนนนน เสียงสั่นเครื่องมือสื่อสารสั่นอย่างต่อเนื่องร่างโปร่งงัวเงียลูบคลำไปทั่วเตียงทั้งๆ ที่เปลือกตายังปิดอยู่ ขนานหลี่ตามองหาโทรศัพท์เครื่องเก่งที่วางอยู่มุมปลายสุดขอบเตียงก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดู 3 สายที่ไม่ได้รับล้วนแต่เป็นเบอร์เจ้านาย
        ตายแน่เลยไอ่หนาน โดนเจ้านายด่าแน่ๆ ขนานรีบจ้ำอ้าวเข้าห้องน้ำทำธุรส่วนตัวอย่างไวว่องก่อนเก็บของจำเป็นรุดรีบลงบันได พลันเจอเข้ากับใบหน้าบูดบึ้งของพี่รหัสสุดรักพ่วงดีกรีเจ้านาย
        เขารีบวิ่งหน้าตั้งไปยังรถเจ้านาย มือขาวยกไหว้คนพี่ปรกๆ เอ่ยขอโทษไปพลาง ร่างโปร่งเข้าไปนั่งเบาะหลัง เครื่องยนต์ขับเคลื่อนไปบนถนนมุงสู่จุดหมายที่คาดไว้ บรรยากาศภายในรถเป็นไปด้วยความผ่อนคลาย ถึงแม้ตัวขนานจะมีกังวนเรื่องของหายอยู่ก็ตามแต่เรื่องงานก็ต้องมาก่อน  
        ทั้งสามตอนนี้เข้ามาด้านในสถานที่นัดหมายตรงดิ่งไปยังโต๊ะมุมสุดซึ่งเป็นเหมือนมุมส่วนตัวสะดวกแก่การประชุมเล็กๆ สุธิรักษ์ทำหน้าที่สั่งอาหาร เครื่องดื่ม มาขณะที่รอลูกค้าคนสนิท
 
 
 
 
ทักทายนักอ่านที่น่ารักทุกคนจ้า
อย่าลืมติชมและให้กำลังใจนักเขียนด้วยนะจ๊ะ
เนือยๆยังไงก็ไม่รู้ ไรต์อาจจะหายไปซักพักนะค้าบ สมองมันเริ่มตัน
ปล.#เอกภพคู่ขนาน ขอบคุณที่เข้ามาท่องโลกเอกภพในจักรวาลที่ไม่รู้ว่าจะได้คู่ขนานหรือไม่นะคะ เจอกันตอนต่อไปจ้า
สุดท้ายการพบเจอใครซักคนก็ต้อง..............คงพบเจอกันอีกในไม่ช้าแหละเนาะ