เจ้าหญิงของฉัน

ใบหม่อนลงมือทำหมูน้ำตกสูตรพิเศษของตัวเองอย่างสุดฝีมือหวังให้คนเป็นพี่ชายและว่าที่พี่สะใภ้ประทับใจมากที่สุด รู้อยู่ว่าพี่ชายแท้ๆ ของตัวเองชอบกินหมูน้ำตกมาก อีกด้านหนึ่ง ป๊อปลงมือผ่ากุ้งสดเตรียมทำกุ้งแช่น้ำปลา ส่วนคนรักของเขาทำน้ำปลาพริกกระเทียมอยู่ใกล้ๆ กัน

“เค้าดูแล้วป๊อปรักน้องใบหม่อนมากเลยนะ เห็นป๊อปยอมน้องใบหม่อนทุกครั้งเลย” พัชรถือโอกาสชวนแฟนหนุ่มคุยระหว่างช่วยกันลงมือทำอาหารด้วยกัน

คิ้วดกเข้มเลิกขึ้นพร้อมกับเหยียดยิ้มบางๆ ที่มุมปากภายใต้หนวดเคราอันรกครึ้ม ดวงตาของเขาดูเปล่งประกายขึ้นมาเมื่อได้ยินชื่อของน้องสาวคนเดียวของเขาคนนี้ “ไม่ให้รักได้ไงล่ะพัชร ก็ใบหม่อนเป็นน้องสาวคนเดียวของเรานี่” เขาเว้นหายใจสักพัก “ใบหม่อนตอนเด็กขี้แยมากๆ ขัดใจอะไรหน่อยก็ร้องแล้ว เราเห็นใบหม่อนร้องไห้เราก็รู้สึกหวิวใจทุกครั้ง เราเลยไม่อยากให้ใบหม่อนเสียใจอีก มันเป็นแบบนี้มาตลอดจนถึงตอนนี้แหละ”

พัชรพยักหน้าเบาๆ ดวงตาคู่สวยส่งสายตาบ่งบอกถึงความเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด กลีบปากเรียวเล็กผุดยิ้มน้อยๆ “ถ้าเป็นเค้านะ เค้าก็คงตามใจน้องใบหม่อนเหมือนกันแหละ มีน้องน่ารักขนาดนี้อะนะ”

ปากหยักได้รูปคลี่ยิ้มกว้าง หันไปยักคิ้วหลิ่วตาให้กับคนรักที่เพิ่งพูดจบ “ตั้งแต่เราจำความได้ ใบหม่อนติดเรามากเลย ไปไหนมาไหนก็ไปด้วยกันตลอด ติดเรามากๆ จนแม่คุณน้อยใจเลย พ่อแม่เราก็ชอบให้เราพาใบหม่อนไปนั่นไปนี่ทุกครั้ง แม้แต่ไปเล่นกับเพื่อนๆ เราก็พาใบหม่อนไปด้วย จนใบหม่อนแทบไม่ได้เล่นแบบผู้หญิงเล่นเลย แม้แต่ตอนนอนแม่เราก็ชอบให้เราส่งใบหม่อนเข้านอนทุกครั้ง คืนไหนเราไม่ส่ง ใบหม่อนร้องไห้จ้าเลยล่ะ” เสียงเข้มเล่าเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมา ดวงตาสองชั้นหลบเปล่งประกายขึ้นเมิ่อได้ย้อนความหลังครั้งยังเด็กให้คนรักของเขาได้ฟัง

“ว่าไปเค้าก็อิจฉาป๊อปเหมือนกันนะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้น ขณะที่มือเล็กค่อยๆ หั่นกระเทียมอย่างเบามือ “ป๊อปนี่โชคดีมากเลยที่มีพ่อแม่ดี และยังมีน้องสาวน่ารักแบบน้องใบหม่อนอีก ไม่เหมือนกับเค้านะ เค้าเกิดเป็นลูกหลงตอนพ่อแม่เริ่มแก่แล้ว อายุเค้าห่างกับพี่ๆ เค้าเป็นสิบๆ ปีเลย เค้าเลยไม่ค่อยสนิทกับพี่ๆ เท่าไหร่อ่ะ”

“เอาน่าพัชร เกิดเป็นลูกหลงไม่ใช่ว่าไม่ดีนะ คิดในแง่ดีพ่อแม่ของพัชรจะได้มีคนดูแลไงล่ะ” เสียงเข้มเอ่ยขึ้น มือหนายกขึ้นจะเอื้อมมาเชยคางของคนรัก แต่สาวเจ้ากลับถอยหนีพร้อมกับยกมือปัดป้อง

“ป๊อป มือสกปรกอยู่จะมาจับคางเค้าได้ไง” เสียงหวานแหวขึ้นพร้อมกับส่งค้อนให้ชายหนุ่มไปหนึ่งที

“<<อะแฮ่ม พี่ป๊อป พี่พัชร แอบนินทาอะไรหนู>>” ใบหม่อนกระแอมไอขึ้น ถามพี่ชายตัวดีกับว่าที่พี่สะใภ้ด้วยท่าทางจริงจัง

“<<ก็คุยเรื่องเรานี่แหละใบหม่อน>>” ป๊อปตอบน้องสาวไปตรงๆ ปรับสำเนียงกลับมาเหน่ออีกครั้ง “<<พัชรเขาถามพี่ไงว่าพี่รักเรามากไหม ทำไม่เห็นพี่ยอมเราทุกครั้งน่ะ>>”

“<<แต่หนูได้ยินนะ ว่าพี่ว่าหนูขี้แยอ่ะ>>” ใบหม่อนไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

“ก็ไม่เป็นไรนี่คะน้องใบหม่อน” คราวนี้พัชรเริ่มมีบทขึ้นมาบ้าง เมื่อเห็นว่าพี่น้องคู่นี้เริ่มจะทะเลาะกัน “ทุกคนก็ขี้แยหมดแหละตอนเด็กๆ อ่ะ พี่ก็เป็น พี่ชายของน้องใบหม่อนก็เป็น เนอะๆ”

ป๊อปรีบเออออห่อหมกตามแฟนสาว แอบชำเลืองมองใบหน้าสวยหวานของน้องสาวที่กำลังมองดุใส่ อารมณ์ของสาวเจ้ากำลังคุกรุ่นด้วยความโมโหอยู่

“จริงอย่างที่พัชรพูดนะ แต่ใบหม่อนน่ะ ขัดใจอะไรหน่อยนี่ร้องแล้ว ฮิๆ แต่ตอนโตนี่ยังดีนะ ปรี๊ดแตกเมื่อไหร่เงียบ ฮ่าๆ” ยัง ป๊อปยังราดน้ำมันบนกองไฟซ้ำไปอีก แต่สิ่งที่ได้กลับมาก็คือ...

“<<ชอบว่าหนูจังเลยนะพี่ป๊อป คอยดูนะ กลับบ้านเมื่อไหร่หนูฟ้องแม่คุณแน่ๆ>>” ใบหม่อนว่าอย่างโกรธๆ นิ้วชี้เรียวเล็กชี้มาที่ใบหน้าคร้ามของคนเป็นพี่ ดวงตากลมโตถลึงใส่อย่างขุ่นเคือง แต่คนโดนต่อว่ากลับไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไรแม้แต่น้อย

บุคคลที่สามอย่างพัชรเริ่มเห็นสถานการณ์เริ่มไม่สู้ดี รีบดึงตัวคนรักออกมาก่อน “นี่ป๊อป มาช่วยเค้าหั่นผักดีกว่าน้า ระวังอย่าหั่นนิ้วตัวเองเข้าล่ะ คริๆ”

คนตัวใหญ่ผละออกมาตามคำของคนรัก แต่ก่อนจะไปหันไปทำหน้าล้อเลียนแกล้งยั่วโมโหน้องสาวสุดที่รักอีกหนึ่งที มือหนาคว้ามีดทำครัวขึ้นมาหั่นผักที่เตรียมไว้อย่างคล่องมือ ทำเอาคนที่เพิ่งทะเลาะด้วยอย่างใบหม่อนลืมความรู้สึกโกรธไปชั่วขณะเมื่อเห็นการกระทำของอีกฝ่าย แอบปลื้มใจเล็กๆ ‘พี่ป๊อปนี่ก็เก่งเหมือนกันน้า เริ่มทำกับข้าวเป็นแล้ว คริๆ’

ใบหม่อนเทน้ำตกหมูสูตรของตัวเองลงบนจานแบตรงหน้าพร้อมผักเครื่องเคียงฝีมือคนเป็นพี่ชายหั่นไว้พร้อม อีกด้านหนึ่ง ผู้มาเยือนปลีกตัวไปวางจานส้มตำมะเขือและกุ้งแช่น้ำปลาบนโต๊ะกินข้าวรอท่าไว้ก่อน และครั้งนี้คนเป็นเจ้าของห้องได้รับโอกาสโชว์ฝีมือเจียวไข่เจียวหมูสับผสมมะเขือเทศกับหอมใหญ่ให้อีกสองสาวได้ชมเป็นขวัญตาด้วย

ไม่นานนัก บรรดาอาหารมื้อพิเศษในเย็นวันนี้สำเร็จลงอย่างเรียบร้อย ส้มตำมะเขือ น้ำตกหมู ซุปหน่อไม้ กุ้งแช่น้ำปลา และไข่เจียวหมูสับ พร้อมข้าวเหนียวถุงใหญ่ที่ถูกจัดแบ่งไว้พร้อม ทั้งหมดวางบนโต๊ะกินข้าวตัวย่อมๆ จนแทบจะแน่นโต๊ะเลยทีเดียว ขณะที่น้องสาวเจ้าของห้องแยกตัวไปเตรียมน้ำดื่มพร้อมกับแก้วเปล่าทั้งสามใบยกใส่ถาดเดิมเข้ามาที่โต๊ะกินข้าวที่พี่ชายกับว่าที่พี่สะใภ้นั่งรออยู่ ทั้งสามต่างลงมือรับประทานอาหารมื้อเย็นท่ามกลางบรรยากาศอบอุ่นเมื่อทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า

“น้องใบหม่อนจ๊ะ ลองชิมส้มตำมะเขือฝีมือพี่สิ ถ้าอร่อยก็กินไปเยอะๆ เลยจ้า” พัชรออกปากเชิญชวนให้ว่าที่น้องสะใภ้ชิมส้มตำมะเขือฝีมือตัวเอง

ใบหม่อนเริ่มลงมือละเลียดส้มตำมะเขือสูตรพิเศษจากว่าที่พี่สะใภ้อย่างเอร็ดอร่อย ขณะที่คนลงมือตำอย่างพัชรรู้สึกปลื้มใจไม่น้อยที่เห็นว่าที่น้องสะใภ้ชอบ หันไปสบตาและส่งยิ้มให้กับคนรักที่นั่งอยู่ข้างๆ ขณะที่อีกฝ่ายทำกิริยาเดียวกันตอบกลับมาอย่างรู้กันก่อนหันกลับไปลงมือจัดการอาหารมื้อเย็นตรงหน้าต่อ

“น้องใบหม่อน ลองชิมซุปหน่อไม้หน่อยไหม ร้านแถวคอนโดฯ พี่อร่อยน้า” พัชรรีบออกปากชี้ชวนให้ทานซุปหน่อไม้ต่อ

ด้านคนโดนชวนไม่พลาดที่จะหันไปลิ้มรสซุปหน่อไม้ที่จานข้างๆ และนั่นทำให้สาวเจ้ารู้สึกติดใจซุปหน่อไม้จานนี้เป็นพิเศษ

“อร่อยมากเลยพี่พัชร วันหลังซื้อมาฝากหนูอีกน้า” เสียงใสเอ่ยขึ้นหลังจากทานคำแรก รู้สึกอร่อยถูกใจเป็นอย่างมาก

“ได้เลยจ้าถ้าน้องใบหม่อนชอบ แล้วส้มตำมะเขือฝีมือพี่เป็นไงบ้างล่ะ อร่อยไหม” พัชรเริ่มยิงคำถามที่สองไปยังว่าที่น้องสะใภ้

“อร่อยสิพี่พัชร รสจัดแบบนี้หนูชอบมากเลย” ใบหม่อนตอบกลับมาทั้งที่ยังเคี้ยวอยู่เต็มปาก ใบหน้าสวยหวานเริ่มแดงก่ำเพราะความเผ็ดร้อนเป็นอย่างมาก

“เป็นไงล่ะพัชร น้องสาวเรากินเก่งขนาดไหน” คราวนี้ป๊อปอยากมีบทขึ้นมาบ้างก่อนหันไปเอ่ยกับน้องสาว “<<ใบหม่อนหน้ากลม กินเยอะๆ แฟนพี่อุตส่าห์ตำสุดฝีมือให้เรากินเลยนะ>>”

“<<ย่ะ>>” ใบหม่อนว่าเสียงสะบัดใส่พี่ชาย แอบชำเลืองมองค้อนให้ ด้านคนโดนค้อนยังทำท่าทะเล้นล้อเลียนไม่หยุด

“ป๊อปอย่าไปว่าน้องเขาสิ” พัชรพูดปรามพร้อมเอื้อมมือเล็กตีท่อนแขนคนรักเบาๆ ขณะที่ใบหม่อนขำจนส้มตำในปากแทบพุ่งเมื่อเห็นพี่ชายออกอาการหงอชัดเจน

“พี่พัชร เอาอีกๆ” ได้ทีใบหม่อนรีบเชียร์ว่าที่พี่สะใภ้ใหญ่ ยิ่งเห็นพี่ชายออกอาการหงอเท่าไหร่ก็ยิ่งชอบใจมากขึ้นเท่านั้น ‘

โดนซะบ้างพี่ป๊อป ชอบแกล้งหนูจังเลยนะ’ ใบหม่อนต่อให้ในใจ

“อื้ม *แซบหลาย*” คราวนี้พัชรเผลอหลุดสำเนียงถิ่นตัวเองหลังจากได้ละเลียดส้มตำมะเขือฝีมือตัวเองบ้าง ทำเอาใบหม่อนขำจนส้มตำพุ่งออกมาเป็นครั้งที่สอง ขณะที่ป๊อปลอบยิ้มบางๆ ขำในลำคอเบาๆ เพราะรู้อยู่แล้วว่าคนรักเป็นคนที่ไหน

คราวนี้ใบหม่อนแกล้งถามพี่ชายของตัวเองบ้างทั้งๆ ที่รู้อยู่แลว “<<พี่ป๊อป พี่พัชรเป็นคนอีสานเหรอ>>”

“<<ใช่แล้วใบหม่อน>>” เสียงเข้มตอบทั้งที่ยังเคี้ยวน้ำตกหมูไม่หมดปาก “<<แฟนพี่คนบ้านคำม่วง ห้วยผึ้ง กาฬสินธุ์โน่น แถมมีเชื้อญวนด้วยนะ>>”

ใบหน้าสวยหวานของผู้มาเยือนเปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับลูกตำลึงสุก อาการร้อนวูบวาบแล่นไปทั่วหน้าด้วยอาการเขินอายหลังจากแฟนหนุ่มเล่ารายละเอียดให้อีกฝ่ายฟัง มือเล็กเอื้อมไปสะกิดท่อนแขนหนาเชิงปรามๆ

“ป๊อป อย่าบอกน้องเขาหมดสิ”

ได้ผลเมื่อคนตัวใหญ่เงียบลง แต่ยังแอบส่งซิกไปยังน้องสาวอย่างรู้ใจกัน ขณะที่ใบหม่อนขยิบตาตอบรับและหันมายิ้มกว้างให้กับว่าที่พี่สะใภ้เป็นการแก้เขิน “เย้ ดีใจจังเลย หนูจะได้พี่สะใภ้เป็นคนอีสานแล้ว คราวหลังหนูจะได้กินส้มตำฝีมือพี่พัชรทุกวันเลย คริๆ”

“จ้า แต่ขึ้นอยู่กับพี่ชายของน้องใบหม่อนนะ ว่าเขาจะมาขอพี่เมื่อไหร่ คริๆ” เสียงหวานเอ่ยตอบและหัวเราะทิ้งท้าย ก่อนหันไปหาคนรักที่อยู่ข้างๆ แอบกัดไปหนึ่งที “เราคบกันมาสิบปีแล้วนะป๊อป เมื่อไหร่ป๊อปจะมาขอเค้าล่ะ เค้ารอจนหน้าแห้งแล้วน้า”

“ขอเก็บเงินอีกนิดนึงน่าพัชร” ป๊อปเอ่ยตอบแบบไม่ลังเล สีหน้าและน้ำเสียงบ่งบอกถึงความกังวลในใจลึกๆ

“<<โหอย่างพี่ป๊อปเหรอจะไม่มีเงินไปขอพี่พัชร มีเงินซื้อคอนโดฯ อยู่ขนาดนี้แล้วยังจะรออะไรอีกล่ะ คริๆ>>” ใบหม่อนได้ทีแซวคนเป็นพี่ชายบ้าง

ป๊อปถึงกับหน้าชาดิกเมื่อโดนแซวอย่างจัง จริงอยู่ที่เขามีเงินเก็บมากพอที่จะซื้อคอนโดฯ ห้องนี้ได้แบบจ่ายสดไม่ต้องไปรบกวนเงินที่บ้านเลย แต่ยังกังวลเรื่องเงินเก็บสำหรับอนาคตข้างหน้าอยู่ว่าจะมากพอที่จะดูแลชีวิตคู่ของตัวเองได้หรือไม่ ทางด้านพัชรพอมองออกว่าเพราะอะไรคนรักถึงกังวลได้ขนาดนี้ จึงรีบให้กำลังใจผ่านเสียงหวานน่าฟังของเจ้าตัว

“เค้ารู้นะว่าทำไมป๊อปไม่ขอเค้าแต่งงานสักที แต่เค้าก็รอได้นะ คริๆ คุณตาคุณยายเรียกสินสอดเค้าไม่แพงหรอกน่า นะๆๆ รีบๆ มาขอเค้าด้วยเน้อก่อนที่เค้าจะเปลี่ยนใจ คริๆ”

“เอาน่าๆ พัชร รออีกไม่นาน เดี๋ยวเราไปขอแน่” คราวนี้ป๊อปรีบโต้ตอบอย่างรวดเร็ว แอบกลัวว่าคนรักจะไม่รอเขาอีก

“น้องใบหม่อนรู้ไหมจ๊ะ พี่ชายของใบหม่อนน่ะซื้อหุ้นเก็บไว้ตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว แถมไม่ค่อยจะยอมขายด้วย ไม่รู้ว่าตอนนี้จะแดงไปแล้วกี่ตัวน้า” พัชรเริ่มเปิดประเด็นใหม่ขึ้นมา

“หนูรู้แล้วค่าพี่พัชร” ใบหม่อนรีบตัดบทว่าที่พี่สะใภ้ พลางส่งยิ้มจนเห็นฟันครบทุกซี่ภายใต้เหล็กดัดฟันหนึ่งที “พี่ป๊อปเอาหุ้นให้หนูดูแล้ว แต่หนูดูไม่เป็นหรอก เลขอะไรไม่รู้ยุบยับไปหมดเลย ดูแล้วปวดหัวจะตาย”

กลีบปากเรียวเล็กคลี่ยิ้มขึ้นเมื่อได้ยินคำตอบจากว่าที่น้องสะใภ้ “พี่ก็ไม่ค่อยรู้เรื่องหุ้นมากหรอกถ้าพี่ชายของน้องใบหม่อนไม่สอนพี่เล่นน่ะ พี่เองก็ซื้อเก็บไว้เหมือนกันแต่ไม่เยอะหรอก ดูนี่สิน้องใบหม่อน”

พูดจบมือบางขาวราวงาช้างหยิบสมาร์ทโฟนเครื่องหรูแบรนด์และรุ่นเดียวกันกับสองพี่น้อง ต่างกันเพียงเป็นสีทองเท่านั้น เปิดแอพฯ หุ้นให้ว่าที่น้องสะใภ้ดู

“หูย ไหนบอกซื้อไม่เยอะไง พอๆ กับของพี่ป๊อปเลย”

“นิดนึงจ้า” พัชรว่าอย่างถ่อมตัว “พี่เล่นไม่กี่ตัวเอง แค่พอมีเงินหมุนน่ะ ไม่เหมือนพี่ชายของน้องใบหม่อนหรอก คริๆ รายนั้นเขาซื้อไว้เยอะ ว่าแต่น้องใบหม่อนอยากลองเล่นหุ้นบ้างไหมล่ะ”

“หึ ไม่เอาอ่ะพี่พัชร” ใบหม่อนตอบปฏิเสธทันควัน “หนูคงปวดหัวตายเลยล่ะถ้ามานั่งดูหุ้นแบบพวกพี่ๆ”

“ก็ให้พี่ป๊อปสอนไงจ๊ะ” พัชรยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ขณะที่ป๊อปนั่งฟังบทสนทนาของสองสาวอยู่นาน บังเอิญตรงกับความคิดของตัวเองอยู่พอดี

“<<พี่กำลังคิดจะซื้อหุ้นให้เราอยู่น่ะใบหม่อน>>” ป๊อปหันไปเอ่ยกับน้องสาว มือหนายกแก้วน้ำขึ้นดื่ม “<<เผื่อเงินเดือนใบหม่อนออกช้าจะได้มีเงินหมุนไปก่อนไง>>”

“<<จะดีเหรอพี่ป๊อป หนูดูหุ้นไม่เป็นแบบพวกพี่น้า>>” ใบหม่อนย้อนถามกลับมา ท่าทางไม่มั่นใจลึกๆ

“<<เอาน่า รอดูผลกำไรละกัน จะเขียวจะแดงก็ปล่อยมันไป เดี๋ยวพี่โอนให้>>”

สิ้นเสียงเข้ม จู่ๆ ร่างสูงระหงลุกขึ้นเดินเข้ามาหา ก่อนโผเข้ากอดอย่างจังจนเขาแทบตั้งตัวไม่ทัน

“<<ขอบคุณมากน้าพี่ป๊อป หนูรักพี่ชายคนนี้ที่สุดเลย>>”

“<<เดี๋ยวๆ ใบหม่อน ตอนนี้พี่หายใจไม่ออก เดี๋ยวพุ่งเอานะ>>”

พัชรขำจนแทบน้ำพุ่งเมื่อเห็นปฏิกิริยาของพี่น้องคู่นี้ที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา เดี๋ยวก็เถียงกัน เดี๋ยวก็ทะเลาะกันแทบจะฆ่ากันตาย บทจะแสดงความรักต่อกันก็ดูดดื่มเหลือเกินจนปรับอารมณ์ไม่ทัน แอบอิจฉาพี่น้องคู่นี้อยู่ไม่น้อย ผิดกับตัวเองที่มีอายุห่างกับพี่แท้ๆ ของตัวเองนับสิบปีและอยู่ห่างไกลกันคนละประเทศในตอนนี้

“มาๆ กินให้หมดจะได้เก็บจานล้าง” ป๊อปว่าขึ้นหลังจากร่างระหงผละออกไปแล้ว ครั้งนี้อาหารที่กินเข้าไปแทบพุ่งเมื่อถูกโถมตัวเข้ากอดอย่างหนัก

เวลาผ่านไปไม่นานนัก อาหารแต่ละจานตรงหน้าถูกจัดการจากสามชีวิตร่วมโต๊ะจนเกลี้ยง หลังจากนั้นต่างคนต่างช่วยกันเก็บจานและเช็ดโต๊ะจนเกลี้ยงในเวลาไม่นานนัก

“<<ใบหม่อนไปอาบน้ำเลย เดี๋ยวพี่กับพี่พัชรล้างจานเอง>>” ป๊อปหันไปบอกกับน้องสาวก่อนเดินถือจานกองย่อมๆ ตามหลังแฟนสาวไป

“<<จ้าพี่ชาย งั้นหนูไปอาบน้ำก่อนน้า>>”

                                                                .............................................................................

จานชามกองย่อมๆ ถูกล้างจนเสร็จในเวลาไม่นานนักด้วยฝีมือของคู่รักในค่ำคืนนี้ ทั้งสองต่างคนต่างผลัดกันล้างมือให้กันและกัน ตอนนี้ห้องน้ำกลางถูกล็อกเพราะใบหม่อนอาบน้ำอยู่

“พัชรอาบน้ำก่อนไหม ไปอาบห้องเราได้นะ” ป๊อปหันไปเอ่ยถามแฟนสาวหลังจากล้างมือเสร็จ

“จ้า งั้นเค้าไปอาบน้ำก่อนนะ” เสียงหวานตอบกลับมา ก่อนพาร่างบางหลีกออกไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กบนโซฟา เดินไปยังห้องนอนเล็กของเจ้าของห้องที่อยู่เลยไปไม่ไกลนัก

คนตัวใหญ่ทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้นวมใหญ่หลังโต๊ะทำงาน มือหนากดสวิตช์เปิดไอแม็คเครื่องใหญ่เตรียมตัวทำงานฆ่าเวลาระหว่างรอสองสาวอาบน้ำ แต่พอเอาเข้าจริงตัวเองเริ่มดำดิ่งกับการทำงานตรงหน้าจนไม่รู้เลยว่าตอนนี้น้องสาวอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว และกำลังเดินมาหา

“<<พี่ป๊อปทำอิหยัง>>” เสียงใสเอ่ยถามคนที่กำลังนั่งทำงานอยู่

คนบ้างานถึงกับสะดุ้งโหยง สมาธิในการทำงานหลุดหายหมด ใบหน้าคร้ามหันกลับมามองหน้าเจ้าของเสียงใสที่ตอนนี้กำลังหัวเราะอยู่

“<<ใบหม่อนมาไม่ให้สุ้มให้เสียงเลย กำลังทำงานเพลินๆ เลย โวะ>>” ป๊อปว่าให้แบบไม่จริงจังนัก หันกลับไปดูงานตรงหน้า ยังดีที่ตัวเองกดเซฟงานไว้ก่อนแล้ว

“<<พี่ป๊อป หนูขออะไรพี่อย่างหนึ่งสิ>>” ใบหม่อนเอ่ยเสียงกระเง้ากระงอด ถือว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่าในฐานะน้องสาว ยังไงรู้ว่าพี่ชายต้องยอมแน่ๆ “<<วันนี้วันหยุดนะพี่ป๊อป ให้เวลากับหนูหน่อยสิ งานค่อยทำก็ได้น้า>>”

เมื่อได้ยินคำขอร้องจากน้องสาว มีหรือที่ป๊อปจะไม่ขัดใจ เหมือนสติกลับเข้าร่างอีกครั้งหลังจากจมดิ่งไปกับงานข้างหน้าถึงแม้จะเป็นระยะเวลาสั้นๆ ก็ตาม แต่นั่นทำให้เขาแทบตัดขาดจากโลกภายนอกทันที

“<<ได้สิใบหม่อน ว่าแต่ จะให้พี่ทำอะไรกับเราล่ะหืม>>” ป๊อปเอ่ยถามคนเป็นน้องสาว มือหนาเอื้อมไปยีผมยาวสลวยของอีกฝ่ายจนฟู

“<<พอแล้วพี่ป๊อป ผมหนูฟูหมดแล้วเนี่ย>>” ใบหม่อนเอ่ยปรามคนเป็นพี่ “<<ไปดูละครเป็นเพื่อนหนูดีกว่าน้า พี่ป๊อปจะได้พักสายตาบ้าง ตั้งแต่หนูมาอยู่ด้วยหนูเห็นพี่ทำงานทุกวันจนเบื่อแล้วเนี่ย>>”

ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นเดินตามร่างระหงที่มีส่วนสูงแทบจะเท่ากับตัวเขาอย่างว่าง่ายไปที่โซฟาใหญ่กลางห้อง ไม่ลืมที่จะปิดไอแม็คและหยิบสมาร์ทโฟนเครื่องหรูติดมือไปด้วยเผื่อจะอัพเดตอะไรบางอย่างได้ รู้ตัวอีกทีทั้งสองหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟา ดูละครที่กำลังฉายผ่านบนทีวีจอใหญ่ติดผนังตรงหน้าแล้ว

“<<คิดดีแล้วเหรอชวนพี่มาดูละครเนี่ย พี่ดูละครไม่เป็นนะใบหม่อน>>” ป๊อปเอ่ยถามอย่างแปลกใจเล็กๆ ยังไงเขาก็ขัดใจน้องสาวคนเดียวของเขาไม่ได้อยู่แล้ว

“<<ดูๆ ไปเหอะพี่ป๊อป คิดซะว่ามานั่งเป็นเพื่อนหนูละกันน้า>>” จริงๆ แล้วใบหม่อนอยากให้พี่ชายมานั่งเป็นเพื่อนเหมือนกับเมื่อตอนยังเด็กอีกครั้งหนึ่ง รู้อยู่แล้วว่าพี่ชายไม่ชอบดูละครเป็นอย่างมาก

ป๊อปคลี่ยิ้มน้อยๆ เมื่อได้ฟังคำตอบจากปากน้องสาว ย้อนนึกถึงคำของพ่อและแม่คุณที่ย้ำกับเขาก่อนที่ใบหม่อนจะลงมาอยู่ด้วย และเขาได้ให้คำมั่นไปกับบุพการีทั้งสองท่านแล้วว่าจะไม่ทิ้งน้องไปไหน และจะดูแลน้องสาวคนนี้ให้ดีที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ เขาชำเลืองมองน้องสาวแท้ๆ ที่ตอนนี้ไม่ได้สนใจละครทีวีตรงหน้าเลย เอาแต่เขี่ยสมาร์ทโฟนเครื่องหรูในมืออย่างเดียว

“<<แชตกับโบ้เหรอใบหม่อน หืม>>” ป๊อปแกล้งถามถึงแฟนของน้องสาวแบบไม่จริงจังนัก

ใบหม่อนค้อนตาคว่ำใส่คนถามทันทีที่ได้ยิน ทั้งที่รู้ว่าพี่ชายรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเจ้าตัวกับแฟนหนุ่มมานานแล้ว แต่ไม่อยากให้เขาเห็นข้อความที่แชตกันและกันเท่านั้น เพราะขืนรู้เมื่อไหร่มีหวังโดนล้อเมื่อนั้น

“<<อะไรๆ พี่ป๊อป มายุ่งเรื่องหนูกับแฟนทำไมอ่ะ>>”

“<<อ้าว ก็พี่อยากรู้นี่ว่าตอนนี้เรากับโบ้ไปถึงไหนแล้วน่ะ>>” คนเป็นพี่ชายย้อนถามกลับไป เสียงเข้มอ่อนลงอย่างชัดเจน

“<<ไม่ต้องมารู้เลยพี่ป๊อป จำไม่ได้หรือไงที่พี่เคยต่อยแฟนหนูตอนเรียน ปวช.อ่ะ>>” ใบหม่อนยังคงปฏิเสธ แถมยังย้อนให้

“<<จำได้สิใบหม่อน ตอนนั้นพี่เห็นเราร้องไห้ตลอด พอถามเราก็เอาแต่บอกว่าโบ้มีคนอื่นๆ ที่จริงพี่ก็ไม่ได้อยากยุ่งอะไรด้วยหรอกเพราะเป็นเรื่องของพวกเราสองคน มีวันนึงพี่ไปสุพรรณฯ พี่เห็นโบ้เดินมากับผู้หญิงอีกคน พี่เห็นแล้วนึกถึงเรา เลยปรี่เข้าไปชกทันทีน่ะ>>” ป๊อปย้อนความหลังขึ้นมา ภาพตอนที่ตัวเองชกหน้าว่าที่น้องเขยในตอนนั้นยังเห็นชัดราวกับเพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน ทั้งที่เรื่องผ่านมาเป็นสิบปีแล้ว

“<<ตอนนั้นหนูโกรธพี่มากเลยนะที่พี่ไปต่อยโบ้น่ะ ตอนนั้นหนูยิ่งทะเลาะกับโบ้อยู่ด้วย>>” เสียงใสแฝงอารมณ์ขุ่นเคืองตอบกลับมา ดวงตากลมโตคู่สวยยังคงฉายแววขุ่นเคืองอยู่

“<<พี่ขอโทษ>>” คำพูดสั้นๆ แต่แฝงความอ่อนโยนจากปากของชายหนุ่มส่งไปถึงคนที่กำลังโกรธอยู่ “<<ก็พี่เห็นแล้วพี่อารมณ์ขึ้นนี่หว่า ทำน้องพี่เสียใจขนาดนั้น พี่ยังบอกโบ้เลย ถ้ามึงอยากคบกับคนอื่น มึงก็เลิกยุ่งกับน้องกูซะ แต่แปลกนะ โบ้ไม่สวนไม่ทำอะไรพี่เลย>>”

“<<มันก็แหงล่ะพี่ป๊อป ก็พี่ป๊อปไปฮุคหน้าโบ้ซะมึนไปหลายวันเลยไม่ใช่เรอะไง เนี่ยหน้าโบ้บวมช้ำเป็นอาทิตย์ หนูต้องประคบให้หลายวันแน่ะ แถมยังจะให้พี่ป๊อปพาโบ้ไปหาหมออีก>>” คราวนี้ใบหม่อนไม่เคืองพี่ชายแล้วหลังจากได้ยินคำขอโทษอีกครั้งหนึ่ง ไม่ลืมที่จะย้อนความหลังให้อีกฝ่ายฟังอีก “<<ช่างเหอะพี่ ตอนนั้นหนูทะเลาะกับโบ้หนักจริงจนเกือบเลิกกัน แต่เพราะพี่ป๊อปไปต่อยโบ้วันนั้นแหละ ทำให้โบ้ยอมเลิกยุ่งกับผู้หญิงคนอื่น จำได้ว่าพี่ป๊อปจ่ายค่าหมอให้โบ้ไปเยอะเลยนี่นา>>”

“อ้าว พี่น้องคู่นี้คุยอะไรกันอยู่เหรอจ๊ะ”

สองพี่น้องพร้อมใจกันหันกลับมามองเจ้าของเสียงหวานน่าฟังเป็นตาเดียวกัน เห็นเรือนร่างขาวโพลนห่อหุ้มด้วยชุดเสื้อยืดตัวโคร่งสกรีนรูปเมืองกับคำว่า London กับกางเกงขาสั้นเหนือเข่า เผยให้เห็นขาเรียวสวยกำลังเดินเข้ามาหาสองพี่น้องถึงที่

“หูย พี่พัชรสวยมากเลยอ่ะ” ใบหม่อนอดที่จะออกปากชมว่าที่พี่สะใภ้คนนี้ไม่ได้ ถึงแม้จะเห็นบ่อยแล้วก็ตาม ไม่แปลกใจเลยว่าผู้หญิงคนนี้มีเสน่ห์มัดใจพี่ชายแท้ๆ ของตัวเองไว้ได้อยู่หมัดมาจนถึงทุกวันนี้

ด้านแฟนหนุ่มอย่างป๊อปถึงกับยิ้มไม่หุบเมื่อได้เห็นคนรักที่คบกันมายาวนานถึงสิบสองปีคนนี้ ยิ่งนานเท่าไหร่ยิ่งทำให้เขาหลงใหลจนแทบไม่มองผู้หญิงคนอื่นเลย เว้นแต่น้องสาวแท้ๆ ของเขาคนเดียวเท่านั้น

ร่างบางหย่อนตัวลงนั่งเคียงข้างคนตัวใหญ่ ก่อนยื่นใบหน้าสวยหวานเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้ารกครึ่มด้วยหนวดเคราของคนรัก กลีบปากเรียวสวยฉาบทาด้วยลิปมันบางๆ ประทับลงบนแก้มหนาเบาๆ แทนคำบอกรัก ทางด้านคนโดนจุ๊บแก้มไม่น้อยหน้า หันกลับมาประทับรอยจูบบนพวงแก้มเนียนนุ่มเป็นการตอบแทน ท่ามกลางสายตาร้อนผะผ่าวของคนที่ห่างไกลแฟนในตอนนี้

“ไม่มีอะไรหรอกพัชร” ป๊อปว่าขึ้นหลังจากฝากรอยจูบบนแก้มของหญิงสาว “แค่เราถามถึงแฟนน้องสาวเราเฉยๆ ว่าเป็นไงบ้างแค่นั้นเอง”

“อ๋อ” พัชรพยักหน้าตอบอย่างเข้าใจ ปรายตามองผ่านไปยังบุคคลที่สามที่กำลังนั่งทำหน้ามู่ทู่อยู่ “ป๊อปเคยเล่าให้เค้าฟังแล้วนี่นา ทำไมเหรอป๊อป”

“ก็พี่ป๊อปเคยต่อยหน้าแฟนหนูน่ะสิพี่พัชร” คราวนี้เสียงใสแฝงอารมณ์น้อยใจระคนอิจฉาในความหวานเอ่ยออกมา ไม่เปิดโอกาสให้คนถูกถามได้ตอบ

“คริๆ นึกว่าเรื่องอะไร โธ่ น้องใบหม่อนเล่าให้พี่ฟังแล้วนี่นา อีกอย่างเรื่องก็ผ่านไปเป็นสิบปีแล้วจะเก็บมาคิดทำไมล่ะจ๊ะ” เสียงหวานเว้นหายใจเล็กน้อย “พี่ป๊อปเขาก็เป็นห่วงน้องใบหม่อนนี่นา ดูตอนนี้สิ ป๊อปก็ไม่ได้หวงก้างอะไรน้องใบหม่อนแล้วนี่นา ออกแนวจะสนิทกับน้องโบ้ด้วยซ้ำ”

“ตอนนี้หนูไม่ได้ติดใจอะไรแล้วล่ะพี่พัชร แต่หนูไม่อยากให้พี่ป๊อปรู้เรื่องหนูกับโบ้มาก เพราะพี่ป๊อปชอบเอาคำพูดของโบ้มาล้อหนูทุกครั้งเลย ชิ” สุดท้ายใบหม่อนก็ต้องคายความลับออกมาจนได้ หารู้ไม่ว่าพี่ชายตัวดีกำลังแอบอ่านข้อความบนหน้าจอสมาร์ทโฟนเครื่องหรูในมือเล็กอยู่

“<<เป็นไงบ้างตัวเอง ที่ทำงานโอเค.ไหม เดี๋ยวว่างๆ โบ้จะลงไปหานะ ฮ่าๆ>>” คราวนี้ป๊อปแกล้งอ่านออกเสียงดังก่อนหัวเราะทิ้งท้ายอย่างสะใจเล็กๆ

“<<พี่ป๊อป!!!>>” เสียงใสตวาดใส่พี่ชาย ใบหน้ากลมสวยหวานตอนนี้ร้อนผะผ่าวอย่างบอกไม่ถูก “<<ใครให้พี่แอบอ่านไลน์หนู เดี๋ยวเหอะ>>”

พูดจบมือเล็กฟาดไปบนท่อนแขนของคนที่เพิ่งล้อเลียนไปหนึ่งที ทำเอาคนโดนฟาดร้องเสียงหลงเพราะความเจ็บร้อนวาบ ไม่คิดว่าน้องสาวของเขาจะมือหนักได้ขนาดนี้

“<<ไม่คุยกับพี่ป๊อปแล้ว คุยทีไรปวดประสาททุกที>>” ใบหม่อนว่าให้ไม่จริงจังนัก ก่อนพาร่างระหงลุกหนีไปหาว่าที่พี่สะใภ้แทน “พี่พัชร ดูพี่ป๊อปสิ ชอบแกล้งหนูตลอดเลยอ่า” ได้ทีฟ้องว่าที่พี่สะใภ้ใหญ่

“ป๊อปนี่จริงๆ เลย ชอบแกล้งน้องอยู่เรื่อย” ว่าที่พี่สะใภ้อย่างพัชรรีบตอบสนองว่าที่น้องสะใภ้ด้วยการว่าให้แฟนหนุ่มอีกหนึ่งที

“ขอโทษก๊าบ” ป๊อปยกมือไหว้ประหลกๆ เรียกเสียงฮาจากคนรักและคนที่เพิ่งออกปากฟ้องไป โดยเฉพาะรายหลังที่แอบให้อภัยในใจตั้งแต่เดินหนีไปนั่งข้างคนเป็นว่าที่พี่สะใภ้แล้ว ‘หนูไม่โกรธพี่ป๊อปหรอก แค่หนูอยากแกล้งพี่เฉยๆ แหละ คริๆ’

หลังจากนั้น ทั้งสองสาวต่างเริ่มเม้ามอยกันตามประสาผู้หญิง ปล่อยให้ป๊อปนั่งฟังไปเพลินๆ คลอด้วยเสียงจากละครทีวีที่มีหน้าที่เพียงประกอบฉากให้ครึกครื้นขึ้นเท่านั้น ประเด็นวันนี้เน้นหนักไปที่เรื่องเกี่ยวกับการปรุงอาหารเป็นพิเศษสลับกับเสียงหัวเราะที่ระเบิดออกมาเป็นระยะๆ คราวนี้ใบหม่อนตั้งใจจะเก็บเกี่ยวความรู้และสูตรเด็ดจากว่าที่พี่สะใภ้อย่างเต็มที่ นัยน์ตาเข้มสองชั้นหลบชำเลืองมองใบหน้าสวยหวานของน้องสาวที่กำลังยิ้มและหัวเราะอย่างร่าเริงเป็นพิเศษ เห็นน้องสาวเขาร่าเริงมากเท่าไหร่ยิ่งทำให้เขารู้สึกดีตามไปด้วย แต่แอบเห็นว่าดวงตากลมโตคู่สวยแฝงความรู้สึกบางอย่างที่คนเป็นพี่น้องรู้กันลอบมองมาที่เขาอยู่ตลอด ขณะที่พัชรไม่ลืมที่จะหันมาชวนให้คนรักมีบทบ้างหลังจากเห็นว่านั่งเงียบมานาน

“ป๊อปคุยอะไรหน่อยสิ เค้าเห็นป๊อปนั่งเงียบมานานแล้วนะ”

“ไม่เป็นไรหรอกพัชร” ปากหยักภายใต้หนวดเครารกครึ้มปฏิเสธเสียงนิ่มนวล คลี่ยิ้มเล็กน้อย “เรานั่งฟังพัชรคุยกับใบหม่อนแบบนี้แหละเพลินดี แค่เห็นน้องสาวเรายิ้มหัวเราะเราก็รู้สึกสนุกไปด้วยแล้วล่ะ” เขาให้เหตุผล ‘ก็จริงนี่นา ฟังน้องสาวคุยกับคนที่ตัวเองรักมันเพลินจนเหมือนกับตัวเองร่วมวงสนทนาด้วยก็พอแล้ว’ เขาต่อให้ในใจ

เวลาผ่านเลยไปจนดึก

ป๊อปนั่งเขี่ยสมาร์ทโฟนเครื่องหรูในมือดูราคาหุ้นไปฟังสองสาวเม้ามอยไปเพลินๆ แต่คราวนี้ทีวีติดผนังตรงหน้าถูกปิดไปแล้ว แอบลอบมองน้องสาวที่ตอนนี้เริ่มพูดช้าลง บ่งบอกให้เห็นว่าความง่วงได้เข้าครอบงำแล้ว กระทั่งเสียงใสๆ ที่คุ้นหูเงียบลงไปพร้อมกับดวงตากลมโตคู่สวยที่ปิดสนิท ศีรษะสวยได้รูปเอนลงแนบกับพนักพิง มีเพียงแต่เสียงลมหายใจสม่ำเสมอตอบกลับมา พร้อมกับใบหน้าสวยหวานภายใต้โครงหน้ารูปไข่ยาวเรียวหันมาส่งสายตาบอกอะไรบางอย่างกับเขา

“ท่าทางน้องเราหลับไปแล้วล่ะพัชร” ป๊อปว่าเสียงแผ่วเบากับคนรัก

“นั่นสิ นี่เค้าพูดจนทำให้น้องใบหม่อนหลับได้เลยเหรอเนี่ย คริๆ” เสียงหวานตอบกลับมา นึกแปลกใจตัวเองอยู่เล็กๆ ที่พูดมากจนทำให้อีกฝ่ายหลับได้

“ไม่หรอกพัชร ใบหม่อนบทจะง่วงก็หลับเลย ไม่เหมือนเราหรอก” ป๊อปพูดยิ้มๆ เหลือบมองไปยังร่างระหงที่กำลังหลับอยู่ เห็นเมื่อไหร่ยิ่งรู้สึกเอ็นดูมากขึ้นเท่านั้นเพราะน้องสาวของเขาเวลาหลับช่างน่ารักน่าเอ็นดูเหลือเกิน

พัชรเห็นแล้วยังอดที่จะยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นใบหม่อนหลับไป รู้สึกเอ็นดูขึ้นมาทันที แต่แล้วมือหนาที่เต็มไปด้วยไออุ่นของคนรักเอื้อมมาสะกิดบนไหล่ลู่เบาๆ

“พัชร รบกวนเปิดประตูห้องใหญ่หลังโต๊ะทำงานให้เราหน่อย”

พัชรหันไปมองตามที่คนเป็นเจ้าของห้องบอก ก่อนพาตัวเองลุกไปเปิดประตูห้องที่ว่านั้น ใบหน้าสวยหวานหันกลับมามองคนรักที่กำลังก้มลงทำอะไรบางอย่างกับร่างสูงระหงที่กำลังอยู่ในห้วงนิทรา

ป๊อปค่อยๆ ช้อนร่างสูงระหงของคนนอนหลับอยู่อย่างเบามือ ปล่อยให้สมาร์ทโฟนเครื่องหรูสีน้ำเงินของคนในอ้อมแขนวางอยู่บนโต๊ะกระจกหน้าโซฟาก่อน ร่างของหญิงสาวลอยหวืออยู่ในท่านอนสบายๆ บนท่อนแขนแกร่งของคนตัวใหญ่ที่ประคับประคองอย่างทะนุถนอมที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ พามาส่งยังห้องนอนที่ผู้มาเยือนเปิดรอท่าไว้ ฝ่ายคนทำหน้าที่เปิดประตูรอหยิบสมาร์ทโฟนแบรนด์หรูขึ้นมาเก็บภาพประทับใจก่อนเดินตามคนตัวใหญ่เข้าไปข้างในห้อง เมื่อถึงเตียงนอนใหญ่ที่รายล้อมไปด้วยตุ๊กตาจำนวนมาก เขาค่อยๆ วางร่างสูงระหงของน้องสาวอย่างเบามือจนแน่ใจว่าแผ่นหลังบางสัมผัสกับเตียงนอนนุ่มตรงหน้าแล้ว มือหนาเลื่อนขึ้นไปจัดศีรษะสวยภายใต้ผมยาวสลวยให้เข้าที่และปัดผมที่ปรกใบหน้าสวยหวานภายใต้โครงหน้ากลมกึ่งรูปไข่ออก ไม่ลืมที่จะสอดตุ๊กตาโดราเอมอนตัวเดิมไว้ใต้ข้อพับขาเรียวสวย ตุ๊กตา Asimo มัสคอตของแบรนด์รถยนต์ที่น้องสาวของเขาใช้อยู่ถูกสอดเข้าอ้อมแขนเรียวเล็ก ผ้าห่มนวมสีชมพูลายการ์ตูนน่ารักถูกคลี่ออกและคลุมทับร่างสูงระหงในที่สุด

ภาพประทับใจตรงหน้าอยู่ในสายตาของผู้มาเยือนอยู่ตลอด ยิ่งเห็นยิ่งเพิ่มความประทับใจที่มีต่อคนรักที่อยู่ตรงหน้าให้มากขึ้นกว่าเดิม และภาพประทับใจเหล่านี้ถูกบันทึกไว้โดยสมาร์ทโฟนเครื่องหรูในมือของเจ้าตัวหมดแล้ว

“พัชร ฝากหยิบมือถือของน้องเรามาให้หน่อย อยู่บนโต๊ะกระจกน่ะ” ป๊อปหันมาเอ่ยกับคนรักด้วยเสียงที่แผ่วเบา ไม่อยากรบกวนการนอนหลับของน้องสาวในตอนนี้

ร่างบางเดินออกไปยังโซฟาใหญ่กลางห้อง ก้มลงหยิบสมาร์ทโฟนเครื่องหรูสีน้ำเงินแบรนด์เดียวกับของตัวเองเดินกลับมาที่ห้องนอนใหญ่อีกครั้ง ก่อนเดินไปวางที่โต๊ะเครื่องแป้งข้างหัวนอนของหญิงสาว แอบลอบมองใบหน้าสวยหวานของว่าที่น้องสะใภ้ที่กำลังอยู่ในห้วงนิทราอย่างเอ็นดู

ทั้งสองต่างยืนมองร่างสูงระหงภายใต้ผ้าห่มลายการตูนน่ารักบนเตียงนุ่มๆ ตรงหน้า ก่อนหันมาสบตาและยิ้มให้กันอย่างรู้ใจ ป๊อปยกมือขึ้นมาบีบจมูกเล็กโด่งเชิดรั้นของคนรักเบาๆ เป็นเชิงหยอกล้อหนึ่งที

“ไปเหอะ พัชร” ป๊อปเอ่ยปากอย่างแผ่วเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้

มือหนาคว้าข้อมือเล็กขาวสะอาดของคนรักพาเดินออกไป ไม่ลืมที่จะปิดไฟห้องนอนให้ด้วย

                                                                ......................................................................