เจ้าหญิงของฉัน

“<<ถึงแล้วค่ะ ใบหม่อน>>”
สิ้นเสียงเข้มของคนเป็นพี่ชาย ใบหม่อนเดินลากกระเป๋าเดินทางตามเข้ามาติดๆ ต่างฝ่ายต่างก้มลงถอดรองเท้าวางที่ชั้นวางข้างๆ มีฉากไม้ระแนงกั้นระหว่างพื้นที่ประตูกับพื้นที่ภายในห้อง
ห้องโซนริมขนาดใหญ่ที่ดูโอ่โถงโปร่งตา แบ่งเป็นสัดส่วนชัดเจน โซฟาขนาดใหญ่สีดำตั้งตระหง่านใจกลางห้องพร้อมโต๊ะกระจกขนาดย่อม เบื้องหน้าแขวนโทรทัศน์แอลอีดีจอใหญ่ติดผนัง ด้านข้างชิดผนังริมระแนงตั้งตู้หนังสือขนาดใหญ่ ถัดจากข้างโทรทัศน์ไม่ไกลนักเป็นบานประตูขนาดใหญ่ออกสู่ระเบียง แบ่งออกเป็นสองห้องนอนมีห้องน้ำในตัวทั้งสองห้อง ถัดจากโซฟาใหญ่เข้าไปเป็นที่ตั้งของโต๊ะทำงานพร้อมไอแม็คเครื่องใหญ่ ชุดปรินเตอร์และเครื่องสกรีนสำหรับทำงานพร้อมสรรพ คั่นด้วยเคาน์เตอร์เครื่องดื่มทอดตัวยาวแบ่งระหว่างโซนห้องครัวกับห้องนั่งเล่น โต๊ะกินข้าวขนาดย่อมพอนั่งกินได้สี่คนอยู่ระหว่างเคาน์เตอร์กับมุมทำครัวและซิงค์ล้างจาน ตู้เย็นขนาดใหญ่อยู่สุดหัวมุมระหว่างห้องน้ำกับห้องครัว
“<<ใบหม่อนนอนห้องในนะ หลังโต๊ะทำงานพี่>>” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นพร้อมลากกระเป๋าเดินทางทั้งสองใบนำหน้าคนเป็นน้องสาวไปยังห้องนอนใหญ่ ที่ปกติใช้เป็นห้องนอนของครอบครัวเวลาลงมาเยี่ยม
“<<หูยพี่ป๊อป ห้องใหญ่มากเลยอ่ะ>>” ใบหม่อนว่าขึ้น เสียงใสแฝงอาการตกตะลึงไม่น้อย
เตียงขนาดใหญ่ตรงหน้าพร้อมชุดเครื่องนอน ข้างๆ เป็นที่ตั้งตู้เสื้อผ้าแบบบิลท์อินขนาดใหญ่ ติดกับหัวเตียงตั้งโต๊ะเครื่องแป้งขนาดย่อม ด้านปลายเตียงติดตั้งทีวีแอลอีดีจอใหญ่ไว้พร้อม อีกฝั่งหนึ่งเป็นประตูห้องน้ำ
กระเป๋าเดินทางทั้งสามใบถูกวางรวมไว้ที่ปลายเตียง ก่อนที่ป๊อปจะหันไปเอ่ยปากเรียกน้องสาวที่กำลังสำรวจรอบๆ ห้องอย่างตื่นเต้น
“<<ใบหม่อน เดี๋ยวพี่พาเราไปทำคีย์การ์ด>>”
สติของหญิงสาวกลับมาอีกครั้งหลังเสียงเข้มดังขึ้น พาร่างสูงระหงเดินตามคนเป็นพี่ชายจนมาถึงลิฟต์ กระทั่งประตูลิฟต์เปิด สองพี่น้องพากันเดินไปถึงสำนักงาน ฝ่ายคนเป็นพี่เข้าไปติดต่อทำเรื่องกับนิติบุคคลอยู่สักพัก ก่อนเดินออกมาเรียก
“<<ใบหม่อนมากับพี่>>”
หญิงสาวเดินตามคนตัวใหญ่กว่าเข้าไปข้างใน ขณะที่นิติบุคคลเรียกให้ผู้มาใหม่เซ็นเอกสารรับคีย์การ์ดและสติ๊กเกอร์จอดรถของทางคอนโดฯ ตามขั้นตอนจนเสร็จ หลังจากทั้งสองเดินออกมาจากสำนักงานมุ่งไปยังลิฟต์เพื่อกลับห้อง แต่ตอนนี้ลิฟต์ยังไม่ว่างทั้งสี่ตัว
“<<วันหลังเวลาพี่ไม่อยู่เราจะได้เข้าห้องได้ไง ได้คีย์การ์ดมาแล้วอย่าทำหายนะคะ เรายิ่งโก๊ะๆ ขี้หลงขี้ลืมอยู่ด้วย>>” ป๊อปหันไปกำชับกับน้องสาว แต่ไม่วายแอบแซะด้วยท่าทางขี้เล่นตามอุปนิสัย
ใบหม่อนถึงกับเบะปากมองบนอย่างหมั่นไส้ แกล้งว่าเสียงสะบัดตอบกลับไป “<<จ้าพี่ชายสุดที่รัก ถ้าหนูทำหายพี่ป๊อปก็เสียตังค์ทำให้ใหม่ไงล่ะ คริๆ>>”
ปากหยักได้รูปภายใต้หนวดเครารกครึ้มยกยิ้มขึ้นเมื่อได้ยินน้องสาวย้อนให้ มือหนาเอื้อมไปโยกมวยผมเหนือศีรษะของน้องสาวเล่นเป็นเชิงหยอกล้อ
“<<พี่ป๊อปอย่าเล่นผมหนู>>” ใบหม่อนว่าเสียงสะบัดใส่ “<<ไป ขึ้นลิฟต์ได้แล้ว>>” พูดจบมือเล็กรีบผลักร่างใหญ่ของพี่ชายเข้าไปในลิฟต์ตรงหน้า
                                                                ......................................................................................
“<<ใบหม่อนจะจัดห้องเลยไหม เดี๋ยวพี่ช่วย>>”
ป๊อปเอ่ยปากถามน้องสาวเมื่อเห็นกระเป๋าเดินทางใบเขื่องทั้งสามใบวางอยู่หน้าเตียงนอนใหญ่กลางห้อง ขณะที่เจ้าของห้องกำลังเลือกอยู่ว่าจะเปิดกระเป๋าใบไหนก่อน
“<<ไม่ต้องหรอกพี่ป๊อป>>” เสียงใสเว้นเล็กน้อย “<<เดี๋ยวหนูจัดเอง แป๊ปๆ ก็เสร็จ พี่ป๊อปไปทำอะไรของพี่เถอะ>>”
หญิงสาวรู้สึกเกรงใจพี่ชายอยู่ไม่น้อยที่ต้องมาช่วยจัดห้องให้ รู้อยู่ว่าพี่ชายคนนี้ช่วยจัดการทุกเรื่องทุกอย่างเมื่อรู้ว่าเจ้าตัวจะมาอยู่ด้วย แต่แกล้งวางฟอร์มเพราะอยากจะรู้ว่าพี่ชายคนนี้จะทำยังไงต่อ
“<<ฮื้ม กระเป๋าใบใหญ่ตั้งสามใบกว่าจะจัดเสร็จทีมืดแน่ๆ>>” เสียงเข้มว่าขึ้นพร้อมกับพาร่างสูงใหญ่ไปเปิดกระเป๋าเดินทางใบเขื่องทั้งสาม แต่แล้วเขาแทบจะเป็นลมเมื่อเห็นสัมภาระที่อัดแน่นจนกระเด็นออกมา เมื่อเห็นทั้งเสื้อผ้าใส่อยู่บ้าน ชุดทำงาน เครื่องแบบข้าราชการ ของใช้จุกจิกอีกมากมายตามประสาผู้หญิงเต็มไปหมด
ใบหม่อนถึงกับเบะปากมองบนพร้อมกับย่นจมูกอย่างอิดหนาระอาใจเมื่อเห็นพี่ชายเข้ามาวุ่นวายกับสัมภาระของตัวเอง แต่ก็แอบดีใจเล็กๆ ที่ได้คนมาช่วยจัดห้องด้วยอีกแรง
“<<พี่ป๊อป หนูวานเอาเสื้อผ้าใส่ตู้ให้หนูหน่อยสิ>>” ใบหม่อนได้ที่ถือโอกาสใช้ให้พี่ชายจัดเสื้อผ้าใส่ตู้เสียเลย ‘อยากช่วยหนูนักใช่ไหมพี่ป๊อป แค่เสื้อผ้าของหนูพี่ป๊อปก็เหนื่อยแล้วล่ะ คริๆ’
เวลาผ่านไปไม่นานนัก เสื้อผ้ากองพะเนินของใบหม่อนถูกจัดการเข้าตู้เสร็จเรียบร้อยด้วยฝีมือของชายหนุ่มเจ้าของห้อง ทางด้านผู้มาอยู่ใหม่ลงมือจัดเรียงตุ๊กตาที่เอามาจากบ้านบนเตียงนอนอยู่ ของใช้จุกจิกต่างๆ ถูกจัดเรียงบนโต๊ะเครื่องแป้งเรียบร้อยแล้ว กระทั่งเวลาผ่านไปราวชั่วโมงเศษๆ ทุกอย่างก็เสร็จสิ้น
“<<เป็นไง ชอบไหมใบหม่อน จัดแบบนี้>>” ป๊อปหันไปถามคนเป็นน้องสาว
หญิงสาวกวาดสายตามองรอบๆ ห้องนอนของตัวเองที่ช่วยกันจัดพร้อมกับผู้เป็นพี่ชายจนเสร็จอย่างประเมิน กลีบปากเรียวเล็กระบายยิ้มอ่อนๆ แสดงความรู้สึกพึงพอใจอยู่ไม่น้อย นึกขอบคุณพี่ชายอยู่ไม่น้อย
“<<ชอบสิพี่ป๊อป ขอบคุณมากนะคะพี่ป๊อป ถ้าหนูจัดคนเดียวคงแย่แน่เลย>>” เสียงใสออกปากขอบคุณคนเป็นพี่ชาย “<<ขอกอดหน่อยสิพี่ป๊อป>>” พูดจบท่อนแขนเรียวเล็กกางออกโผเข้ากอดร่างใหญ่ของพี่ชาย
ป๊อปถึงกับทำตัวไม่ถูกเมื่อจู่ๆ น้องสาวเข้ามาขอกอด รู้สึกเขินเล็กน้อยเพราะไม่ได้กอดน้องสาวคนนี้มานานมากแล้ว แต่ครั้งนี้เขากอดตอบอย่างเต็มใจ ไออุ่นถูกส่งไปยังร่างสูงระหงที่เมื่อยืนเทียบกันแล้วเกือบจะเท่ากับของคนเป็นน้องสาวที่อยู่ภายใต้อ้อมแขนแกร่งของเขา
“<<พี่ขอบคุณมากนะ ที่ใบหม่อนมาอยู่เป็นเพื่อนพี่>>”
“<<น้องก็ขอบคุณพี่ป๊อปเหมือนกันค่ะที่ให้น้องมาอยู่ด้วย น้องคิดถึงพี่นะคะพี่ป๊อป>>”
เสียงใสปนสะอื้นตอบกลับมา หยาดน้ำตาใสๆ ไหลออกมาเปื้อนบนเสื้อยืดที่ห่อหุ้มร่างใหญ่ของชายหนุ่ม มือหนาใหญ่คลายกอดออกเปลี่ยนเป็นดันร่างสูงระหงของน้องสาวให้ห่างออกมาเล็กน้อย นิ้วโป้งหนาเกลี่ยน้ำตาที่กำลังไหลอาบพวงแก้มป่องๆ ของน้องสาวเบาๆ
“<<ยังขี้แยเหมือนเดิมเลยนะใบหม่อน ฮิๆ>>” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา ปากหยักภายใต้หนวดเคราคลี่ยิ้มน้อยๆ รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อได้อยู่ใกล้กับน้องสาวของเขาอีกครั้ง
“<<พี่ป๊อปอ่า อย่าล้อหนูสิ เสียภาพลักษณ์หมดเลย ชิ>>” ใบหม่อนว่าเสียงกระเง้ากระงอด พลางยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลคลอหน่วยออกจนหมด “<<เดี๋ยวหนูโทร.หาแม่คุณก่อนน้าพี่ป๊อป>>”
มือเล็กหยิบสมาร์ทโฟนเครื่องหรูแบรนด์แอปเปิ้ลสีน้ำเงินคู่กายขึ้นมาเขี่ยหน้าจอหาเบอร์ของคนที่ต้องการโทร.หา ก่อนยกขึ้นแนบใบหูเล็ก รอฟังปลายสายกดรับ
แม่คุณ : [[<<ฮัลโหลใบหม่อนหลานรัก ถึงแล้วเหรอจ๊ะ>>]]
ใบหม่อน : [[<<ถึงแล้วจ้าแม่คุณ ตอนนี้หนูอยู่กับพี่ป๊อปแล้วน้า แม่คุณไม่ต้องเป็นห่วงหนูนะคะ>>]]
แม่คุณ : [[<<ถึงแล้วก็ดีแล้วลูก แล้วนี่ไอ้หมามันว่ายังไงบ้างล่ะที่หนูไปอยู่ด้วย>>]]
ใบหม่อน : [[<<หูยแม่คุณ พี่ป๊อปเขาทำให้หนูทุกอย่างเลยล่ะจ้า ทั้งจองที่จอดรถให้ พาไปทำคีย์การ์ด นี่เพิ่งจัดห้องให้หนูเสร็จจ้ะแม่คุณ เนี่ยไม่รู้ว่าพี่ป๊อปจะทำอะไรให้หนูอีกเนี่ย>>]]
แม่คุณ : [[<<โอ้โห ไอ้หมามันทำให้ขนาดนี้เลยเหรอ ฮ่าๆ ดีแล้วจ้าหลานรัก อื้มแล้วตอนนี้ไอ้หมาอยู่ด้วยไหม แม่คุณอยากคุยด้วยหน่อย>>]]
ใบหม่อน : [[<<พี่ป๊อปอยู่ด้วยกันกับหนูนี่แหละจ้า แป๊ปนึงนะคะ>>]]
“<<พี่ป๊อปๆ แม่คุณจะคุยด้วย>>” ใบหม่อนว่าพร้อมส่งสมาร์ทโฟนเครื่องหรูให้
ป๊อป : [[<<สวัสดีครับแม่คุณ>>]]
แม่คุณ : [[<<สวัสดีจ้าไอ้หมาหลานรัก แม่คุณคิดถึงไอ้หมาจะแย่อยู่แล้วเนี่ย ไม่กลับบ้านกลับช่องมาหาแม่คุณบ้างเลยนะ แม่คุณเป็นห่วงแทบแย่นะรู้ไหม>>]]
เมื่อได้ยินเสียงจากปลายสายตอบกลับมา ป๊อปถึงกับระงับอารมณ์ดีใจแทบไม่อยู่ จริงอยู่ที่เขาแทบไม่ได้กลับบ้านไปเจอหน้าครอบครัวเลย แต่เมื่อไหร่ที่ได้ติดต่อกับครอบครัวแม้เป็นทางโทรศัพท์ ก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจอยู่ไม่น้อย
ป๊อป : [[<<ผมก็คิดถึงแม่คุณเหมือนกันครับ>>]] เขาเว้นระยะพอหายใจหายคอเล็กน้อย [[<<แต่แม่คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ ผมยังสบายดีครับ>>]]
แม่คุณ : [[<<ถ้าไอ้หมาสบายดีแม่คุณก็ค่อยโล่งใจหน่อย ยังไงก็ดูแลตัวเองด้วยนะหลานรัก>>]]
ป๊อป : [[<<ขอบคุณมากครับแม่คุณ>>]]
แม่คุณ : [[<<นี่ไอ้หมา ดีใจไหมล่ะที่ใบหม่อนไปอยู่ด้วยน่ะ>>]]
ป๊อป : [[<<ดีใจสิครับแม่คุณ>>]] เขาคลี่ยิ้มเล็กน้อย [[<<ตอนแรกพอผมรู้ว่าใบหม่อนจะมาอยู่ด้วยนะ ผมแทบไม่เชื่อหูตัวเองเลยล่ะตอนพ่อบอก>>]]
แม่คุณ : [[<<จ้าไอ้หมา แม่คุณฝากดูแลใบหม่อนด้วยนะ มีอะไรก็แบ่งๆ กันนะลูก หนักนิดเบาหน่อยก็ยอมๆ กันไปนะ แม่คุณไม่อยากเห็นหลานรักทั้งสองทะเลาะกันนะลูก>>]]
ป๊อป : [[<<แม่คุณไม่ต้องเป็นห่วงเลยครับ ยังไงผมก็ดูแลใบหม่อนเต็มที่อยู่แล้ว อ้อ เรื่องทะเลาะกันน่ะยิ่งไม่ต้องห่วงเลยล่ะครับ ยังไงผมก็ยอมน้องสาวหน้ากลมคนนี้ทุกครั้งอยู่แล้วล่ะ ฮิๆ โอ๊ย!>>]] อาการเจ็บร้อนวาบแล่นปราดบนท่อนแขนอย่างรวดเร็วเมื่อถูกมือเล็กของคนที่ตัวเองเพิ่งล้อให้ปลายสายฟังฟาดเข้าให้
“<<พี่ป๊อป! ว่าหนูหน้ากลมให้แม่คุณได้ยินเหรอ>>” เสียงใสแหวใส่ พร้อมกับส่งค้อนวงใหญ่ให้อีกหนึ่งที
แม่คุณ : [[<<ฮ่าๆ ไอ้หมาอย่าไปแกล้งน้องสิลูกเอ๊ย ทำตัวเป็นเด็กๆ ไปได้ โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงทั้งคู่แล้วนะ>>]]
ป๊อป : [[<<ครับแม่คุณ แกล้งน้องทีไรผมก็ต้องเจ็บตัวทุกทีเลย>>]]
แม่คุณ : [[<<ไอ้หมาก็นะ ตอนเด็กๆ ก็ชอบแกล้งน้อง นี่อายุเท่าไหร่แล้ว สามสิบแล้วนะลูก ยังจะแกล้งน้องอีก>>]]
ป๊อป : (แอบลอบมองใบหม่อนที่กำลังหันมามองกดดันใส่) [[<<ก็น้องสาวผมน่ารักน่าแกล้งขนาดนี้ เห็นแล้วอดใจไม่ได้นี่ครับ>>]]
แม่คุณ : [[<<เออๆ ยังไงแม่คุณฝากใบหม่อนด้วยนะลูกนะ เอ็งด้วยนะไอ้หมา อย่ามัวแต่ทำงานจนไม่ยอมดูแลตัวเองนะลูก ยังไงก็โชคดีมีชัยนะหลานรัก ถ้าว่างๆ ก็กลับมาหาแม่คุณบ้างนะ แม่คุณรักเอ็งนะไอ้หมา>>]]
ป๊อป : [[<<ขอบคุณครับแม่คุณ เดี๋ยวคุยกับใบหม่อนต่อนะครับ>>]] พูดจบสมาร์ทโฟนเครื่องหรูสีน้ำเงินถูกส่งให้คนเป็นเจ้าของอีกครั้ง
ใบหม่อน : [[<<แม่คุณจ๋า ดูพี่ป๊อปสิ ชอบแกล้งล้อหนูอยู่เรื่อยเลยอ่า>>]] คราวนี้ใบหม่อนถือโอกาสฟ้องคนปลายสาย
แม่คุณ : [[<<โอ๋ๆ ไอ้หมาแกล้งเหรอ ไม่เป็นไรนะจ๊ะหลานรัก อย่าไปถือสาพี่เขาเลยนะ พี่เขาแกล้งเพราะรักหนูนะ เรามีกันสองคนพี่น้อง อะไรนิดอะไรหน่อยก็ยอมๆ กันไปนะลูกเอ๊ย>>]]
ใบหม่อน : [[<<ก็ได้จ้าแม่คุณ>>]] หญิงสาวถึงกับทำหน้ายู่เมื่อได้ยินคำตอบจากปลายสาย
แม่คุณ : [[<<จ้า ยังไงแม่คุณขอให้คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองหลานๆ ทั้งสองนะลูกนะ โชคดี มีชัยนะลูก>>]]
ใบหม่อน : [[<<ขอบคุณมากนะคะแม่คุณ แม่คุณไม่ต้องเป็นห่วงน้า หนูอยู่กับพี่ป๊อปแล้ว ยังไงหนูฝากบอกพ่อแม่ด้วยนะคะว่าไม่ต้องห่วงหนู>>]]
แม่คุณ : [[<<จ้า แม่คุณได้ยินแล้วก็เบาใจ ไว้ค่อยคุยกันนะลูกนะ แม่คุณต้องกินข้าวแล้ว ใบหม่อนอย่าลืมทานข้าวนะลูกนะ ฝากบอกไอ้หมามันด้วยว่าอย่าลืมกินข้าวกินปลาล่ะลูกเอ๊ย>>]]
ใบหม่อน : [[<<จ้า>>]]
ปลายสายถูกตัดไปท่ามกลางความรู้สึกอบอุ่นและโล่งใจของหญิงสาวหลังจากโทร.คุยกับผู้อาวุโสประจำบ้าน ใบหน้าสวยหวานเงยขึ้นจะเรียกหาคนเป็นพี่ชาย แต่ว่า...
 “<<พี่ป๊อ… อ้าว ไปไหนอ่า>>” หญิงสาวหันไปหาคนเป็นพี่ชาย แต่ภาพที่เห็นตรงหน้ามีเพียงแต่ความว่างเปล่าเท่านั้น
ร่างสูงระหงเดินออกมาจากห้องนอน สอดส่ายสายตามองหาพี่ชายที่ไม่รู้ว่าหายไปตั้งแต่ตอนไหน กระทั่งเหลือบเห็นร่างสูงใหญ่ที่กำลังยืนทำอะไรบางอย่างอยู่ที่เคาน์เตอร์
“<<พี่ป๊อปอ่า โธ่หนูนึกว่าหายไปไหน>>”
ใบหน้าคร้ามภายใต้หนวดเครารกครึ้มหันมาตามเสียงเรียก พลางเลิกคิ้วขึ้น “<<ใบหม่อน มาๆ กินข้าว นี่พี่สั่งส้มตำไหลบัวกุ้งสดของโปรดเราด้วยนะ>>”
“<<จริงเหรอพี่ป๊อป>>” เสียงใสเอ่ยอย่างตื่นเต้น “<<ขอบคุณมากน้าพี่ป๊อปที่ยังจำของโปรดหนูได้>>”
ส้มตำไหลบัวกุ้งสด น้ำตกหมู ลาบหมู ผักเครื่องเคียงและข้าวเหนียวห่อใหญ่สองห่อถูกจัดใส่จานอย่างเรียบร้อยด้วยฝีมือเจ้าของห้องวางเตรียมพร้อมบนโต๊ะกินข้าว ขณะที่ใบหม่อนถือแก้วสองใบพร้อมเหยือกน้ำเย็นตามมาสมทบ หลังจากนั้น เวลาอาหารเย็นได้เริ่มขึ้นแล้ว
ใบหม่อนเริ่มลงมือละเลียดส้มตำไหลบัวกุ้งสดอย่างเอร็ดอร่อยจนแทบจะลืมคนเป็นพี่ชายที่นั่งร่วมโต๊ะตรงหน้า ขณะที่ป๊อปได้แต่นั่งมองน้องสาวที่กำลังก้มหน้าก้มตากินอย่างเอร็ดอร่อยไปยิ้มไปอย่างมีความสุข แต่อดไม่ได้ที่จะปรามตามประสาพี่เป็นห่วงน้อง
“<<ค่อยๆ กินก็ได้ เดี๋ยวติดคอหรอก>>”
เขาพูดทั้งๆ ที่ยังเคี้ยวข้าวเหนียวกับน้ำตกหมูยังไม่หมดปาก ขณะเดียวกัน ดวงตากลมโตคู่สวยเงยขึ้นมามองหน้าคนที่เพิ่งออกปากพูดไปด้วยแววตาขัดเคืองเล็กๆ ‘พี่ป๊อปนี่ คนกำลังกินอร่อยๆ มาพูดให้เสียบรรยากาศอยู่ได้ ชิ’ ใบหม่อนคิดในใจ
“<<อื้ม ใบหม่อนได้บรรจุที่ไหนล่ะ>>” ป๊อปเริ่มถามขึ้นมาก่อนเพราะอยากรู้ว่าน้องสาวทำงานที่ไหน
“<<กรมศิลป์อ่ะพี่ป๊อป แถวๆ เทเวศร์>>” ใบหม่อนตอบทั้งที่ยังเคี้ยวอยู่เต็มปาก “<<ทำไมหรือพี่ป๊อป>>”
“<<พี่ก็อยากรู้นี่หว่า ว่าน้องสาวพี่ทำงานที่ไหน>>” เขาเว้นเล็กน้อย “<<เผื่อวันแรกพี่จะได้ขับรถไปส่งไง พี่รู้ ว่าเรายังขับรถหลงทางในกรุงเทพฯ อยู่ ไม่กี่เดือนที่แล้วเราขับรถมาหาพี่ยังขับเลยไปถึงพระราม 7 จนพี่ต้องตามไปรับไม่ใช่เรอะ ฮิๆ>>” ได้ทีย้อนความทรงจำเมื่อสี่เดือนก่อนที่ใบหม่อนลงจากสุพรรณมาหาและค้างคืนด้วย แต่สาวเจ้ากลับหลงทางจนเขาต้องขับตามไปรับ
“<<ก็นั่นมันครั้งก่อนป่ะพี่ป๊อป>>” ใบหม่อนย้อนเสียงขุ่น “<<วันนี้หนูขี่รถมาคอนโดฯ พี่ถูกแล้วน้า พี่ไม่ต้องห่วงหนูหรอก หนูขี่รถไปเองได้น่า>>”
“<<เออน่า>>” ป๊อปตัดบทเอาดื้อๆ “<<พี่พูดตรงๆ นะ พี่อยากขับรถไปส่งเราทำงานวันแรกน่ะ>>”
“<<ก็ได้ๆ>>” ใบหม่อนตอบส่งๆ แอบดีใจที่พี่ชายเสนอตัวขับรถไปส่ง ‘ดีเลย ไม่ต้องขับรถเองด้วย คริๆ’
“<<พอดีวันเรารายงานตัวพี่ต้องไปส่งงานลูกค้าด้วย ลูกค้าก็ที่ทำงานใบหม่อนนี่แหละ ฮิๆ>>” ป๊อปเฉลยทิ้งท้าย ก่อนส่งข้าวเหนียวจิ้มน้ำลาบหมูเข้าปากไป
“<<จ้าพี่ชายสุดที่รัก แต่วันหลังพี่ต้องปล่อยหนูขี่รถไปเองน้า>>”  
“<<ค่าใบหม่อน เราก็ดูทางไปก่อนไง อ้อ กูเกิลแม็ปไง รถใหม่เรามี Apple Carplay นี่ ต่อได้เลยง่ายๆ>>” ป๊อปว่าพร้อมเอื้อมมาตักส้มตำไหลบัวกุ้งสดตรงหน้าบ้างหลังจากปล่อยให้น้องสาวกินอยู่คนเดียว
“<<พี่ป๊อปอ่า แย่งหนูกิน>>” เสียงใสต่อว่าคนเป็นพี่ชาย มือเล็กรีบเขยิบจานส้มตำหนี ทำเอาคนโดนต่อว่าขำไม่หยุดกับท่าทางของคนหวงของ
“<<เอาอีกไหมล่ะ เดี๋ยวพี่สั่งให้>>” พูดจบมือหนาคว้าสมาร์ทโฟนเครื่องหรูสีดำขึ้นมาทำท่าจะเปิดแอพฯ สั่งอาหารอีกรอบ แต่ว่าใบหม่อนรีบห้ามไว้
“<<พอแล้วพี่ป๊อป แค่นี้หนูก็อิ่มจะแย่แล้วเนี่ย>>”
ป๊อปคลี่ยิ้มบางๆ เมื่อเห็นสีหน้าและท่าทางของคนเป็นน้องสาว แอบลอบมองจานส้มตำไหลบัวกุ้งสดที่พร่องลงไปอย่างรวดเร็วด้วยฝีมือของคนตรงหน้า ขณะที่จานลาบหมูกับน้ำตกหมูพร่องลงไปอย่างรวดเร็วไม่ต่างกัน ตอนนี้ต่างฝ่ายต่างเริ่มรู้สึกอิ่มแล้วกับมื้อเย็นในครั้งนี้
“<<ใบหม่อนไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวจานพี่ล้างเอง>>” ป๊อปออกปากบอกให้น้องสาวแยกไปอาบน้ำก่อน แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับยืนนิ่งเฉยๆ ใบหน้าสวยหวานหยาดเยิ้มเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม
ใบหม่อนรู้สึกแปลกใจเล็กๆ เพราะรู้ว่าปกติพี่ชายเป็นคนขี้เกียจเป็นอย่างมาก แม้แต่จานใบเดียวก็ไม่ยอมล้าง จนเจ้าตัวต้องคอยตามเก็บตามล้างให้ตลอด แต่ครั้งนี้กลับแปลกออกไปเมื่อพี่ชายเสนอตัวที่จะล้างจานให้เอง
“<<นี่หนูไม่ได้หูฝาดใช่ไหม พี่ป๊อปล้างจานเอง>>” ใบหม่อนย้อนถามกลับมา เสียงใสบ่งบอกอาการแปลกใจอยู่ไม่น้อย
ป๊อปพยักหน้าและคลี่ยิ้มน้อยๆ แฝงความหนักแน่นแทนคำตอบทั้งหมด “<<ไปเถอะใบหม่อน พี่ล้างเอง สบายๆ>>”
“<<จ้าพี่ชาย งั้นหนูไปอาบน้ำก่อนน้า>>”
สิ้นเสียงใสอันคุ้นหู ชายหนุ่มหันไปมองตามร่างสูงระหงที่กำลังเดินจากไปจนลับตา ก่อนหันกลับมาลงมือล้างจานกองย่อมๆ ตรงหน้าอย่างตั้งใจ นึกถึงความตั้งใจที่ตัวเองได้สัญญากับตัวเองไว้ตั้งแต่รู้ว่าน้องสาวจะมาอยู่ด้วย
‘ใบหม่อน ให้พี่ทำอะไรให้เราบ้าง พี่รู้ตัวพี่ดีว่าพี่เป็นพี่ชายที่ห่วยแตกมาก ไม่เคยทำอะไรดีๆ ให้เราบ้างเลย ทำตัวเป็นเด็กมาตลอด ครั้งนี้พี่สัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าพี่จะทำตัวเองให้เป็นผู้ใหญ่ขึ้นให้เราได้เห็นว่าพี่คอยดูแลปกป้องเราได้’
                                                ..................................................................................
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ป๊อปทอดตัวลงนั่งบนเก้าอี้สำนักงานตัวใหญ่หน้าโต๊ะทำงาน สายตายังคงจับจ้องไปยังหน้าจอแม็คบุ๊ค มือซ้ายข้างถนัดจับเมาส์ปากกาถูไปบนแป้นอย่างคล่องแคล่ว มุ่งสมาธิไปยังงานรีทัชภาพสุดท้ายของงานที่จะนำไปส่งยังหน่วยงานที่น้องสาวตัวเองบรรจุเป็นข้าราชการทั้งที่กำหนดส่งคือวันที่น้องสาวต้องไปรายงานตัว แต่ไหนๆ แล้วเขาเลือกที่จะรีบเคลียร์งานให้เสร็จเพื่อที่จะได้รับงานใหม่ต่อ
อีกด้านหนึ่ง ใบหม่อนยึดพื้นที่โซฟาใหญ่กลางห้อง หย่อนตัวลงอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนเล่นสมาร์ทโฟนเครื่องหรูไปดูละครบนทีวีจอใหญ่ติดผนังตรงหน้าไปเพลินๆ นิ้วมือเล็กเขี่ยไปเขี่ยมาบนหน้าจอดูแอพโซเชียลมีเดียสีน้ำเงินไปเรื่อยๆ สลับกับแชตคุยกับเพื่อนที่ทำงานเก่า เวลาผ่านไปนานเข้าสาวเจ้าเริ่มรู้สึกเบื่อ เลยถือโอกาสหันไปชวนพี่ชายคุย
“<<พี่ป๊อป เดี๋ยวนี้ไม่ทำงานประจำแล้วเหรอ>>”
“<<หึ ไม่แล้วล่ะใบหม่อน>>” ป๊อปว่าเสียงเรียบๆ นัยน์ตาคมกริบภายใต้แว่นกรองแสงยังคงมองไปที่หน้าจออยู่ “<<พี่ทำฟรีแลนซ์แบบนี้มาเกือบสองปีแล้ว ไม่อยากทำงานประจำแล้วน่ะ>>”
“<<อ้าว งั้นพี่ป๊อปก็ไม่มีเงินเดือนน่ะสิ แล้วพี่เอาเงินที่ไหนมาใช้ล่ะถ้าพี่ไม่มีงาน>>” คราวนี้ใบหม่อนเริ่มจริงจังมากขึ้น นึกเป็นห่วงพี่ชายขึ้นมา เพราะรู้อยู่ว่างานฟรีแลนซ์แบบนี้หาความมั่นคงไม่ได้เลย ยิ่งพี่ชายตัวเองเป็นคนค่อนข้างไม่เอาไหนอีกด้วย
ใบหน้ารกครึ้มด้วยหนวดเคราหันมาหาน้องสาวที่ตอนนี้พาตัวเองมายืนอยู่ใกล้ๆ แววตาดูอ่อนลง รับรู้ได้ถึงความห่วงใยของน้องสาว นึกละอายใจตัวเองอยู่ไม่น้อย
“<<พี่รู้ว่ามันไม่มั่นคงเหมือนงานประจำหรอก พี่เลยซื้อหุ้นเก็บไว้ด้วย ซื้อไว้ตั้งแต่ตอนเรียนแล้ว แต่พี่ไม่บอกใครเองแหละ>>” พูดจบมือหนาคว้าสมาร์ทโฟนเครื่องหรูบนโต๊ะ เปิดแอพหุ้นให้น้องสาวดูแทนคำตอบทั้งหมด
“<<หูย>>” เสียงใสอุทานออกมา “<<นี่พี่ซื้อเยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย เวลาหุ้นตกมาเงินไม่จมหรือไงพี่>>”
ปากหยักได้รูปภายใต้หนวดเครารกครึ่มเหยียดยิ้มขึ้นมาพร้อมกับหัวเราะในลำคอเบาๆ “<<พี่ก็ซื้อไว้หลายพอร์ตไงล่ะ ตัวนี้แดง เดี๋ยวอีกตัวก็เขียว พี่ซื้อแบบเก็บลืมเลยล่ะ ไม่ได้เทขายไม่ได้เทรดอะไรเลย>>” เสียงเข้มเว้นเล็กน้อย “<<พี่รู้ว่าพี่หาเงินไม่เก่ง พี่เลยต้องทำแบบนี้แหละ>>”
ใบหม่อนพยักหน้าอย่างเข้าใจเมื่อได้ยินคำตอบของคนตรงหน้าที่หันกลับไปโฟกัสกับงานต่อ “<<หนูไม่คิดเลยนะว่าพี่ชายของหนูจะดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นขนาดนี้>>”
ป๊อปถึงกับชะงักเมื่อได้ยินเสียงใสเอ่ยขึ้น “<<มันก็ต้องเปลี่ยนแปลงกันบ้างสิ โตจนขนาดนี้แล้ว จะให้พี่ทำตัวเป็นเด็กตลอดไปได้ไงล่ะ ที่จริงพี่ก็ยังมีความเป็นเด็กอยู่ดีนะ ไม่เหมือนเรานี่ ทำอะไรทุกอย่างได้ดีกว่าพี่อีก ตอนนี้เป็นไงล่ะ เป็นข้าราชการแล้ว พี่เองยังอายเลยที่พี่ทำไม่ได้แบบเรา แถมยังปกป้องอะไรเราไม่ได้อีก>>”
“<<พี่ป๊อปอ่ะคิดมาก>>” ใบหม่อนว่าให้แบบไม่จริงจังนัก “<<คนเรามีดีคนละอย่างป่ะ ใช่หนูเหนือกว่าพี่แทบจะทุกอย่าง แต่มีอีกหลายอย่างที่หนูทำไม่ได้เหมือนพี่นะ พี่ป๊อปอ่ะเป็นมนุษย์ดนตรีไม่ใช่เหรอ หยิบอะไรมาก็เล่นได้หมด แถมยังถ่ายรูปเก่ง รู้เรื่องวัดอีกนะ>>” ใบหม่อนย้อนความหลังเมื่อครั้งยังอยู่ด้วยกัน จำได้ขึ้นใจว่าพี่ชายคนนี้เก่งขนาดไหนในเรื่องดนตรีและเที่ยววัด
“<<จริงอย่างที่เราพูดแหละใบหม่อน>>” เสียงเข้มตอบกลับมา “<<เอาเถอะ เดี๋ยวพี่ขอทำงานก่อนนะ อีกนิดเดียวก็เสร็จแล้ว ว่าแต่เราเถอะ รีบๆ นอนซะ พรุ่งนี้จะได้ตื่นไปรายงานตัวทัน>>”
“<<จ้าพี่ป๊อป หนูไม่กวนล่ะ>>”
สาวเจ้าพาตัวเองกลับมานั่งเขี่ยสมาร์ทโฟนเครื่องหรูบนโซฟาใหญ่กลางห้องอีกครั้ง นึกทบทวนคำพูดทิ้งท้ายของอีกฝ่าย แอบดีใจเล็กๆ ที่รู้ว่าพี่ชายคนนี้เป็นห่วง แต่เอกสารสำคัญสำหรับรายงานตัวในวันพรุ่งนี้เจ้าตัวเตรียมไว้ตั้งแต่อยู่ที่บ้านแล้วเลยไม่ต้องกังวลอะไรอีก
ป๊อปยังคงจดจ่อกับงานตรงหน้า กับภาพสุดท้ายที่เขาต้องรีทัชให้เสร็จภายในคืนนี้ มือซ้ายจับเมาส์ปากกาถูกไปมาบังคับโปรแกรมรีทัชภาพอย่างคล่องแคล่ว เวลาผ่านไปไม่นานนัก...
“เฮ้อ เสร็จสักที” เขาถอนหายใจเบาๆ ราวกับยกภูเขาออกจากอกได้หลังจากภาพสุดท้ายเสร็จสิ้น นิ้วมือหนากดเซฟงานและส่งไปยังโปรดิวเซอร์สาวรุ่นน้องอย่างรวดเร็วทันกำหนดพอดี เวลาผ่านไปราวๆ สิบนาทีเศษ เสียงแจ้งเตือนจากแอพพลิเคชั่นสีเขียวดังขึ้น
@@ Bewpetch @@: พี่ป๊อป ทำงานเสร็จเร็วก่อนเวลาแน่ะ งานยังดูแพงๆ ไม่เปลี่ยนเลยนะ:
@@ POPENGL @@: เออน่า งานเสร็จเรียบร้อย เหลือแต่ลูกค้าตรวจแหละ อื้มพรุ่งนี้เจอกันกี่โมงล่ะ:
@@ Bewpetch @@: สิบโมงไงพี่ป๊อป:
@@ POPENGL @@: โอเค.ๆ ตามนั้น พอดีพี่ไปส่งน้องสาวด้วย น้องสาวพี่ไปรายงานตัวที่นี่พอดี:
@@ Bewpetch @@: จ้ะ แหม ได้ทีอวดน้องสาวใหญ่เลยนะ พรุ่งนี้เจอกันพี่ป๊อป เดี๋ยวหนูทำงานก่อน ค่อยคุยกันจ้า:
ป๊อปไม่ตอบอะไรอีกนอกจากยิ้มให้กับข้อความที่โปรดิวเซอร์คู่ใจส่งกลับมา ใบหน้ารกครึ้มหันออกจากหน้าจอคอมพ์ตรงหน้าไปทางอื่นเป็นการพักสายตาหลังจากนั่งจ้องหน้าจออยู่นานเป็นชั่วโมง ลอบมองน้องสาวนอนเขี่ยสมาร์ทโฟนในมือไปดูละครไป
‘ฮื้ม น้องสาวพี่นี่ติดมือถืองอมแงมเลยนะ’ เขานึกในใจ ศีรษะทุยได้รูปค่อยๆ โคลงลงบนพนักพิง แต่แล้ว เสียงแจ้งเตือนจากแอพพลิเคชั่นสีเขียวดังขึ้นมาอีกครั้ง สมาร์ทโฟนเครื่องหรูสีดำโชว์ข้อความของคนที่กำลังคิดถึงบนหน้าจอ
@@ Phattee @@: ป๊อป ทำอะไรอยู่:
นิ้วมือหนารีบจิ้มไปบนหน้าจอพิมพ์ตอบข้อความอย่างรวดเร็วราวกับกลัวว่าคนรักจะเงียบไป
@@ POPEGL @@: เพิ่งทำงานเสร็จน่ะ วันนี้ยุ่งแทบทั้งวันเลยล่ะ:
@@ Phattee @@: อืมๆ เค้าก็เหมือนกันแหละ โครงการที่เค้าทำอยู่มีปัญหาอ่ะ เค้าปวดหัวแทบแย่เลย ดีนะวันนี้จบงานได้ ไม่งั้นลูกค้าด่าเละแน่:
@@ POPENGL @@: เอาน่า ทำงานก็ต้องเจอปัญหาหมดแหละ ตอนนี้พัชรโอเค.ไหมล่ะ:
@@ Phattee @@: เค้าโอแล้วล่ะป๊อป แค่เค้าเห็นข้อความของป๊อป เค้าก็ดีใจแล้ว:
@@ POPENGL @@: แฟนใครเนี่ย ปากหวานไม่เปลี่ยนเลย ขิๆ:
@@ Phattee @@: อีตาบ้า แซวจังเลยนะ เดี๋ยวเหอะๆ:
@@ POPENGL @@: จะทำอะไรเราๆ นี่พัชรเรามีอะไรจะบอก ตอนนี้น้องสาวเราลงมาอยู่ด้วยแล้วนะ พัชรจำน้องสาวเราได้ไหม:
@@ Phattee @@: น้องใบหม่อนเหรอ จริงรึเปล่าป๊อป:
@@ POPENGL @@: จริงสิ มาตั้งแต่บ่ายๆ แล้ว พรุ่งนี้น้องเราต้องไปรายงานตัว พอดีสอบบรรจุข้าราชการได้ที่กรุงเทพฯ น่ะ เลยให้มาอยู่ด้วยกันเลย:
@@ Phattee @@: ดีๆ เค้าไม่ได้เจอน้องสาวป๊อปตั้งนานแล้ว ไว้เค้าไปหานะถ้าเค้าไม่ติดงานอ่ะ:
@@ POPENGL @@: มาได้เลยพัชรถ้าว่าง ห้องเราต้อนรับพัชรเสมอ:
@@ Phattee @@: แหวะ น้ำเน่าได้โล่ทุกทีเลยนะป๊อป (ส่งสติ๊กเกอร์แลบลิ้นหลอก):
@@ POPENGL @@: ถึงน้ำเน่า ก็เห็นเงาจันทร์นะที่รัก ฮิๆ:
@@ Phattee @@: แหวะ ไม่คุยด้วยแล้ว ไปๆ เค้าจะนอนแล้ว ป๊อปอย่านอนดึกล่ะ เดี๋ยวไปส่งน้องใบหม่อนไม่ทันเค้าไม่รู้ด้วยนะ ฝันดีจ้า:
ป๊อปยิ้มอยู่คนเดียวหลังจากแชตกับแฟนสาวเสร็จ อดนึกถึงไม่ได้ว่าตอนนี้คนรักของเขาจะเป็นยังไงบ้าง แอบกังวลใจเล็กๆ เพราะคบกันมานานเป็นสิบๆ ปีแล้ว แต่ยังไม่เลื่อนสถานะจากแฟนเป็นสามีภรรยาเพราะความไม่กล้าบวกกับความไม่มั่นใจว่าตัวเองจะดูแลคนรักคนนี้ได้ดีหรือไม่...
                                                                .........................................................................
ชายหนุ่มพาตัวเองไปยังโซฟาตัวใหญ่กลางห้องที่น้องสาวของเขายึดพื้นที่อยู่ นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มสองชั้นหลบลอบมองร่างสูงระหงทอดตัวนอนไปตามความยาวของโซฟา ดวงตากลมโตคู่สวยปิดสนิท มีเพียงแต่เสียงลมหายใจสม่ำเสมอตอบกลับมา มือเล็กยังคงกำสมาร์ทโฟนเครื่องหรูสีน้ำเงินไว้แน่น ทีวียังคงเปิดอยู่
“ฮื้ม หลับคามือถือจนได้นะใบหม่อน” เสียงเข้มบ่นเบาๆ มือหนาคว้ารีโมตทีวีขึ้นมากดปิด เขายินนิ่งอยู่สักพัก กำลังใช้ความคิดอยู่ว่าจะทำยังไงต่อ
ประตูห้องนอนใหญ่ด้านหลังโต๊ะทำงานถูกเปิดขึ้น หลังจากนั้นป๊อปเดินอ้อมไปยังหน้าโซฟาใหญ่กลางห้อง ท่อนแขนแกร่งทั้งสองข้างค่อยๆ ช้อนร่างระหงบอบบางยกขึ้นประคองอย่างทะนุถนอม ค่อยๆ เดินไปส่งยังเตียงใหญ่ที่รายล้อมไปด้วยตุ๊กตา ร่างสูงระหงถูกวางลงบนเตียงนุ่มๆ อย่างเบามือ กลัวว่าสาวเจ้าจะตื่นขึ้นมากลางคัน ค่อยๆ แกะสมาร์ทโฟนเครื่องหรูในมือออกมาวางบนหัวเตียง ตุ๊กตาโดราเอมอนในมือหนาค่อยๆ สอดเข้าใต้ข้อพับขาขวา เพราะรู้ว่าน้องสาวของเขาชอบนอนงอขาและต้องมีตุ๊กตารองทุกครั้ง ไม่ลืมที่จะสอดตุ๊กตามัสคอต Asimo ไว้ในอ้อมแขนเล็กบอบบาง ก่อนคลี่ผ้าห่มลายการ์ตูนน่ารักคลุมร่างสูงระหงเป็นขั้นตอนสุดท้าย
เขาลอบมองใบหน้าของเจ้าของร่างระหงที่กำลังอยู่ในห้วงนิทรา ใบหน้าสวยหวานหยาดเยิ้มบนโครงหน้ารูปไข่ค่อนข้างกลมของหญิงสาวยามนอนหลับช่างน่ารักน่าเอ็นดูยิ่งนัก
“<<เวลาหลับยังน่ารักไม่เปลี่ยนเลยนะใบหม่อน>>” เสียงกระซิบเบาๆ ของชายหนุ่มส่งไปยังคนที่กำลังนอนหลับอยู่ “<<ตอนยังเด็กพี่ต้องอุ้มเราส่งเข้านอนทุกครั้งเลย วันไหนพี่ไม่อุ้มเรา เราก็งอแงทุกครั้งจนพี่ต้องอุ้มเราจนได้>>”
ภาพความทรงจำในวัยเด็กผุดขึ้นมาในห้วงสำนึก เห็นภาพตัวเองในวัยเก้าขวบกำลังอุ้มร่างเล็กบอบบางไปส่งที่เตียงนอนเป็นกิจวัตรที่ต้องทำทุกครั้งจนคนเป็นแม่ไม่ต้องบอก แม้ตอนวัยมัธยมที่ต้องแยกห้องกัน เขาก็ยังทำหน้าที่อุ้มน้องสาวที่มีอายุห่างกันห้าปีคนนี้เข้าห้องนอนอยู่เหมือนเดิม
“<<ฝันดีนะคะใบหม่อน>>”
ป๊อปก้มตัวลงกระซิบข้างใบหูเล็ก มือหนาเอื้อมไปเกลี่ยเรือนผมยาวสลวยสีดำขลับไม่ให้ปรกใบหน้าสวยหวานจนทำให้รำคาญ เขายืนนิ่งอยู่สักพักก่อนถอยออกไป ไม่ลืมที่จะปิดไฟในห้องให้ด้วย...