เจ้าหญิงของฉัน

ณ เซ็นทรัลเวิลด์
สองพี่น้องกับหนึ่งคนรักลงจากรถเก๋งคันเล็กหลังจากเครื่องยนต์สามสูบใต้ฝากระโปรงดับสนิทเรียบร้อย หลังจากลงมากันหมดแล้ว ป๊อปหันไปกดมือจับประตูสั่งให้ล็อกรถอีกทีก่อนคืนรีโมตให้คนเป็นเจ้าของ เดินมาเรื่อยๆ รู้ตัวอีกทีเข้ามาในตัวห้างแล้ว
ใบหม่อนเงยหน้าขึ้นมองบรรยากาศที่พลุกพล่านไปด้วยผู้คนมากมายกับร้านรวงสวยๆ รอบข้าง รู้สึกตื่นเต้นอยู่ไม่น้อยถึงแม้จะเคยผ่านงานห้างสรรพสินค้ามาบ้าง และเคยมาเที่ยวห้างแบบนี้ตอนลงมาหาพี่ชายในโอกาสต่างๆ บ้างก็ตาม ใบหน้าสวยหวานพยายามทำให้ดูเรียบเฉยที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ดวงตาคู่สวยกลับไม่เก็บอาการตามไปด้วยจนอีกฝ่ายเริ่มจับสังเกตได้
“<<ตื่นเต้นเหรอใบหม่อน>>”
ใบหน้าสวยหวานบนโครงหน้าค่อนข้างกลมหันมา แกล้งกลบเกลื่อนด้วยการมองค้อนตาคว่ำใส่แก้เขิน ถึงแม้จะปฏิเสธยังไงก็ถูกจับได้อยู่ดี
“<<อะไรพี่ป๊อป หนูเฉยๆ นะ>>”
ป๊อปแกล้งยิ้มกระตุกเล็กน้อยก่อนหันไปสบตากับแฟนสาวที่เดินอยู่อีกข้างหนึ่ง ขณะที่อีกฝ่ายคลี่ยิ้มบางๆ อย่างรู้กัน ใบหน้ารกครึ้มด้วยหนวดเคราหันกลับมามองหน้าน้องสาวด้วยอาการประเมินพร้อมกับคลี่ยิ้มอีกครั้งหนึ่ง
“<<นี่ ตื่นเต้นก็บอกพี่ตรงๆ เถอะ พี่รู้น่าใบหม่อน ฮิๆ>>”
พูดจบมือหนายกขึ้นมาจับมวยผมกลางศีรษะของใบหม่อนโยกไปมาเบาๆ อย่างเอ็นดู ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้รู้สึกอยากเห็นน้องสาวทำผมทรงนี้อยู่ตลอด เพราะทุกครั้งที่เห็นน้องสาวเกล้ามวยเหนือศีรษะแบบนี้แล้วดูน่ารักมากกว่าตอนปล่อยผมหรือรวบตึง ยิ่งโครงหน้าของอีกฝ่ายค่อนข้างกลมและมีเครื่องหน้าสวยหวานหยาดเยิ้ม มองยังไงก็ไม่น่าเบื่อ และทุกครั้งที่เห็นน้องสาวทำผมทรงนี้ ก็ชอบที่จะเอื้อมมือไปจับมวยผมโยกเล่นแบบนี้เกือบจะทุกครั้ง
“<<สนุกไหมพี่ป๊อปเล่นผมหนูเนี่ย พอได้แล้ว>>” ใบหม่อนว่าให้แบบไม่จริงจังนัก แล้วก็ได้ผลเมื่ออีกฝ่ายยอมปล่อยมือออกแต่โดยดี ลึกๆ แล้วปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันช่วยลดความตื่นเต้นลงไปได้เยอะเลยทีเดียว
“น้องใบหม่อนจ๊ะ วันเกิดปีนี้อยากได้อะไรเหรอ” พัชรเอ่ยถามว่าที่น้องสะใภ้ขึ้นมา รู้ว่าตอนนี้ว่าที่น้องสะใภ้ยังตื่นเต้นอยู่
“ยังไม่รู้เลยอ่ะพี่พัชร” ใบหม่อนตอบไปตรงๆ ตอนนี้ยังนึกอะไรไม่ออกจริงๆ ว่าอยากได้อะไร “แล้วแต่พี่ป๊อปกับพี่พัชรดีกว่าค่ะ ให้อะไรหนูเอาหมดแหละ”
ป๊อปยิ้มกระตุกอีกครั้งระหว่างแอบฟังบทสนทนาระหว่างน้องสาวกับคนรักของตัวเอง คิดอยู่ในใจ ‘ถ้าพี่จะซื้อแอปเปิ้ลวอชให้ จะเอาไหมล่ะ’
พัชรคลี่ยิ้มน้อยๆ เมื่อได้ยินคำตอบจากปากของอีกฝ่าย “ค่อยๆ คิดนะจ๊ะ เดี๋ยวพี่กับพี่ป๊อปซื้อของขวัญวันเกิดให้น้องใบหม่อนด้วย ดีไหมจ๊ะ”
“ดีสิคะพี่พัชร” เสียงใสตอบกลับมาด้วยอาการตื่นเต้น ดวงตากลมโตคู่สวยฉายแววร่าเริงให้เห็นพร้อมกับรอยยิ้มกว้างจนเห็นฟันครบทุกซี่ ก่อนหันไปทำท่าอ้อนคนเป็นพี่ชาย “<<พี่ป๊อปจะให้ของขวัญวันเกิดหนูเหรอ หนูอยากได้แอปเปิ้ลวอชอ่ะ พี่ป๊อปซื้อให้หนูได้ไหม นะๆๆๆๆๆๆ>>”
“<<ได้สิ>>” มีหรือที่ป๊อปจะปฏิเสธ แอบแปลกใจเล็กๆ ไม่คิดว่าตัวเองกับน้องสาวจะใจตรงกันขนาดนี้ “<<ว่าแต่จะช็อปก่อนหรือจะกินข้าวก่อนดีล่ะ>>”
ใบหม่อนทำสีหน้าครุ่นคิดอยู่สักพัก ประจวบเหมาะกับหน้าท้องแบนราบของเจ้าตัวส่งสัญญาณให้รับรู้ว่าอาการหิวเริ่มคืบคลานเข้ามาแล้ว
“<<กินก่อนสิพี่ป๊อป หนูหิวแล้วอ่ะ>>”
“<<อยากกินอะไรดีล่ะใบหม่อน>>” เสียงเข้มเอ่ยถามคนหิว แอบมองด้วยสายตาเป็นห่วงอยู่ไม่น้อย
“<<ไม่รู้สิพี่ป๊อป แล้วแต่พี่ป๊อปกับพี่พัชรละกัน หนูเลือกไม่ถูกแล้วเนี่ย นั่นก็น่ากิน นี่ก็น่ากินไปหมดเลยอ่ะ>>”
ทางด้านพัชรหยิบสมาร์ทโฟนเครื่องหรูของตัวเองขึ้นมาเปิดดูผังร้านอาหารภายในห้าง เผื่อช่วยแฟนหนุ่มตัดสินใจเลือกร้านที่ถูกใจว่าที่น้องสะใภ้ได้
“น้องใบหม่อนอยากกินพวกชาบูไหมล่ะจ๊ะ” พัชรถามแทรกขึ้นมา
“ไม่อ่ะพี่พัชร” ใบหม่อนส่ายหน้าปฏิเสธ “อยากกินข้าวมากกว่าค่ะพี่พัชร”
“พัชร ใบหม่อนชอบร้านกับข้าวกับปลาน่ะ เคยพามากินตอนลงมาครั้งนึงแล้ว แต่ไม่ใช่ที่นี่นะ” ป๊อปหันไปบอกกับคนรักพลางส่งสายตาไปหาเจ้าของวันเกิดวันนี้
“จริงเหรอป๊อป อืม งั้นก็ไปกินร้านนี้สิ ขึ้นไปชั้นหกนี่เอง”
เป็นอันตกลงกัน ทั้งสามพากันเดินขึ้นบันใดเลื่อนมุ่งสู่ชั้นสามของห้าง ฝั่ง Circle Zone ตรงข้ามร้าน Uniqlo ขณะที่พัชรดูแผนที่ผ่านสมาร์ทโฟนเครื่องหรูในมือก่อนหันไปบอกกับคู่พี่น้องที่เดินอยู่ด้วยกัน
“ป๊อป น้องใบหม่อน อยู่ตรงข้ามร้าน iBerry นี่เอง เลี้ยวขวาเดินไปหน่อยก็ถึงแล้ว”
ทั้งสามพากันเดินไปตามทาง สอดส่ายสายตาชมร้านรวงระหว่างสองข้างทางไปเรื่อยๆ จนมาถึงร้านที่หมายในเวลาไม่นานนัก กับบรรยากาศร้านเปิดโล่งน่านั่ง ต่างคนต่างเดินเข้ามาจับจองที่นั่งท่ามกลางบรรยากาศที่ผู้คนไม่พลุกพล่านมากนักก่อนเวลาทานอาหารกลางวัน
พนักงานเสิร์ฟแจกเมนูให้กับทั้งสามพร้อมกับยืนรอรับออเดอร์จากลูกค้าอย่างใจจดใจจ่อแต่รักษามารยาทไว้ ทางด้านป๊อปกับพัชรก้มหน้าก้มตาดูเมนูตรงหน้าด้วยกันพลางหยอกล้อกันไปตามประสาคนรักกัน แต่ใบหม่อนที่นึกเมนูไว้ในใจตั้งแต่แรกเพราะยังติดใจที่พี่ชายเคยพามากินร้านอาหารแบรนด์นี้ตอนลงมาหาเมื่อเกือบหกเดือนที่แล้วก่อนสั่งอาหารกับพนักงานเสิร์ฟไปแล้วถึงสองเมนู
“<<พี่ป๊อป พี่พัชร ไม่สั่งอะไรบ้างเหรอ>>” ใบหม่อนถามคนนั่งตรงข้ามหลังจากสั่งของตัวเองเสร็จ
ใบหน้ารกครึ้มด้วยหนวดเคราเงยขึ้นมาสบตากับคนถาม ปากหยักได้รูปคลี่ยิ้มขึ้น หัวเราะในลำคอเบาๆ “<<ก็ใบหม่อนแย่งพี่สั่งไปแล้วถึงสองอย่างไม่ใช่เรอะ พี่ว่าจะสั่งเราแย่งสั่งตัดหน้าไปหมดเลย>>”
“<<อ้าว พี่ป๊อปก็สั่งของพี่ไปสิ>>” ใบหม่อนย้อนให้หนึ่งที “<<หนูสั่งของที่หนูอยากกินไปแล้วอ่ะ พี่ป๊อปอยากกินอะไรก็แล้วแต่เลย>>”
ได้ยินคนเป็นน้องสาวย้อนให้แล้วเกิดนึกอะไรขึ้นมาได้ หันไปสบตากับแฟนสาวที่กำลังนั่งกลั้นขำเมื่อเห็นว่าที่น้องสะใภ้ย้อนคนรักให้เชิงขอคำปรึกษาสักเล็กน้อย “พัชรอยากกินอะไรอีกไหม”
พัชรนึกอยู่สักพักก่อนทำหน้าที่สั่งอาหารแทนคนรักกับพนักงานเสิร์ฟ “เอาปลาหมึกทอดซอสไข่เค็มจานนึงค่ะ”
“งั้นเอาน้ำตกคอหมูย่างกับหมูทอดขมิ้นด้วยครับ” ป๊อปสั่งอาหารอีกสองเมนูทิ้งท้าย ขณะที่พนักงานเสิร์ฟคีย์ข้อมูลลงในเครื่องรับออเดอร์ในมือ
“<<ใบหม่อนจะเอาอะไรอีกไหม>>” ป๊อปหันมาถามน้องสาวหลังจากสั่งของตัวเองเสร็จ
ใบหม่อนโคลงศีรษะลง ดวงตากลมโตคู่สวยเหลือบมองต่ำทำท่าครุ่นคิดอยู่สักพัก “<<พอแล้วพี่ป๊อป แค่นี้ก็เต็มโต๊ะแล้วเนี่ย>>”
                                                                ………………………………………………………
อาหารที่สั่งไปเริ่มทะยอยนำมาเสิร์ฟหลังจากเครื่องดื่มที่นำมาเสิร์ฟก่อนหน้านี้ไม่นานนัก แกงเหลืองไหลบัวกับไข่เจียวดอกขจรร้อนๆ ส่งกลิ่นหอมฉุยถูกนำมาเสิร์ฟก่อนเมนูอื่นๆ กับข้าวเปล่าหนึ่งโถใหญ่ร้อนๆ คราวนี้เจ้าของวันเกิดขอทำหน้าที่ตักข้าวแบ่งให้พี่ๆ ทั้งสอง ปริมาณข้าวที่หญิงสาวตักแบ่งให้พอดีกับความต้องการของทั้งสองอย่างรู้ใจ
“<<จานนี้ของพี่ป๊อป กินเยอะๆ น้า>>” พูดจบจานข้าวถูกส่งมาให้คนเป็นพี่ชาย ขณะที่ฝ่ายคนรับคลี่ยิ้มกว้างแทนคำขอบคุณ ก่อนจะหยิบจานอีกใบส่งให้ว่าที่พี่สะใภ้
“จานนี้ของพี่พัชร”
“ขอบใจมากจ้าน้องใบหม่อน” พัชรเอ่ยขอบคุณว่าที่น้องสะใภ้พร้อมส่งยิ้มหวานให้อีกที
“<<เดี๋ยวก่อนพี่ป๊อป พี่พัชร ก่อนกินข้าวทำยังไงก่อน>>” เสียงใสออกปากปรามพี่ชายกับว่าที่พี่สะใภ้ที่กำลังตั้งท่าจะลงมือกินอาหารตรงหน้า
ทั้งสองพร้อมใจกันเงยหน้าขึ้นมาอย่างงงๆ กำลังคิดอยู่ว่าน้องสาวคนนี้จะทำอะไร ทันใดนั้น สมาร์ทโฟนเครื่องหรูสีน้ำเงินในมือของใบหม่อนเปิดโหมดกล้องถ่ายรูปรอไว้ชูขึ้นให้อยู่ในตำแหน่งที่เห็นหน้าของทั้งสามได้ถนัด พอรู้ว่าสาวเจ้าจะถ่ายรูป มีหรือที่คนเป็นพี่ชายอย่างป๊อปจะไม่ให้ความร่วมมือ ปากหยักได้รูปคลี่ยิ้มบางๆ ตามสไตล์ของตัวเองที่ไม่ค่อยจะยิ้มกว้างมากนักเวลาถ่ายรูป ส่วนว่าที่พี่สะใภ้ของบ้านนี้อย่างพัชรส่งยิ้มหวานจนเห็นฟันครบทุกซี่ นิ้วมือเล็กของหญิงสาวกดปุ่มชัตเตอร์ในเวลาหลังจากนั้นไม่นานนัก
หลังถ่ายรูปเสร็จ ใบหม่อนรีบลงมือละเลียดอาหารจานโปรดที่อยู่ตรงหน้าหลังจากตักแบ่งข้าวให้พี่ๆ ทั้งสองเสร็จ ตอนนี้เจ้าตัวเริ่มหิวจนตาลายแล้ว
“<<แหมพอของโปรดมาเสิร์ฟทีกินใหญ่เลยนะ ค่อยๆ กินก็ได้ เดี๋ยวติดคอหรอก>>” ป๊อปได้ทีออกปากแซวเมื่อเห็นน้องสาวกำลังก้มหน้าก้มตาละเลียดข้าวกับแกงเหลืองไหลบัวชามใหญ่ตรงหน้า
คนกำลังหิวเงยหน้าขึ้นส่งสายตาค้อนใส่คนปากเสียหนึ่งทีก่อนลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้าต่อ ไม่มีอารมณ์จะตอบโต้อะไรทั้งสิ้นเพราะหิวจะแย่แล้ว ประจวบเหมาะกับอีกสามเมนูที่เหลือถูกนำมาเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะไปหมดแล้ว คราวนี้ใบหม่อนได้ทีแซวพี่ชายกลับบ้าง
“<<พี่ป๊อปน้า ชอบกินน้ำตกหมูขนาดนี้เลยเหรอ ระวังน้ามันเยิ้มๆ แบบนี้อ้วนขึ้นมาไม่รู้ด้วยน้า>>”
“<<ฮึๆๆ เอาน่า เหมือนกับน้องสาวหน้ากลมของพี่ไง ไปกินข้าวที่ไหนถ้าไม่มีส้มตำไหลบัว ก็แกงส้มไหลบัว แกงเหลืองไหลบัวแหละ สั่งมาประจำจนพี่เบื่อแทนแล้วเนี่ย ฮ่าๆ>>”
“<<พี่ป๊อป ว่าหนูหน้ากลมอีกแล้วนะ>>” ใบหม่อนแหวใส่พี่ชายเมื่อถูกล้อกลับ
“นี่พี่น้องคู่นี้จะเถียงกันอีกนานไหมเนี่ย เค้ากินข้าวไม่อร่อยน้าถ้าทะเลาะกันเนี่ย” จู่ๆ พัชรพูดตัดบทขึ้นมาหลังจากนั่งฟังสองพี่น้องเถียงกันอยู่สักพัก และก็ได้ผลเมื่อทั้งคู่พร้อมใจกันเงียบ ต่างคนต่างลงมือจัดการอาหารตรงหน้าต่อ
แกงเหลืองไหลบัวถูกจัดการโดยใบหม่อนจนพร่องลงอย่างรวดเร็ว และเมนูอื่นๆ ทั้งไข่เจียวดอกขจร หมูทอดขมิ้น ปลาหมึกทอดซอสไข่เค็ม ถูกหญิงสาวค่อยๆ ละเลียดอย่างเอร็ดอร่อยจนพร่องลงอย่างช้าๆ ปล่อยให้พี่ชายกับว่าที่พี่สะใภ้ได้ลิ้มรสบ้าง
ป๊อปนั่งกินไปมองกิริยาท่าทางของน้องสาวตอนกินข้าวไป แต่ครั้งนี้เข้าอดแปลกใจไม่ได้ที่วันนี้สาวเจ้าแทบไม่แตะมือถือเลยทั้งที่ปกติมักกินข้าวไปเล่นมือถือไปทุกครั้ง หันไปมองคนข้างๆ กำลังก้มหน้าก้มตาละเลียดอาหารในจานตรงหน้าไปเรื่อยๆ อย่างเอร็ดอร่อย หันกลับมามองจานข้าวตัวเองที่ตอนนี้จัดการไปครึ่งจาน ปากหยักคลี่ยิ้มกระตุกๆ ก่อนลงมือจัดการจานของตัวเองต่อ
‘ท่าทางหิวจริงๆ ด้วยแฮะ’ เขานึกในใจ
ป๊อปถือโอกาสเติมความหวานกับคนรักด้วยการหันไปป้อนข้าวให้กับแฟนสาวบ้าง แต่แอบแกล้งด้วยการระดมตักป้อนให้ถี่ๆ จน...
“พอได้แล้วป๊อป” เสียงหวานเอ่ยปรามทั้งที่อาหารยังเต็มปากอยู่ ตอนนี้สาวเจ้าถูกป้อนยัดๆ จนเต็มปากแทบจะสำลักออกมาแล้ว “จะฆ่าเค้าให้ตายเลยใช่ไหม”
ใบหม่อนหลุดขำออกมาจนกับข้าวในปากแทบพุ่งเมื่อเห็นพี่ชายแกล้งว่าที่พี่สะใภ้จนกับข้าวเต็มปาก เห็นสีหน้าของคนโดนแกล้งกำลังปั้นหน้าเหยเกจนบอกไม่ถูก อดที่จะสงสารไม่ได้
“<<พี่ป๊อปอย่าไปแกล้งพี่พัชรสิ คริๆ>>” ใบหม่อนออกปากห้ามไป พยายามกลั้นขำไว้ทั้งที่ข้าวยังเต็มปาก
“นิสัยไม่ดี” พัชรว่าให้คนรักพร้อมกับตีท่อนแขนใหญ่เบาๆ นึกเคืองอยู่ในใจไม่น้อยที่โดนคนรักแกล้ง
อาหารมื้อนี้จบลงในเวลาหลังจากนั้นไม่นานนักด้วยฝีมือของทั้งสามคน โดยเฉพาะเจ้าของวันเกิดที่วันนี้เจริญอาหารเป็นพิเศษจนคนที่ทำหน้าที่จ่ายเงินกับว่าที่พี่สะใภ้ยังกินตามแทบจะไม่ทัน ถึงแม้จะรู้อยู่ว่าสาวเจ้าเป็นคนกินเก่งขนาดไหนก็ตาม แต่พัชรยังรู้สึกแปลกใจไม่หาย
“น้องใบหม่อนกินจุเนาะ”
“ฮื้ม ยังไม่ชินอีกเหรอ” ป๊อปตอบเสียงแผ่วเบาก่อนคลี่ยิ้มน้อยๆ
แบงก์พันสามใบถูกหยิบจากกระเป๋าเงินของฝ่ายชายยื่นให้กับพนักงานเสิร์ฟ ระหว่างนี้ทั้งสองสาวต่างคนต่างเก็บของเตรียมตัวออกไปเดินเล่นต่อหลังเช็คบิลเสร็จ ไม่กี่อึดใจ แบงก์ร้อยสามใบกับแบงก์ย่อยจำนวนหนึ่งถูกนำมาทอน แต่ป๊อปหยิบแบงก์ร้อยออกมาเพียงสองใบเท่านั้น
“นี่ครับ” เขาผายมือไปที่แบงก์ร้อยกับแบงก์ย่อยที่อยู่ในถาดให้กับพนักงานเสิร์ฟ แอบชำเลืองมองเห็นสีหน้าของพนักงานเสิร์ฟออกอาการดีใจเล็กๆ พลอยทำให้รู้สึกดีไปด้วย
“ไปกันเถอะค่ะใบหม่อน พัชร ได้เวลาช็อปปิ้งแล้ว”
                                                                ………………………………………………….
หลังอาหารมื้อกลางวันสุดพิเศษในวันนี้จบลง สองพี่น้องกับหนึ่งคนรักพากันเดินออกมาเที่ยวต่อ ครั้งนี้ป๊อปเปิดโอกาสให้เจ้าของวันเกิดในวันนี้ได้ช็อปปิ้งกับแฟนสาวของตัวเอง ถือว่าเป็นการชดเชยเวลาที่ตัวเองเอาแต่ทำงานจนไม่มีเวลาให้น้องสาวคนนี้ เขาตั้งใจว่าช่วงสองวันนี้จะอยู่กับน้องสาวให้เต็มที่
“<<ใบหม่อนอยากได้อะไรก่อน จะช็อปเสื้อผ้าหรือจะเอาแอปเปิ้ลวอช>>”
“<<เอาแอปเปิ้ลวอชสิคะพี่ป๊อป>>” เสียงใสตอบกลับมาแบบไม่ต้องคิด ที่จริงเจ้าตัวคิดไว้แล้วว่าอยากได้อะไรบ้าง ทั้งแอปเปิ้ลวอช กระเป๋าทำงานใบใหม่ หรือของต่างๆ ที่พี่ชายกับพี่สะใภ้ซื้อให้
ได้ฟังคำตอบดังนั้นแล้ว ป๊อปรีบคว้าข้อมือเล็กของน้องสาวจูงเดินไปยังบันใดเลื่อนลงไปยังชั้นล่างอย่างรวดเร็วจนพัชรเดินตามแทบจะไม่ทัน ยิ่งตัวเองใส่ส้นสูงด้วยยิ่งทำให้เดินเร็วยากอยู่ไม่น้อย
“ป๊อปไม่ต้องรีบเดินก็ได้นะ เค้าตามไม่ทัน”
ณ Apple Store Centralworld
ป๊อปพาน้องสาวกับคนรักมายัง Apple Store แห่งใหม่ที่เพิ่งเปิดตัวไม่นานนัก ขณะที่ใบหม่อนสำรวจบรรยากาศรอบๆ อย่างตื่นตาตื่นใจกับไอเดียการตกแต่งภายใน มือเล็กยังคงกุมมือพี่ชายที่กำลังพาเดินไปยังมุมจำหน่าย Apple Watch ที่อยู่ตรงหน้าไม่ไกลมากนัก ขณะที่พัชรแยกตัวไปดูโซนขายไอโฟน กะว่าจะซื้ออีกเครื่องไว้เป็นเครื่องสำรอง
“<<บุษบงครับ อยากได้แบบไหนล่ะ>>”
ใบหม่อนคิดไว้แล้วว่าตัวเองอยากได้รุ่นอะไรและสีอะไร แต่ตอนนี้ขอจัดการพี่ชายปากสว่างคนนี้สักหน่อยเถอะ ชอบนักแกล้งล้อชื่อจริงอยู่ได้ ว่าแล้วมือเล็กรีบปล่อยออกจากมือหนา ย้ายไปบิดสะโพกแน่นๆ ของอีกฝ่ายแทนจน...
“โอ๊ย!” ป๊อปร้องเสียงหลงจนคนในร้านหันมามอง ก้มลงมองตรงที่โดนหยิก เห็นมือเล็กของน้องสาวปล่อยออก “<<หยิกพี่ทำไมเนี่ยหืม>>”
“<<ใครให้พี่เรียกชื่อจริงหนู>>” ใบหม่อนแหวและถลึงตามองดุใส่หนึ่งที
ร่างสูงระหงเดินแยกไปดูไอแพดที่อยู่โซนตรงข้าม ปล่อยให้คนที่พามาเจ็บปวดกับรอยหยิกบนสะโพกที่เจ้าตัวฝากไว้เดินตามต้อยๆ ก่อนหันกลับมายังมุมจำหน่ายแอปเปิ้ลวอชอีกครั้ง ดวงตากลมโตคู่สวยจับต้องไปที่แอปเปิ้ลวอชรุ่นใหม่ล่าสุดที่วางโชว์อยู่ตรงหน้าอย่างประเมิน ขณะเดียวกัน พนักงานในร้านเริ่มทำหน้าที่แนะนำสินค้าพร้อมกับชี้ชวนให้หญิงสาวทดลองฟีเจอร์ต่างๆ เผื่อเจ้าตัวให้ความสนใจ ทางด้านป๊อปยืนฟังเงียบๆ อยู่ข้างหลัง คอยชำเลืองมองดูว่าน้องสาวจะชอบไม่ชอบหรือไม่ยังไงถึงแม้อีกฝ่ายจะบอกแล้วก็ตามว่าอยากได้
ใบหม่อนหยิบแอปเปิ้ลวอชรุ่นล่าสุดตรงหน้าขึ้นมาไล่ดูทีละสี เริ่มเลือกไม่ถูกแล้วว่าอยากได้สีไหนเพราะชอบไปหมด จนต้องหันมาปรึกษาคนเป็นพี่ชาย
“<<พี่ป๊อปหนูเลือกไม่ถูกแล้วอ่ะ สีน้ำเงินก็สวย สีดำก็อยากได้ พี่ป๊อปช่วยหนูคิดหน่อยสิ>>”
“<<ลองใส่ก่อนดีไหม>>” ป๊อปย้อนถามด้วยน้ำเสียงนิ่มนวลลงกว่าเดิม “<<ใส่อันไหนแล้วชอบค่อยเอาอันนั้นแหละ มาพี่ใส่ให้>>” พูดจบมือหนาคว้าตัวอย่างสินค้าในมือของหญิงสาวไปเฉยๆ ก่อนสวมลงไปบนข้อมือน้อยอย่างเบามือที่สุด สินค้าตัวอย่างที่สาวเจ้าหยิบมาเป็นรุ่นสีแดงซึ่งผลิตจำนวนจำกัด
ดวงตากลมโตมองแอปเปิ้ลวอชสีแดงบนข้อมือตัวเองอย่างประเมิน ยิ่งตัวเองผิวค่อนข้างคล้ำตัดกับสีแดงดูยังไงไม่เข้ากับตัวเองแน่
“<<หนูเอาสีดำดีกว่าพี่ป๊อป>>” ใบหม่อนเอ่ยเสียงกระเง้ากระงอด มือเล็กแกะตัวอย่างสินค้าออกอย่างทนุถนอม ขณะเดียวกัน พนักงานร้านหยิบสินค้าตัวอย่างสีดำส่งให้กับลูกค้า และคราวนี้ป๊อปต้องทำหน้าที่สวมมันให้กับน้องสาวอีกครั้ง นัยน์ตาสองชั้นหลบลอบมองอย่างประเมิน แอบเดาใจน้องสาวอยู่ว่าจะชอบหรือไม่
ทันทีที่แอปเปิ้ลวอชสีดำถูกสวมบนข้อมือข้างซ้ายของเจ้าตัว ดวงตากลมโตเริ่มสอดส่ายสายตามองอย่างประเมินอีกครั้ง คราวนี้เริ่มถูกใจบ้างแล้วเพราะรู้ว่าตัวเองชอบสีดำไปแล้ว กลีบปากอวบอิ่มสวยคลี่ยิ้มขึ้นอย่างร่าเริง ส่งสายตาไปยังคนเป็นพี่ชายที่ยืนมองอยู่ตรงหน้า “<<หนูเอาสีนี้แหละพี่ป๊อป>>”
ตัวอย่างสินค้าถูกแกะโดยคนที่ทำหน้าที่ใส่ให้ก่อนหน้านี้ หันไปส่งคืนให้กับพนักงานพร้อมกับออกปากบอก “งั้นเอาสีดำครับ”
“สรุปเอาสีดำนะคะ รุ่นหน้าจอ  40mm” เสียงหวานของพนักงานสาวถามย้ำอีกที เมื่อเห็นว่าลูกค้าพยักหน้ายืนยันแล้วจึงพาลูกค้าทั้งสองไปยังเคาน์เตอร์แคชเชียร์ที่อยู่ห่างออกไป มือหนาของชายหนุ่มหยิบบัตรเดบิตจากกระเป๋าสตางค์เตรียมยื่นให้พนักงานที่เคาน์เตอร์ข้างหน้า
“ราคาทั้งหมด 23,900 บาทนะคะ”
“โอเค.ครับ”
บัตรเดบิตในมือถูกยื่นให้กับพนักงานแคชเชียร์ ไม่นานนัก กล่องผลิตภัณฑ์พร้อมอุปกรณ์เสริมบรรจุในถุงพลาสติกพิมพ์โลโก้แอปเปิ้ลแหว่งถูกส่งมาพร้อมกับคืนบัตรและใบเสร็จให้ หลังจากได้รับมาแล้ว มือหนายื่นถุงแอปเปิ้ลแหว่งให้น้องสาวทันที
“<<นี่ของขวัญวันเกิดปีนี้นะคะใบหม่อน>>”
“<<ขอบคุณมากนะคะพี่ป๊อป>> เสียงใสเอ่ยขอบคุณหลังจากได้รับของขวัญจากคนเป็นพี่ชาย ใบหน้าสวยหวานคลี่ยิ้มกว้างจนเห็นฟันครบทุกซี่บ่งบอกว่าตอนนี้เจ้าตัวกำลังดีใจสุดๆ เหมือนกับเด็กน้อยเห่อของใหม่
ประจวบเหมาะกับพัชรที่เพิ่งจ่ายเงินซื้อ iPhone 12 Pro สีดำเดินคล้อยหลังตามมาพอดี เห็นว่าที่น้องสะใภ้กำลังเห่อของขวัญวันเกิดที่คนรักซื้อให้แล้วทำให้อดที่จะยิ้มตามไม่ได้ เห็นสาวเจ้าหยิบกล่องบรรจุภัณฑ์จากถุงประทับตาแอปเปิ้ลออกมาพลิกดูแล้วดูอีกอย่างมีความสุขแล้วอดที่จะรู้สึกมีความสุขตามไปด้วยไม่ได้ ขณะที่ป๊อปได้แต่อมยิ้มเมื่อเห็นน้องสาวสุดที่รักดีใจขนาดนี้ ‘พี่ดีใจนะที่ใบหม่อนชอบของขวัญที่พี่ซื้อให้ปีนี้ อะไรที่พี่ทำให้เราได้พี่ก็จะทำให้เรานะใบหม่อน น้องสาวสุดที่รักของพี่’ เขานึกขึ้นมาในใจ นี่คือสิ่งที่อยากพูดกับน้องสาวคนนี้
                                                                .............................................................................
“<<พี่ป๊อปถ่ายรูปให้หนูหน่อยสิ>>”
ใบหม่อนออกปากพร้อมกับยื่นสมาร์ทโฟนสีน้ำเงินให้กับพี่ชาย ไหนๆ มาถึงที่นี่แล้ว ขอเก็บรูปไว้เป็นที่ระลึกสักหน่อย ขณะเดียวกัน ป๊อปเปิดโหมดกล้องรอไว้ เริ่มทำหน้าที่ตากล้องคอยเก็บภาพให้กับน้องสาวที่กำลังยืนโพสท่ากับถุงพลาสติกประทับตราแอปเปิ้ลแหว่งโดยมีอาคารทรงกระบอกสุดล้ำเป็นฉากหลัง ขณะที่พัชรคอยช่วยดูมุมกล้องให้
ภาพร่างสูงระหงในชุดเสื้อชีฟองแขนยาวกับกางเกงยีนขาห้าส่วนปลายขาดรุ่ยตามสมัยนิยมกับรองเท้าผ้าใบแบรนด์อาดิดาสสีดำขาวคู่โปรดโพสท่าต่างๆ กำลังทำท่าเอียงคอส่งยิ้มให้คนเป็นพี่ชายอย่างป๊อปเก็บภาพให้เต็มที่ ในใจเขาตอนนี้อยากให้น้องสาวคนเดียวของเขาออกมาสวยและดูดีทุกรูป เห็นภาพใบหน้าสวยหวานบนโครงหน้ากลมกึ่งรูปไข่กับผมยาวสลวยที่ถูกเกล้ามวยสูงเหนือศีรษะสวยได้รูปกำลังฉีกยิ้มกว้าง ดูยังไงก็น่ารักทุกมุมจนตากล้องไม่อยากจะหยุดถ่ายเลย หลังจากถ่ายรูปเสร็จแล้ว...
“<<พี่ป๊อป หนูขอดูหน่อย>>”
ใบหม่อนออกปากพร้อมกับยื่นมือเล็กทำท่าขอสมาร์ทโฟนจากอีกฝ่าย เมื่อได้รับคืนมาแล้วนิ้วมือเล็กสสไลด์ปลดล็อกหน้าจอเข้าไปดูรูปที่เพิ่งถ่ายไป
สาวเจ้าเดินไปดูรูปในสมาร์ทโฟนเครื่องหรูของตัวเองไป คัดเลือกรูปที่ดูดีที่สุดเตรียมอัพลงโซเชียลมีเดียส่วนตัว แต่ตอนนี้ยังเลือกไม่ถูกเพราะแต่ละรูปที่พี่ชายถ่ายให้ออกมาดูดีที่รูป อดนึกชื่นชมในใจไม่ได้ รู้อยู่ว่าพี่ชายตัวเองเป็นคนชอบถ่ายรูปและฝึกฝีมือจนมาถึงได้ขนาดนี้
“ป๊อปไม่ถ่ายรูปกับน้องบ้างเหรอ” เสียงหวานเอ่ยถามคนรักขึ้นมาระหว่างเดินไปด้วยกัน
ป๊อปหันไปส่งยิ้มให้พร้อมกับยกมือขึ้นบีบจมูกโด่งเชิดรั้นของคนถามบิดไปมาเบาๆ “ไม่ดีกว่า ให้น้องเราอยู่ในเฟรมคนเดียวพอแล้ว”
“ป๊อปอย่าบีบจมูกเค้าสิ เค้าหายใจไม่ออก” พัชรว่าให้กับคนรักพร้อมกับแกะมือหนาออก ฝ่ายคนโดนว่าหัวเราะเบาๆ พร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่
“พี่พัชรรู้ใช่ไหมว่าพี่ชายหนูถ่ายรูปเก่งน้า” ใบหม่อนได้ทีอวดกับว่าที่พี่สะใภ้ใหญ่ “พี่พัชรดูนี่สิ พี่ป๊อปถ่ายสวยมากเลย ตอนนี้หนูเลือกไม่ถูกแล้วเนี่ย” พูดจบสมาร์ทโฟนเครื่องหรูในมือของสาวเจ้ายื่นไปให้กับว่าที่พี่สะใภ้ดู
ดวงตาคู่สวยของพัชรมองรูปถ่ายของเจ้าของเสียงใสน่าฟังเมื่อสักครู่อย่างประเมิน รู้อยู่ว่าฝีมือการถ่ายรูปของแฟนหนุ่มเป็นยังไงเพราะตัวเองเคยเป็นนางแบบหน้ากล้องให้เขามาแล้วหลายครั้ง “เลือกรูปที่น้องใบหม่อนชอบมากที่สุดสิจ๊ะ”
สมาร์ทโฟนสีน้ำเงินถูกชักกลับไปหาคนเป็นเจ้าของอีกครั้ง นิ้วมือเล็กค่อยๆ สไลด์เลือกรูปที่ตัวเองชอบอัพรูปลงไอจีส่วนตัวพร้อมกับพิมพ์แคปชั่นอธิบายก่อนกดอัพรูป แอบลอบยิ้มน้อยๆ หลังจากอัพรูปเสร็จ
เสียงแจ้งเตือนจากสมาร์ทโฟนเครื่องหรูรุ่นเดียวกันของคู่รักดังขึ้น ต่างฝ่ายต่างหยิบขึ้นมาดูข้อความแจ้งเตือนจากไอจี เห็นภาพใบหน้าสวยหวานบนโครงหน้าค่อนข้างกลมกำลังทำท่าเอียงคอส่งยิ้มหวานกับถุงพลาสติกประทับโลโก้แอปเปิ้ลแหว่ง
: เย้ๆ ได้ Apple Watch แล้ว ขอบคุณนะคะพี่ชายสุดที่รัก @POPENGL #พี่ป๊อปถ่ายให้ :
ป๊อปหันไปมองเจ้าของไอจีที่กำลังก้มหน้าก้มตาเล่นสมาร์ทโฟนไปหัวเราะคิกคักไป อดไม่ได้ที่จะออกปากแซวด้วยความเอ็นดูอยู่ในใจไม่น้อย
“<<แหม ไม่ค่อยจะเห่อเลยนะคะใบหม่อนหน้ากลม>>”
ใบหม่อนหันมามองดุใส่คนปากเสียทำนองกลบเกลื่อนอาการอายก่อนหันกลับไปโฟกัสกับโซเชียลมีเดียในมือต่อ ในใจลึกๆ ยังดีใจไม่หายที่พี่ชายซื้อของขวัญวันเกิดให้
“ไปไหนต่อดีล่ะพัชร” คราวนี้ป๊อปหันไปถามคนรักบ้าง
พัชรกลอกตามองบนทำท่าครุ่นคิดอยู่สักพัก “นี่ป๊อป พาน้องใบหม่อนไปช็อปปิ้งต่อสิ ท่าทางน้องใบหม่อนอยากจะช็อปปิ้งเต็มทีแล้วล่ะ ใช่ไหมจ๊ะน้องใบหม่อน” พัชรถือโอกาสหันไปถามว่าที่น้องสะใภ้ แต่มีหรือที่คนรักอย่างป๊อปจะไม่รู้ทัน
“อยากช็อปเองด้วยใช่ไหม ฮิๆๆ”
พัชรส่งสายตาค้อนใส่คนรักเมื่อโดนแซวเข้าให้ “ชิ รู้ทันอีกแล้วนะป๊อป”
“ไปค่ะพี่พัชร เดี๋ยวถลุงเงินพี่ป๊อปให้หมดเลยค่า คริๆ” ใบหม่อนได้ทีย้ายมาอยู่ข้างว่าที่พี่สะใภ้ ไหนๆ วันเกิดตัวเองแล้วอยากช็อปให้เต็มที่สักหน่อยเพราะยังไงพี่ชายตัวเองเป็นคนจ่ายเงินอยู่แล้ว พูดจบมือเล็กรีบคว้าข้อมือของคนทำหน้าที่จ่ายเงินในวันนี้พากลับเข้าไปข้างในอีกครั้ง
ร่างสูงใหญ่แทบจะลอยหวือตามแรงดึงของคนตัวเล็กกว่า เห็นผอมบางแบบนี้แรงเยอะไม่ใช่น้อยเลยทีเดียว
ณ Adidas Brand Center
ใบหม่อนเดินแยกไปยังมุมรองเท้าผ้าใบทันทีที่มาถึง ภาพตรงหน้าของเจ้าตัวละลานตาไปด้วยรองเท้าผ้าใบหลากสีสันหลากรุ่นมากมายให้เลือกเรียงรายบนชั้นวางเต็มไปหมด แต่ไหนๆ วันนี้วันเกิดตัวเองแล้ว อยากจะได้รองเท้าคู่ใหม่อีกสักคู่สองคู่เพราะยังไงพี่ชายก็ซื้อให้อยู่แล้ว...
ทางด้านป๊อปเดินมายังมุมจำหน่ายสินค้าลิขสิทธิ์ของทีมฟุตบอลทีมโปรดอย่างแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด ปล่อยให้แฟนสาวแยกตัวไปยังอีกมุมหนึ่ง นัยน์ตาสองชั้นหลบจ้องมองไปยังเสื้อแข่งฤดูกาลปัจจุบัน คิดขึ้นมาในใจอยากจะซื้อให้น้องสาวสักตัวเป็นของขวัญวันเกิด ‘ใบหม่อนสูง 166 นี่หว่าถ้าจำไม่ผิด ไซส์ M น่าจะได้นะ’ เขานึกขึ้นมาในใจ แอบชำเลืองมองไปยังเจ้าของร่างสูงระหงที่กำลังเดินเลือกรองเท้าอยู่อย่างเพลิดเพลิน มือหนาหยิบเสื้อไซส์ M สำหรับผู้หญิงตัวหนึ่งออกมาดูอย่าละเอียดถี่ถ้วน แต่ทันใดนั้น
“<<พี่ป๊อป หนูได้แล้ว>>”
ป๊อปพาตัวเองไปยังมุมจำหน่ายรองเท้า เห็นเจ้าของเสียงใสเมื่อสักครู่ยืนคลี่ยิ้มกว้างพร้อมกับชูรองเท้าผ้าใบรุ่นใหม่ล่าสุดสองคู่ในมืออวดให้เขาดู
“<<พี่ป๊อป หนูอยากได้สองคู่นี้อ่ะ รุ่นใหม่ล่าสุดเลยน้า>>” ได้ทีใบหม่อนเริ่มอ้อนพี่ชายตัวเอง รู้ว่ายังไงก็ต้องซื้อให้แน่ๆ
“<<โห เอาสองคู่เลยเหรอ>>” ป๊อปเอ่ยถามด้วยอาการตะลึงอยู่ไม่น้อย แอบชำเลืองมองรองเท้าทั้งสองคู่อย่างประเมิน “<<ท่าทางแพงแน่เลย เอาคู่เดียวได้ไหมล่ะ>>” แกล้งถามหยั่งเชิงกลับไป
“<<ขอสองคู่ได้ไหมอ่ะ หนูอยากได้จริงๆ นี่นา พี่ป๊อปซื้อให้หนูหน่อยนะๆๆๆ>>”
เมื่อเจอลูกอ้อนเข้าไป มีหรือที่เขาจะปฏิเสธ ยังไงก็ตั้งใจจะซื้อให้อยู่แล้ว “<<อ่ะได้ๆ เอ้อใบหม่อนจะเอาเสื้อแมนฯ ยูฯ ไหม พี่ซื้อให้>>”
คิ้วเรียวสวยเลิกขึ้นอย่างแปลกใจหลังจากได้ยินคำถามจากปากของพี่ชาย ยังไงก็เอาอยู่แล้วถ้าจะซื้อให้ หัวใจดวงน้อยเริ่มพองโตขึ้นมาด้วยอาการดีใจ ไม่คิดว่าพี่ชายตัวเองจะใจป้ำได้ถึงขนาดนี้ แต่ยังสงสัยไม่หายว่าทำไมต้องเป็นเสื้อทีมนี้ด้วย
“<<ทำไมพี่ป๊อปถึงอยากซื้อเสื้อแมนฯ ยูฯ ให้หนูอ่ะ ไม่มีเสื้ออย่างอื่นเหรอไง>>”
“<<อ้าวก็พี่ชอบแมนฯ ยูฯ อ่ะ เลยอยากซื้อให้ไง>>”
“<<อืมๆ เอาสิพี่ป๊อปถ้าจะซื้อให้อ่ะ>>”
พูดจบป๊อปเป็นฝ่ายคว้าข้อมือเล็กของใบหม่อนพาไปยังมุมจำหน่ายสินค้าลิขสิทธิ์ทีมโปรดที่อยู่ไม่ไกลนัก ก่อนหยิบเสื้อที่ตัวเองเลือกไว้ส่งมาให้ ฝ่ายหญิงสาวฝากรองเท้าทั้งสองคู่ไว้กับคนเป็นพี่ชายก่อนคว้าเสื้อเข้าไปลองใส่ที่ห้องลองเสื้อตรงหน้า เวลาผ่านไปไม่นานนัก ร่างสูงระหงในชุดเสื้อแข่งเหย้าประจำฤดูกาลปัจจุบันสีแดงเดินออกมาอวดโฉมให้คนเป็นพี่ชายได้เห็น
นัยน์ตาสองชั้นหลบมองอย่างประเมิน ไม่คิดว่าเมื่อน้องสาวใส่เสื้อแข่งทีมโปรดแล้วดูมีออร่ามากขึ้นกว่าเดิมอยู่ไม่น้อย
“<<ชอบไหมล่ะใบหม่อน>>”
“<<ถ้าพี่ป๊อปซื้อให้ หนูก็ชอบหมดแหละ คริๆ>>”
พูดจบใบหม่อนคลี่ยิ้มกว้างบ่งบอกถึงอาการดีใจที่สุดที่พี่ชายตัวเองซื้อทั้งเสื้อและรองเท้าคู่ใหม่ให้เป็นของขวัญวันเกิด
หญิงสาวเดินกลับเข้าไปข้างในอีกครั้ง ปล่อยให้คนเป็นพี่ชายยืนรออยู่สักพัก เวลาผ่านไปไม่นานนัก ร่างสูงระหงเดินกลับมาพร้อมกับเสื้อชีฟองสีขาวตัวเดิม มือเล็กยังถือเสื้อแข่งสีแดงอยู่ก่อนส่งมาให้กับคนเป็นพี่ชายที่ยืนรออยู่
“อ้าวพี่น้องคู่นี้ ทำอะไรอยู่เหรอจ๊ะ”
ทั้งสองหันมามองเจ้าของเสียงหวานเป็นตาเดียวกัน เห็นร่างบางเดินเข้ามาหาพร้อมกับถือถุงกระดาษประทับโลโก้ของร้านอยู่ในมือ
“พอดีใบหม่อนเข้าไปลองเสื้อน่ะ เดี๋ยวไปจ่ายตังค์แล้ว” ป๊อปยักไหล่ขึ้นก่อนให้คำตอบกับคนรัก
พัชรยิ้มมุมปากเล็กน้อยหลังได้ยินคำตอบก่อนหันไปถามว่าที่น้องสะใภ้ “พี่ป๊อปจะซื้ออะไรให้เหรอจ๊ะน้องใบหม่อน หูย ซื้อเสื้อแมนฯ ยูฯ ให้ด้วยเหรอ เนี่ยดูสิ พี่ป๊อปไม่เคยซื้อเสื้อแมนฯ ยูฯ ให้พี่เลย”
ยังไม่ทันที่ใบหม่อนจะอ้าปากตอบ เสียงเข้มของคนถูกพาดพิงสวนขึ้นมาทันที “ปีที่แล้วเราซื้อเสื้อเยือนฤดูกาลที่แล้วให้พัชรไปแล้วในวันครบรอบที่เราคบกันแล้วนี่”
“อ้าวเหรอ เค้าลืมอ่ะ” เจอไม้นี้เข้าไปพัชรถึงกับหน้าเสีย นึกขึ้นมาได้ว่าปีที่แล้วแฟนหนุ่มซื้อเสื้อทีมเยือนให้ตัวเองในวันครบรอบปีที่สิบเอ็ดที่คบกัน ขณะที่ใบหม่อนได้แต่ขำเมื่อเห็นพี่ชายกับว่าที่พี่สะใภ้เปิดฉากทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง
“<<นี่ใบหม่อน ไปจ่ายตังค์กันจะได้ไปที่อื่นต่อ>>” ป๊อปตัดบทพร้อมกับจูงท่อนแขนเล็กของน้องสาวพาไปยังเคาน์เตอร์
รองเท้าผ้าใบสองคู่กับเสื้อแข่งเหย้าลิขสิทธิ์แท้ถูกส่งให้เจ้าหน้าที่แคชเชียร์ทำหน้าที่คิดเงิน บัตรเดบิตในมือหนาของชายหนุ่มถูกยื่นส่งให้ในเวลาต่อมา เจ้าหน้าที่แคชเชียร์จัดการคิดเงินพร้อมกับรูดบัตรให้เสร็จ สินค้าทั้งหมดถูกแพ็กใส่ถุงพลาสติกประทับโลโก้แบรนด์สีดำก่อนส่งกลับมาให้กับคนทำหน้าที่จ่ายเงิน แต่มือหนาล้วงเข้าไปหยิบเสื้อแข่งสีแดงแยกออกมาก่อนส่งให้กับคนเป็นเจ้าของ
“<<นี่ของเรานะใบหม่อน>>”
“<<พี่ป๊อปเอาเสื้อออกทำไมอ่ะ>>” ใบหม่อนเอ่ยถามเสียงอ้อมแอ้ม คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นอย่างงงๆ
“”<<เออน่า>>”
พูดจบคนตัวใหญ่เดินถือเสื้อไปยังมุมสกรีนเสื้อที่อยู่ห่างไปไม่ไกลนัก ปล่อยให้ใบหม่อนยืนรอกับว่าที่พี่สะใภ้หันไปมองตามอย่างงงๆ
“พี่ป๊อปเขาจะทำอะไรอ่ะพี่พัชร”
พัชรไม่ตอบอะไรนอกจากคลี่ยิ้มบางๆ ให้กับว่าที่น้องสะใภ้ รู้อยู่แล้วว่าแฟนหนุ่มเอาเสื้อไปทำอะไร สักพักหนึ่ง คนตัวใหญ่เดินกลับมาหาสองสาวที่ยืนรออยู่พร้อมกับออกปากบอก
“ไปกันเถอะใบหม่อน พัชร เดี๋ยวค่อยกลับมาเอาเสื้อ”
                                                                ……………………………………………………….
ทั้งสามพากันเดินดูร้านรวงต่างๆ ตลอดสองข้างทางอย่างเพลิดเพลิน โดยเฉพาะคู่พี่น้องสะใภ้ที่พากันแวะเข้าไปดูสินค้าในร้านนั้นร้านนี้ตลอดสองข้างทางอย่างตามประสาผู้หญิงที่ชอบช็อปปิ้งเหมือนกัน ปล่อยให้ป๊อปเดินตามเงียบๆ คอยดูทั้งสองเลือกของไปเรื่อยๆ จนใกล้ถึงเวลานัดรับเสื้อ ป๊อปถึงมีโอกาสออกปากขอทั้งสองสาวเพื่อแยกตัวไปก่อน แต่กลับกลายเป็นว่าทั้งสองเลือกที่จะไปด้วยกัน...
“<<หนูไปด้วยสิพี่ป๊อป นั่นเสื้อของหนูนะ>>”
ป๊อปพาทั้งสองสาวเดินย้อนกลับไปยัง Adidas Brand Center อีกครั้งหนึ่ง ประจวบเหมาะกับพนักงานสกรีนเสื้อเพิ่งทำเสร็จพอดี ทางด้านใบหม่อนเมื่อเห็นข้อความที่สกรีนด้านหลัง หัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นระรัวอีกครั้งด้วยอาการดีใจเป็นพิเศษ เผลอลืมตัวสวมกอดคนเป็นพี่ชายเพราะความดีใจสุดๆ
“<<ขอบคุณมากนะคะพี่ป๊อปที่ทำให้หนูขนาดนี้>>”
ด้านหลังเสื้อแข่งสีแดงสกรีนชื่อเจ้าของเสื้อเป็นภาษาอังกฤษด้วยรูปแบบฟอนต์เดียวกับเสื้อแข่งจริง ใจกลางสกรีนหมายเลข 7 อันหมายถึงวันเกิดของเจ้าของเสื้อตัวนี้
ป๊อปรู้สึกดีใจไม่น้อยไปกว่าคนที่กำลังสวมกอดตัวเองอยู่ในตอนนี้ มือหนาค่อยๆ คลายกอดตอบออกพร้อมกับดันร่างสูงระหงออกห่างพอให้สบตาได้อย่างเบามือ “<<สำหรับน้องสาวคนเดียวของพี่ พี่ทำให้เราได้เสมอนะ ดูสิ ชอบไหม>>”
“<<ชอบมากเลยค่ะพี่ป๊อป เดี๋ยวพรุ่งนี้หนูซักเสื้อตัวนี้เสร็จหนูจะใส่เลยค่า ขอบคุณมากนะคะพี่ป๊อป>>”
เสียงใสตอบกลับมาอย่างร่าเริง บ่งบอกความรู้สึกในใจของหญิงสาวที่มีต่อพี่ชายแท้ๆ ของตัวเอง ก่อนหันไปรับเสื้อจากพนักงานด้วยตัวเองออกมาคลี่ดูอย่างตื่นเต้นราวกับเด็กได้ของเล่นใหม่
หลังจากรับเสื้อที่ฝากสกรีนเสร็จ ทั้งสามพากันเดินออกมาจากร้านก่อนพากันลงไปยังชั้นสองอันเป็นแหล่งรวมสินค้าแฟชั่นแบรนด์เนมหรูให้เลือกมากมาย หลังจากลงบันใดเลื่อนมาถึงแล้ว คนเป็นว่าที่พี่สะใภ้อย่างพัชรพาเจ้าของวันเกิดเดินเข้าไปดูตามร้านนั้นร้านนี้ เดินดูสินค้าต่างๆ อย่างเพลิดเพลินตามประสาผู้หญิง คราวนี้ป๊อปได้แต่เดินตามหลังอย่างเงียบๆ ฟังสองสาวเมาท์มอยกันมาตลอดทาง จนมาถึงช็อปของ Coach ที่อยู่ไม่ไกลจากบันใดเลื่อนมากนัก และแล้วพัชรก็ต้องเป็นฝ่ายเสียเงินบ้างเมื่อถอยกระเป๋าทำงานรุ่นใหม่ล่าสุดให้กับเจ้าของวันเกิด
“ว้าวสวยจังเลย หนูชอบมากเลย ขอบคุณมากนะคะพี่พัชร”
ใบหม่อนยกมือไหว้ขอบคุณก่อนรับกระเป๋าทำงานหนังสีดำดีไซน์สวยหรูจากมือของว่าที่พี่สะใภ้ ก่อนพลิกไปพลิกมาเชิงสำรวจด้วยอาการเห่อเป็นพิเศษ
ป๊อปค่อยๆ โน้มใบหน้าคร้ามเข้าไปใกล้กับคนรัก แอบกระซิบเสียงแผ่วๆ ใกล้กับใบหูเล็กขาวสะอาด “ไงล่ะ สุดท้ายพัชรก็เสียเงินจนได้ ฮิๆ”
“ก็เค้าอยากให้ของขวัญน้องใบหม่อนบ้างนี่นา” พัชรย้อนให้พร้อมกับส่งยิ้มหวานบ่งบอกให้คนรักรู้ว่าตัวเองรู้สึกดีใจขนาดไหนที่ได้ให้ของขวัญกับว่าที่น้องสะใภ้คนนี้ ขณะเดียวกันก็รู้สึกแปลกใจกับตัวเองอยู่ไม่น้อยที่ตัวเองยอมจ่ายแพงถึงขนาดนี้ ‘หูยกระเป๋าใบเดียวราคาตั้งเกือบสองหมื่นแน่ะ แพงกว่ากระเป๋าที่เราใช้อีก ไม่เป็นไรๆ กำไรหุ้นงวดนี้ก็ได้คืนแล้ว’ หญิงสาวคิดในใจ
“<<พี่ป๊อป กระเป๋าสวยมากเลย พี่พัชรใจดีมากเลยอ่ะ>>” เสียงใสร้องเรียกคนเป็นพี่ชาย ก่อนอวดกระเป๋าใบใหม่ให้ดู
ป๊อปมองกระเป๋าแบรนด์หรูอย่างประเมิน ไม่ลืมที่จะแหย่เจ้าของวันเกิดด้วยการเอื้อมมือขึ้นไปโยกมวยผมเหนือศีรษะของคนเห่อกระเป๋าใบใหม่อย่างเอ็นดู “<<วันนี้น้องสาวหน้ากลมของพี่ได้ของขวัญเยอะแยะเลย ฮิๆ ดูสิ เต็มมือพี่กับพี่พัชรแล้วเนี่ย>>” ไม่พูดเปล่า ยังยกถุงของในมืออีกข้างให้สาวเจ้าดูอีก
ใบหม่อนทำหน้ามู่ทู่อย่างขัดใจเมื่อโดนล้อ แถมยังรู้สึกรำคาญที่ศีรษะเมื่อมวยผมที่ตัวเองเกล้าถูกโยกเล่นเป็นครั้งที่สี่นับตั้งแต่เช้าวันนี้ หันไปว่าให้ด้วยท่าทางไม่จริงจังนัก “<<พี่ป๊อปล้อหนูหน้ากลมอีกแล้วน้า เดี๋ยวเหอะหนูฟ้องแม่คุณแน่>>”
“<<หึๆ พี่ล้อเล่นน่า>>” ป๊อปหัวเราะในลำคอเบาๆ “<<พี่กับพี่พัชรเต็มใจให้ของขวัญวันเกิดเราอยู่แล้ว แต่ปีนี้คงจะเยอะหน่อยเพราะกำไรหุ้นพี่ได้เพียบแน่ะ>>”
“<<จ้า>>” ใบหม่อนทำเสียงล้อเลียนใส่ “<<เดี๋ยวหนูจะถลุงเงินพี่ป๊อปกับพี่พัชรให้หนักเลย คริๆ>>”
“อะไรจ๊ะน้องใบหม่อน ถลุงเงินพี่ป๊อปคนเดียวสิ มาถลุงเงินพี่ทำไม” พัชรแกล้งหยอกว่าที่น้องสะใภ้
“ก็พี่พัชรเป็นแฟนของพี่ชายหนู ก็เท่ากับเป็นพี่สาวของหนูแล้วไงคะ พี่พัชรก็ต้องเสียเงินซื้อของให้หนูได้สิ” ใบหม่อนให้เหตุผลแกมอ้อนว่าที่พี่สะใภ้คนนี้สักหน่อย ขณะที่ป๊อปชำเลืองมองสีหน้าของแฟนสาวก่อนคลี่ยิ้มร้าย
“เป็นไงล่ะพัชร น้องสาวเราร้ายไหมล่ะ ฮิๆๆ”
“ร้ายทั้งพี่ทั้งน้องแหละย่ะ” พัชรว่าเสียงสะบัดใส่ก่อนทำเป็นเบะปากมองบนด้วยความหมั่นไส้ ไม่ได้หมั่นไส้เจ้าของวันเกิด แต่หมั่นไส้พี่ชายของเจ้าของวันเกิดต่างหาก
ป๊อปแกล้งยักไหล่กวนๆ อย่างไม่ยี่หระต่อปฏิกิริยาของแฟนสาว รู้อยู่แล้วว่าแกล้งทำไปอย่างนั้น “ร้ายก็รักนะคะ” เขาพูด ก่อนโน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้าขาวสวยก่อนประทับรอยจูบอันแสนหวานบนพวงแก้มนุ่มหนึ่งที ทำเอาคนโดนขโมยหอมแก้มหน้าร้อนฉ่าเพราะถูกหลอมละลายด้วยรสจูบของฝ่ายชาย แม้แต่ใบหม่อนเองเห็นพี่ชายขโมยจูบว่าที่พี่สะใภ้แบบนี้ก็อดที่จะเห็นใจคนโดนจูบไปด้วยไม่ได้
“อีตาบ้า ขโมยจูบเค้าเหรอ” เสียงหวานแหวใส่คนขี้หื่น
ป๊อปไม่พูดอะไรนอกจากหัวเราะหึๆ ในลำคอ ก่อนออกปากชวนให้ไปเดินช็อปปิ้งต่อ ปล่อยให้คนโดนขโมยจูบมองค้อนใส่อย่างขัดใจ....
                                                                ....................................................................
“<<ใบหม่อน อยากได้อะไรอีกไหม>>” ป๊อปออกปากถามคนเป็นน้องสาว
คนโดนถามหันกลับมาส่งยิ้มหวานให้ ดวงตากลมโตคู่สวยเห็นถุงแบรนด์ต่างๆ ในมือของพี่ชายของตัวเองและว่าที่พี่สะใภ้ เริ่มรู้สึกเกรงใจพี่ชายกับว่าที่พี่สะใภ้ที่ต้องมาจ่ายเงินรวมกันเกือบครึ่งแสนเพื่อซื้อของขวัญวันเกิดให้กับตัวเองในปีนี้
“<<พอแล้วล่ะพี่ป๊อป เกรงใจอ่ะ>>”
เสียงใสตอบปฏิเสธกลับไป แอบส่งสายตารู้สึกผิดให้คนเป็นพี่ชายได้รับรู้ ขณะที่ป๊อปคลี่ยิ้มบางๆ เมื่อเห็นสีหน้าและแววตาของเจ้าของวันเกิด “<<ใบหม่อนเป็นน้องสาวพี่นะ อะไรที่พี่ให้เราได้ พี่ก็ให้เราหมดเท่าที่พี่จะทำได้แหละ>>”
“ใช่แล้วจ้าน้องใบหม่อน เดี๋ยวก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนี่นา พี่ให้น้องใบหม่อนได้เหมือนกันแหละจ้า” พัชรพูดเสริมขึ้นมา
“<<ไม่เอาแล้ว พี่ป๊อปกับพี่พัชรจ่ายให้หนูเยอะมากแล้วน้า>>” ใบหม่อนยังมีท่าทีเกรงใจไม่หยุด
“<<อ่ะๆ ถ้าไม่ได้อยากได้อะไรอีก จะกลับเลยไหมหรือจะแวะดูอะไรต่อดี>>” ป๊อปต้องยอมเมื่ออีกฝ่ายปฏิเสธอย่างแข็งขัน
“<<แล้วแต่พี่ป๊อปกับพี่พัชรเลย หนูยังไงก็ได้ ยังไม่อยากกลับด้วยอ่ะ>>”
ใบหม่อนเปิดทางไว้ให้พี่ชายกับว่าพี่สะใภ้ตัดสินใจเลยว่าจะไปไหนต่อ ทางด้านป๊อปเมื่อได้ยินคำตอบจากปากน้องสาวแล้ว รีบหันไปปรึกษากับแฟนสาวทันที และคำตอบที่ได้มาก็คือ...
“ป๊อป เค้าว่าไปหาซื้ออะไรมาทำกินที่ห้องป๊อปตอนเย็นดีไหม”
“อื้ม ดีเหมือนกัน มืดแล้วคงไม่อยากออกไปไหนแล้วล่ะ” ป๊อปไม่ปฏิเสธเมื่อได้ยินข้อเสนอของคนรัก
เป็นอันตกลงกัน ทั้งสามพากันลงบันใดเลื่อนไปยังโซนซูเปอร์มาร์เก็ตที่อยู่ชั้นล่างสุด ขณะที่ป๊อปแยกตัวไปเอารถเข็นก่อนเข็นตามสองสาวที่ตอนนี้เดินนำไปยังโซนจำหน่ายอาหารสด และแล้ว เวลาช็อปปิ้งของทั้งสองสาวได้เริ่มขึ้น ปล่อยให้ผู้ชายคนเดียวคอยเข็นรถตามเงียบๆ
“น้องใบหม่อนจ๊ะ เย็นนี้อยากกินอะไร” พัชรออกปากถามว่าที่น้องสะใภ้
“งืม ตอนนี้หนูยังไม่รู้อ่ะพี่พัชร” ใบหม่อนตอบเสียงอ้อมแอ้ม สีหน้าแสดงความรู้สึกไม่แน่ใจให้เห็น
“ไม่เป็นไรจ้า งั้นมาเลือกของกับพี่ก่อนดีกว่าน้า” พูดจบพัชรส่งยิ้มหวานให้กับอีกฝ่าย ก่อนหันไปเรียกคนที่กำลังเข็นรถเข็นตามหลังอยู่ “ป๊อป มาช่วยเค้าเลือกหมูเลย”
คนตัวใหญ่ผละจากรถเข็นเดินมาอย่างว่าง่าย “พัชรจะทำอะไรกินเหรอเย็นนี้”
“เค้ายังไม่รู้เลยว่าจะทำอะไร แต่ตอนนี้ป๊อปช่วยเค้าดูหมูหน่อยได้ป่ะ อยากได้แบบที่ทำสเต็กได้อ่ะ” เสียงหวานตอบกลับมา
ป๊อปพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ปกติแล้วตัวเองมักเลือกซื้อแต่เนื้อสันนอกกับสันในหมูติดตู้เย็นที่ห้องไว้เท่านั้น แต่ครั้งนี้ต้องมาช่วยแฟนสาวเลือกอีกก็อดคิดไม่ได้ว่าเลือกมาแล้วจะถูกใจหรือไม่อย่างไร รู้ว่าตัวเองไม่ค่อยพิถีพิถันในเรื่องนี้มากนัก รู้เพียงแค่ไว้ทำกับข้าวได้ในเวลาฉุกเฉินเท่านั้น ขณะที่เจ้าของวันเกิดอย่างใบหม่อนเข้ามาช่วยเลือกด้วย
ทั้งสามช่วยกันเลือกเนื้อหมูสันนอกจากเชลฟ์ที่อยู่ตรงหน้าจนได้ชิ้นที่ถูกใจ และก็เป็นหน้าที่ของชายหนุ่มที่ต้องเอาหมูไปชั่งกิโลและแพ็กให้เรียบร้อย ระหว่างนั้นใบหม่อนเริ่มเพลิดเพลินกับการเลือกวัตถุดิบต่างๆ สำหรับทำอาหารมื้อพิเศษในวันนี้ร่วมกับว่าที่พี่สะใภ้ สองสาวพูดคุยกันเรื่องทำอาหารอย่างถูกคอ จนเวลาผ่านไปไม่นานนัก เนื้อหมูสันนอกถุงใหญ่ในมือป๊อปถูกนำมาใส่ในรถเข็นร่วมกับวัตถุดิบที่สองสาวเลือกไว้แล้ว
“<<พี่ป๊อป พี่พัชร ไปดูกุ้งหน่อยไหม หนูอยากกินกุ้งอ่ะ>>”
รู้ตัวอีกทีมาถึงโซนจำหน่ายอาหารทะเลแล้ว ตอนนี้เจ้าของวันเกิดถึงกับตาลุกวาวเมื่อได้เห็นกุ้งทะเลตัวโตๆ ในเชลฟ์ตรงหน้า แต่ก็โดนคนเป็นพี่ชายเบรกซะก่อน
“<<ใบหม่อนใจเย็นๆ กุ้งตัวนึงไม่ใช่ถูกๆ นะ เป็นพันๆ แน่ะ>>”
ใบหม่อนไม่ค่อยจะเชื่อคำเตือนของพี่ชายนัก รู้อย่างเดียวว่าอยากกินกุ้งตัวใหญ่ที่อยู่ตรงหน้านี้มาก ไม่รอช้ารีบเดินตรงรี่เข้าไปดูใกล้ๆ กระทั่งดวงตากลมโตเหลือบไปเห็นป้ายราคาที่ปักอยู่
‘กุ้งล็อบสเตอร์น้ำเค็ม กก. ละ 1,300 บาท’
สาวเจ้าถึงกับถอยกรูดเมื่อเห็นราคา หันกลับไปหาพี่ชายกับว่าที่พี่สะใภ้ที่ตอนนี้กำลังยืนมองอยู่ “<<หูย แพงจังเลยอ่ะพี่ป๊อป กินเข้าไปได้ไงอ่ะตัวเป็นพันเลย>>”
“<<ฮึๆ พี่บอกแล้ว>>” ป๊อปหัวเราะในลำคอเบาๆ เห็นสีหน้าคนเป็นน้องสาวตอนนี้จะว่าตลกก็ตลก แต่ไม่อยากจะล้อเลียนมาก “<<ห้างระดับนี้ไม่ได้ขายของระดับที่เราเคยไปซื้อกันหรอก เขาขายของให้พวกไฮโซกินกันทั้งนั้นแหละ>>”
“นี่ ถ้าน้องใบหม่อนอยากกินกุ้งจริงๆ ไม่ลองไปดูด้านโน้นล่ะจ๊ะ ถูกกว่าตั้งเยอะเลย” และแล้วแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ก็มีขึ้นเมิ่อพัชรชี้ชวนให้ไปดูอีกด้านหนึ่ง
ใบหม่อนยอมเดินตามว่าที่พี่สะใภ้ไปที่อีกเชลฟ์หนึ่งไม่ไกลกันนัก เห็นกุ้งทะเลตัวเล็กท่ามกลางน้ำแข็งกองใหญ่ เห็นป้ายราคาถูกกว่าเชลฟ์กุ้งล็อบสเตอร์ถึงครึ่งต่อครึ่ง คราวนี้สาวเจ้าไม่พลาดที่จะเดินตรงรี่เข้าไปเลือกกุ้งในเชลฟ์ตรงหน้าด้วยตัวเอง ‘วันเกิดปีนี้อยากกินกุ้งอร่อยๆ ให้หนำใจไปเลย’
ป๊อปหันไปปรึกษากับแฟนสาวเรื่องเมนูอาหารที่จะทำในคืนนี้ อดกังวลใจไม่ได้เพราะที่คอนโดฯ ไม่สามารถทำอาหารแนวปิ้งย่างได้เลย “พัชร ถ้าจะทำกุ้งเผานี่ไม่ได้เลยนะ คอนโดฯ ไม่ให้ทำแน่เลย”
“เดี๋ยวเค้ามีวิธี ห้องป๊อปมีเวฟไม่ใช่เหรอ” พัชรคลี่ยิ้มหวานก่อนให้คำตอบกับคนรัก หวังว่าจะให้อีกฝ่ายคลายกังวลได้บ้าง
“มีน่ะมี แต่ถ้าใช้ไม่ถูกวิธีเดี๋ยวระเบิดน่ะ”
“เชื่อมือเค้าเหอะน่าป๊อป” พัชรย้ำอีกครั้งก่อนขยิบตาให้หนึ่งที
ยังไม่ทันคุยจบ ใบหม่อนเดินกลับมาพร้อมกับกุ้งทะเลถุงใหญ่ในมือยื่นส่งมาให้กับชายหนุ่ม “<<พี่ป๊อป หนูวานเอากุ้งไปชั่งกิโลให้หน่อย>>”
ป๊อปมองถุงกุ้งในมือของน้องสาวอย่างประเมินก่อนยื่นมือไปรับ “<<นี่เหมามากินคนเดียวเลยใช่ไหมเนี่ย>>” แกล้งแซวไปอย่างนั้นเพราะรู้อยู่แล้วว่ายังไงก็กินไม่หมดแน่ๆ ในวันนี้
ใบหม่อนส่งค้อนวงใหญ่ให้คนปากเสียหนึ่งทีก่อนหันกลับไปคุยกับว่าที่พี่สะใภ้ต่อ “พี่พัชรจะเอาอะไรอีกไหมอ่ะ เดี๋ยวหนูช่วยเลือก”
“แค่นี้พอแล้วมั้งจ๊ะน้องใบหม่อน ขืนเอามาอีกกินกันสามคนไม่ทันแน่เลยจ้า อ้อ น้องใบหม่อนรู้ใช่ไหมว่าคอนโดฯ เขาไม่ให้ทำอาหารปิ้งย่างนะ” พัชรคลี่ยิ้มบางๆ
“รู้สิคะพี่พัชร” ใบหม่อนทำหน้ามู่ทู่ลงเมื่อได้ยินคำตอบจากว่าที่พี่สะใภ้ “เซ็งเลยเนี่ย อยากกินกุ้งเผาอยู่ด้วย”
พัชรได้แต่คลี่ยิ้มหวานพร้อมกับส่งสายตาปลอบใจไปยังคนทำหน้าเซ็งอยู่ในขณะนี้ แอบวางแผนไว้ในใจแล้วว่าจะทำยังไงให้ว่าที่น้องสะใภ้ได้กินกุ้งเผาในคืนนี้ให้ได้ ถึงแม้จะมีข้อจำกัดด้วยกฎของคอนโดฯ ก็ตาม
“มาแล้วๆ โห กุ้งถุงตั้งเกือบพันแน่ะพัชร” ป๊อปแกล้งพูดกับแฟนสาว แอบกระทบชิ่งมายังเจ้าของวันเกิดเล็กน้อยด้วยการส่งสายตาเจ้าเล่ห์ใส่พร้อมกับหัวเราะในลำคอเบาๆ ตามสไตล์
“<<ไม่ต้องมาว่าหนูเลยนะพี่ป๊อป หนูอุตส่าห์เลือกตัวใหญ่ๆ ให้>>” ใบหม่อนว่าให้กับพี่ชายแบบไม่จริงจังนัก
พัชรได้แต่ชำเลืองมองพี่น้องคู่นี้ทะเลาะกันอย่างระอาในใจจนเจ้าตัวต้องถอนหายใจยาวก่อนส่ายศีรษะไปมา ขณะเดียวกันสองพี่น้องคู่นี้เริ่มเปลี่ยนจากการเถียงกันเป็นการแกล้งกันไปแกล้งกันมาตลอดทางจนถึงเคาน์เตอร์แคชเชียร์....
                                                .....................................................................................................