เจ้าหญิงของฉัน

ณ คอนโดมิเนียมแห่งหนึ่งย่านบางซื่อ
      ป๊อป ชายหนุ่มวัยเฉียดสามสิบเอ็ดปีย้ายมาตั้งรกรากอยู่ในเมืองหลวงตั้งแต่เรียนจบมหาวิทยาลัย จนถึงทุกวันนี้ที่เขาลาออกจากงานประจำมารับงานฟรีแลนซ์เต็มตัวได้ราวๆ ปีเศษ และทุกๆ วัน เขาใช้ชีวิตเพียงอยู่หน้าไอแม็คเครื่องโปรดคู่กายกับงานรีทัชรูปภาพที่มีมาตลอดเกือบยี่สิบสี่ชั่วโมงกับออกไปทานข้าวกับพัชร แฟนสาวของเขาที่คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยจนถึงวันนี้เป็นเวลาสิบสองปีแล้ว ส่วนครอบครัวของเขานั้น เขาแทบไม่ได้กลับไปหาเลย มีเพียงแต่ติดต่อกันทางโทรศัพท์กับทางบ้านขึ้นมาเยี่ยมเขาที่กรุงเทพฯ เท่านั้น        วันนี้เหมือนกับทุกๆ วันที่ผ่านมาที่ป๊อปต้องนั่งขลุกอยู่กับโต๊ะทำงาน มือซ้ายยังคงจับเมาส์ปากการีทัชภาพตามบรีฟงานที่ได้รับมาอย่างชำนาญ กับเวลางานที่เร่งเข้ามาเรื่อยๆ และต้องเสร็จภายในค่ำคืนนี้ แต่แล้ว…
       สมาร์ทโฟนเครื่องหรูรุ่นล่าสุดจากค่ายแอปเปิ้ลสีดำส่งเสียงดังขึ้น จนชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของต้องละมือจากงานที่กำลังทำค้างอยู่บนไอแม็คบนโต๊ะทำงานตรงหน้ามาหยิบขึ้นมาดูหน้าจอที่กำลังปรากฎภาพถ่ายชายวัยเฉียดหกสิบและเบอร์โทร.ของคนในรูปที่กำลังโชว์อยู่ นิ้วมือหนารีบสไลด์กดรับอย่างรวดเร็ว
ป๊อป : [[<<สวัสดีครับ>>]]
พ่อ : [[<<ฮัลโหลไอ้หมา สบายดีไหมลูก>>]]
ชายหนุ่มคลี่ยิ้มออกมาเมื่อได้ยินเสียงจากปลายสาย เสียงของพ่อผู้ให้กำเนิด รู้สึกใจชื้นขึ้นไม่น้อย
ป๊อป : [[<<อ้าวพ่อนี่เอง โทร.มามีอะไรครับ แหมร้อยวันพันปีไม่เคยโทร.หาผมเลยนะ มีแต่ผมโทร.ไปหาตลอดเลย>>]]
พ่อ : [[<<ก็คิดถึงเอ็งน่ะสิไอ้หมา ถามได้ บ้านช่องก็ไม่รู้จักกลับ ทุกคนที่บ้านเขาคิดถึงเอ็งจะแย่แล้วเนี่ย>>]]
ป๊อป : [[<<โธ่พ่อ ก็ผมงานยุ่งนี่ครับ ยิ่งตอนนี้ผมทำฟรีแลนซ์ด้วย ยิ่งหนักกว่างานประจำอีกนะพ่อ>>]]
พ่อ : [[<<เอาล่ะเข้าเรื่องๆ ที่พ่อโทร.หาเอ็งนี่เพราะจะบอกว่า ใบหม่อนน้องเอ็งน่ะสอบบรรจุเป็นข้าราชการได้ที่กรุงเทพฯ เนี่ย ไหนๆ แล้วเอ็งว่ายังไงล่ะถ้าใบหม่อนมาอยู่กับเอ็งด้วยน่ะ>>]]
ประโยคที่ปลายสายพูดถึงคนที่จะมาอยู่ด้วยรีเพลย์อยู่ในสมองของชายหนุ่มทันที รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกจนนิ่งไปสักพักจนกระทั่ง…
พ่อ : [[<<แฮ้ยไอ้หมา เอ็งพูดอยู่เปล่า>>]]
ป๊อป : [[<<พูดอยู่ครับพ่อ>>]] เขาดึงสติกลับมาได้อีกครั้งหนึ่ง
พ่อ :[[<<แหม ดีใจสิไอ้หมาพอรู้ว่าน้องเอ็งจะมาอยู่ด้วยน่ะ ฮ่าๆ>>]]
ป๊อป : [[<<ไม่ให้ดีใจได้ไงล่ะครับพ่อ ก็น้องสาวผมทั้งคนนี่นา>>]] เขาเว้นเล็กน้อย แอบลอบยิ้มบางๆ [[<<แต่ทำไมใบหม่อนไม่บอกเรื่องนี้กับผมเองล่ะครับ ให้พ่อโทร.บอกผมเนี่ยนะ>>]]
พ่อ : [[<<เออน่าไอ้หมา ตอนนี้น้องเอ็งยุ่งอยู่กับเรื่องลาออกจากที่ทำงานเก่าอยู่ เลยไม่ว่างบอกเรื่องนี้กับเอ็ง พ่อเลยต้องโทร.บอกเอ็งให้นี่แหละ>>]]
ป๊อป : [[<<อ่อครับ ว่าแต่ใบหม่อนจะลงมาเมื่อไหร่ครับ ผมจะได้เตรียมห้องเตรียมอะไรไว้ให้ทัน>>]]
พ่อ : [[<<อาทิตย์หน้าน่ะลูก น้องเอ็งต้องไปรายงานตัววันพฤหัสหน้าน่ะ>>]] ปลายสายเว้นวรรคเล็กน้อย [[<<ยังไงพ่อก็ฝากเอ็งด้วยนะไอ้หมา ดูแลน้องเอ็งแทนพ่อแทนแม่ด้วยล่ะ มีอะไรช่วยเหลือน้องเอ็งได้ก็ช่วยนะ>>]]
ป๊อป : [[<<ครับพ่อ>>]]
หลังกดวางสายไปแล้ว เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่พร้อมคลี่ยิ้มบางๆ นัยน์ตาคมเข้มมองไปยังภาพที่ตัวเองถ่ายคู่กับน้องสาวในวันรับปริญญา ใจของเขาตอนนี้ลอยไปไกลถึงบ้านเกิดที่สุพรรณบุรีแล้ว อดคิดถึงน้องสาวคนเดียวของเขาไม่ได้ว่าตอนนี้จะเป็นยังไงบ้าง ตอนนี้เขารู้สึกตื่นเต้นและดีใจ อยากจะเจอน้องสาวเร็วๆ แล้ว...
“ไม่รู้ว่าตอนนี้น้องสาวของพี่จะเป็นยังไงบ้างนะ ป่านนี้คงจะตื่นเต้นแล้วมั้งที่จะได้บรรจุเป็นข้าราชการ หรือร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่รึเปล่าว้า...”
เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนโคลงศีรษะทุยลงบนพนักพิงเก้าอี้ทำงาน ค่อยๆ ดึงสติให้กลับมาโฟกัสกับงานที่ทำอยู่ตรงหน้า คราวนี้รู้สึกมีกำลังใจในการทำงานมากขึ้นกว่าเดิมจนงานเสร็จเร็วกว่าเป้าหมายที่ตั้งไว้...
                                                .................................................................................
วันต่อมา
       สมาร์ทโฟนเครื่องหรูส่งเสียงเรียกเข้า จนป๊อปต้องวางมือจากงานที่ทำอยู่ตรงหน้ามาหยิบสมาร์ทโฟนคู่มือขึ้นมาดูหน้าจอที่กำลังปรากฎภาพหญิงสาวในชุดผ้าไทยยืนเอียงใบหน้ากลมกึ่งรูปไข่ ดวงตากลมโตคู่สวยมองมาอย่างอ่อนโยน พร้อมกับชื่อของคนในภาพ นิ้วมือหนากดสไลด์รับสายอย่างรวดเร็ว อดใจรอไม่ได้แล้วที่จะได้ยินเสียงของน้องสาว
ป๊อป : [[<<ฮัลโหลครับ ว่าไงใบหม่อนหน้ากลม>>]]
ใบหม่อน : [[<<พี่ป๊อปอ่า ล้อหนูหน้ากลมอีกแล้วน้า>>]] ปลายสายแหวกลับมา ทำเอาป๊อปต้องหัวเราะลั่น
ป๊อป : [[<<ฮ่าๆ ก็น้องสาวของพี่หน้ากลมจริงๆ นี่นา>>]]
ใบหม่อน : [[<<ย้ำอยู่นั่นแหละอีพี่ชายบ้า หนูไม่อยากจะคุยกับพี่ป๊อปเพราะเป็นอย่างงี้นี่แหละ ชิ>>]]
ป๊อป : [[<<พี่ล้อเล่นนะคะใบหม่อน โอ๋ๆ ไม่งอนพี่นะคะ>>]]
ใบหม่อน : [[<<ชิ คุยกับพี่ป๊อปนี่ปวดประสาทจริงๆ เลย>>]] ปลายสายไม่วายที่จะว่าให้อีกหนึ่งที
ป๊อป : [[<<นี่ ไม่คิดจะไลน์มาบอกพี่บ้างเลยนะที่ตัวเองบรรจุเป็นข้าราชการได้น่ะหืม>>]]
ใบหม่อน [[<<ก็ เมื่อวานพ่อโทร.บอกพี่ป๊อปแล้วไง>>]] ปลายสายทำเป็นไขสือ [[<<แล้วพ่อบอกพี่ป๊อปยังว่าหนูจะมาอยู่กับพี่ด้วยอ่ะ>>]]
ป๊อป : [[<<เรื่องนี้เราต้องโทร.หรือไลน์มาบอกพี่เองปะ ทำไมให้พ่อโทร.บอกพี่ล่ะ>>]] เสียงเข้มพูดกรอกใส่สมาร์ทโฟนเครื่องหรูด้วยอารมณ์โมโหเจือน้อยใจเล็กๆ
ใบหม่อน : [[<<โหพี่ป๊อป ก็หนูยุ่งๆ อยู่นี่นา ไม่เอาๆ อย่าโกรธหนูน้าพี่ชายสุดที่รัก>>]]
เมื่อได้ยินคำตอบจากปลายสาย ทำให้อารมณ์โมโหที่กำลังคุกรุ่นดับลงโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้ป๊อปต้องใจอ่อนและยอมน้องสาวคนนี้ทุกครั้ง
ป๊อป : [[<<พี่จะโกรธน้องสาวหน้ากลมคนนี้ได้ไงล่ะหืม นี่ แล้วเราจะมาเมื่อไหร่ล่ะ>>]]
ใบหม่อน : [[<<พี่ป๊อป!!!>>]] ปลายสายแหวกลับมาเต็มเสียง ทำเอาคนตัวใหญ่รีบชักสมาร์ทโฟนในมือห่างจากใบหูอย่างรวดเร็ว [[<<ถ้าล้อหนูอีกหนูวางสายแล้วนะ เชอะ>>]]
ป๊อป : [[<<เอาดีๆ บอกพี่ก่อนว่าเราจะมาเมื่อไหร่>>]]
ใบหม่อน : [[<<ก็ได้ๆ พี่ป๊อป หนูมาพุธหน้านะ มีรายงานตัววันพฤหัสอ่ะ>>]]
ป๊อป : [[<<ก็แค่นั้นแหละใบหม่อน ฮื้ม จะเล่นแง่กันทำไมล่ะคะ>>]]
ใบหม่อน [[<<ก็ใครเริ่มก่อนล่ะหืม?>>]] ปลายสายสวยกลับมาทันควัน
ป๊อป : [[<<ขอโทษคร้าบ>>]]
ใบหม่อน : [[<<งืมๆ พี่ป๊อปทำห้องไว้ให้หนูรึยัง มีที่จอดรถให้หนูหรือยังเนี่ย ถ้าหนูไปแล้วไม่มีที่จอดรถนะ พี่ป๊อปโดนแน่>>]]
ป๊อป : [[<<ที่จอดรถพี่ไปจองไว้ให้แล้วล่ะ ก็ห้องนึงมันจอดรถได้สองคัน ส่วนห้องนอนเราเหรอ เราก็นอนห้องใหญ่ที่เราเคยมานอนค้างตอนมาหาพี่ไง ที่เราขับรถหลงทางอ่ะ>>]]
ใบหม่อน : [[<<พี่ป๊อปจะย้ำทำไมเนี่ย คราวนี้หนูไม่หลงแล้วน้า>>]]
ป๊อป : [[<<เออน่าๆ เอาเป็นว่าเรานอนห้องใหญ่แหละ>>]]
ใบหม่อน : [[<<จ้าพี่ชายสุดที่รัก>>]] ปลายสายทำแค่นเสียงประชดใส่ [[<<แต่ที่รู้ๆ พี่ป๊อปต้องอยู่รอหนูนะ ถ้ามาแล้วไม่เจอ พี่ป๊อปโดนหนูแน่ๆ>>]]
ป๊อป : [[<<ครับแม่ โธ่ ดุจริงอะไรจริง ว่าแต่เราขับรถมาคอนโดฯ พี่ถูกนะ ไม่ใช่ขับหลงจนพี่ต้องตามไปรับล่ะ ฮิๆ>>]]
ใบหม่อน : [[<<ชิ คุยกับพี่ป๊อปทีไรปวดประสาททุกที งั้นแค่นี้นะ>>]]
ปลายสายถูกตัดไปในที่สุด ป๊อปหัวเราะในลำคอเบาๆ นึกถึงภาพใบหน้าสวยหวานของคนเป็นน้องสาวยามอยู่ในอารมณ์โกรธแล้วอดที่จะขำไม่ได้ แต่แล้ว เขานึกขึ้นได้ว่าเพิ่งรับงานจากโปรดิวเซอร์มาตั้งแต่เมื่อเช้ายังค้างอยู่ มือซ้ายหยิบเมาส์ปากกาขึ้นมาลงมือทำงานต่อในที่สุด...
                                                                ..................................................................................
หนึ่งวันก่อนออกเดินทาง ณ บ้านที่โพธิ์พระยา จ.สุพรรณบุรี
“<<ใบหม่อน จัดกระเป๋าเสร็จรึยังลูก>>”
หญิงวัยกลางคนผู้เป็นแม่เอ่ยถามลูกสาวคนเล็กที่กำลังนั่งเก็บกระเป๋าอยู่ตรงหน้า ทันใดนั้นใบหน้ากลมกึ่งรูปไข่ของคนที่ถูกถามหันมาฉีกยิ้มจนเห็นฟันครบ 32 ซี่ภายใต้เหล็กดัดฟันชัดเจน
“<<เสร็จแล้วจ้าแม่>>” เสียงใสเอ่ยตอบผู้เป็นแม่ พร้อมพาร่างสูงระหงโผเข้ากอดคนตรงหน้า ดวงตากลมโตคู่สวยส่งสายตาออดอ้อน “<<แม่จ๋า พรุ่งนี้หนูต้องลงไปอยู่กับพี่ป๊อปที่กรุงเทพฯ แล้วน้า หนูคงคิดถึงพ่อแม่ คิดถึงแม่คุณแย่เลย>>”
หญิงวัยกลางคนมองหน้าลูกสาวคนเล็กพร้อมคลี่ยิ้มบางๆ มือเรียวยกขึ้นลูบเรือนผมยาวสลวยของคนที่กำลังกอดอย่างเอ็นดู ก่อนลดมือลงผลักร่างสูงระหงออกเบาๆ
“<<หนูไม่อยู่แม่คงคิดถึงเหมือนกันแหละลูก แต่ที่หนูไปนี่ก็เพื่ออนาคตของหนูเองนะ>>”
ใบหม่อนพยักหน้าเบาๆ อย่างเข้าใจ ทางด้านผู้เป็นแม่เริ่มออกปากกำชับต่อ “<<ไปอยู่กับไอ้หมาแล้วก็ดูแลพี่เขาด้วยนะลูก มีอะไรช่วยแบ่งเบาพี่เขาได้ก็ช่วยนะ ป่านนี้ไอ้หมาคงดีใจตายแล้วล่ะที่หนูจะไปอยู่ด้วยน่ะ อ้อ แม่ฝากใบหม่อนช่วยจัดการให้ไอ้หมาแต่งงานกับนังหนูพัชรด้วยนะลูก แม่อยากอุ้มหลานแล้ว>>”
“<<จ้าแม่ หนูก็อยากได้พี่พัชรเป็นพี่สะใภ้เหมือนกัน>>”
เสียงใสตอบรับคำของคนเป็นแม่ แต่ตอนนี้ขอกอดแม่แน่นๆ อีกสักครั้งหนึ่งก่อนที่จะไม่ได้กอดอีกนาน ฝ่ายคนเป็นแม่ตวัดแขนโอบกอดร่างระหงของลูกสาวคนเล็กตอบอย่างเต็มใจ
ตลอดคืนนี้ใบหม่อนนอนไม่หลับ เพราะด้วยความรู้สึกตื่นเต้นระคนกังวลใจที่ต้องจากบ้านไป นิ้วมือเรียวเล็กเขี่ยไปมาบนหน้าจอสมาร์ทโฟนเครื่องหรูรุ่นล่าสุดจากค่ายแอปเปิ้ลสีน้ำเงินที่เจ้าตัวเพิ่งซื้อมาเมื่อสี่เดือนที่แล้วดูโซเชียลมีเดียฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ สลับกับแชตพูดคุยกับแฟนหนุ่มเป็นระยะๆ สาวเจ้าพยายามข่มตาลงเพื่อให้หลับ แต่ยังไงก็หลับไม่ลงเสียที จนเวลาล่วงเลยไปจนเกือบเที่ยงคืน ดวงตาคู่สวยก็ปิดลงในที่สุด...
วันออกเดินทาง
       กระเป๋าเดินทางใบเขื่องทั้งสามใบถูกขนลงมาจากชั้นบนของบ้านโดยผู้เป็นพ่อและเจ้าของกระเป๋า สองพ่อลูกช่วยกันยกกระเป๋าทั้งสามยัดไปยังห้องโดยสารตอนหลังและฝากระโปรงหลังของรถเก๋งคันเล็กแบรนด์เจ้าตลาดสีดำป้ายแดงของหญิงสาวจนเสร็จ ขณะเดียวกัน แม่คุณและผู้เป็นแม่ต่างมายืนรอส่งลูกสาวคนเล็กของบ้านแล้ว
“<<ขอให้เดินทางปลอดภัยนะลูกเอ๊ยนังหนูใบหม่อน หลานรักของแม่คุณ ไปถึงเมื่อไหร่อย่าลืมโทร.หาแม่คุณด้วยนะ ไปอยู่กับไอ้หมาแล้วอย่าทะเลาะกันนะลูก มีอะไรแบ่งเบาพี่เขาได้ก็ทำนะลูกนะ อ้อ ยังไงช่วยดูไอ้หมาอย่าให้มันกินเหล้ากินเบียร์มากนะลูกนะ ถ้าไอ้หมามันดื้อ โทร.บอกแม่คุณได้เลยนะลูก ดูแลตัวเองด้วยนะลูก แม่คุณเป็นห่วงนะ>>”
หญิงสาวพนมมือรับพรก่อนโผเข้ากอดแม่คุณ จู่ๆ หยาดน้ำตาใสๆ ไหลคลอหน่วยตาคู่สวยที่กำลังเงยขึ้นไปมองหน้าของหญิงชราตรงหน้า พลันมือเหี่ยวย่นของหญิงชรายื่นมาเกลี่ยน้ำตาบนใบหน้าหลานสาวสุดที่รักอย่างเบามือ
“<<โอ๋ๆ ไม่ร้องนะคนเก่งของแม่คุณ>>”
“<<จ้า แม่คุณ ฮึก>>” ใบหม่อนพยายามสกัดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาอีก ท่อนแขนเรียวยังไม่ยอมคลายกอดจากร่างท้วมของหญิงชราตรงหน้าจนเวลาผ่านไปสักพัก เมื่อหญิงสาวคลายกอดแล้ว
“<<พ่อจ๋า แม่จ๋า หนูไปแล้วนะคะ>>” ใบหม่อนหันไปบอกลาพ่อกับแม่ ก่อนพนมมือไหว้ทั้งสอง
“<<ขี่รถดีๆ นะลูกใบหม่อน ไปอยู่กับไอ้หมาแล้ว พ่อฝากดูแลไอ้หมาด้วยนะ ลูกสาวสุดที่รักของพ่อ>>”
“<<จ้าพ่อ>>” เสียงใสตอบกลับมาก่อนโผเข้ากอดกับคนเป็นพ่อ ขณะที่คนเป็นแม่เข้ามาสวมกอดด้วยอีกคน
“<<ไปได้แล้วลูก เดี๋ยวไปถึงมืด อันตรายอีก ป่านนี้ไอ้หมามันคงอยากจะเจอใบหม่อนแย่แล้วล่ะ>>” คนเป็นแม่เอ่ยขึ้นมา
ร่างสูงระหงหันมายกมือไหว้และโบกมือลาครอบครัวอีกครั้งก่อนพาตัวเองไปยังรถเก๋งสีดำที่จอดอยู่ตรงหน้า ค่อยๆ หย่อนตัวลงนั่งบนเบาะฝั่งคนขับ  เสียงเครื่องยนต์สามสูบใต้ฝากระโปรงดังกระหึ่มขึ้นทำหน้าที่พารถเก๋งคันนี้ออกเดินทางไปจนลับตาคนในครอบครัวไป…