หัวใจรักเร้นวิญญาณ

ร่างร่างนั้น เป็นร่างของชายชราผู้หนึ่ง ผมเผ้ายาวรุงรัง ใส่เสื้อผ้าเก่าเกรอะกรังไปด้วยฝุ่น สีเสื้อผ้ามอซอจนดูไม่ออกว่าเดิมที่เป็นสีอะไรกันแน่ เขาหันมาดูเจ้าของเสียงใสช้าๆ ชาลิสายืนนิ่งเพราะไม่รู้ว่าเจ้าของสายตาที่มองมายังเธอคู่นี้ว่าจะมาดีหรือมาร้ายกับเธอ

“เธอคงเป็นเจ้าของร่างที่อยู่ในโลงนั่นสินะ…”

ชายชราพูดขึ้นเมื่อหันมามองหญิงสาวอย่างเต็มตา คราวนี้ชาลิสาได้เห็นตัวตนของเขาได้ชัดเจนขึ้น ชายผู้นี้แผ่รังสีอะไรบางอย่างที่น่าเกรงขามจนเธอไม่กล้าที่จะเข้าไปนั่งด้วยใกล้ๆ

“ใช่ค่ะ คุณตา หะ…เห็นหนูด้วยเหรอคะ”

ชาลิสาพูดติดๆ ขัดๆ ด้วยความเกรงกลัว การที่เขาสามารถมองเห็นเธอได้แสดงว่าเขาต้องมีสถานะที่ไม่ธรรมดา

“ทำไมฉันจะมองไม่เห็นเธอ ฉันอยู่ที่นี่ พบเห็นวิญญาณมามากมายแล้ว ส่วนใหญ่ก็จะมาดูงานศพตัวเองกันทั้งนั้นแหละ เหอะๆ”

ชายชราพูดเสร็จก็ทิ้งท้ายด้วยเสียงหัวเราะที่ฟังดูอารมณ์ดี แต่หญิงสาวไม่อยู่ในสภาวะที่จะมาร่วมอารมณ์ดีด้วย

“หนูงงไปหมดแล้วค่ะคุณตา แล้วหนูต้องทำยังไงต่อไปดีคะ ต้องไปนรกหรือสวรรค์อย่างที่หนังสือหลายเล่มเขาว่าไว้ไหม?”

ชาลิสายิงคำถามเมื่อเธอรู้สึกว่าชายชราที่อยู่ตรงหน้ามีประสบการณ์ในเรื่องผีๆ บางทีคนผู้นี้อาจให้คำตอบแก่เธอได้

“การที่เธอยังวนเวียนอยู่ตรงนี้ แสดงว่ายังมีอะไรติดค้างอยู่ เธอต้องไปจัดการทุกอย่างให้เสร็จ จากนั้นเธอก็จะพบคำตอบด้วยตัวของเธอเอง”

ชาลิสายังไม่ทันได้ยิงคำถามต่อ ก็มีรถคันที่คุ้นเคยเข้ามาจอดเทียบรถที่เธอนั่งมา

“จักรวาล…เขามาแล้ว!!!”

เธอมองตามร่างสูงที่กำลังลงจากรถด้านคนขับ และที่นั่งคู่กันมาคือเพชรีแม่สามี ทั้งสองลงรถมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย แล้วเดินตรงขึ้นบันไดศาลา

ชาลิสาหันมามองชายชราตามเดิม แต่ปรากฏว่าชายคนดังกล่าวได้หายไปเสียแล้ว!!! เธอหันรีหันขวาง ก่อนที่จะตัดสินใจเดินไปยังที่ที่สามีและแม่สามีของเธอนั่งอยู่

“คืนนี้ก็เตรียมให้เรียบร้อยนะ พรุ่งนี้ก็วันเผาแล้ว เดี๋ยวฉันจะจัดการเรื่องที่วัดให้เอง”

แม่สามีพูดคุยกับผู้ชายวัยกลางคนคนหนึ่งซึ่งเป็นคนรับจ้างจัดงาน ตัวชาลิสาเองก็ไม่มีญาติสนิทที่จะมาช่วยงานนี้ ยกเว้นแก้วตา สาวรับใช้จากบ้านหลังเดิมของเธอที่อาศัยอยู่กับคุณพ่อและคุณแม่ ซึ่งขณะนี้ ชาลิสาสังเกตได้ ว่าแก้วตายังไม่ปรากฏตัวในงานของเธอ

จักรวาลนั่งมองเพชรีคุยกับคนรับจัดงานด้วยท่าทางที่เหนื่อยล้า ชาลิสาเข้าไปนั่งใกล้ๆ ติดกันกับเขา แต่เขากลับนิ่งเฉย ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย เขาไม่รับรู้การมีอยู่ของเธอแม้แต่น้อย

“จักรคะ คุณได้ยินลิสาหรือเปล่า?”

จักรวาลยังนั่งสงบ สีหน้าของเขาเรียบเฉย จนไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ภายในใจที่ยากจะคาดเดาได้ถึง สักพักแม่สามีก็เดินกลับมานั่งข้างกันกับจักรวาล เธอรีบลุกและไปนั่งด้านหลังเพื่อฟังสามีและแม่สามีคุยกัน

“พรุ่งนี้ก็วันเผาแล้วนะลูก แม่จัดการงานทุกอย่างให้แล้ว ดีหน่อยที่เราจัดไว้แค่สามวัน เพราะถ้านานกว่านี้บริษัทคงวุ่นวายน่าดู”

“ครับแม่…”

จักรวาลรับคำสั้นๆ ก่อนที่จะขอตัวออกไปคุยโทรศัพท์ด้านนอกศาลา เพชรีเดินไปนั่งคุยกับแม่บ้านและลุงคนขับรถที่มุมหนึ่งของศาลา

“สามวัน…นี่เราหลับไปสามวันเลยเหรอเนี่ย” ชาลิสาตกใจที่วิญญาณของเธอหลับใหลไปกว่าสามวันเต็ม ถ้าวันนี้ยังไม่ตื่นละก็ ตื่นอีกทีศพคงเผาไปแล้ว เธอตัดสินใจตามไปแอบฟังด้านคุณแม่สามี เธออยากรู้รายละเอียดมากกว่านี้ ว่าอะไรเป็นสาเหตุที่แท้จริงที่ทำให้เธอเสียชีวิต

“คุณนายคะ ติดต่อญาติที่พอเหลืออยู่ของคุณผู้หญิงได้หรือยังคะ”

“ไม่ได้เลย ยายแจ่ม หนูลิสามีแค่ลุงที่เป็นญาติห่างๆ แค่คนเดียวเท่านั้น ครั้งสุดท้ายที่โทรไปคือตอนงานแต่งของตาจักร เขาบอกกำลังจะเดินทางไปติดต่องานเมืองนอกมางานแต่งไม่ได้ จนตอนนี้มีข่าวร้ายของหนูลิสาก็ยังติดต่อไม่ได้เลยนะ”

“เห้อ…เวรกรรมอะไรของคุณผู้หญิงนะคะ เดียวดายมาตั้งแต่งานแต่ง จนตอนนี้งานศพก็เหลือแต่พวกเราที่มาจัดให้”

สาวใช้คนหนึ่งเอ่ยขึ้น จากนั้นวงสนทนาก็เปลี่ยนเป็นเรื่องสัพเพเหระอื่นๆ ที่เธอไม่ได้อยากรู้ เธอจึงผละจากที่ตรงนั้น เปลี่ยนเป้าหมายเป็นจักรวาลที่น่าจะกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ แต่เขาก็ได้หายออกไปจากบริเวณวัดเสียแล้ว

“ถ้าอยากรู้มาก เวลาจะเป็นคำตอบให้เอง…”

เสียงของชายชราคนเดิมเมื่อกี้ดังขึ้น ชาลิสาหันไปรอบๆ แต่ก็ไม่พบต้นเสียงว่าอยู่ตรงไหน

“เดี๋ยวค่ะ คุณตา ออกมาคุยกับหนูก่อน!!!”

ชาลิสาเรียกหาชายชรา แต่ทว่ามีเพียงเสียงลมที่พัดผ่านใบไม้ไหว ในตอนนี้เธอรู้แล้วว่าชายชราผู้นี้ไม่ใช่มนุษย์ และนึกเสียดายที่คู่สนทนาเพียงหนึ่งเดียวของเธอผู้นี้ได้หายไป ชาลิสานั่งอยู่ใต้ต้นไม้คิดทบทวนถึงสิ่งที่ชายชราได้บอกเอาไว้ ขณะเดียวกันก็พยายามยอมรับความจริงให้ได้ ความจริงที่ว่าเธอไม่สามารถเรียกชีวิตที่แสนสั้นของเธอกลับคืนมาได้อีกแล้ว

เวลาค่ำมาถึง ชาลิสาที่กำลังเซ็งอารมณ์ นั่งหย่อนขาอยู่บนโลงของตนเอง มองดูแขกที่มาฟังสวดคืนสุดท้ายคนแล้วคนเล่าที่เดินเข้ามาภายในศาลา บ้างก็เป็นเพื่อนบ้านเรือนเคียงหลังเก่าของเธอ บ้างก็เป็นลูกน้องเก่าของคุณพ่อคุณแม่ ที่มาเยอะที่สุดในคืนนี้เห็นจะเป็นบรรดาพนักงานบริษัทของจักรวาล

เป็นชั่วขณะหนึ่ง ที่ชาลิสารู้สึกอบอุ่นหัวใจ เพราะยังเห็นมีคนแสดงความเสียใจในงานของเธอ

“ไม่สิ!!! ไม่ใช่เรื่องน่ายินดีสักหน่อย นี่มันงานศพนะ”

ชาลิสาเอามือสองข้างตบไปที่แก้มตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกคืนสติขณะที่เธอกำลังคิดฟุ้งซ่านไปเรื่อย ทันใดนั้นเองเธอก็เผลอสบตากับหนุ่มพนักงานของจักรวาลคนหนึ่งเข้า ขณะที่เขากำลังจุดธูปและกำลังนั่งลงกำลังจะกล่าวคำไหว้ศพ มือของเขาถือธูปค้างและสั่นเทาเล็กน้อย

“คนนี้คือ….”

ชาลิสากับชายหนุ่มต่างหยุดนิ่ง สบตากันหลายวินาที หญิงสาวตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก นี่อาจเป็นคนที่ยังมีชีวิตเพียงคนเดียวที่สามารถมองเห็นเธอได้ในขณะนี้

“ป่ะ ไอ้ชิน ปักธูปแล้วไปหาที่นั่งกัน”

เพื่อนของชายหนุ่มตบเบาๆ ที่ไหล่ เขาสะดุ้งเล็กน้อยแล้วรีบปักธูป จากนั้นเขาก็ไม่มองมาทางเธออีกเลย

ชาลิสาพยายามมองตามชายหนุ่มในที่สุดก็นึกออก เขาคือคนที่มาที่บ้านเธอเพื่อพบจักรวาลบ่อยๆ นั่นเอง ที่สำคัญการที่เขาสบตาเธอได้ แสดงว่าเขาจะต้องมองเห็นเธออย่างแน่นอน เธอรีบติดตามชินกฤตไปยังที่นั่งรับรองแขกทันที เพราะเขาอาจจะเป็นช่องทางเดียวที่จะทำให้เธอสื่อสารกับคนอื่น หรือขอความช่วยเหลือได้

ชินกฤตนั่งนิ่ง มองไปด้านหน้าอย่างไร้จุดหมาย โดยมีชาลิสานั่งจ้องมองเขาอยู่ด้านข้างด้วยความสนใจ เธอมั่นใจเหลือเกินว่าเขามองเห็นเธอ เพียงแต่ตอนนี้เขาทำเป็นมองไม่เห็นเท่านั้นเอง

“ชื่อชินใช่ไหม? ดีล่ะ…”

หญิงสาวครุ่นคิดในใจ นี่คงเป็นโอกาสเดียวที่เธอจะมีที่พึ่ง และเธอจะไม่ให้โอกาสนี้หลุดมือไปเป็นอันขาด

…………………………………….

ต่อไปนี้น้อนคงไม่เหงาละค่ะท่านผู้อ่าน