love story คนจะหวานก็ห้ามไม่ได้

 
 
 
 
 
3ปีต่อมา
 
"ไอ้ลูกเนรคุณ แกจะไปไหน"พ่อถามลูกชายตัวแสบที่ทำอะไรไม่บอกเขาก่อน เรียนอีกปีเดียวก็จะจบแล้ว มันดันย้ายจะมาเรียนที่ไทย พอพ่อรู้เรื่องเข้าก็ล้มทั้งยืน
 
"บังอาจมากนะ เมื่อไหร่แกจะเป็นลูกที่เชื่อฟังเหมือนคนอื่นเขาบ้าง"พ่อบอกกับลูกชาย ตั้งแต่โตมาก็ทำเรื่องหนักใจหลายอย่าง ถ้าไม่ใช่ลูกในสายเลือด เตะมันออกจากบ้านตั้งนานแล้ว
 
"ไม่เอาน่าพ่อ ผมทำตามที่พ่อบอกแล้วไง ผมแค่ย้ายมาเรื่องที่ไทย ไม่ได้จะเริ่มเรียนใหม่สักหน่อย"ฟาโรห์บอกแบบไม่สำนุกอะไร เพราะเขาทำตามที่พ่อสั่งหมดแล้ว
 
แถมอีกอย่างสามปีที่ผ่านมา ผมยังไม่กลับไทยเลยเพราะมัวแต่ยุ่งกับงานที่อาจารย์สั่ง รุ้งเองก็ยุ่งกับการเตรียมตัวเข้ามหาลัย ผมโทรไปหาเธอก็ไม่ค่อยรับ(ขอบ่นหน่อย)
 
ตอนนี้ไม่ได้ยินเสียงเธอเกือบปีแล้ว ผมเลยอยากดูแลเธอด้วย แต่นี่ก็ไม่ใช่เหตุผลหลัก เหตุผลหลักที่แท้จริงแล้ว...
 
รุ้งจะเข้ามหาลัยไอพวกหนุ่มมหาลัยอาจจะจีบเธอผมไม่ต้องการให้ใครมาตอแยแฟนผม เพราะฉะนั้น ผมจะไปคุม จะได้มุ้งมิ้งกับแฟนด้วย ไม่ได้เจอตั้งสามปี
 
'ม๊าาาา'
 
'อาร้ายยย'
 
'คิดถึงครับ'
 
'อะไรของพี่เนี่ย เรียนจนเปลี่ยนเลยหรอ ทำไมมาอ้อนอย่างนี้ละ'
 
'รักครับ'
 
'อะไรเนี่ย'
 
'ป๊ารักม๊านะ'
 
'ถึงจะไม่รู้ว่าอะไร'
 
'แต่ก็...'
 
'รักเหมือนกันค่ะ'
 
ผมชอบอ้อนเธอแบบนี้เป็นประจำ ผมเก็บของพร้อมออกเดินทาง เป้าหมายหาหวานใจ
 
 
 
 
 
 
 
ฉันยิ้มให้กับโทรศัพท์ตัวเอง อ่านข้อความไปยิ้มไป เหมือนคนบ้าเลย แต่รังสีนี้ก็แผ่มายังเพื่อนเหมือนกัน
 
"เฮ้ย เหม็นความรัก"ข้าวบอกเหมือนเห็นว่ารุ้งพิมพ์โทรศัพท์แล้วเอาแต่ยิ้ม
 
"โอ้ทำเป็นพูด คนมีแฟนยังมาเหม็นคนอื่น ฉันกับสาสิที่ต้องเหม็น"เมเปิ้ลบอกพร้อมกับกอดแขนสา พวกเธอคือเพื่อนม.ต้นฉัน พอม.ปลายก็แยกกันไปจนมาเจอกันอีกทีก็มหาลัย
 
"แล้วเมื่อไหร่น้องแกจะอัพนิยายเรื่อง รัก ตอนใหม่เนี่ย ฉันกำลังลุ้นอยู่เลย"เมเปิ้ลถามข้าว เพราะน้องสาวเธอเป็นนักแต่งนิยายรักโรแมนติกที่ฟินสุดๆ
 
"นั้นสิ"สาถามอีกคน
 
"ไม่รู้สิ ช่วงนี้ยัยขนมหวานติดซีรีย์จนไม่ทำอะไรเลย โดนแม่ด่าไปยกใหญ่"ข้าวบอกพร้อมกับส่ายหน้า
 
"รุ้ง"อยู่ก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งเรียกฉันมาจากด้านหลัง พอหันไปก็แทบอยากลุกหนี เพราะหมอนั้นคือคนที่ตามจีบฉันตอนที่เข้ามหาลัยมาใหม่ๆ
หมอเนี่ยชื่อริว อายุเท่าฉัน
 
"นี่เอาขนมมาให้ สีชมพูแทนใจเรา เธอกินจะได้นึกถึงเราตลอด"
 
"หึๆ"เพื่อนในกลุ่มต่างกลั้นขำกับคำพูดของเขา เขามักจะมาแบบนี้เป็นประจำ มากับขนมและคำแทนใจ แต่ก็...
 
"เราบอกแล้วไงว่ามีแฟนแล้ว"เพิ่มเติมคือหึงแรงด้วย ถ้ารู้ว่าฉันมีหนุ่มมาจีบ หมอนี่จบไม่สวยแน่
 
"เราไม่เชื่อ เรายังไม่เห็นแฟนเธอมารับมาส่งเธอเลย หน้าตายังไงก็ไม่เคยเห็น.../หน้าตาอย่างนี้ไง"ริวยังไม่ทันพูดจบ ก็มีเสียงที่คุ้นเคยแทรกมาก่อน ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน ฟาโรห์!!
 
"พี่ฟาโรห์"ฉันลุกจากเก้าอี้ทันที และวิ่งเข้าไปกอด คิดถึงจัง
 
"ใครเนี่ย"แต่ดูเหมือนตอนนี้เขาจะไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ ฉันยังกอดเขาก่อนจะมองริวสับกับพี่ฟาโรห์
 
"เพื่อน"
 
"เพื่อนบ้างอะไรให้ขอกินพร้อมคำคมขนาดนี้"พี่ฟาโรห์ถามอีก แต่ฉันยังไม่ทันตอบก็โดนแทรก
 
"ใช่ เพื่อนอะไร ฉันไม่ อยากเป็นสักหน่อย แล้วทำไมต้องกอดผู้ชายแปลกหน้าด้วย"ริวเองก็ไม่พอใจที่เห็นฉันกอดพี่ฟาโรห์ แต่ก็ยังไม่ปล่อย ฉันกอดแฟนฉันผิดตรงไหน
 
"แปลกหน้าอะไร นายนั้นแหละแปลกหน้า แถมอีกอย่าง แฟนกันกอดกันมันผิดตรงไหน หรือจะให้ฉันจูบให้ดู เอาไหม"พี่ฟาโรห์พูดแล้วค่อยๆน้อมตัวลงมาแะเลื่อนหน้าให้เข้ามาใกล้ฉัน ฉันหลับตาปี๋ส่วนริวเองที่เห็นก็เริ่มจะอารมณ์ไม่ดีมากขึ้นก่อนจะเดินหนีออกไป
 
"หลับตาทำไม อยากให้จูบจริงใช่ไหม"พี่ฟาโรห์ถามฉันรีบดีดตัวออกมาทันที อายชะมัดเลย