love story คนจะหวานก็ห้ามไม่ได้

กริ่ง

"รุ้ง ไปกินข้าวด้วยกันไหม ตั้งแต่มีแฟนคลั่งรักก็ไม่เคยไปกับเราเลย"สาเดินมาหาฉันที่โต๊ะเธอเป็นเพื่อนตั้งแต่ม.ต้น เราไปกินข้าวด้วยกันเป็นประจำแต่ม.1หลังจากนั่นก็ไม่ได้ไปด้วยกันอีก

"อืม ถึงเราจะไปกินด้วยกัน พี่ฟาโรห์ก็ต้องตามมาอีกแน่เลย เราคงไม่ได้กินกันแค่สองคน แต่ว่า ฉันจะลองขอแล้วกัน"ฉันบอกกับสาไป ฉันส่งข้อความแทนการไปหาเอง ถ้าไปหาเองฉันน่าจะโดนอุ้มไปก่อน

'วันนี้พี่ไปกินข้าวคนเดียวนะ ฉันจะไปกินข้าวกับเพื่อน'

'??'

ตอบกลับมาเร็วจริง ส่งไปยังไม่ถึง10วิ รู้สึกถึงพายุที่กำลังเข้า

'เธอจะไปกินข้าวกับใคร'

'หรือไม่กิน'

'เธอไม่อยากหรอ'

'เป็นโรคกระเพาะ?'

'ไม่สบาย ไม่สบายรึเปล่า'

'ม๊า อ่านแล้วตอบด้วย'

'ใจคอไม่ดี'

ว้าวไม่ถึง5นาที 7ข้อความ รู้แล้วใช่ไหมถ้าฉันไปบอกเองจะเป็นยังไง

ตึง

"นายฟาโรห์ เธอฟังฉันสอนอยู่รึเปล่า"ครูถาม เพราะเห็นเขาพิมพ์อย่างบ้าคลั่ง

"นี่มันในเวลาเรียนนะ ตั้งใจฟังครูสิ"ครูพูดจบ ฟาโรห์ก็ลุกทันที 

"เธอลุกทำไม นั่งลงเดียวนี้ครูยังสอนไม่จบ"

"เรื่องของครูครับ หมดคาบครูแล้ว ผมจะตั้งใจฟังคาบครูในเวลาเรียนครั้งถัดไปนะครับ"ฟาโรห์ลุกออกมาเลย ทุกคนในห้องต่างฮือฮาในความกล้าหาญนี้ ส่วนครูก็หัวเสียไป

ฟาโรห์รีบวิ่งมาที่ห้องม.4/3ทันที แต่รุ้ไม่อยู่แล้ว 

"รุ้งละ"

"ออกไปแล้วครับ"

"กับใคร"

"กับสา"

เพื่อนร่วมห้องของรุ้งพูดจบฟาโรห์ก็รีบวิ่งตามหาทันที พร้อมกับโทรด้วย 

"ทำไมไม่รับสายเนี่ย"ผมโทรหาเธออีกเรื่อยๆพร้อมกับกาในที่ต่างๆ ความรู้สึกตอนนี้ของผมคือกลัว 

"ฉันว่าอันนี้อร่อยนะ"เสียงที่คุ้นเคบดังมาจากใต้ต้นไม้ใหญ่ ผมรีบวิ่งไปหาเธอทันที

"รุ้ง"ผมรีบกอดเธอเมื่อวิ่งมาถึง เธอทำให้ผมกลัวมากเลย 

"อะไรเนี่ย ทำไมเหงื่อท่วมตัวแบบนี้ ก็บอกแล้วไงว่ามากินข้าวกับเพื่อน"

"ก็เธอทำฉันกลัวนิ"

ใช่เธอทำผมกลัว เพราะเวลาที่เธอบอกจะไปไหนกับเพื่อน มันมักจะเป็นข้ออ้างในการตีตัวออกห่างผม เพราะเธออาจไปเจอใครด่าเกี่ยวกับผม เธอมักนอยและคิดไปเอง เธอเลยทำผมกลัวกับคำว่าไปกับเพื่อน เราเคยเลิกกันหลายครั้ง และผมเองก็เป็นคนไปง้อเธอเสมอ 

"เป็นห่วงขนาดนี้เลยหรอ"

"ห่วงได้ไง หวงต่างหาก คราวหลังถ้าจะไปกับเพื่อนจริงๆก็ถ่ายรูปมาให้ฉันดู จะได้ไม่ต้องให้ฉันหวงขนาดนี้"

"เข้าใจไหม"