จอห์นนี่ เจ้าสมรภูมิบุฟเฟ่ต์

จอห์นนี่ที่กำลังสิ้นหวังนั้นทำได้เพียงเดินออกมาจากโต๊ะที่รับผลการทดสอบ มีสายตามากมายมองมาที่เขาซึ่งแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ผ่านการทดสอบ บ้างก็เป็นสายตาดูถูก บ้างก็เป็นสายตาสงสาร แต่มันก็ไม่ได้มีผลอะไรต่อจอห์นนี่มากนัก เขาต้องหาทางทำอะไรสักอย่างเกี่ยวกับที่อยู่ตลอด 3 ปีนี้โดยบอกตัวเองว่าไม่เวลามาสิ้นหวังอีกแล้ว เขาต้องเดินหน้าต่อไปหากยังอยากที่จะทำตามความฝันให้สำเร็จ
ในระหว่างนั้นก็มีเด็กหนุ่มอายุมากกว่าเดินเข้ามาทักจอห์นนี่ เขาสวมชุดนักเรียนของที่ดูคล้ายกับของโรงเรียนเตรียมอุดมสมบูรณ์หากแต่รูปลักษณ์ของมันนั้นดูแตกต่างจากคนอื่น เขามีหน้าตาที่ดูดีพร้อมด้วยรูปร่างที่สมส่วน เขาจ้องมาที่จอห์นนี่และยิ้มให้พร้อมทักทายเขา
“ไม่บ่อยนักนะที่จะเห็นคนที่ไม่ผ่านการทดสอบเข้าพักในหอ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่านายกระจอกหรอกนะ นายแค่ขาดอะไรบางอย่างไปเท่านั้น”
จอห์นนี่ยังคงสับสนกับสิ่งที่เด็กหนุ่มคนนั้นพูดออกมา เขาไม่เข้าใจว่าอะไรที่เขาขาดไปกันแน่ คำตอบของเขานั้นตอบตามสิ่งที่เขาคิดว่าตรงที่สุดเท่าที่เขาคิดแล้ว คำตอบของเขาตอบโดยอ้างอิงถึงสิ่งที่ได้รับรู้มาจากการอ่านหนังสือและการศึกษาหาความรู้ของเขา ดังนั้นมันไม่น่าจะเป็นคำตอบที่ผิดได้ จอห์นนี่มองหน้าไปยังเด็กหนุ่มคนนั้นยังคงข้องใจ
“ฉันรู้ว่ามันรู้สึกแย่แค่ไหน ฉันเองก็ไม่ผ่านการทดสอบเข้าหอเหมือนกับนายนั่นแหละ แต่ว่าชีวิตมันก็ยังต้องเดินต่อไป นายยังมีโอกาสในการได้ที่พักในโรงเรียนนี้อยู่นะ”
จอห์นนี่ยังคงไม่ไว้ใจและสงสัยเด็กหนุ่มตรงหน้า แต่เขาไม่มีทางเลือกมากนักจึงยอมรับฟังสิ่งที่เด็กหนุ่มตรงหน้าพูดต่อ
“ที่นี่ไม่ได้มีเพียงแค่ 5 หอพักหลักเท่านั้น แต่ยังมีหอพักแบบไม่เป็นทางการอยู่อีก 1 แห่ง นายรู้จักตำนานของหอพัก F ไหม”
“ไม่ครับ…”
“ถ้านายยังไม่รู้จะไปพักที่ไหน ฉันขอแนะนำให้นายลองไปที่ด้านหลังของโรงเรียนนี้ เดินเข้าไปที่เขตตึกเก่าแล้วมองอาคารที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ เขตรั้วด้านใน ที่นั่นคือหอพัก F”
“แล้วผมจะสามารถพักที่นั่นได้จริงๆ เหรอครับ? ”
“แน่นอน แต่มันก็มีกฏที่นายต้องปฏิบัติตามอยู่บ้างหากยังอยากจะอยู่ที่นั่น ไม่ต้องห่วงตราบใดที่นายปฏิบัติตามกฎนั้นได้นายก็จะใช้ชีวิตในหอพักนั้นได้อย่างสบายใจ”
“แล้วถ้าผมทำไม่ได้ละครับ? ”
เด็กหนุ่มตรงหน้ายิ้มขึ้นพร้อมตอบคำถามของจอห์นนี่
“นายไม่อยากรู้หรอก และฉันก็แนะนำว่าอย่ารู้เลยจะดีกว่านะ….. เกือบลืมไปเลย ฉันชื่อรอยด์อยู่ปี 3 หากนายเลือกที่จะไปอยู่ที่หอนั้นเราคงได้เจอกันอีกบ่อยๆ ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
เมื่อพูดจบรอยด์ก็เดินจากไปทิ้งให้จอห์นนี่ยืนงงอยู่ตรงนั้นไปสักพัก ก่อนที่จอห์นนี่จะตัดสินใจเดินทางไปยังเขตตึกเก่าที่อยู่ด้านหลังของโรงเรียน
.
.
.
.
เขตตึกเก่านั้นก็เหมือนกับชื่อของมัน เดิมทีเป็นตึกเรียนของโรงเรียนเตรียมอุดมสมบูรณ์ในสมัยก่อน ต่อมาเมื่อมีจำนวนนักเรียนมากขึ้นและเทคโนโลยีที่พัฒนาตามยุคสมัย ทำให้ทางกลุ่มสุดยอดจ้าวแห่งบุฟเฟ่ต์เสนอให้รัฐบาลสร้างตึกใหม่ที่มีความทันสมัยและพร้อมต่อการส่งเสริมนักเรียนของที่นี่ขึ้นมา มตินี้ได้รับการอนุมัติและได้เริ่มทำการสร้างเขตตึกใหม่ซึ่งเป็นตึกที่ใช้ในปัจจุบัน
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดที่ไม่มีใครทราบ แต่ตึกเก่าเหล่านั้นยังคนตั้งอยู่โดยไม่ได้ถูกทุบทิ้งแต่อย่างใด แต่ถึงแม้ตัวตึกจะยังคงใช้งานได้แต่ก็ไม่มีผู้ที่มาขออนุญาตใช้สักเท่าไรนัก นั่นทำให้เขตตึกเก่าร้างและไม่ค่อยได้รับการดูแลเท่าที่ควร
จอห์นนี่เดินมาถึงเขตตึกเก่าที่ไร้ผู้คน เขารู้สึกว่าบรรยากาศมันเย็นกว่าปกติแต่เขาพยายามเลิกสนใจและเดินหาหอ F
ใช้เวลาไม่นานนักเขาก็พบกับตึกที่น่าจะเป็นหอ F มันเป็นตึกเก่าที่คล้ายกับแฟลตเล็กๆ ที่เปิดให้เช่าอยู่ทั่วไป แม้จะไม่ได้อยู่ใสภาพที่ดีนักแต่ก็สะอาดและได้รับการดูแลพอสมควร จอห์นนี่กลืนน้ำลายก่อนจะเดินเข้าไปที่ประตูทางเข้าหอ ในขณะที่เขากำลังจะไปเปิดประตูนั้นก็มีมือเย็นๆ เข้ามาคว้าไหล่ของเขาเข้า
จอห์นนี่ตกใจกับความเย็นของมือนั่น เขาค่อยๆ หันหลังกลับไปพร้อมกับพบหญิงสาวในชุดสีขาวอยู่ เธอมีผิวสีซีดพร้อมผมสีดำยาว จอห์นนี่เริ่มกลัวตัวสั่นขึ้นมาก่อนจะถอยหลังไปอย่างช้าๆ แต่ร่างของหญิงสาวตรงหน้ากลับเคลื่อนไหวเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ …….
“เธอเป็นเด็กใหม่ที่ไม่ผ่านการทดสอบเข้าหอปกติสินะ ยินดีต้อนรับนะฉันเป็นผู้ดูแลหอนี้เอง”
หญิงสาวตรงหน้าปัดผมยาวด้านหน้าของเธอออกไปจนเห็นใบหน้างดงามได้รูป เธอดูอายุไม่เยอะเท่าไรนักบางทีอาจจะเพิ่งเข้ามาทำงานที่นี่ได้ไม่นาน จอก์นนี่โล่งใจในระดับหนึ่งก่อนแนะนำตัวกับเธอ
“สวัสดีครับผมจอห์นนี่ จะมาศึกษาและขอพักอยู่ที่หอนี้ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ แต่ว่านะ………ใครบอกกันว่าเธอจะได้รับอนุญาตให้เข้ามาอยู่ที่หอพักนี้กัน”
เธอหยุดพูดแล้วค่อยเดินเข้ามาหาจอห์นนี่ทำให้บรรยากาศเริ่มกลับมาเย็นเยือกอีกครั้ง จอห์นนี่สับสนจนไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกอย่างไรกับเหตุการณ์นี้ได้แต่ยืนจ้องมองผู้ดูแลหอที่เดินเข้ามาใกล้เขาเรี่อยๆ ในขณะที่เธอเดินเข้ามาแทบจะชิดตัว จอห์นนี่ได้แต่หลับตาลงแต่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นนอกจากเสียงเปิดประตู
“อย่าลืมอ่านกฎขอหอพักที่ติดไว้ตรงบอร์ดหน้าห้องนะ ฉันขอตัวเข้าไปข้างในก่อน”
หลังจากพูดจบผู้ดูแลหอก็เดินเข้าไปด้านในแล้วปิดประตูลงทิ้งให้จอห์นนี่ยืนงงอยู่อย่างนั้น ซึ่งก็เป็นเวลาที่รอยด์เดินกลับมาที่หอพักแล้วเห็นจอห์นนี่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นพอดี เขาพอจะเข้าใจสถานการณ์จึงเดินเข้าไปตบบ่าของจอห์นนี่ก่อนจะพูดว่า
“ดูเหมือนนายจะยังสับสนอยู่นะ ว่าแต่ผู้ดูแลหอว่าไงบ้าง? ”
จอห์นนี่ที่ได้สติแล้วจึงตอบกลับไป
“เธอแค่มาทักทายแล้วบอกให้ผมไปอ่านกฎด้านในครับ”
“หืม…….. ยินดีด้วยนะ นายได้รับอนุญาตให้เข้าพักที่นี่แล้ว เดินไปหยิบกุญแจห้องไหนก็ได้ที่โต๊ะสำหรับพนักงานแล้วเอาไปเปิดห้องนั้นได้เลย”
“เดินไปหยิบเองจะไม่เป็นไรเหรอครับ? ”
“ไม่ต้องห่วง นายเดินไปหยิบได้เลย เลือกๆ มาซักดอกจากที่วางเหลืออยู่ก็พอ”
จอห์นนี่ยังคงสับสนกับหลายๆ เรื่องทีผ่านเข้ามาในวันนี้ เขาถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าไปในหอพัก ที่ๆ จะเป็นที่พักของเขาไปอีก 3 ปีนับจากนี้