มนต์รักวิศคอม

พวกเราเดินคุยกันจนมาถึงสถานที่ ที่ใช่จัดกิจกรรมรับน้อง แต่บอกไว้ก่อนนะ รับน้องเราเนี้ยมีเเต่กิจกรรมสร้างสรรค์นะครับแหม ผมยังไม่ได้บอกใช่ไหมละว่าพวกผมเรียนอยู่คณะวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ ที่มหาลัยรัฐบาลประจำจังหวัดแห่งหนึ่ง เรากลับที่ที่โดมที่มากหน้าหลายไปด้วยผู้คนมากมายมหาสาร น้องๆกำลังเข้าแถวเพื่อเรียกรวมเป็นแต่ละสาขา โดยมีสาขาหลากหลายสาขากำลังเข้าแถวกัน น้องๆก็น่ารักนะเสียงดังนี่ขนาดเจอกันครั้งเเรกยังเสียงดังเซ็งแซ่ขนาดนี้ ถ้ามันรู้จักกันสักสองปีไม่คุยจนหลังคาถล่มเลยไหม

ทอช “พวกมึงจะมองกันอีกนานไหม ไป รีบเดินไปรวมกับไอ้พวกประธานสาขาชิปหาย” พวกเราจึงออกเดินทางไปหาประธานสาขา แต่ก็ไม่วายแซ่วน้องๆสาวๆในคณะอะนะครับ ก็คนมันหล่อสาวๆก็อยากสอยไปเชยชม สำหรับหน้าที่ของพวกผมในวันนี้ก็คือ ขนน้ำ ขนอาหาร ขนทุกอย่างตามที่เขาสั่ง พอมาถึงกลุ่มรุ่นพี่ ก็ยกมือไหว้ด้วยความเคารพนอบน้อม แบบแสดงให้เด็กมันดูว่าเอ้อ กูเนี้ยมารยาทดีนะ 
กันต์ สาว ทองม้วน ทอช “วัสดีครัชรุ่นพี่”
พี่เอก “ไอ้ห่าภาษาไทยวายวอดหมเพวกมึงเนี้ย”

สาว “ไม่วิบัติพี่ มันเป็นการประหยัดคำครัชแหม”

พี่เอก “มึงไม่ต้องประหยัดกับกูหรอกกูสงสารหูตัวเอง”

สาว “นอกจากสงสารหู ผมว่าพี่เอาไอ้ทองม้วนไปสงสารับพี่ดีม่ะ”

ทอช “สาวมึงหยุด ลามปามรุ่นพี่ติ พี่เอกมีไรให้ผมช่วยไหมครับ”

พี่เอก “พวกมึงไปช่วยสวัสดิการยกเบรกไป”

กันต์ “ไหนอะพี่เบรกรถ ผมไม่เห็นมีที่ถอดไว้ให้ยกเลย”

ท้องม้วน “ไอ้คว..ย พี่เอกเขาหมายถึง เบรกที่แปลว่าอาหารว่างอะ อย่าโง่ดิวะ เกิดเป็นคนอย่าโง่”

กันต์ “ไอ้ม้วนมึงน่าต้องโดนอีกสักครั้งไหม” ว่าไม่พอยกมือขึ้นจะบหัวไอ้ทองม้วนมันสักครั้ง แต่มันดันไปหลบหลังพี่เอกซะงั้น 

พี่เอก “พอ พวกมึงไปยกของได้ละ”

พวกผมแก็งเอฟฟูจึงได้เดินไปช่วยสวัสดิการสาวๆน่ารักยกของ
กันต์ “วัสดีจร้า เเพรว ก้อย นก มาเขาช่วยยกของนร้าาา”
แพรว “พอดีเลยเรากำลังหนัก” แพรวเขาก็พูดกับผมนะแต่ส่งสายตาไปนู้น ไอ้ทอชนู้น ก็อย่างว่า ก็เรามันจนหน้ามนเลยไม่สน ไอ้ทอชมันก็เลยเดินไปช่วย สาวกับทองม้วนยกของ

หลังจากยกของกลับเข้ามาในโดม เสียงบรรเลงกิจกรรม ก็กำลังเริ่มขึ้น ด้วยเพลงเเนะนำตัวพร้อมท่าประกอบอย่างสนุกสนาน กิจกรรมดำเนินไปเรื่อยๆจนมาถึงเพลงแมงมุมขยุมหลังคา คือแต่ละสาขาจะต้องส่งตัวเเทนออกมาขยุมเพื่อความมัน 

ตอนนี้เเต่ละสาขาส่งออกมาแล้วครับ ที่จะเด่นสุดก็ต้องเป็นสาขาผมนะครับ เพราะ ไอ้น้องที่ออกมาเป็นชายคนหนึ่งร่างสูงอปป้าเกาหลี ผมมองด้วยสายตาน่าจะเกือบๆ 187 ซม.คู่ของไอ้น้องคนนั้นก็ผิวเข้มนักกีฬา สูงเท่าๆกันผิวแทนหน้าไทย สรุปคือมึงสองคนหล่อไปไหน

กันค์ “เฮ้ยๆพวกมึง ดูไอ้เด็กสาขาเราดิวะ คือมึงจะสูงไปไหน แต่ไม่เป็นไร เบ้าหน้าแพ้กูจร้าาาาา”

ทองม้วน “มึงมโนละไอ้กันต์ หยุดมโนเพ้อพก จกลม กูขอร้อง”

ด้วยความหมั่นไส้ เทพกันต์เลยจัดฝ่ามือพิชิตหมาไปอีกโบก

กันต์ “ว่าแต่มึงมีใครรู้ไหมว่ามันชื่ออะไร”

สาว “มึงก็เงียบและฟังเขากำลังจะถาม”

ณ หน้าเวที

พิธีกร “เราก็มาถึงสาขาวิศวคอมนะครับ ผมว่าใครหลายๆคนอยากรู้ว่าน้องชื่ออะไร เรามาเริ่มจากน้องโอปแ้าก่อนเลยครับ"

น้ำน่าน “ สวัสดีครับ ผมน้ำน่าน ครับ” แล้วน้ำน่านก็นิ่งสงบประหนึ่งคนนั่งสมาธิ แต่เสียงกรีดร้องนั้น ประหนึ่งว่าดารามาจร้า

พิธีกร “เออน้องน่านครับ มีเท่านี้ ”

น้ำน่าน “เท่านี้ครับผมพูดไม่เก่ง” แล้วก็นิ่งไปอีกจร้าาาา

พิธีกร “เอ้อไม่เป็นไรครับ เรามาที่หนุ่มผิวแทนกันดีกว่า ชื่ออะไรเอ่ย”

เอก “สวัสดีครับ ผมน้ำเอก เป็นญาติกับไอ้น้ำน่าน เราสองคนจะมาสร้างตำนาน ให้วิศว้าาาาาาา” โห้ยยยยย เสียงโห่แซวดังรอบข้างมาก 

พิธีกร “เอาละครับ เราก็ทราบชื่อตัวแทนแต่ละสาขาไปแล้วครับ เรามาดูสเต็ปแมงมุมกันดีกว่า”

น้ำเอก “พี่ครับผมเต้นไม่เป็น ให้พี่สวัส สาขาผมออกมาเต้นให้ดูได้ไหม” พูดจบก็หันมาขยิบตาไปทางน้ำน่าน น้ำน่านยิ้มนิดนึง แต่เสียงกรีดมึงทรงพลังมากไอ้ห่า

พิธีกร “น้องอยากได้ใครเอ่ย ไหนบอกมาคร้าาาา” เอออะพิธีกรก็อยากได้แหละ สายตาเธอมันฟ้องมากแม๊

น้ำเอก “อืม….งั้นเผมขอเป็น” มึงอย่านะ อย่ามองมาทางกูนะน้ำเอก อย่าไอ้สลัดผัก “ผมขอเป็น พี่กันต์ กับที่ ทองม้วนแล้วกันครับ” เอออะกูว่าละหวยต้องออกที่กู ไอ้ห่าเอ้ย ว่าแต่มันรู้จักผมได้ไง มองที่ตัวเอง อ้อไอ้ป้ายชื่อห่าเหว นี่เอง

พิธีกร “อะ กราบเรียบเชิญ คุณกันต์เอวกระแทก กับ คุณทองม้วนรวนเร คร้าาาาา” เออปรบมือขนาดนี้ก็ต้องออกไปซินะ ผมกับไอ้ทองม้วนออกมาทำการแสดง 

ดนตรีบรรเลง แมงมุม ขยุมขย่ามพอถึงสองยาม ขยุม ขยุม ขยุม ขยุม

ผมอยู่ล่าง ไอ้ทองม้วนอยู่บน หันหน้าเข้าหากัน ขยุมนี่เอวต้องดี ต้องขายของกันหน่อย

กันต์ “ไอ้ม้วนมึงเด้งแรงๆซิ ไอ้ห่า”

ทองม้วน “จัดไปเพื่อนกันต์”

พิธีกร “เอาละ น้องๆ เราก็ดูตัวอย่างไปแล้ว น้องๆมาขยุมๆกัน ได้เลยยยยย”

ขณะที่กิจกรรมดำเนินการขยุมไป ทางฝั่งผมก็เริ่มซุปซิบกันอีกครั้ง

กันต์ “เหี้ยม้วน มึงกะแทกโดน ไข่กู จุกไอ้ห่า”

ทองม้วน “ก็มึงบอกให้กูใส่สุดแรง ไอ้ห่ามึงดูตัวกูอย่างกะช้าง เสือกบอกกระแทกแรง ดีเอวไม่หัก”

สาว “เอออออ กูว่าพวกมึงคุยกัน มัน เออ มัน แบบ”

กันต์ “มันอะไรมึงก็พูดซิวะ แต่จะว่าไปเมื่อกี้แม่งกระแทกมันชิปหาย”

สาว “ก็เนี้ยดูมึงพูดอย่างกับไป cf กันมา”

ทอช “อะไรวะสาส cf ซื้อของหรอ”

สาว “ไอ้….กูหมานถึงพวกมึงพูดเหมือนไปมีอะไรกันมา”

ทองม้วน “ศัพท์มึงมันก้นสระเลยวะสาว”

สาว “อะไรไอ้ม้วนศัพท์ก้นสระ”

ทองม้วน “ก็มันลึกไง พวกกุเลยไม่เข้าใจ”

พิธีกร “เอาละ มันกันมานานแล้วเรามาพักเบรกกันดีกว่า สวัส เอาหนมมาแจกน้องงงงง”

สาว “ไป ไอ้กันต์ กูยกของ มึงแจก กูจะโชว์ความแมนให้สาวๆดู”

กันต์ “จร้า จร้า จร้า ตามใจมึงเลยจร้า”

ผมกับกับไอ้สาวแสนแมนออกไปแจกขนมให้น้องๆ ซึ่งน้องๆเขานั่งเข้าแถวกันเรียบร้อยผมก็เดินแจกขนมไปเรื่อย จนมาถึงแถวของวิศคอม ผมก็แจกของผมไปนะพวกคุณ พอไปถึงไอ้น้ำเอก มันยิ้มให้ แต่ยิ้มแปลกๆ มีลับลมคมใน ไอ้ห่า

จนมาถึงน้ำน่าน ผมแจกของให้ปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือ ปลายนิ้วของผมมันไปโดนมือน้อง เหมือนมีไฟชอตส่งมาให้จนถึงหัวใจอะคุณ มันแบบแปลบๆ น้องมันก็ยิ้มซะ แบบ ทั้งวันมันไม่เคยยิ้มกว้างแบบนี้อะ เฮ้ยกรือกูเหนื่อยจะเป็นลมวะ

กันต์ “สาวกูว่าร่างกายกูตะเป็นบมวะ ขอไปพักแปปนะ” 

สาว “เออๆๆ มึงไปพักเถอะ สภาพแย่จริงวะ”

สาวก็เดินแจกของต่อไปโดยไม่ได้สนใจอะไร

น้ำเอก “ไอ้น่าน มึงทำอะไรพี่กันต์แสนดีของกู”

น้ำน่าน “หรอ ไม่ได้ทำไรสักหน่อย”ปล.ผมแค่ยิ้มให้พี่เขาเองนะ วิ่งหนีไปเลย เอ็นดูเขานะว่าไหม เอาละเราไปรับน้องกันต่อโก

หลังจากที่ผมนายกันต์ นั่งพักจนใจหายสั่น จนอาการดีขึ้น ก็เริ่มออกลัลลา ตอนนี้ผมได้พัก พักเท่ากับว่าง งั้นไปหาเดอะแก็งดีกว่า ซื้อหมูปิ้งไปฝากด้วย ไม่รอช้า ผมรีบบอกลาแก็งเอฟฟู บอกขอตัวไปทำธุระแปปนึง 

ทองม้วน “มึงจะหาเดอะแก็งหรอ”

กันต์ “เยสพักถึงบ่าย ขอไปคุยกับเดอะแก็งแปปดิวะ”

สาว “จะไปก็ไป กูฝากเงินซื้อขนมให้พวกมันด้วย”

กันต์ “เคร เพื่อสาวแสนสวย แต้งมาก ไงกูไปละ”

ทอช “มึงจะไปก็รีบไป”

กันต์ “คร้าบพ่อออออ”

ผมก็ออกเดินลัดสนามไปซื้อหมูปิ้ง 10 ไม้ ขนมอีกเล็กน้อย ได้ของครบแล้ว ไปดิฮร้าาารอไร เดอะแก็งรออยู่ หิวแย่แล้ว ผมก็เดินออกจากมหาลัยมาสัก 50 เมตร ใต้สะพานลอย ก็เจอแล้วเดอะแก็ง คุณแม่หมาขนเทา กับลูกๆทั้ง 4 ใครๆก็ต้องมองว่ามันน่ารัก 

ถ้าถามว่าเจอพวกมันได้อย่างไร คงต้องย้อนไปวันที่มาช่วยอาจารย์รับเด็กๆเข้ามาสัมภาษณ์นั้นแหลัครับ หลังจากส่งน้องๆเข้าห้องสัมภาษณ์ ผมดันหิวข้าวเลยออกมาทานข้าวแถวหน้ามหาลัย ก็กินไปเรื่อยครับ กินไปสักพัก ฝนตกครับ ผมเลยรีบจ่ายเงิน จะรีบกลับ ไปดูเผื่อน้องจะมีปัญหาไรกัน แต่ตาเจ้ากรรมดันหันไปเห็นแม่หมาขนสีเทากำลังเห่าที่หลุมที่มันขุดไว้แถวๆนั้น เอาละน้องก็กำลังเริ่มสัมภาษณ์เสร็จ ผมก็ตก แม่หมาขนเทามันก็เห่า แต่ที่น่าสงสัยคือได้เห็นมันกำลังพยายามคายอะไรออกจากรู 

เอาวะน้องคงกลับเองได้ แต่หมาตายแน่ถ้าไม่ช่วย ผมจึงฝากกระเป๋ากับร้านข้าวที่ไปทาน แล้ววิ่งไปช่วยแม่ขนเทากับลูกๆ คุณเชื่อไหม แม่ขนเทามันกัดผมอะคุณ แต่ก็ต้องอดทน เอาลูกมันออกมาจากรูที่น้ำกำลังท่วม ผมช่วยแม่ขนเทาเสร็จก็เอาลูกของเขามาฝากไว้ใกล้ๆร้านข้าวเพื่อรบดวนป้าแกดูแล ป้าแกก็ใจดีนะ รับจะช่วยให้อาหารให้ ผมนี่ยิ้มเลย

หลังจากที่ภาระกิจช่วยหมาเสร็จสิ้น ก็ต้องเป็นภาระกิจช่วยตัวเอง เิาตัวเองไปหาหมอ ฉีดยากันพิษสุนัขบ้าก่อน คุณเชื่อไหม พอไอ้พวกเอฟฟูรู้นะว่าช่วยหมาตนหมากัด มันบ่นๆๆๆๆๆๆ ไปเป็นอาทิตย์ นะคุณ หลังจากหายดีผมก็จะแวะไปหาเดอะแก็งเกือบทุกวัน พวกมันดูจะดีใจนะครับที่ เจอผม 5555 ไม่รู้คิดไปเองหรือป่าว 

เอาละผมเจอพวกมันแล้ว เข้าไปคุยกับเด็กๆกัน 

กันต์ “เป็นไงแม่เทา สยายดีบ่เทอ แหมป้าคงให้กินทั้งวัน ดูพวกเอ็ง พุงนะมันจะแตกไหม อะไอ้สาวมันฝากหมูปิ้งกับขนมมาให้ พวกเอ็งกินดีๆ อย่าแย่งกัน” ผมก็คุยกับพวกมันไปสักชั่วโมง จนเที่ยง ด้วยความขยันจะเข้าไปหาไรกินในมอ ผมเลยนั่งกินข้าวร้านป้าซะเลย กินคนเดียวก็เฟี้ยวครับ เมนูโปรด พริกเผาหมูกรอบ ไส้อ่อน ต้องลงไอจีซะหน่อย วิถีโซเชียวอะคุณ อัฟเสร็จ กินเสร็จ อ้าว บ่ายโมง ปะกลับไปช่วยงานต่อ อย่าถามว่าทำไมไอ้พวกนั้นไม่โทรตาม เพราะมันรู้ว่าถ้าออกมาใกล้เที่ยง คนขี้เกียจแบบผมจะแดกร้านใกล้ๆ ไม่กลับไปหาพวกมันแน่นอน

กิจกรรมช่วงบ่ายก็เป็นการแนะนำตึกเรียน ห้องเรียนอะไรอย่างไร โดยคนพาไปของสาขาวิศคอมก็คือ ก็คืออออออ พวกเราเอฟฟูนั้นเอง ระหว่างที่พูดแนะนำตึกแนะนำห้องเรียนไปนั้น ผมทำไมรู้สึกแบบว่าโดนมองตลอดเวลา แต่คงไม่มีอะไรหรอก คงด้วยผมเป็นคนแนะนำเรื่องต่างๆมั้งเลยเป็นแบบนั้น พอพาน้องๆจนมาถึงลานเคส ที่ชื่อว่าลานเพราะว่าลานนี้ พวกเราวิศคอมจะมารวมนั่งกันอยู่ที่นี่หรือเวลามีกิจกรรม

กันต์ “น้องๆครับที่คือสถานที่สุดท้ายที่พี่จะแนะนำให้น้อง ที่นี่คือลานเคส เคสที่เป็นเคสคอมพิวเตอร์ ภายในเคสเราได้บรรจุ อุปกรณ์อื่นๆ จนคอมพิวเตอร์ทำงานได้ พี่ก็หวังว่าน้องๆทุกคนจะเป็นชิ้นส่วนคอมพิวเตอร์ที่จะขับเคลื่อนสาขาวิศคอมของเราไปข้างหน้าอย่างไม่มีที่สิ้นสุด” ทุกคนปรบมือกันดังสนั่น แบบก็นะคำพูดมันดีอะ ทำไงได้มันกินใจ 555 “เอาละครับ ตอนนี้เราจะให้น้องๆแยกย้ายไปพักผ่อน เจอกันอีกที รับน้องสาขา เราจะไปทะเล๊ และในงานนั้นเราจะทำการมอบฉอปและสร้อยซีพียูให้กับน้องๆด้วย”

ทอช “เอาละครับน้องๆวันจันทร์ เราจะมาจับสายรหัสกันนะครับ”

อย่าลืมคอมเมนต์ ติชม ให้กำลังใจ กันด้วยนร้า