The Last Of Hero : ผู้กล้าคนสุดท้าย

รุ่นพี่ใจดีจัง...
ในสมัยที่ผมเรียนอยู่ช่วงมัธยมปลายนั้น ผมเคยแอบชอบรุ่นพี่คนหนึ่ง
หากเป็นผู้หญิงทั่วไป ผมคงไม่ได้สนใจเธอเท่าไหร่นัก แต่ในงานกีฬาสีผมก็ได้มีโอกาสพูดคุยกับเธอ
เธอเข้ามาชวนผมคุยในตอนที่ผมกำลังรู้สึกเบื่อหน่ายกับงานกีฬาสีและอยากกลับบ้านเอามากๆ
คงเพราะสีหน้าของผมในตอนนั้นทำให้เธอที่เป็นรุ่นพี่ในสีเดียวกันได้เดินเข้ามาพร้อมกับยื่นขวดน้ำให้ผมด้วยความเป็นห่วง
"ทำหน้าแบบนั้นทำไม ไม่ชอบงานกีฬาสีเหรอ" เธอถามผมด้วยความรู้สึกเป็นห่วง
"ไม่หรอกครับ แค่ผมไม่ได้เก่งทางด้านกีฬาเฉยๆ" ผมตอบกลับไปในทันที ไม่ใช่แค่ทางด้านกีฬาหรอก จริงๆผมก็ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเก่งด้านไหนเลยด้วยซ้ำ
"พี่ชอบนะ งานที่ทุกคนได้ร่วมมือกัน เหนื่อยไปด้วยกัน และมีความสุขไปด้วยกัน" เธอพูดออกมาพลางมองไปยังสนามแข่งวิ่งที่กำลังมีการแข่งขันอยู่ ผมไม่รู้ว่าเธอรู้สึกตัวไหม แต่เธอกำลังยิ้มออกมาในตอนที่พูด ผมแอบอิจฉาเธอจริงๆที่มีความสุขในการใช้ชีวิตได้
"..." ผมไม่ได้ตอบอะไรเธอกลับไป
"หยุดทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว! ออกไปให้กำลังใจกันเถอะ!" เธอพูดจบก็คว้ามือของผมและดึงตัวผมออกไป
 
หลังจากนั้นไม่นาน ความรู้สึกที่ผมเกลียดที่สุดในชีวิตก็เกิดขึ้นภายในจิตใจของผม
แค่ได้เห็นหน้าก็เขินแทบจะตาย อยากหาเรื่องคุยในทุกๆวัน หรือแม้แต่ตอนนอนก็เก็บเอาไปฝัน
แต่ผมไม่ได้มีความกล้าพอที่จะไปชวนคุยหรอก ผมรู้ตัวเองดีว่าผมนั้นต้อยต่ำขนาดไหน
แต่วันหนึ่งผมก็ได้ยินข่าวลือในโรงเรียนว่ารุ่นพี่กำลังแอบชอบใครบางคนที่อยู่ห้องเดียวกับผม
ผมพยายามคิดไม่เข้าข้างตัวเอง ผมคงไม่ใช่คนๆนั้นหรอก คนอย่างผมเนี่ยนะ จะมีคนชอบ
"แต่เห็นว่าเป็นรุ่นน้องที่เจอกันในงานกีฬาสีรอบที่แล้วนะ" คำพูดนั้นทำให้ผมชะงักไปครู่หนึ่ง
ไม่มีทาง... คงเป็นใครสักคนในห้องนั่นแหละ
ข่าวลือที่ได้ยินในวันนี้ทำให้ผมแทบนอนไม่หลับ หรือว่าคนๆนั้นจะเป็นผมจริงๆ ไม่หรอกมั้ง...
ใช่แล้ว นั่นไม่ใช่ผม หลังจากนั้นไม่นานรุ่นพี่ก็คบหากับหัวหน้าห้องของผม มันทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่าวันนั้นที่ผมเจอกับรุ่นพี่ เราก็ออกไปให้กำลังใจหัวหน้าห้องด้วยกัน
ถึงผมจะรู้อยู่แล้ว แต่น้ำตาก็ยังไหลออกมาไม่หยุด ผมที่หลงตัวเองและคิดว่าเขากำลังสนใจในตัวผมอยู่ ผมสมเพชตัวเองที่เป็นแบบนั้น
ความใจดีที่มีให้กับทุกคน ความอบอุ่นและกำลังใจที่ได้รับมา มันทำให้รู้สึกพิเศษอย่างบอกไม่ถูก เป็นความพิเศษที่แท้จริงแล้วกลับไม่ได้พิเศษอะไรเลย สำหรับคนใจดีแล้ว มันคือสิ่งปกติที่ทำกับทุกคน แต่สำหรับพวกที่ขาดความสุขในชีวิตแล้ว เพียงการเห็นใจแค่ครั้งเดียวก็ทำให้โลกทั้งใบมีสีที่สวยงามมากขึ้น ความสุขที่ได้รับมานั้นมันหอมหวานจนทำให้ลืมไปว่าเราเป็นแค่หนึ่งในหลายคนที่ได้รับมาเท่านั้น
ผมไม่ได้เกลียดคนใจดี แต่ผมเกลียดตัวเองที่หลงระเริงไปกับความใจดีนั้น
 
 
 
ความทรงจำสุดท้ายที่จำได้ ผมถูกรุมทำร้ายจากหมาป่าไร้ขนพวกนั้น ผมเสียเลือดมากและคิดว่ายังไงก็ไม่รอดแล้วแน่ๆ
แต่ผมกลับตื่นมาพบว่าตัวเองอยู่ในห้องๆหนึ่งที่กำแพงและเพดานรวมถึงพื้นถูกทำด้วยไม้ และในห้องมีเพียงแค่เตียงไม้โทรมๆที่ผมนอนอยู่เท่านั้น
ถึงผมจะไม่เข้าใจว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แต่ผมก็ตัดสินใจหลับตาลงและนอนต่ออีกสักพัก เพราะนานมากแล้วจริงๆที่ไม่ได้นอนบนเตียงแบบนี้ ถึงจะเป็นเตียงไม้แข็งๆ แต่ก็ยังดีกว่านอนบนพื้นดินแบบที่แล้วมา
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้หลับสนิทดี ผมก็ได้ยินเสียงประตูเปิดเข้ามายังห้องที่ผมอยู่
"ที่เขารอดมาได้ก็เป็นเพราะเจ้าล่ะนะ ถ้าไม่ได้เวทรักษาของเจ้า ก็คงตายไปแล้ว" เสียงของชายคนหนึ่งพูดขึ้น
"ไม่หรอกค่ะ เพราะท่านหัวหน้ากิลด์ช่วยไว้ต่างหาก" เสียงของหญิงสาวผู้หนึ่งตอบกลับชายเจ้าของเสียงนั้น
"แต่จากที่เจ้าเล่ามา... เขาคนเดียวจัดการทินวูล์ฟ (Thin wolf) ได้ตั้งห้าตัวเลยเหรอ" ชายคนนั้นกล่าวออกมาด้วยความสงสัย
"ถ้าดูจากซากทินวูล์ฟแถวนั้นนะคะ..." หญิงสาวตอบกลับ
"อื้ม... แปลกดีจริงๆ... ตามที่เจ้าบอก เจ้าเห็นเขาจมกองเลือดอยู่พร้อมกับซากทินวูล์ฟสินะ ร่างกายของเขามีแผลถูกกัดเต็มไปหมด บริเวณสะโพกก็แหว่งหายไป งั้นสินะ..." ยังเหมือนว่าชายคนนั้นยังไม่ค่อยเชื่อในสิ่งที่ได้ยินมาก่อนหน้า
"ค่ะ จริงๆแล้วฉันเองก็แปลกใจเหมือนกันค่ะ เพราะดูจากรอยเลือดแล้ว น่าจะผ่านมาสักพักแล้วนะคะ" หญิงสาวยืนยันแม้ว่าตัวเองก็ยังแปลกใจอยู่เหมือนกัน
"คงเรียกว่าปาฏิหาริย์สินะ... เอาเถอะ ถ้ารอดก็ดีแล้ว" ชายคนนั้นพูดจบก็มีเสียงปิดประตูออกจากห้องไป
ตอนนี้ความสงสัยของผมก็ถูกคลี่คลายออกแล้ว จากที่ผมคาดเดาผมน่าจะถูกเจอโดยผู้หญิงคนหนึ่ง และถูกส่งตัวมารักษาที่กิลด์
และดูเหมือนว่าผมควรจะต้องตายไปแล้ว แต่ก็รอดมาได้
เดี๋ยวนะ... กิลด์งั้นเหรอ... แสดงว่าผมในตอนนี้อยู่ในกิลด์ที่เป็นที่รวมตัวของพวกนักผจญภัยสินะ...
ผมยังไม่อยากคาดเดาไปมากกว่านี้ เพราะขนาดผมเองที่เป็นผู้ที่ถูกอัญเชิญมา ยังถูกไล่ออกมาจากเมืองเลย กิลด์ในโลกแห่งนี้เองก็ไม่รู้ว่าจะใช่อย่างที่ผมรู้จักหรือเปล่า
ผมพลิกตัวหันไปด้านข้างและค่อยๆลืมตาขึ้นมา
"ตื่นแล้วเหรอ?" เสียงของหญิงสาวแบบเดียวกันกับก่อนหน้าที่ผมได้ยินดังขึ้นมาตรงหน้าผม
ภาพแรกที่ผมเห็นคือใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่ง ผมของเธอยาวสลวยถึงกลางหลังมีสีบลอนด์เหมือนกับชาวตะวันตก นัยน์ตาของเธอสีเขียวสดใสราวกับอัญมณี ผิวของเธอนั้นดูขาวเรียบเนียนรับกับชุดเดรสเปิดไหล่สีพีช และใบหน้าอันแสนน่ารักของเธอกำลังจ้องมองมาที่ผม ผมตกใจมากจึงรีบหลับตาลงในทันที

"จะนอนต่องั้นเหรอ?" เธอพูดออกมาด้วยความสงสัย
ผมลืมตาอีกครั้ง และจ้องมองไปที่เธอ เธองดงามราวกับเจ้าหญิงในนิยาย นั่นทำให้ผมเกือบจะหลงใหลเธอเข้าแล้วจริงๆ
"เธอช่วยฉันไว้เหรอ" ผมถามออกไปเพื่อให้แน่ใจว่าคนที่ผมคุยอยู่ในตอนนี้คือคนที่ช่วยผมไว้จริงๆ
"ไม่เชิงหรอก ฉันแค่ช่วยรักษาเบื้องต้นและพามาที่กิลด์เท่านั้น" เธอตอบกลับผมด้วยสีหน้าที่ยิ้มอย่างเป็นมิตร
สีหน้านั้นทำให้ผมนึกถึงใครบางคนขึ้นมา ผมไม่ได้เกลียดคนใจดีหรอกนะ แต่ผมไม่อยากรู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว
"ขอบคุณนะ แต่ฉันไม่มีอะไรจะให้หรอก" ผมพูดออกไปและพยายามลุกขึ้นจากเตียง น่าแปลกที่ร่างกายของผมในตอนนี้ไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด
ผมสังเกตเห็นว่าตัวเองเหลือเพียงแค่กางเกงขายาวสีดำตัวเดียวเท่านั้น และมันไม่ใช่ของผมด้วย
มีผ้าพันแผลพันรอบท้องของผมและตามจุดที่ผมเคยโดนกัด
"ฉันไม่ได้จะเอาอะไรสักหน่อย แค่เห็นนายอยู่ในสภาพบาดเจ็บสาหัสเลยช่วยพามารักษาเท่านั้น" เธอตอบกลับมาด้วยอารมณ์หงุดหงิดนิดๆ
"งั้นเหรอ... งั้นก็ขอบคุณมาก" ผมขอบคุณเธออีกครั้งก่อนจะมองหาดาบและถุงใส่เงินของผม มันถูกวางไว้ที่ข้างเตียงที่ผมอยู่ ตอนแรกคิดว่าจะหายแล้ว แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครขโมยไป
"แล้วนายจะไปไหนเหรอ?" เธอถามผมออกมาในขณะที่ผมถือถุงเงินและดาบเอาไว้
"..." ผมเงียบใส่คำถามนั้น เพราะผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะเอายังไงต่อ
ผมเดินมานานเพื่อจะให้มาถึงเมือง และตอนนี้ผมก็น่าจะอยู่ในเมืองแล้ว หรือต่อไปผมจะหางานดี
งานเหรอ...? ที่นี่เป็นกิลด์ แสดงว่าถ้าตามทั่วไป ผมก็ต้องหางานที่นี่ได้ล่ะสิ
"ที่นี่คือกิลด์ใช่ไหม ฉันอยากรับภารกิจที่กิลด์" ผมพูดออกมาก่อนจะเปิดประตูออกไปโดยไม่สนใจเสียงที่ดังมาจากข้างหลัง
"รับภารกิจเหรอ!? นายจะเป็นนักผจญภัยที่กิลด์เหรอ!!!"