คุณหนูมาเฟีย

บทที่ 2

“โอ้โหห ให้ตายเถอะคนเยอะเป็นบ้าเลยแล้วนี่ต้องไปที่ไหนต่อหล่ะเนี้ย” ตอนนี้ฉันกำลังยืนงงในดงนักศึกษามากหน้าหลายตาให้ตายเถอะคนเยอะเป็นบ้าไม่น่าให้เฮียรีบกลับเลยบ้าเอ้ยย

“ ไงง น้องใหม่อยากให้ช่วยอะไรมั้ย ” ในขณะที่ฉันกำลังวุ่นวายกับความคิดตัวเองก็มีหนุ่มรูปงามมาทักทาย

“ ไม่ต้องอะ ” แต่ฉันมันห้าวเป้งเข้ากับคนยากการแสดงออกกับคนแปลกหน้ามันก็เลยย เละเป็นขี้

“ หยาบจังแหะ มาๆเดี๋ยวพี่พาไปรายงานตัวนะ ” เหหห นี่รุ่นพี่เหรอเนี้ยหน้าเด็กมากเลย

“ รู้ได้ไงว่าเราอยู่คณะเดียวกัน ” ฉันถามไปอย่างสงสัย เพราะนี่ก็ไม่ได้แขวนป้ายอะไรไว้นะ

“ พี่มีรายชื่อนะ ” ว่าแล้วเค้าก็ยกสมุดรายชื่อที่มีรูปฉันเด่นหร่าอยู่มุมขวาบนของกระดาษ โป๊ะเชะไปเลย

“ โอเค นำไปสิ..คะ ” ฉันยิ้มเจือนแล้วบอกให้เค้านำทางไปที่คณะอย่าง...สุภาพหล่ะนะ

“ พี่ชื่อกายนะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ” ระหว่างทางพี่เค้าหันมาแนะนำตัวกับชั้นยิ้มๆแล้วหันไปตามเดิม

“ เอ่ออ ฉันชื่อเอลิสค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก...เหมือนกันค่ะ ” ฉันเองก็ไม่ได้ไร้มารยาทถึงขนาดที่ไม่แนะนำตัวกลับหรอกนะจ้า เอาหน่าถือซะว่าฉันได้คนรู้จักเพิ่มมาอีกหนึ่งคนละกัน

“ อะถึงละ น้องเดินตรงไปนะแล้วเลี้ยวขวาตรงแยกห้องการเงินตรงไปนิดหน่อยก็ถึงห้องทะเบียนแล้ว ยังไงพี่ไปก่อนนะแล้วเจอกันตอนบ่าย อีกอย่างนะอย่าโดดรับน้องหล่ะ ” พี่กายพูดพลางเอามือยีหัวฉันไปด้วย เห้ยๆนี่อ่อนให้หน่อยเอาใหญ่เลยนะเนี้ย

“ เห้ยย พี่ทำไรเนี้ย ” ฉันปัดมือพี่แกออกแล้วถอยออกมาสองสามก้าว ไม่ได้รังเกียจนะแต่ไม่ชินไงก็ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นป่าววะ

“ โทษที ไม่ต้องทำท่ารังเกียจพี่ขนาดนั้นก็ได้ ” พี่กายพูดพร้อมกับยดมือยอมแพ้ไปด้วย ดูๆแล้วมันตลกดีนะ 55555555

“ อี่แอลลล กูหามึงตั้งนะ...อ่าว ใครวะแก ” ยังไม่ทันที่ฉันจะหลุดหัวเราะออกมา เพื่อนสุดที่รักของฉันก็วิ่งหน้าตั้งเข้ามาแถมเรียกชื่อฉันซะดังเลย

“ อ้อ นี่พี่กาย พี่ที่คณะเรานี่แหละ ” ฉันแนะนำตัวพี่เค้าให้เพราะพี่เค้ายืนเงียบไม่พูดไม่จาเลย ผิดกับตอนแรกที่อยู่กับฉันเลย

“ เอะ หรือว่าจะเป็น พี่กายเดือนคณะป่าวคะ เห้ยยยต้องใช่แน่ๆเลยหล่อขนาดนี้ ” พี่กายเลิกคิ้วนิดหน่อยแต่ก็ตอบกลับคำถามเชออย่างสุภาพ

“ เอ่ออ ใช่คับพี่เอง ยินดีที่ได้รู้จักนะน้อง.... ”

“ เชอรินค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ” เชอรินยื่นมือไปตรงหน้าพี่กายแบบเขินๆแล้วพี่แกก็ยื่นมือมาจับเบาๆแล้วก็พละออกไป

“ น้อยๆหน่อยมั้ยหล่ะจ้า ” ฉันดึงแขนยัยเชอรินเรียกสติที่หลุดลอยออกจากร่างของนางให้กลับเข้าทรงสักที

“ โถ่มึงก็นิดๆหน่อยๆเองง ” มันหันมายิ้มกลิ่มใส่ฉันแก้เขิน

“ งั้นพี่ไปก่อนนะ พอดีพี่ต้องไปเตรียมกิจกรรมหนะ ” พี่กายบอกแล้วหันมายิ้มให้ฉันเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปส่วนฉันก็ลากอี่เชอไปลงทะเบียนจนเสร็จเรียบร้อยก็ไปหาอะไรกินที่โรงอาหารของคณะเพราะตอนนี้เพื่อนฉันนางบ่นหิวแล้ว

“ นี่ๆนั่งนี่วิวดีมากก ” ฉันนั่งลงตามที่เชอบอกแล้วหันไปมองวิวดีๆที่มันพูดถึง แต่ก็วิวดีจริงๆอย่างที่มันว่านั่นแหละเพราะข้างหน้าฉันตอนนี้คือสนามบาสที่ตอนนี้มีผู้ชายมากมายกำลังโชว์พละกำลังกันอย่างเต็มที่เพื่อโชว์ออฟต่อหน้าสาวๆที่อยู่ข้างสนาม

“ เอ่อๆ มึงก็ไปหาไรกินไป ไหนว่าหิวมัวแต่มองผู้ชายอยู่ได้ ” ฉันหันไปบ่นมันแล้วหันกลับมาดูผู้ชายต่อแต่ก็ไม่วายโดนเชอมันแขวะ

“ ช่วยดูตัวเองด้วยค่ะ ด่ากูแต่ตามึงนี่จ้องเค้าทะลุหมดละ ” ฉันหันไปยักคิ้วให้มันก่อนจะหยิบมือถือมาดูคอนโดที่เคยดูไว้ว่าจะซื้อส่วนเชอก็เดินหายไปกับฝูงนักศึกษาที่มาหาไรกินในโรงอาหารร้านในนี้ก็เยอะมากด้วยเห็นแล้วก็หิวแต่ก็ยังอิ่มอยู่

“ เห้ออ ถ้าฉันขอป๊าอยู่คอนโดป๊าจะอนุญาตมั้ยนะ ” ฉันเลื่อนดูรูปคอนโดไปพลางพูดกับตัวเองไปด้วยฉันนั่งคิดอะไรไปซักพักโต๊ะที่ฉันกำลังนั่งอยู่ก็สั่นเหมือนโดนเตะ

“ โทษนะ ช่วยย้ายก้นของเธอออกจากโต๊ะของพวกฉันด้วย ” ฉันหันไปตามเสียงก็เจอกับแก๊ง...วัยทองป่าววะเนี้ยโบกหน้าซะ

“ อุ๊บ 55555555555555555 โหเจ๊นี่หน้าหรือโรงงานผลิตแป้งเนี้ยยย ” ฉันหลุดขำก๊ากออกมาเสียงดังลั่นโรงอาหารจนเหล่าบรรดานักศึกษาหันมาสนใจเรา

“ อี่เด็กบ้านี่ แกพูดแบบนี้แกอยากมีเรื่องใช่มั้ยห้ะ ” หนึ่งในแก๊งวัยทองขึ้นเสียงใส่ฉันแล้วเดินเข้ามากระชากคอเสื้อฉันซะจนเกือบขาด

“ เห้ยๆ แน่ใจนะว่าอยากจะทำแบบนี้อะ ” ฉันจับข้อมือนางไว้พร้อมกับกระฉากมือนางออกจากเสื้อฉันด้วย หึ้ยย ถ้าขาดนะแม่จะล่อให้เดินกลับบ้านไม่ได้เลยย

“ หยุดได้แล้ว อย่ามาทะเลาะกับเด็กกะโปโลให้เสียเวลาเลยไปกันเถอะฉันอยากขึ้นห้องแล้ว ” สิ้นเสียงจากคนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวโจกเจ๊วัยทองหน้าวีนก็ถอยห่างจากฉันไปแต่ก็ยังไม่วายทิ้งคำขู่ไว้ให้ฉัน

“ ระวังตัวแกไว้เถอะ แกไม่มีทางได้อยู่อย่างสงบสุขแน่ ” ฉันยิ้มรับคำนางแล้วนั่งลงเล่นโทรศัพท์ต่อโดยที่ไม่สนใจท่าทีของนางเลยซักนิด พอแก๊งวัยทองจากไปฉันก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

“ มาเรียนวันแรกก็โดนเล่นซะแล้ว ซวยจริงจี้งงง ” ฉันบ่นกับตัวเองแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะจากนั้นฉันก็ได้ไปเข้าเฝ้าพระอินทร์ ก็แหมคนในง่วงนี่นาซักงีบละกันน

..........................................................................................................................