คุณหนูมาเฟีย

บทที่ 1

อืดดด   อืดดด   อืดดด

โอ้ยยย ใครมันโทรมาแต่เช้าวะคนจะหลับจะนอน ฉันหยิบโทรศัพท์จากหัวเตียงขึ้นมาดู

“ โห โทรมาแต่เช้าเลยแหะ ” ฉันเห็นชื่อที่ปรากฎในจอแล้วบ่นเสียงอู้อี้แต่ก็ยังไม่วายกดรับสายไปด้วย

“ แต่เช้าเลยนี่เชอ ” เชอหรือเชอริน เพื่อนของฉันเองค่ะฉันบ่นใส่มันไปเล็กน้อย เพราะนี่มันก็เช้ามากจริงๆ

[ เอ่ออ กูกลัวมึงไม่ตื่นไง วันนี้มีกิจกรรมรับน้องนะเว่ยมึงอย่าลืม ] เอ่อแหะ สายไม่ได้ซะด้วยสิงานนี้

“ เอ่อๆ กูตื่นแล้วเนี้ย แล้ววันนี้มึงไปไงอะให้กูไปรับป้ะ ” ฉันเอ่ยถามเพื่อนรักพร้อมกับยันตัวเองลุกขึ้นจากเตียงเพื่อเตรียมตัวไปมหาลัย

[ ไม่ต้องมึง เดี๋ยววันนี้พี่ฉันไปส่งหว่ะ นางอยากเห็นหนุ่มๆ ] เพื่อนฉันตอบเสียงอ่อยเหมือนไม่อยากให้ใครได้ยิน สงสัยพี่มันต้องอยู่แถวนั้นแหงแซะเลย

“ เอ่อ พี่กูก็ไปส่งเหมือนกันวันนี้อะน่าเบื่อชะมัดเลยหว่ะ ” ฉันบ่นไปด้วยแปลงฟันไปด้วย

[ งั้นมึงอาบน้ำแต่งตัวเถอะแค่นี้นะ เจอกันที่มอ ] มันพูดจบก็ตัดสายไปทันที มาไวไปไวจริงๆเล้ยย

“ เอาหล่ะ วันนี้แล้วสินะ... ” ฉันมองตัวเองในกระจกแล้วยิ้มเล็กน้อย วันนี้ฉันจะได้เป็นเด็กมหาลัยเต็มตัวแล้วมันจะต้องเป็นวันที่ดีอย่างแน่นอน

“ วันนี้พี่ต้องเริส! ” ฉันยืนมองตัวเองในชุดนัดศึกษาผิดระเบียบตั้งแต่หัวจรดเท้า สุดยอดเด็กแสบจะโตเป็นสาวเต็มตัวแล้วจ้า อิอิ

ณ ห้องอาหาร

“ อ่าวว ทำใมวันนี้น้องรักของเฮียตื่นเช้าจังละเนี้ยย ” พอฉันเดินเข้ามาที่ห้องอาหารปุ๊บเสียงเหี้ย เอ้ยย เสียงพี่รองก็เอ่ยทักปั๊บ

“ อะไรๆ ก็วันนี้แอลเรียนวันแรกไงเฮียจำไม่ได้รึไง ” ฉันพูดพร้อมกับเดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม

“ จำได้ค้าบบ แต่นี่มันก็อีกตั้งหลายชั่วโมงนะ เมื่อคืนก็นอนดึกไม่ใช่รึไง ” หื้มมม บ่นเป็นพ่อคนที่สองเลยเว้ยย

“ เอานิสัยขี้บ่นแบบนี้มาจากใครเนี้ย ” ยังไม่ทันจะเถียงกันเสร็จพี่ใหญ่ของบ้านก็เข้ามาพร้อมกับป๊า

“ เถียงอะไรกันแต่เช้าเนี้ย ” พี่ใหญ่เดินมายีหัวฉันจนยุ้งไปหมด จบกันนน

“ เหี้ยยย แอลอุตส่าห์นั่งทำตั้งนานนะเว่ยเฮียย ” ฉันนั่งโอดครวญอยู่ซักพักก็หันไปหาพวก

“ ป๊าาาา ” นี่แหละที่พึ่งของฉันเวลาฉันโดนแกล้งง

“ พอเลย นั่งกินข้าวดีๆกันได้รึยังโตกันขนาดนี้ละยังจะทะเลาะกันเป็นเด็กๆไปได้ ” สิ้นเสียงป๊าเฮียทั้งสองก็สงบลงทันทีก็คงจะมีแต่ฉันนี้แหละที่ยังยักคิ้วหลิ่วตาใส่ไอ่สองเฮียไม่เลิก

“ ว้ายแพ้ ” ฉันพูดออกมาเบาๆแต่ก็ยังดังพอให้สองเฮียได้ยิน แหนะๆส่งสายตามาให้ฉันใหญ่เลยแต่ละคน 5555555

“ เอาหล่ะ มณีตักข้าวได้แล้ว ” ป๊าสั่งแม่นมให้เริ่มตักข้าวให้ทุกคน วันนี้คงเป็นวันที่พิเศษเอามากๆเพราะกว่าเราจะได้ทางข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันขนาดนี้เป็นอะไรที่หาดูได้ยากมากๆเลยหล่ะเพราะส่วนใหญ่ป๊ากับสองเฮียจะทำงานกันหามรุ่งหามค่ำเลยทีเดียว

เอาหล่ะมาถึงตรงนี้ฉันก็จะขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการกับทุกคนก่อนเลยละกันนะจ้ะ ฉันชื่อ เอลิส นางสาวเอลิสซ่า อัศวภัชรกุล อายุ 19 ปี กำลังศึกษาอยู่ที่มหาลัยแห่งหนึ่ง แถวๆนี้แหละค่า ฉันมีพี่ชาย 2 คน เป็นแฝดนรก คนโตชื่อ เอ็นโซ นายเอ็นโทนี่ อัศวภัชรกุล อายุ 26 ปี คนรองชื่อ แอสตัล นายแอดิสัน อัศวภัชรกุล อายุ 26 ปี และคนสุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุดป๊าของฉันเองค้า

ป๊าชื่อ โอเว่น นายโอลิเวอร์ อัศวภัชรกุล อายุ 59 ปี เอาหล่ะที่นี้ก็เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า Let's go!

“ ป้ะแอล เดี๋ยวป๊าไปส่ง ” ไม่ด้ายยยย

“ ไม่เอาอ่า แอลจะให้เฮียโซไปส่งพวกเราคุยกันไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ” ถ้าขืนให้ป๊าไปส่งคนที่มอต้องแตกตื่นแน่ๆ ไม่เอาด้วยหรอกโว้ยย

“ เอาหน่าป๊า เดี๋ยวผมไปส่งน้องเองไม่ต้องห่วงหรอกคับ ” ป๊ามองฉันเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปมองเฮียโซอย่างชั่งใจ

“ งั้นก็ได้ ดูแลตัวเองด้วยนะลูก ” ป๊าพูดพร้อมกับลูบหัวฉันไปด้วย หลายคนอาจจะเห็นท่านในมุมที่หน้ากลัวแต่สำหรับฉันแล้วป๊าน่ารักที่สุดเลยหล่ะ

“ รู้แล้วหน่า หนูไปก่อนนะ ” ฉันกอดลาป๊าเสร็จก็รีบลากเฮียโซออกมาจากบ้านทันที

“ จะรีบไปไหนเนี้ย ” เฮียโซดึงมือฉันให้หยุดวิ่งก่อนจะถาม

“ แอลรีบ เฮียรีบขึ้นรถเลยเร็วๆ ” ฉันดันหลังเฮียให้ขึ้นรถแล้วรีบวิ่งไปนั่งที่ฝั่งคนขับทันที

“ บอกให้หัดขับรถก็ไม่เอา แล้วมาบ่นเฮียช้า ” ฉันหันหน้าหนีเสียงบ่นของเฮียโซแล้วก้มหน้าเล่นมือถือไป เห้ออไปเรียนวันแรกฉันจะรอดมั้ยเนี้ยย

........................................................................................................